Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες»...

Ο Jaume Collet-Serra γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1974 στη Βαρκελώνη, στην Καταλονία. Αυτή είναι η 8η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί – όλες τους αγγλόφωνες, όλες τους με χολιγουντιανούς σταρ. Στην ταινία αυτή συνεργάζεται για 4η φορά με τον Liam Neeson μετά τις ταινίες Ο άγνωστος (Unknown, 2011), Non-Stop (2014) και Νυχτερινή καταδίωξη (Run All Night, 2015). Με τη Vera Farmiga συνεργάζεται για δεύτερη φορά μετά την τρίτη του ταινία, Το ορφανό (Orphan, 2009). Οχτώ ταινίες σε 9 χρόνια κι όλες τους μικρές ή μεγάλες επιτυχίες, δεν το λες κι άσχημο σκορ... Η επόμενη ταινία του θα ονομάζεται «Jungle Cruise», είναι εμπνευσμένη από θεματικό πάρκο της Disneyland και θα πρωταγωνιστεί σε αυτήν ο Dwayne Johnson.

Τα γυρίσματα έγιναν στο Σακραμέντο της Καλιφόρνιας, παρά το γεγονός ότι η ταινία υποτίθεται πως λαμβάνει χώρα στη Νέα Υόρκη. Για τα γυρίσματα χτίστηκε σετ που να παραπέμπει σε τρένο, το οποίο ζύγιζε τριάντα τόνους, και στο οποίο μπορούσαν να γίνουν γυρίσματα τόσο μέσα από αυτό όσο κι από έξω προς τα μέσα. Και μια πολύ ιδιαίτερη λεπτομέρεια: το μοντάζ της ταινίας το έκανε ο Nicolas De Toth, γιος του σκηνοθέτη André De Toth, του οποίου την ταινία «House of Wax» του 1953 διάλεξε ο Collet-Serra να της κάνει το ριμέικ το 2005 και να υπογράψει έτσι την πρώτη του ταινία, «Το σπίτι του θανάτου»!

Η υπόθεση: Ο Μάικλ ΜακΚόλεϊ είναι ένας 60χρονος πρώην μπάτσος που εδώ και χρόνια εργάζεται σε μια ασφαλιστική εταιρία, της οποίας η έδρα βρίσκεται μέσα στον αστικό ιστό της Νέας Υόρκης. Ο Μάικλ είναι παντρεμένος, έχει ένα παιδί που ετοιμάζεται να πάει στο πανεπιστήμιο και ζουν όλοι μαζί έξω από τη Νέα Υόρκη, στο σπίτι τους. Καθημερινά, πηγαίνει στη δουλειά και επιστρέφει από αυτήν χρησιμοποιώντας το μετρό, οπότε συν τω χρόνω, έχει αποκτήσει σχέσεις φιλικές με πολλούς από τους σταθερούς επιβάτες του τρένου, που το χρησιμοποιούν τις ίδιες ώρες με εκείνον. Μια μέρα, η δύσκολη καθημερινότητά του θα χειροτερέψει όταν απολύεται ξαφνικά. Την ίδια μέρα θα τα πιει με έναν παλιό του συνάδελφο.

Και μετά, στο τρένο της επιστροφής στο σπίτι, θα ζήσει την πιο περιπετειώδη μέρα της ζωής του. Μια όμορφη, άγνωστή του γυναίκα, θα τον πλησιάσει, θα του πιάσει κουβέντα και θα του κάνει μια πρόταση, την οποία (φαινομενικά) δεν μπορεί να αρνηθεί: θα πρέπει να βρει έναν επιβάτη στο τρένο, ονόματι Prynne, και να της τον υποδείξει. Μόνο αυτό! Έναν επιβάτη που δεν ταιριάζει με τους υπόλοιπους. Για τις υπηρεσίες του θα αμειφθεί με 100 χιλιάδες δολάρια. Δεν πρέπει να ενδιαφερθεί για την τύχη του / της Prynne. Θα παίξει ο Μάικλ σε αυτό το παιχνίδι; Θα βρει την ταυτότητα του μυστηριώδους επιβάτη; Ποιος τον / την αναζητά; Και μέχρι πού θα φτάσουν όλοι για να τον / την βγάλουν από τη μέση;

Η άποψή μας: Έτσι όπως τα πάει ο 66χρονος Liam Neeson συναγωνίζεται με μεγάλη άνεση τον 78χρονο Chuck Norris συμμετέχοντας σε ταινίες όπου η μία απιθανότητα ανταγωνίζεται σε... απιθανότητα την επόμενη! Δεν θα αργήσει η μέρα που θα σκάσουν μύτη και τα ανάλογα ανέκδοτα! Ο ψηλέας Ιρλανδός ηθοποιός έχει πλέον τυποποιηθεί σε ρόλους action star στα γεράματά του και φαίνεται να το καταδιασκεδάζει! Όλοι του οι ρόλοι έχουν περίπου την ίδια κοψιά: ο Liam υποδύεται κάποιον που είναι καλός, ακόμα κι όταν είναι κακός ή εγκληματίας (!!!), αντέχει στο ξύλο και δίνει πολύ περισσότερο, είναι έξυπνος, είναι ηθικός, και βρίσκει πάντα την άκρη – τσαλακώνεται μεν αλλά πάντα τη βγάζει εντέλει καθαρή!

Όπως συμβαίνει εδώ: τι κάτω από κινούμενες ράγες τρένου βρίσκεται, τι κινδυνεύει να πατηθεί από το ίδιο τρένο, τι επιβιώνει από εκτροχιασμένο τρένο που κάνει πιρουέτες και φλικ – φλακ στον αέρα, τι τρώει το ξύλο της αρκούδας, κι όμως ρε παιδί μου, στο τέλος παίρνει κι ένα φιλί επιβράβευσης από τη σύζυγό του (την υποδύεται η υπέροχη ακόμα και σήμερα Elizabeth McGovern). Και σε ένα τρένο με 500 επιβάτες (!!!) καταφέρνει να βρει τον ένα που του αναθέτουν – εδώ να σημειώσουμε πως οι μη εγκεφαλικά νεκροί θεατές καταλαβαίνουν ποιος-α είναι ο / η Prynne από νωρίς στην ταινία, κόλπο των σεναριογράφων βεβαίως για να νιώσουμε πιο έξυπνοι από το σενάριο! Πιο έξυπνοι από τον πολύ έξυπνο κεντρικό ήρωα! Που όλα τα κάνει σωστά αλλά δεν καταλαβαίνει (!) κάτι πολύ προφανές. Τεςπα.

Προτείνω σε μια από τις επόμενες συνεργασίες του διδύμου Jaume Collet-Serra με Liam Neeson, αφού έβγαλαν άκρη σε αεροπλάνο και σε τρένο, να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι ανάλογο με τη δράση να λαμβάνει χώρα σε ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ! Εκεί θα φανεί η μαγκιά σας φίλτατοι! Ας ξαναγυρίσουμε στην ταινία μας: προσφέρει ακριβώς αυτό που υπόσχεται. Ατόφια, ανεγκέφαλη διασκέδαση! Θέλω να πω, στην αρχή το σενάριο μας δείχνει μέσα από πολύ έξυπνα μονταρισμένα, επαναλαμβανόμενα κλιπάκια, την καθημερινότητα του βασικού ήρωα, δίνοντάς του ας πούμε ένα μπαγκράουντ, για να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε. Μετά, πέφτουν και κάποιες μπηχτές για την οικονομική κατάσταση στις ΗΠΑ τη σήμερον ημέρα: ok, καλοδεχούμενο κι αυτό. Μετά, αρχίζει το θρίλερ μυστηρίου, που κάνει έξυπνα hook στον θεατή. Σαν να βλέπουμε μια παραλλαγή θα έλεγε κάποιος της ταινίας «Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές» αλλά για τους πτωχούς!!! Εκεί, ο διάσημος Ηρακλής Πουαρό πρέπει να εξιχνιάσει ένα έγκλημα και να βρει την ταυτότητα του δολοφόνου. Εδώ, ο Μάικλ καλείται να σταματήσει ένα έγκλημα προσπαθώντας να βρει την ταυτότητα ενός ανθρώπου που, εφόσον τον βρει, θα δολοφονηθεί! Το σενάριο, όμως, από κάποιο σημείο και μετά χάνει την όποια επαφή του με τον ρεαλισμό και... εκτροχιάζεται!

Χωρίς, ευτυχώς, αυτό να έχει ουδεμία επίπτωση στη διασκέδαση του θεατή. Διάβολε, υπάρχει σκηνή στην ταινία, προς το φινάλε της, όπου οι δημιουργοί επαναλαμβάνουν το θρυλικό μοτίβο «I am Spartacus» από τη μυθική ταινία του Kubrick! Εδώ, οι Commuters προσπαθώντας να κρύψουν από τον δολοφόνο το πρόσωπο το οποίο ψάχνει, ισχυρίζονται όλοι (οι εναπομείναντες) πως είναι ακριβώς αυτό το πρόσωπο! Κι άντε να βγάλει άκρη ο δολοφόνος! Δυο κουβέντες και για το καστ: απίστευτα ετερόκλητο μα τόσο, τόσο λειτουργικό! Η Farmiga δεν παίζει πολύ, όπως και οι Patrick Wilson, Sam Neill και Elizabeth McGovern, τα μεγάλα ονόματα του καστ σαν να λέμε. Έχουμε όμως την Βρετανή Florence Pugh, αγνώριστη και σπουδαία ως έφηβη που την χρησιμοποιεί ο γκόμενός της, μετά την απίθανη ερμηνεία της στο Λαίδη Μάκμπεθ (Lady Macbeth)! Έχουμε την Ισπανίδα Clara Lago, στο ρόλο της νοσοκόμας. Έχουμε τον Δανό Roland Møller στο ρόλο του γιγανόσωμου επιβάτη. Έχουμε τον μισό Πακιστανό, μισό Βρετανό Shazad Latif στο ρόλο του αντιπαθούς χρηματιστή. Κι έχουμε και τον (μάλλον ελληνικής καταγωγής) Βρετανό Adam Nagaitis στο ρόλο του έλεγκτη του τρένου, που βγάζει και γέλιο! Ωραιότατοι όλοι τους.

Δεν είναι σπουδαία ταινία – να ξέρουμε και τι λέμε, ούτε καλή ταινία είναι – να το τονίσουμε κι αυτό, είναι όμως μια ταινία που θα γεμίσει τους κινηματογράφους όπου κι αν προβάλλεται καθώς προσφέρει στον θεατή δύο ώρες έκρηξης αδρεναλίνης ασυννέφιαστης. Μεγάλη υπόθεση...