Molly’s Game
του Aaron Sorkin. Με τους Jessica Chastain, Idris Elba, Kevin Costner, Michael Cera, Brian d'Arcy James, Chris O'Dowd, J. C. MacKenzie, Bill Camp, Graham Greene, Jeremy Strong
Poker Face
του zerVo (@moviesltd) 
Να ξεκαθαρίσω κάτι προσωπικό, για να μην παρεξηγούμαστε. Υπάρχουν τρία παιχνίδια που μισώ θανάσιμα, ούτε τους κανόνες τους γνωρίζω, ούτε ζητάω να τους μάθω, ούτε καν με νοιάζει να τα παρακολουθώ ως θεατής. Τα απεχθάνομαι, τα έχω διαγραμμένα, δεν υπάρχουν που λέμε, ούτε αυτά ούτε οι παίκτες τους. Το ένα είναι το εκνευριστικό το τάβλι, με όλη του την συνοδή φασαρία. Το άλλο εκείνη η σαχλαμάρα η αμερικανιά το μπέιζμπολ, που οκ, είμαι πολύ μικρής ευφυίας για να το αντιληφθώ. Και το τρίτο είναι το οτιδήποτε έχει να κάνει με τράπουλες, άσους και βαλέδες. Και αν ευτυχώς ακόμη δεν έχει ανακαλυφθεί η ταινία που θα βασίσει την θεματική της σε ζάρια και πούλια, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα άλλα δυο funny games, μιας και τόσο το ρόπαλο, όσο και η τράπουλα, αποτελούν δημοφιλείς σπινθήρες σεναρίου, ειδικά στον πλανήτη Χόλιγουντ. Αποτελώντας το βασικό συστατικό φιλμς, αξιόλογων μεν, αλλά χάρη στην προσωπική άγνοια του τρόπου λειτουργίας τους, δε, με αναγκάζουν να χάνω σεκάνς ολόκληρες, στην μη εύκολη αντίληψη του ποιος νικά και ποιος χάνει. Και από αυτή την λούμπα, δυστυχώς, δεν ξέφυγε ούτε το Molly's Game.
Το όνειρο της, να εκπροσωπήσει την χώρα της στους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες έσβησε νωρίς, όταν κατά την διάρκεια του αγώνα προεπιλογής, ένα μοιραίο ατύχημα στην γιγαντιαία κατάβαση, της στέρησε την ελπίδα. Απογοητευμένη από την τροπή της πορείας της σαν πρωταθλήτρια του σκι, η Μόλλυ Μπλουμ, αφήνοντας πίσω την καταπιεστική πατρική αγκάλη, θα ανεξαρτητοποιηθεί, σπουδάζοντας το πρωί στην Νομική σχολή του Λος Άντζελες και βγάζοντας τα προς το ζην σαν γκαρσόνα τις νύχτες σε κλαμπ της πόλης. Εκεί ακριβώς που θα έρθει σε επαφή με χαμηλού επιπέδου ιμπρεσάριο, διοργανωτή παράνομων αγώνων πόκερ, ο οποίος θα την μπάσει στο κόλπο των εκτός καζίνο - και φυσικά άνευ χρηματικών στοιχηματικών ορίων - χαρτοπαικτικών λεσχών. Αυτό ήταν!
Δαιμόνιο και ευφυές μυαλό, η Μόλλυ, γρήγορα θα αντιληφθεί την ανάγκη του τζετ σετ της Πόλης των Αγγέλων για μάχες πάνω στην πράσινη τσόχα μέχρι τελικής πτώσης και θα στήσει σε πανάκριβα ξενοδοχειακά πεντχάουζ την δική της ιλουστρασιόν μπαρμπουτιέρα, φιλοξενώντας ως η ιδανική οικοδέσποινα τις διαθέσεις για τζόγο των πλέον ονομαστών προσωπικοτήτων του LA. Σουαρέ γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, που εκτός από φημισμένους μάνατζερς, αστέρες του σινεμά και πλούσιους επιχειρηματίες, άπαντες άρρωστους με τον Ρήγα, θα υποδεχθούν σύντομα και στελέχη της Μαφίας, Ιταλιάνικης και Ρώσικης. Πέφτοντας στην παγίδα της παρανομίας κι ενόσω οι ανήθικες πράξεις της θα γίνουν γνωστές στις αστυνομικές αρχές, η Μαντάμ Μπλουμ, θα μπει στο στόχαστρο του FBI, κατηγορούμενη πέραν του προφανούς και για συνεργεία με κάθε λογής απόβρασμα του υποκόσμου. Η λύση για να σβήσουν - κάτω από την μπάνκα - οι κατηγορίες, θα είναι να καρφώσει όσους συμμετείχαν στις χλιδάτες βραδιές πόκερ, που τα στοιχήματα ξεπερνούσαν κατά πολύ το εκατομμύριο. Είναι όμως ικανή εκείνη να ρισκάρει, έχοντας πέσει βαθιά μέσα σε αυτό το βρώμικό παιχνίδι επιβίωσης?
Η μοναδική της λύση σωτηρίας, θα είναι να ζητήσει την αρωγή του διακεκριμένου Νεουορκέζου νομικού Τσάρλυ Τζάφευ, ο οποίος ενώ αρχικά δεν θα δείξει την παραμικρή διάθεση να την αναλάβει ως πελάτη, σύντομα θα πειστεί από τις δικαιολογίες της φοβισμένης γυναίκας και θα της δώσει μια ευκαιρία. Αρκεί να του εκμυστηρευτεί επακριβώς την πλήρη αλήθεια, που κατ εκείνην δεν κρύβει τον παραμικρό συσχετισμό με τις εγκληματικές οργανώσεις, πέραν της παροχής υπηρεσιών τζόγου. Όπως άλλωστε έχει καταγράψει, δίχως να αποκαλύπτει αληθινά ονόματα όμως, στο βιβλίο με τα απομνημονεύματα της, ατζέντα που ορίζει τον μοναδικό άσσο στο μανίκι της, αν και εφόσον αποφασίσει να ανοίξει το στόμα της και προβεί σε αποκαλύψεις.
Στηριγμένο λοιπόν εξ ολοκλήρου - και δίχως, λογικά, να μιλάει έξω από τα δόντια, σχεδόν ούτε καν φωτογραφίζοντας τους (επώνυμους) παθιασμένους χαρτοπαίκτες - στο σύγγραμμα που επιμελήθηκε η Μπλουμ με τον τίτλο Molly's Game, είναι το ομώνυμο θρίλερ, που σκηνοθετικά υπογράφει ο πολύς Aaron Sorkin, Οσκαρούχος σεναριογράφος του The Social Network, αλλά και υπεύθυνος ακόμη των πανίσχυρων σκριπτ Moneyball, Steve Jobs, A Few Good Men, Charlie Wilson's War, στο ντεμπούτο του πίσω από την κάμερα. Ταινιών που όλες τους έχουν σαν κοινή συνισταμένη την αποκάλυψη του διεφθαρμένου υποστρώματος, πίσω από την λαμπάδα του Αμερικάνικου Ονείρου, η πραγμάτωση του οποίου, δεν είναι τις περισσότερες φορές αποτέλεσμα ηθικών και ενάρετων ενεργειών. Το αντίθετο μάλιστα, σε κάθε περίπτωση γίνεται σαφές, πως ουδείς προχώρησε μπροστά, βαστώντας απλά και μόνο τον Σταυρό στο χέρι.
Ομοίως όπως συνέβη και και με την περιβόητη Κυρία Μπλουμ - σημειωτέον το μοναδικό πρόσωπο της πλοκής που το ονοματεπώνυμο ανταποκρίνεται στην αλήθεια - που εγκαταλείποντας μια και καλή τα χιονισμένα όρη και τα άγρια βουνά, θα βρει απάγκιο και απανέμι στην ζεστασιά των καλοβαλμένων αριστοκρατικών harakiri nights. Νυχτών που με εκείνη αρχόντισσα πάνω από τις γυρτές πλάτες των χαρτόμουτρων, διαθέσιμη να καλύψει ακόμη και την πιο ακραία ζήτηση δανειοδότησης από μεριάς τους, θα χαθούν περιουσίες, υπερηφάνειες, ακόμη και ζωές, στην αναζήτηση του κερδοφόρου φλος ρουαγιάλ. No Limits, θα είναι το σύνθημα της, πόσο νο λίμιτς όμως θα είναι διατεθειμένη να υποστεί και τις συνέπειες του τζακ ποτ, που παντί τρόπω θα πετύχει? Η κατάρρευση, ψυχικά κυρίως, μα και σωματική, θα είναι βέβαιη, ειδικά από την ώρα που το κατώφλι της φυλακής, διαφαίνεται ξεκάθαρο στον ορίζοντα...
Μια ιστορία που συγκλόνισε είναι η αλήθεια την αμερικάνικη κοινή γνώμη, δίνεται μέσα από την ματιά του Sorkin περισσότερο με βάρος στο σενάριο (λογικό) και λιγότερο στην έμπνευση του στησίματος των σκηνών. Ουδεμία έκπληξη θα έλεγα, αφού δεν παίζει Soderbergh στην κλακέτα, ώστε να στήσει το πράγμα με πιο θράσος, ευθύβολη, αποκαλυπτική και καυστική ματιά, αλλά και αφήγηση που να ξεπερνά το απλοϊκό και κατά τόπους βαρετό ναρέισον της (αντι)ηρωίδας. Παρότι υπάρχουν στιγμές που ανεβαίνει το θερμόμετρο, δε, στα πλάνα που τα τραπουλόχαρτα κρίνουν υπολήψεις και αδειάζουν τραπεζικούς λογαριασμούς, φουσκώνοντας εκείνον της Χόλι Μόλλυ, οι πλέον σημαντικές σκηνές, είναι εκείνες οι θεατρικές, που λαμβάνουν χώρα μέσα στο γραφείο του ποινικολόγου, όταν μέσα από το διαπροσωπικό πινγκ πονγκ της ενάγουσας και του συνηγόρου, ξετυλίγονται οι πραγματικές (?) προσωπικότητες αμφοτέρων.
Αν πάντως, μια φορά, η άγνοια περί των ορολογιών του ματς - όπως προείπα άλλωστε, ο Sorkin νομίζει πως απευθύνεται σε τίποτα Καζινόβιους, φερεπείν το δεκάλεπτο που ο κρύος ιδρώτας λούζει τον απελπισμένο κατεστραμμένο τζογαδόρο, όποιος δεν γνωρίζει τις οδηγίες, δεν καταφέρνει καν να το ακολουθήσει - δεν με άφησε να συγκεντρωθώ στο Παιχνίδι της Μόλλυ, τι μπορώ να πω για την παρουσία της Jessica Chastain, που κάθε της "παρούσα" λειτουργεί αποπροσανατολιστικά στο βλέμμα του, οποιουδήποτε φύλου, θεατή. Σέξι, χυμώδης, ερωτική, εντυπωσιακά κοστουμαρισμένη, μακιγιαρισμένη άψογα κατά τρόπο που να ισορροπεί ανάμεσα στο bitchy, το θεληματικό, το κυρίαρχο, ενίοτε και το porn, η καυτή κοκκινομάλλα, αποδίδει με άνεση τον πιο καυτό εμφανισιακά ρόλο ολάκερης της σεζόν. Μεταμόρφωση ολοσχερής από τον καιρό των σεμνών The Help και Zero Dark Thirty, που την στόλισαν με τις δύο (και οσονούπω τρεις) Οσκαρικές nods. Άριστα ανταποκρίσιμος στις υποστηρικτικές απαιτήσεις και ο Εγγλέζος γίγαντας Idris Elba, μολονότι δεν του πολυταιριάζει, εντούτοις μπαίνει στο κοστούμι του νομικού, που επίσης μονομαχεί για να αναδειχτεί, να ξεχωρίσει, να πάρει πρωτιά στην κούρσα των μεταλλίων του δικού του, επίσης όχι και τόσο διάφανου και καθαρού, στίβου.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν το Molly's Game είχε σαν σκοπό να αγιοποιήσει ή να αθωώσει γενικότερα στην ματιά του κόσμου, μετά και την απόφαση των δικαστών (σιγά το σπόιλερ, όλοι το γνωρίζουν) την περσόνα της Μπλουμ. Βέβαιο πάντως είναι, πως πρόκειται για μια έξοχη καλλιτεχνικά απεικόνιση των όσων βρώμικων και σάπιων συμβαίνουν πίσω από την βιτρίνα της αριστοκρατίας, εκεί που κατά την γραφή (της) έτυχε να βρεθεί η τζιμάνι κορασίδα. Που μπορεί να έχασε από ατυχία το διάβα προς την αθλητική δόξα, χάρη στο οξύ μυαλό της, εντόπισε άλλα μετερίζια για να αποσπάσει το κερδοφόρο πρωτάθλημα. Και τι? Ακόμη κι εκεί αν παραπάτησε σε κάποιο εμπόδιο, "εν αγνοία της" ας το δεχτούμε, η καλόβολη μαμα Αμέρικα να είναι καλά. Για όλους έχει να δώσει, μια ακόμη ευκαιρία, ώστε να βρουν τον δρόμο που οδηγεί στην κορυφή.
Δαιμόνιο και ευφυές μυαλό, η Μόλλυ, γρήγορα θα αντιληφθεί την ανάγκη του τζετ σετ της Πόλης των Αγγέλων για μάχες πάνω στην πράσινη τσόχα μέχρι τελικής πτώσης και θα στήσει σε πανάκριβα ξενοδοχειακά πεντχάουζ την δική της ιλουστρασιόν μπαρμπουτιέρα, φιλοξενώντας ως η ιδανική οικοδέσποινα τις διαθέσεις για τζόγο των πλέον ονομαστών προσωπικοτήτων του LA. Σουαρέ γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, που εκτός από φημισμένους μάνατζερς, αστέρες του σινεμά και πλούσιους επιχειρηματίες, άπαντες άρρωστους με τον Ρήγα, θα υποδεχθούν σύντομα και στελέχη της Μαφίας, Ιταλιάνικης και Ρώσικης. Πέφτοντας στην παγίδα της παρανομίας κι ενόσω οι ανήθικες πράξεις της θα γίνουν γνωστές στις αστυνομικές αρχές, η Μαντάμ Μπλουμ, θα μπει στο στόχαστρο του FBI, κατηγορούμενη πέραν του προφανούς και για συνεργεία με κάθε λογής απόβρασμα του υποκόσμου. Η λύση για να σβήσουν - κάτω από την μπάνκα - οι κατηγορίες, θα είναι να καρφώσει όσους συμμετείχαν στις χλιδάτες βραδιές πόκερ, που τα στοιχήματα ξεπερνούσαν κατά πολύ το εκατομμύριο. Είναι όμως ικανή εκείνη να ρισκάρει, έχοντας πέσει βαθιά μέσα σε αυτό το βρώμικό παιχνίδι επιβίωσης?
Η μοναδική της λύση σωτηρίας, θα είναι να ζητήσει την αρωγή του διακεκριμένου Νεουορκέζου νομικού Τσάρλυ Τζάφευ, ο οποίος ενώ αρχικά δεν θα δείξει την παραμικρή διάθεση να την αναλάβει ως πελάτη, σύντομα θα πειστεί από τις δικαιολογίες της φοβισμένης γυναίκας και θα της δώσει μια ευκαιρία. Αρκεί να του εκμυστηρευτεί επακριβώς την πλήρη αλήθεια, που κατ εκείνην δεν κρύβει τον παραμικρό συσχετισμό με τις εγκληματικές οργανώσεις, πέραν της παροχής υπηρεσιών τζόγου. Όπως άλλωστε έχει καταγράψει, δίχως να αποκαλύπτει αληθινά ονόματα όμως, στο βιβλίο με τα απομνημονεύματα της, ατζέντα που ορίζει τον μοναδικό άσσο στο μανίκι της, αν και εφόσον αποφασίσει να ανοίξει το στόμα της και προβεί σε αποκαλύψεις.
Στηριγμένο λοιπόν εξ ολοκλήρου - και δίχως, λογικά, να μιλάει έξω από τα δόντια, σχεδόν ούτε καν φωτογραφίζοντας τους (επώνυμους) παθιασμένους χαρτοπαίκτες - στο σύγγραμμα που επιμελήθηκε η Μπλουμ με τον τίτλο Molly's Game, είναι το ομώνυμο θρίλερ, που σκηνοθετικά υπογράφει ο πολύς Aaron Sorkin, Οσκαρούχος σεναριογράφος του The Social Network, αλλά και υπεύθυνος ακόμη των πανίσχυρων σκριπτ Moneyball, Steve Jobs, A Few Good Men, Charlie Wilson's War, στο ντεμπούτο του πίσω από την κάμερα. Ταινιών που όλες τους έχουν σαν κοινή συνισταμένη την αποκάλυψη του διεφθαρμένου υποστρώματος, πίσω από την λαμπάδα του Αμερικάνικου Ονείρου, η πραγμάτωση του οποίου, δεν είναι τις περισσότερες φορές αποτέλεσμα ηθικών και ενάρετων ενεργειών. Το αντίθετο μάλιστα, σε κάθε περίπτωση γίνεται σαφές, πως ουδείς προχώρησε μπροστά, βαστώντας απλά και μόνο τον Σταυρό στο χέρι.
Ομοίως όπως συνέβη και και με την περιβόητη Κυρία Μπλουμ - σημειωτέον το μοναδικό πρόσωπο της πλοκής που το ονοματεπώνυμο ανταποκρίνεται στην αλήθεια - που εγκαταλείποντας μια και καλή τα χιονισμένα όρη και τα άγρια βουνά, θα βρει απάγκιο και απανέμι στην ζεστασιά των καλοβαλμένων αριστοκρατικών harakiri nights. Νυχτών που με εκείνη αρχόντισσα πάνω από τις γυρτές πλάτες των χαρτόμουτρων, διαθέσιμη να καλύψει ακόμη και την πιο ακραία ζήτηση δανειοδότησης από μεριάς τους, θα χαθούν περιουσίες, υπερηφάνειες, ακόμη και ζωές, στην αναζήτηση του κερδοφόρου φλος ρουαγιάλ. No Limits, θα είναι το σύνθημα της, πόσο νο λίμιτς όμως θα είναι διατεθειμένη να υποστεί και τις συνέπειες του τζακ ποτ, που παντί τρόπω θα πετύχει? Η κατάρρευση, ψυχικά κυρίως, μα και σωματική, θα είναι βέβαιη, ειδικά από την ώρα που το κατώφλι της φυλακής, διαφαίνεται ξεκάθαρο στον ορίζοντα...
Μια ιστορία που συγκλόνισε είναι η αλήθεια την αμερικάνικη κοινή γνώμη, δίνεται μέσα από την ματιά του Sorkin περισσότερο με βάρος στο σενάριο (λογικό) και λιγότερο στην έμπνευση του στησίματος των σκηνών. Ουδεμία έκπληξη θα έλεγα, αφού δεν παίζει Soderbergh στην κλακέτα, ώστε να στήσει το πράγμα με πιο θράσος, ευθύβολη, αποκαλυπτική και καυστική ματιά, αλλά και αφήγηση που να ξεπερνά το απλοϊκό και κατά τόπους βαρετό ναρέισον της (αντι)ηρωίδας. Παρότι υπάρχουν στιγμές που ανεβαίνει το θερμόμετρο, δε, στα πλάνα που τα τραπουλόχαρτα κρίνουν υπολήψεις και αδειάζουν τραπεζικούς λογαριασμούς, φουσκώνοντας εκείνον της Χόλι Μόλλυ, οι πλέον σημαντικές σκηνές, είναι εκείνες οι θεατρικές, που λαμβάνουν χώρα μέσα στο γραφείο του ποινικολόγου, όταν μέσα από το διαπροσωπικό πινγκ πονγκ της ενάγουσας και του συνηγόρου, ξετυλίγονται οι πραγματικές (?) προσωπικότητες αμφοτέρων.
Αν πάντως, μια φορά, η άγνοια περί των ορολογιών του ματς - όπως προείπα άλλωστε, ο Sorkin νομίζει πως απευθύνεται σε τίποτα Καζινόβιους, φερεπείν το δεκάλεπτο που ο κρύος ιδρώτας λούζει τον απελπισμένο κατεστραμμένο τζογαδόρο, όποιος δεν γνωρίζει τις οδηγίες, δεν καταφέρνει καν να το ακολουθήσει - δεν με άφησε να συγκεντρωθώ στο Παιχνίδι της Μόλλυ, τι μπορώ να πω για την παρουσία της Jessica Chastain, που κάθε της "παρούσα" λειτουργεί αποπροσανατολιστικά στο βλέμμα του, οποιουδήποτε φύλου, θεατή. Σέξι, χυμώδης, ερωτική, εντυπωσιακά κοστουμαρισμένη, μακιγιαρισμένη άψογα κατά τρόπο που να ισορροπεί ανάμεσα στο bitchy, το θεληματικό, το κυρίαρχο, ενίοτε και το porn, η καυτή κοκκινομάλλα, αποδίδει με άνεση τον πιο καυτό εμφανισιακά ρόλο ολάκερης της σεζόν. Μεταμόρφωση ολοσχερής από τον καιρό των σεμνών The Help και Zero Dark Thirty, που την στόλισαν με τις δύο (και οσονούπω τρεις) Οσκαρικές nods. Άριστα ανταποκρίσιμος στις υποστηρικτικές απαιτήσεις και ο Εγγλέζος γίγαντας Idris Elba, μολονότι δεν του πολυταιριάζει, εντούτοις μπαίνει στο κοστούμι του νομικού, που επίσης μονομαχεί για να αναδειχτεί, να ξεχωρίσει, να πάρει πρωτιά στην κούρσα των μεταλλίων του δικού του, επίσης όχι και τόσο διάφανου και καθαρού, στίβου.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν το Molly's Game είχε σαν σκοπό να αγιοποιήσει ή να αθωώσει γενικότερα στην ματιά του κόσμου, μετά και την απόφαση των δικαστών (σιγά το σπόιλερ, όλοι το γνωρίζουν) την περσόνα της Μπλουμ. Βέβαιο πάντως είναι, πως πρόκειται για μια έξοχη καλλιτεχνικά απεικόνιση των όσων βρώμικων και σάπιων συμβαίνουν πίσω από την βιτρίνα της αριστοκρατίας, εκεί που κατά την γραφή (της) έτυχε να βρεθεί η τζιμάνι κορασίδα. Που μπορεί να έχασε από ατυχία το διάβα προς την αθλητική δόξα, χάρη στο οξύ μυαλό της, εντόπισε άλλα μετερίζια για να αποσπάσει το κερδοφόρο πρωτάθλημα. Και τι? Ακόμη κι εκεί αν παραπάτησε σε κάποιο εμπόδιο, "εν αγνοία της" ας το δεχτούμε, η καλόβολη μαμα Αμέρικα να είναι καλά. Για όλους έχει να δώσει, μια ακόμη ευκαιρία, ώστε να βρουν τον δρόμο που οδηγεί στην κορυφή.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιανουαρίου 2018 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική