Movies Ltd

The Dunkirk Speech

του gaRis (@takisgaris)

Εδώ στο Derry Rd, τραβώντας ίσαπ άνω, σύνορα Mississauga - Oakville, χτυπάς πάνω στη Winston Churchill (λέγεται Τσέρτσιλ φιλαράκι) Blvd. Εις μνήμη, προς δόξα και τιμή του μεγαλύτερου πολιτικού της Γηραιάς Αλβιώνος, τοτέμ της συμμαχικής V for Victory, ηγέτη -επιβήτορα του Αδόλφου, παρά την ηττοπάθεια του προκατόχου Neville Chamberlain, τις μηχανορραφίες του ΥΠΕΞ Viscount Halifax και τη δυσπιστία του King George VI. Η Darkest Hour είναι ο Μάης του 1940, τα μπουσουλήματα του Λόρδου Ουίνστον στο πρωθυπουργιλίκι, σε ηλικία 65 ετών, με το κόμμα του (Συντηρητικοί) στα κάγκελα και τα στρατά εγκλωβισμένα στη Δουνκέρκη, έτοιμα προς κατακρεούργηση από τη ναζιστική Λουφτφάβε. Με τη Γαλλία να έχει σηκώσει λευκή σημαία, τις ευρωπαϊκές χώρες να συνθηκολογούν άνευ όρων υπό τη γερμανική μπότα και τον Ρούσβελτ να νιαουρίζει κάτι παλαβές εξοπλιστικές λύσεις της αποδεκατισμένης Αγγλίας μέσω καραβανιού μουλαριών στον Καναδέζικο Νιαγάρα, ο Τσέρτσιλ είναι μόνος. Όπως ο κάθε Ηγέτης μπροστά στην ύστατη ώρα. Με την πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια ενός λαού που ορκίζεται να αγωνιστεί μέχρι τέλους με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, αψηφώντας την τερατώδη υπεροπλία του Φασισμού. Ο Τσέρτσιλ θα βροντοφωνάξει «ΝΙΚΑΜΕ!» τη στιγμή πριν την παρολίγον άτακτη φυγή και θα φέρει τα πάνω - κάτω σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που διαφέντεψε τη μοίρα του πλανήτη ως τα σήμερα.

Τη χρονιά που μόλις έκλεισε και γοργά καλπάζει προς την ετήσια γιορτινή επιβράβευση των κινηματογραφικών της επιτευγμάτων, έχει αδιαπραγμάτευτα σφραγίσει η μεταμόρφωση στον εκρηκτικό ρήτορα με το πούρο στο στόμα του μέγα Gary Oldman. Θυμήσου Sid & Nancy, Harvey Lee Oswald στο JFK, τον Smiley στο Tinker Taylor Soldier Spy. Σαρκώνεται το αψεγάδιαστο εκμαγείο δια χειρός Kazuhiro Tsuji και το καταδιασκεδάζει με ισομερή έκρηξη και συστολή, πείθοντας στο ακέραιο για τον αρζτούμπαλο σύζυγο, πότη και μανιώδη καπνιστή (με μπάτζετ αγοράς πούρων κοντά στα 30 χιλιάρικα, που σύντομα τον οδήγησε σε δηλητηρίαση μετά κωλονοσκοπήσεως) Τσέρτσιλ. Ο πραγματιστής – οραματιστής Ουίνστον που παίρνει τον υπόγειο (συγγραφική αδεία που διχάζει τις κριτικές όμως εγώ επικροτώ καθότι καταδεικνύει τον χαρισματικό λαϊκό ήρωα Τσέρτσιλ) για να πάει στη 10 Downing St. ώστε να πάρει το σφυγμό του κόσμου πριν ανατινάξει πατόκορφα το βρετανικό κοινοβούλιο με τον πύρινο λόγο του. Γύρω του μια πλειάδα εξαιρετικών ερμηνευτών (η στωική σύζυγος Kristin Scott Thomas και ο γοητευτικά ευάλωτος Ben Mendelsohn ως Βασιλεύς Γεώργιος). Στο κατόπι, η συνήθης οπερατική σκηνοθετική προσέγγιση του Joe Wright (Pride & Prejudice, Atonement, Anna Karenina), με σφριγηλά ρυθμικό μοντάζ και την πλέον αξέχαστα ηρωική μουσική επένδυση της χρονιάς (Dario Marianelli).

Η Darkest Hour είναι δαύτο που αποκαλούμε στο κουρμπέτι prestige flick, τουτέστιν παραγωγή υψηλών στάνταρντς, με άφθονη λεπτοδουλειά και στόχευση στη προσέγγιση μέηνστρημ κοινού που αποζητά σενάρια με υψηλές ιδέες και θετικούς χαρακτήρες. Η κατηγορία στην παρακμή της έχει πλέον μεταλλαχθεί σε Oscarbait, δηλαδή πρότζεκτ-οσκαρικών προδιαγραφών που κολακεύει αισθήσεις όμως δεν τολμά καλλιτεχνικά ρίσκα. Επιμένοντας ότι μπορώ εύκολα να ξεχωρίσω την ήρα από το στάρι και παρότι πιστεύω την ταινία (μάλιστα ήδη πίσω στο Σεπτέμβρη (TIFF 17) την κατέταξα στα πρώτα φαβορί για την ύψιστη κινηματογραφική διάκριση), μπορώ να την δω εξίσου άνετα εντελώς εκτός νυμφώνος. Απλούστατα, τα δεδομένα έχουν αλλάξει και οι ψηφοφόροι της Ακαδημίας, αγόμενοι και φερόμενοι από τα socialmedia, προκρίνουν ταινίες με ατζέντα (βλέπε Three Billboards - #MeToo, Get Out - #BlackLivesMatter, Lady Bird - #TimesUp). Το Darkest Hour εμφιλοχωρεί καλλιτεχνικά στο ακάλυπτο χώρο της κατά Nolan Δουνκέρκης, ενώ κάλλιστα στέκεται ως sequel του παρεξηγημένου (γκούχου-γκούχου, εποχές Weinstein) The King’s Speech. Βίντατζ ιστοριόδραμα που ρουφιέται κεφάτα ωσάν εγγλέζικο βερμουτάκι. Γιατί το vermouth σε ακριβή μετάφραση σημαίνει «manly courage».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την UIP!