του Woody Allen. Με τους Kate Winslet, Justin Timberlake, Juno Temple, Jim Belushi, Jack Gore, Debi Mazar, Tony Sirico, Steve Schirripa, Max Casella, David Krumholtz
Βάλτε φωτιά στον χωρισμό!
του zerVo (@moviesltd) 
Αυτό το με τεχνητά μέσα συνδεδεμένο κομμάτι νησιωτικής γης, με την υπόλοιπη χερσαία έκταση που ορίζει τα θεόρατα προάστια της μητροπολιτικής Νέας Υόρκης, για δεκαετίες από τα τέλη του 19ου αιώνα, ίσαμε τα μέσα του 20ου αποτέλεσε τον κορυφαίο προορισμό διασκέδασης για κάθε Αμερικάνο. Σχεδόν πέντε τετραγωνικά χιλιόμετρα επιφάνειας, περιτριγυρισμένα από θάλασσα (οκ, όχι με τα δικά μας μεσογειακά μέτρα), παραλία ικανή να φιλοξενήσει μυριάδες λουόμενους, που αφού έπαιρναν το μπανάκι τους καλοπερνούσαν στα γιγάντια λούνα παρκ που ήταν στημένα κατά μήκος της προκυμαίας. Και στις μέρες μας, το εξελιγμένο τεχνολογικά πάρκο του Κόνι Άιλαντ, αποτελεί έναν από τους πλέον δημοφιλείς προορισμούς απόδρασης των Μπρουκλυνέζων από την καθημερινότητα, ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες, που συρρέουν κατά χειμάρρους για να επισκεφτούν το θέρετρο και να ζήσουν από κοντά την εμπειρία των τουριστικών του trade marks. Όπως την θηριώδη περιστρεφόμενη ρόδα, Wonder Wheel, που από το κορυφαίο της σημείο μπορείς να απολαύσεις από ψηλά ολόκληρη την χερσόνησο...
Μεροκαματιάρης σε μια από τις λαϊκές ατραξιόν του θεματικού πάρκου του Κόνι Άιλαντ, του πολύχρωμου Καρουζέλ, είναι ο φωνακλάς Χάμπτυ, που βαριεστημένος μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, δεν βλέπει την ώρα να περάσει λίγες ώρες ξενοιασιάς, ψαρεύοντας μαζί με την παλιοπαρέα του. Το ενδιαφέρον του για την Κυρά του, την πολύ νεότερη του, σχεδόν σαραντάχρονη μα ακόμη όμορφη, Τζίνυ, που εργάζεται σαν σερβιτόρα σε τοπικό ταχυφαγείο, είναι πια ξεθυμασμένο, καθώς την θεωρεί δεδομένη, μόνιμα εκεί στο ξύλινο καλύβι πάνω στην άμμο, να τον πλένει, να τον καθαρίζει και να τον ταΐζει, ανταποδίδοντας του την στήριξη που της έδειξε, σε μια δύσκολη φάση της ζωής της. Χρόνια πριν, όταν μετά τον άδοξο χωρισμό της από τον πρώτη της σύζυγο, την μάζεψε από τον δρόμο σχεδόν, μαζί με τον ανήλικο, υπερκινητικό γιο της, δίνοντας της την θέση της γυναίκας του, που χήρεψε νωρίς από βαριά ασθένεια.
Την ρουτίνα εκεί σιμά στους πέντε κρίκους ένα τάλιρο και τις σκοποβολές στους στόχους, με τα στραβωμένων κανών αεροβόλα, θα διακόψει η άφιξη της μοναχοκόρης του Χάμπτυ, Καρολάινα, που τον εγκατέλειψε λίγο μετά την εφηβεία της, για να παντρευτεί Ιταλιάνο κακοποιό της μεγαλούπολης, παρακούοντας την συμβουλή του. Κατάσταση ιδιαίτερα ζόρικη και προβληματική, καθώς η κοσμογυρισμένη με τα βρώμικα δολάρια της Μαφίας νεαρή, καταζητείται από τα πάνοπλα τσιράκια του πρώην της, από τότε που εκείνη, για να τον εκδικηθεί, τιτίβισε δυο κουβέντες για το ποιόν του στις αστυνομικές αρχές. Μέσα σε αυτό το μπερδεμένο περιβάλλον, ψάχνοντας διέξοδο από την καθημερινότητα της, η Τζίννυ, θα εντοπίσει την προστατευτική θαλπωρή που για καιρό έψαχνε, στην αγκαλιά του γυμνασμένου και γοητευτικού ναυαγοσώστη και επίδοξου θεατρικού συγγραφέα Μίκυ. και δίπλα του θα ξυπνήσει τις θύμησες εκείνες από το παρελθόν της στα περιπλανώμενα μπουλούκια, ως φιλόδοξη ηθοποιός, που τσακίστηκαν κι αυτές, όταν γκρεμίστηκε, εξαιτίας της, ο πρώτος της γάμος.
Μια φαμίλια, στις αρχές της τίγκα στις νευρώσεις και φοβίες, δεκαετίας του 50, σε κρίση, ορίζει το πατρόν πάνω στο οποίο ξετυλίγεται η ιστορία που αφηγείται στην 49η δημιουργία του ο Wood Allen. Ο 82χρονος θρύλος τους αμερικάνικου σινεμά, τοποθετεί την πλοκή του, συμβολικά, σε ένα περιοριστικό περιβάλλον, όπως το "νησί", που όμως άμεσα συνδεδεμένο με την στεριά, αφήνει στους ήρωες της, την δυνατότητα κάποια στιγμή να το σκάσουν. Να αποδράσουν. Αν το τολμήσουν, δείχνοντας άγνοια του κινδύνου, προκειμένου να ζήσουν τις ομορφιές που κρύβονται πίσω και πέρα από τον φράχτη. Και τι ειρωνεία! Αυτός ο μαντρότοιχος της απομόνωσης, που δημιουργεί συνθήκες ονείρων και φιλοδοξιών, δεν απέχει παρά ελάχιστα από τον πιο μαζεμένα πολυπληθή τόπο του κόσμου.
Το δράμα που ξετυλίγει ο μετρ, στήνεται πάνω σε τέσσερις άξονες, σε τέσσερα διαφορετικής ψυχοσύνθεσης πρόσωπα που το καθένα ζει τον δικό του Γολγοθά, μικρό, μεγάλο, ψυχικό, σωματικό, ζωής ή θανάτου. Ο χήρος, ο άξεστος, ο κοιλαράς, ο φανφαρόνος, που έχασε την λατρεία του και δεν πρόκειται ποτέ του να την ξαναβρεί. Η ζωντοχήρα, η πεταχτούλα, η αμαρτωλή, αλλά και η κουρασμένη γκαρσόνα που σερβίρει ολημερίς περαστικούς, νιώθει πως στο κατώφλι των 40 της, όλα της τα οράματα έχουν θαφτεί. Η θυγατέρα, η φτιαγμένη για την μεγάλη ζωή, η απογοητευμένη, αλλά και καταδιωκόμενη από τους πιστολέρο, που νοιάζεται για το καινούργιο ξεκίνημα, μα ταυτόχρονα γνωρίζει πως αν την πετύχει ο ex, θα την πάνε τέσσερις. Και ο μορφονιός, ο παραμυθάς, ο υποσχεσάκιας, ο γλυκομίλητος και φλερτάκιας εραστής, που στα χείλη του κρέμεται το κάθε θηλυκό, μια χαρά κάνει την δουλειά του, πετώντας από κανάρα σε κανάρα.
Το ζήτημα που ρίχνει στο τραπέζι ο Θείος Allen, έχει να κάνει με το γεγονός πως το κάθε τραπουλόχαρτο στην παλάμη του, λειτουργεί δίχως αξίες, στα όρια ή και ξεπερνώντας την ανοχή της ηθικής και έχει την εντύπωση πως πράττει το σωστό. Δεν του σχηματίζονται στην ψυχή τύψεις, δεν αισθάνεται τις Ερινύες να τον περικυκλώνουν. Στον καρουζελά αρκεί να συντηρεί το σπίτι κι όχι να του δείχνει ανάλογη αγάπη. Στην μοιχαλίδα αρέσει που περνά η μπογιά της και το χαίρεται, αφού έχει λησμονήσει την αίσθηση από το χάδι του αντρός της. Στην νεαρή καλάρεσε η μεγάλη ζωή και τα λούσα, ακόμη κι αν παράτησε γι αυτά το πατρικό, απερισκεψία που επανέλαβε στέλνωντας τον Δον Κύρη της στον τάκο. Όσο για τον τυπά με το μαγιό, που όλα τα θηλυκά καμαρώνουν στο θεωρείο του δίπλα στο κύμα, ε, μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, ε, τι?
Το ερώτημα λοιπόν που σκάει στην πλατεία που παρακολουθεί ετούτη την εντυπωσιακά ζεστής κινηματογράφησης, υπογεγραμμένης από τον κορυφαίο και πλέον τιμημένο στο είδος του, Vittorio Storaro, ίντριγκα, είναι το ποιος μπορεί να γνοιαστεί για τα όσα τραβούν αυτοί οι στην εντέλεια αναλυμένοι ήρωες του Στάινμπεκ? Που σταδιακά ο καθένας βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην ανηθικότητα, υποπίπτοντας σε πράξεις που σίγουρα θα πειράξουν, στενοχωρήσουν, ακόμη και καταρρακώσουν, πρόσωπα υποτίθεται αγαπημένα τους. Το πρόβλημα όπως μας το εκθέτει, όχι ολοκληρωμένα, ούτε τόσο εμπνευσμένα όπως άλλοτε ο Allen, στις Δυτικές οικογένειες, δεν είναι σημερινό, παίζει εδώ και μισό και βάλε αιώνα. Οι περισσότεροι το αισθάνονται να υπάρχει, αλλά είτε αποφεύγουν, είτε φοβούνται να το αντιμετωπίσουν. Και σίγουρα δεν επιθυμούν να ανέβουν στην κορυφή της κινούμενης Ρόδας, για να το απολαύσουν, σε ολάκερο το σκοτεινιασμένο του εύρος.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να μαντέψει κανείς, το ποιος κυριαρχεί ερμηνευτικά, του θεατρικής υφής κουαρτέτου, που κινείται στα λιγοστά είναι η αλήθεια σετ (ένα διαμπερές διαμέρισμα, μια αποβάθρα, ένα ρεστοράν, άντε και η πλαζ) σαν να μπαινοβγαίνει πίσω από τις κουρτίνες ενός στέιτζ του Μπρόντγουέι. Άλλωστε ο Jim Belushi, ποτέ του δεν υπήρξε κάτι παραπάνω από συμπαθής σταρ αστυνομικών b-movies, ο ποπ σταρ Justin Timberlake δεν έχει πιάσει ακόμη στο εκράν την ανάλογη απόδοση της μουσικορευτικής πίστας που παίζει στα δάκτυλα, ενώ η πιτσιρίκα Juno Temple, δεν έχει επιβεβαιώσει μέχρι ώρας την ταμπέλα της rising star. Ενώ η Kate Winslet? Λάμπει! Φωσφορίζει! Ούτε ατάκες ζητάει, ούτε αβάντες, ούτε έντεχνες ακτίνες από τα ρεφλεκτέρ για να φωτίσει το πανί. Η Εγγλέζα ορίζει ότι πιο ελκυστικό και ποθητό, έχει γεννήσει το Νησί τους τελευταίους πενήντα αιώνες!
Δεν είναι τυχαίο που ο δικός της χαρακτήρας, η δική πλευρά του τετραγώνου, ανεβάζει και τις πιο πολλές στροφές την ώρα της εξέλιξης και αν και δεν το δικαιούται (πολιτικώς ορθά) είναι και η μόνη που δέχεται την στοργική αγκάλη του θεατή στην ράχη της. Κι ας αποδειχτεί στο διάβα η σατανικότερη κι ας πάρει το χρυσό μετάλλιο στην κούρσα της κακίας. Την λυπάσαι, διότι βιώνει την μεσήλικη κρίση, την απογοήτευση, την συντριβή του ονείρου της, την απαξίωση της μητρικής της ύπαρξης, τον μηδενισμό της συζυγικής της εικόνας, την ισοπέδωση της ευαίσθητης και ρομαντικής της καρδιάς. Κι εκεί (μονάχα και πουθενά αλλού) καταλαβαίνω την προσθήκη του Allen στο σκριπτ, ενός εφήβου που μετατρέπει το σέπια νοσταλγικά ζωγραφισμένο σκηνικό σε Pyoromaniacs Love Story. Όπως ακριβώς το αηδόνιζε ο τεράστιος Μάκης στο κλάμα του: Βάλτε φωτιά στον χωρισμό!
Την ρουτίνα εκεί σιμά στους πέντε κρίκους ένα τάλιρο και τις σκοποβολές στους στόχους, με τα στραβωμένων κανών αεροβόλα, θα διακόψει η άφιξη της μοναχοκόρης του Χάμπτυ, Καρολάινα, που τον εγκατέλειψε λίγο μετά την εφηβεία της, για να παντρευτεί Ιταλιάνο κακοποιό της μεγαλούπολης, παρακούοντας την συμβουλή του. Κατάσταση ιδιαίτερα ζόρικη και προβληματική, καθώς η κοσμογυρισμένη με τα βρώμικα δολάρια της Μαφίας νεαρή, καταζητείται από τα πάνοπλα τσιράκια του πρώην της, από τότε που εκείνη, για να τον εκδικηθεί, τιτίβισε δυο κουβέντες για το ποιόν του στις αστυνομικές αρχές. Μέσα σε αυτό το μπερδεμένο περιβάλλον, ψάχνοντας διέξοδο από την καθημερινότητα της, η Τζίννυ, θα εντοπίσει την προστατευτική θαλπωρή που για καιρό έψαχνε, στην αγκαλιά του γυμνασμένου και γοητευτικού ναυαγοσώστη και επίδοξου θεατρικού συγγραφέα Μίκυ. και δίπλα του θα ξυπνήσει τις θύμησες εκείνες από το παρελθόν της στα περιπλανώμενα μπουλούκια, ως φιλόδοξη ηθοποιός, που τσακίστηκαν κι αυτές, όταν γκρεμίστηκε, εξαιτίας της, ο πρώτος της γάμος.
Μια φαμίλια, στις αρχές της τίγκα στις νευρώσεις και φοβίες, δεκαετίας του 50, σε κρίση, ορίζει το πατρόν πάνω στο οποίο ξετυλίγεται η ιστορία που αφηγείται στην 49η δημιουργία του ο Wood Allen. Ο 82χρονος θρύλος τους αμερικάνικου σινεμά, τοποθετεί την πλοκή του, συμβολικά, σε ένα περιοριστικό περιβάλλον, όπως το "νησί", που όμως άμεσα συνδεδεμένο με την στεριά, αφήνει στους ήρωες της, την δυνατότητα κάποια στιγμή να το σκάσουν. Να αποδράσουν. Αν το τολμήσουν, δείχνοντας άγνοια του κινδύνου, προκειμένου να ζήσουν τις ομορφιές που κρύβονται πίσω και πέρα από τον φράχτη. Και τι ειρωνεία! Αυτός ο μαντρότοιχος της απομόνωσης, που δημιουργεί συνθήκες ονείρων και φιλοδοξιών, δεν απέχει παρά ελάχιστα από τον πιο μαζεμένα πολυπληθή τόπο του κόσμου.
Το δράμα που ξετυλίγει ο μετρ, στήνεται πάνω σε τέσσερις άξονες, σε τέσσερα διαφορετικής ψυχοσύνθεσης πρόσωπα που το καθένα ζει τον δικό του Γολγοθά, μικρό, μεγάλο, ψυχικό, σωματικό, ζωής ή θανάτου. Ο χήρος, ο άξεστος, ο κοιλαράς, ο φανφαρόνος, που έχασε την λατρεία του και δεν πρόκειται ποτέ του να την ξαναβρεί. Η ζωντοχήρα, η πεταχτούλα, η αμαρτωλή, αλλά και η κουρασμένη γκαρσόνα που σερβίρει ολημερίς περαστικούς, νιώθει πως στο κατώφλι των 40 της, όλα της τα οράματα έχουν θαφτεί. Η θυγατέρα, η φτιαγμένη για την μεγάλη ζωή, η απογοητευμένη, αλλά και καταδιωκόμενη από τους πιστολέρο, που νοιάζεται για το καινούργιο ξεκίνημα, μα ταυτόχρονα γνωρίζει πως αν την πετύχει ο ex, θα την πάνε τέσσερις. Και ο μορφονιός, ο παραμυθάς, ο υποσχεσάκιας, ο γλυκομίλητος και φλερτάκιας εραστής, που στα χείλη του κρέμεται το κάθε θηλυκό, μια χαρά κάνει την δουλειά του, πετώντας από κανάρα σε κανάρα.
Το ζήτημα που ρίχνει στο τραπέζι ο Θείος Allen, έχει να κάνει με το γεγονός πως το κάθε τραπουλόχαρτο στην παλάμη του, λειτουργεί δίχως αξίες, στα όρια ή και ξεπερνώντας την ανοχή της ηθικής και έχει την εντύπωση πως πράττει το σωστό. Δεν του σχηματίζονται στην ψυχή τύψεις, δεν αισθάνεται τις Ερινύες να τον περικυκλώνουν. Στον καρουζελά αρκεί να συντηρεί το σπίτι κι όχι να του δείχνει ανάλογη αγάπη. Στην μοιχαλίδα αρέσει που περνά η μπογιά της και το χαίρεται, αφού έχει λησμονήσει την αίσθηση από το χάδι του αντρός της. Στην νεαρή καλάρεσε η μεγάλη ζωή και τα λούσα, ακόμη κι αν παράτησε γι αυτά το πατρικό, απερισκεψία που επανέλαβε στέλνωντας τον Δον Κύρη της στον τάκο. Όσο για τον τυπά με το μαγιό, που όλα τα θηλυκά καμαρώνουν στο θεωρείο του δίπλα στο κύμα, ε, μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, ε, τι?
Το ερώτημα λοιπόν που σκάει στην πλατεία που παρακολουθεί ετούτη την εντυπωσιακά ζεστής κινηματογράφησης, υπογεγραμμένης από τον κορυφαίο και πλέον τιμημένο στο είδος του, Vittorio Storaro, ίντριγκα, είναι το ποιος μπορεί να γνοιαστεί για τα όσα τραβούν αυτοί οι στην εντέλεια αναλυμένοι ήρωες του Στάινμπεκ? Που σταδιακά ο καθένας βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην ανηθικότητα, υποπίπτοντας σε πράξεις που σίγουρα θα πειράξουν, στενοχωρήσουν, ακόμη και καταρρακώσουν, πρόσωπα υποτίθεται αγαπημένα τους. Το πρόβλημα όπως μας το εκθέτει, όχι ολοκληρωμένα, ούτε τόσο εμπνευσμένα όπως άλλοτε ο Allen, στις Δυτικές οικογένειες, δεν είναι σημερινό, παίζει εδώ και μισό και βάλε αιώνα. Οι περισσότεροι το αισθάνονται να υπάρχει, αλλά είτε αποφεύγουν, είτε φοβούνται να το αντιμετωπίσουν. Και σίγουρα δεν επιθυμούν να ανέβουν στην κορυφή της κινούμενης Ρόδας, για να το απολαύσουν, σε ολάκερο το σκοτεινιασμένο του εύρος.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να μαντέψει κανείς, το ποιος κυριαρχεί ερμηνευτικά, του θεατρικής υφής κουαρτέτου, που κινείται στα λιγοστά είναι η αλήθεια σετ (ένα διαμπερές διαμέρισμα, μια αποβάθρα, ένα ρεστοράν, άντε και η πλαζ) σαν να μπαινοβγαίνει πίσω από τις κουρτίνες ενός στέιτζ του Μπρόντγουέι. Άλλωστε ο Jim Belushi, ποτέ του δεν υπήρξε κάτι παραπάνω από συμπαθής σταρ αστυνομικών b-movies, ο ποπ σταρ Justin Timberlake δεν έχει πιάσει ακόμη στο εκράν την ανάλογη απόδοση της μουσικορευτικής πίστας που παίζει στα δάκτυλα, ενώ η πιτσιρίκα Juno Temple, δεν έχει επιβεβαιώσει μέχρι ώρας την ταμπέλα της rising star. Ενώ η Kate Winslet? Λάμπει! Φωσφορίζει! Ούτε ατάκες ζητάει, ούτε αβάντες, ούτε έντεχνες ακτίνες από τα ρεφλεκτέρ για να φωτίσει το πανί. Η Εγγλέζα ορίζει ότι πιο ελκυστικό και ποθητό, έχει γεννήσει το Νησί τους τελευταίους πενήντα αιώνες!
Δεν είναι τυχαίο που ο δικός της χαρακτήρας, η δική πλευρά του τετραγώνου, ανεβάζει και τις πιο πολλές στροφές την ώρα της εξέλιξης και αν και δεν το δικαιούται (πολιτικώς ορθά) είναι και η μόνη που δέχεται την στοργική αγκάλη του θεατή στην ράχη της. Κι ας αποδειχτεί στο διάβα η σατανικότερη κι ας πάρει το χρυσό μετάλλιο στην κούρσα της κακίας. Την λυπάσαι, διότι βιώνει την μεσήλικη κρίση, την απογοήτευση, την συντριβή του ονείρου της, την απαξίωση της μητρικής της ύπαρξης, τον μηδενισμό της συζυγικής της εικόνας, την ισοπέδωση της ευαίσθητης και ρομαντικής της καρδιάς. Κι εκεί (μονάχα και πουθενά αλλού) καταλαβαίνω την προσθήκη του Allen στο σκριπτ, ενός εφήβου που μετατρέπει το σέπια νοσταλγικά ζωγραφισμένο σκηνικό σε Pyoromaniacs Love Story. Όπως ακριβώς το αηδόνιζε ο τεράστιος Μάκης στο κλάμα του: Βάλτε φωτιά στον χωρισμό!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική