The Florida Project
του Sean Baker. Με τους Bria Vinaite, Brooklynn Prince, Willem Dafoe, Valeria Cotto, Christopher Rivera, Macon Blair, Karren Karagulian, Sandy Kane
Καλωσορίσατε σε ένα μαγικό βασίλειο!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί»...
Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση καλλιτέχνη φαίνεται αυτός ο Sean Baker. Ο γεννημένος στις 26 Φεβρουαρίου 1971 Αμερικανός σκηνοθέτης είναι αυτό που λέμε late bloomer. Θέλω να πω, ασχολείται πολλά χρόνια με τηλεόραση και κινηματογράφο, αλλά κατά πως φαίνεται η χρονιά της καταξίωσής του θα είναι η φετινή. Η ταινία The Florida Project λοιπόν έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Και πήγε εκεί με δυνατό buzz μετά τον μικρό θρίαμβο της προηγούμενης ταινίας του Baker, του «Tangerine», ενός φιλμ που έγινε γνωστό επειδή γυρίστηκε εξ ολοκλήρου με την κάμερα του κινητού iphone 5s! Και όχι μόνο δικαίωσε το buzz αλλά αποθεώθηκε ως μία από τις καλύτερες ταινίες του φεστιβάλ συνολικά. Δικαίως, σιγοντάρουμε κι εμείς... Η ταινία έχει τσιμπήσει ως τώρα μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα β' ανδρικού ρόλου, για την ερμηνεία του Willem Dafoe, ο οποίος φαντάζει αυτήν τη στιγμή ο πλέον δυνατός διεκδικητής του αντίστοιχου βραβείου Όσκαρ.
Στις ΗΠΑ τα μοτέλ έχουν γίνει το τελευταίο καταφύγιο των ανθρώπων που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μόνιμη κατοικία. Ο πληθυσμός των «κρυμμένων αστέγων» αποτελείται κυρίως από οικογένειες που παλεύουν κάθε μέρα να διατηρήσουν μια στέγη. Η ιστορία της ταινίας εκτυλίσσεται λίγο έξω από το Ορλάντο, τον απόλυτο προορισμό για διακοπές και «Το Πιο Μαγικό Μέρος στον Κόσμο», την Disney World της Φλόριντα. Που πριν υλοποιηθεί, όταν ακόμα ήταν στα χαρτιά, στα σχέδια, ήταν γνωστή ως «The Florida Project». Η κεντρική λεωφόρος, γνωστή ως US Highway 192, ανάμεσα στα θεματικά πάρκα και τα θέρετρα, είναι γεμάτη από φτηνά μοτέλ που κάποτε γέμιζαν από τουρίστες, ενώ σήμερα φιλοξενούν άστεγες οικογένειες.
Η υπόθεση: Όχι πολύ μακριά από την Disney World βρίσκεται το «Magic Castle», ένα μοτέλ θεωρητικά φτηνό, στο οποίο οι πιο πολλοί ένοικοι είναι μόνιμοι κάτοικοι και ουχί τουρίστες, όπως άλλοτε, σε καλύτερες εποχές. Είναι μελιτζανί από έξω, γενικώς κυριαρχούν τα παστέλ χρώματα για να παραπέμπει στον μαγικό κόσμο της Disney, είναι σχετικά καθαρό και αξιοπρεπές. Μια από τις μόνιμες... κατοίκους του είναι η 22χρονη Χάλεϊ, που μένει εκεί με την κόρη της, την πιτσιρίκα Μούνι. Η Χάλεϊ κάνει τα πάντα ώστε να βρίσκει λεφτά για το ενοίκιο αλλά παράλληλα να μπορεί να τρέφει την ίδια και την κόρη της: από στριπτίζ έως μεταπώληση αρωμάτων. Η Μούνι λατρεύει τη μητέρα της. Και μαζί με άλλα πιτσιρίκια που μένουν στο ίδιο συγκρότημα περνούν το καλοκαίρι τους με κάθε είδους σκανδαλιές και παιχνίδια. Κι όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα του επιστάτη και «τα-κάνω-όλα-εδώ-μέσα-πια» Μπόμπι, που λειτουργεί και ως πατρική φιγούρα για την Μούνι. Μόνο που η Χάλεϊ βγάζει ολοένα και λιγότερα χρήματα με τις πρακτικές που χρησιμοποιεί συνήθως. Οπότε, θα πάρει μια απόφαση που θα έχει μεγάλο αντίκτυπο τόσο στη Μούνι όσο και γενικότερα στη ζωή τους...
Η άποψή μας: Ρε τον μπαγάσα τον Baker! Τι ταινιάρα έφτιαξε ο άνθρωπος! Παρακολουθείς την ταινία και νιώθεις σαν να ξεδιπλώνεται μπροστά σου το καλύτερο δείγμα ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά (σημείωση: όχι και το πιο αγαπημένο κινηματογραφικό είδος για τον γράφοντα) μπολιασμένο με ό,τι σπουδαιότερο έχει να επιδείξει ο βρετανικός κοινωνικός ρεαλισμός, σαν να ένωσαν τις δυνάμεις τους ο Mike Leigh με τον Ken Loach ένα πράγμα! Ένα μικρό παράδειγμα: τα πιτσιρίκια δεν έχουν λεφτά για να πάρουν παγωτό. Στην ουσία ζητιανεύουν χρήματα από τουρίστες επίσης περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων οι οποίοι βρίσκονται στην περιοχή για να επισκεφτούν την Ντίσνεϊλαντ (έστω, Ντίσνεϊγουόρλντ) και διαμένουν λίιιιιγο πιο μακριά από το επίκεντρο, για να μην τους φύγει μια ολόκληρη περιουσία. Μαζεύουν τα λεφτά και τρώνε όλα μαζί ένα παγωτό! Και το κάνουν τελείως φυσιολογικά. Χωρίς ντροπή. Γιατί θα έπρεπε;
Η ντροπή είναι σούμπιτη της κοινωνίας, που δεν έχει καταφέρει, αιώνες τώρα, να εξασφαλίσει συνθήκες διαβίωσης για όλα τα παιδιά, τέτοιες, που ναι, μεταξύ των άλλων, να μπορούν να απολαμβάνουν ένα γαμημένο παγωτό όταν το θέλουν χωρίς να ζητιανεύουν! Ο Baker λοιπόν δεν κρίνει τους ήρωές του. Μας τους παρουσιάζει. Με όλα τους τα ελαττώματα. Και τους αγαπάει ως γνήσιος ουμανιστής δημιουργός. Η μητέρα ας πούμε. Η Χάλεϊ. Πρώτη αντίδραση όλων όσων θα βλέπαμε αυτήν την κοπέλα αν τη συναντούσαμε έξω, με τα βαμμένα γαλάζια, αχτένιστα μαλλιά της, με τα κοντά σορτς, με το πίρσινγκ στο στόμα, τα τατουάζ στο στήθος και την γενικευμένη αίσθηση απεριποίητου και ακάθαρτου θα ήταν «μωρέ τι είναι τούτη;». «Μμμ, βρωμιάρα, μμμ, αλήτισσα, μμμ, τσούλα, μμμ, ναρκομανής»... Μμμ, μακριά μας, δεν ασχολούμαστε με τέτοιους, όπως έστρωσε ας κοιμηθεί, έχουμε τα θέματά μας, άσε μας κουκλίτσα μου. Και η αλήθεια είναι πως η Χάλεϊ κάνει ότι μπορεί για να... δικαιώσει τις προκαταλήψεις μας! Επιπόλαιη, φωνακλού, τα βάζει με όλον τον κόσμο, είναι διαρκώς στην τσίτα και οι επιλογές της είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Ναι, αλλά πώς έφτασε εδώ; Ποιος νοιάζεται για εκείνη; Είχε τη δυνατότητα να ακολουθήσει άλλη πορεία; Ο Baker δεν την φτιασιδώνει. Αλλά δεν κρύβει και κάτι που το βλέπει ακόμα και τυφλός: η Χάλεϊ αγαπάει την Μούνι. Ανόθευτα. Ίσως όχι τόσο ως μητέρα προς κόρη – και η ίδια ένα παιδί είναι ακόμα! Αλλά την αγαπάει πραγματικά.
Και η Μούνι την λατρεύει! Η κομβική σκηνή λίγο πριν το φινάλε θα κάνει όλη την αίθουσα να πλαντάξει στο κλάμα! Αδικία ρε φίλε, αδικία. Ο Baker εννοείται ότι πέρα από τις δύσκολες στιγμές πιάνει και πραγματικά διασκεδαστικές, στήνοντας σκηνές στις οποίες κινείσαι στην κλίμακα «χαμογελάω – σκάω στα γέλια». Δίνοντας χώρο κατά πως φαίνεται για μπόλικο αυτοσχεδιασμό. Αναφέρω εδώ ενδεικτικά τη σκηνή με τις αγελάδες! Μα υπάρχουν χύμα αγελάδες στη Φλόριντα; Μουάχαχαχαχαχα. Ένα στοιχείο που έχει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον είναι πως δίπλα σε έναν κόσμο γκλαμουριάς, φτιαγμένο για τη διασκέδαση των παιδιών από όλο τον κόσμο, έναν κόσμο εμπορικής ψυχαγωγίας, ζουν παιδιά που ίσως να μην δρασκελίσουν ποτέ την πόρτα της εισόδου, τόσο κοντά μα τόσο μακριά. Και – ευτυχώς – λίγο τους νοιάζει. Γιατί ξέρουν να ζουν με αυτά που έχουν...
Ο Willem Dafoe είναι σπουδαίος στο ρόλο του Μπόμπι: ένας πραγματικά καλός άνθρωπος παρά το γεγονός ότι δείχνει σκληρός και άτεγκτος. Η πιτσιρίκα Brooklynn Prince, που υποδύεται την Μούνι θαρρείς και γεννήθηκε για να παίζει στο σινεμά. Τόση φυσικότητα, τόση άνεση, τόση μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, είναι απίστευτη και το πρώτο πράγμα που θα διαβάσετε παντού είναι πόσο σπουδαία είναι. Και είναι πράγματι σπουδαία. Λίγο θέλω να κάνω μια αναφορά παραπάνω στην Bria Vinaite. Η κοπέλα που παίζει τη μητέρα, έχει καταγωγή από τη Λιθουανία, είχε άγρια παιδικά χρόνια, μπήκε σε αναμορφωτήριο και βγάζει χρήματα ως περσόνα του Instagram και εμπορευόμενη προϊόντα φτιαγμένα από μαριχουάνα! Και την διπλάρωσε και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Drake (ξέρετε, αυτός που έφαγε δημοσίως χυλόπιτα από την Rihanna). Ο Baker την ανακάλυψε μέσα από τα social media! Εννοείται ότι δεν έχει πάει σε καμία δραματική σχολή, πως αυτή είναι η πρώτη ταινία στην οποία συμμετέχει και πως είναι πραγματικά έξοχη!
Εν κατακλείδι, αυτή είναι μια ταινία που θα την λατρέψετε! Και δεν θα ακούσετε σε πολλές ταινίες (όχι μόνο από τις φετινές) ατάκα όπως αυτή η θανατηφόρα που λέει η Μούνι κουβεντιάζοντας με μια φίλη της:
Mooney: «You know why this is my favorite tree?»
Jancey: «Why?»
Moonee: «'Cause it's tipped over, and it's still growing.».
Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!
Η υπόθεση: Όχι πολύ μακριά από την Disney World βρίσκεται το «Magic Castle», ένα μοτέλ θεωρητικά φτηνό, στο οποίο οι πιο πολλοί ένοικοι είναι μόνιμοι κάτοικοι και ουχί τουρίστες, όπως άλλοτε, σε καλύτερες εποχές. Είναι μελιτζανί από έξω, γενικώς κυριαρχούν τα παστέλ χρώματα για να παραπέμπει στον μαγικό κόσμο της Disney, είναι σχετικά καθαρό και αξιοπρεπές. Μια από τις μόνιμες... κατοίκους του είναι η 22χρονη Χάλεϊ, που μένει εκεί με την κόρη της, την πιτσιρίκα Μούνι. Η Χάλεϊ κάνει τα πάντα ώστε να βρίσκει λεφτά για το ενοίκιο αλλά παράλληλα να μπορεί να τρέφει την ίδια και την κόρη της: από στριπτίζ έως μεταπώληση αρωμάτων. Η Μούνι λατρεύει τη μητέρα της. Και μαζί με άλλα πιτσιρίκια που μένουν στο ίδιο συγκρότημα περνούν το καλοκαίρι τους με κάθε είδους σκανδαλιές και παιχνίδια. Κι όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα του επιστάτη και «τα-κάνω-όλα-εδώ-μέσα-πια» Μπόμπι, που λειτουργεί και ως πατρική φιγούρα για την Μούνι. Μόνο που η Χάλεϊ βγάζει ολοένα και λιγότερα χρήματα με τις πρακτικές που χρησιμοποιεί συνήθως. Οπότε, θα πάρει μια απόφαση που θα έχει μεγάλο αντίκτυπο τόσο στη Μούνι όσο και γενικότερα στη ζωή τους...
Η άποψή μας: Ρε τον μπαγάσα τον Baker! Τι ταινιάρα έφτιαξε ο άνθρωπος! Παρακολουθείς την ταινία και νιώθεις σαν να ξεδιπλώνεται μπροστά σου το καλύτερο δείγμα ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά (σημείωση: όχι και το πιο αγαπημένο κινηματογραφικό είδος για τον γράφοντα) μπολιασμένο με ό,τι σπουδαιότερο έχει να επιδείξει ο βρετανικός κοινωνικός ρεαλισμός, σαν να ένωσαν τις δυνάμεις τους ο Mike Leigh με τον Ken Loach ένα πράγμα! Ένα μικρό παράδειγμα: τα πιτσιρίκια δεν έχουν λεφτά για να πάρουν παγωτό. Στην ουσία ζητιανεύουν χρήματα από τουρίστες επίσης περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων οι οποίοι βρίσκονται στην περιοχή για να επισκεφτούν την Ντίσνεϊλαντ (έστω, Ντίσνεϊγουόρλντ) και διαμένουν λίιιιιγο πιο μακριά από το επίκεντρο, για να μην τους φύγει μια ολόκληρη περιουσία. Μαζεύουν τα λεφτά και τρώνε όλα μαζί ένα παγωτό! Και το κάνουν τελείως φυσιολογικά. Χωρίς ντροπή. Γιατί θα έπρεπε;
Η ντροπή είναι σούμπιτη της κοινωνίας, που δεν έχει καταφέρει, αιώνες τώρα, να εξασφαλίσει συνθήκες διαβίωσης για όλα τα παιδιά, τέτοιες, που ναι, μεταξύ των άλλων, να μπορούν να απολαμβάνουν ένα γαμημένο παγωτό όταν το θέλουν χωρίς να ζητιανεύουν! Ο Baker λοιπόν δεν κρίνει τους ήρωές του. Μας τους παρουσιάζει. Με όλα τους τα ελαττώματα. Και τους αγαπάει ως γνήσιος ουμανιστής δημιουργός. Η μητέρα ας πούμε. Η Χάλεϊ. Πρώτη αντίδραση όλων όσων θα βλέπαμε αυτήν την κοπέλα αν τη συναντούσαμε έξω, με τα βαμμένα γαλάζια, αχτένιστα μαλλιά της, με τα κοντά σορτς, με το πίρσινγκ στο στόμα, τα τατουάζ στο στήθος και την γενικευμένη αίσθηση απεριποίητου και ακάθαρτου θα ήταν «μωρέ τι είναι τούτη;». «Μμμ, βρωμιάρα, μμμ, αλήτισσα, μμμ, τσούλα, μμμ, ναρκομανής»... Μμμ, μακριά μας, δεν ασχολούμαστε με τέτοιους, όπως έστρωσε ας κοιμηθεί, έχουμε τα θέματά μας, άσε μας κουκλίτσα μου. Και η αλήθεια είναι πως η Χάλεϊ κάνει ότι μπορεί για να... δικαιώσει τις προκαταλήψεις μας! Επιπόλαιη, φωνακλού, τα βάζει με όλον τον κόσμο, είναι διαρκώς στην τσίτα και οι επιλογές της είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Ναι, αλλά πώς έφτασε εδώ; Ποιος νοιάζεται για εκείνη; Είχε τη δυνατότητα να ακολουθήσει άλλη πορεία; Ο Baker δεν την φτιασιδώνει. Αλλά δεν κρύβει και κάτι που το βλέπει ακόμα και τυφλός: η Χάλεϊ αγαπάει την Μούνι. Ανόθευτα. Ίσως όχι τόσο ως μητέρα προς κόρη – και η ίδια ένα παιδί είναι ακόμα! Αλλά την αγαπάει πραγματικά.
Και η Μούνι την λατρεύει! Η κομβική σκηνή λίγο πριν το φινάλε θα κάνει όλη την αίθουσα να πλαντάξει στο κλάμα! Αδικία ρε φίλε, αδικία. Ο Baker εννοείται ότι πέρα από τις δύσκολες στιγμές πιάνει και πραγματικά διασκεδαστικές, στήνοντας σκηνές στις οποίες κινείσαι στην κλίμακα «χαμογελάω – σκάω στα γέλια». Δίνοντας χώρο κατά πως φαίνεται για μπόλικο αυτοσχεδιασμό. Αναφέρω εδώ ενδεικτικά τη σκηνή με τις αγελάδες! Μα υπάρχουν χύμα αγελάδες στη Φλόριντα; Μουάχαχαχαχαχα. Ένα στοιχείο που έχει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον είναι πως δίπλα σε έναν κόσμο γκλαμουριάς, φτιαγμένο για τη διασκέδαση των παιδιών από όλο τον κόσμο, έναν κόσμο εμπορικής ψυχαγωγίας, ζουν παιδιά που ίσως να μην δρασκελίσουν ποτέ την πόρτα της εισόδου, τόσο κοντά μα τόσο μακριά. Και – ευτυχώς – λίγο τους νοιάζει. Γιατί ξέρουν να ζουν με αυτά που έχουν...
Ο Willem Dafoe είναι σπουδαίος στο ρόλο του Μπόμπι: ένας πραγματικά καλός άνθρωπος παρά το γεγονός ότι δείχνει σκληρός και άτεγκτος. Η πιτσιρίκα Brooklynn Prince, που υποδύεται την Μούνι θαρρείς και γεννήθηκε για να παίζει στο σινεμά. Τόση φυσικότητα, τόση άνεση, τόση μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, είναι απίστευτη και το πρώτο πράγμα που θα διαβάσετε παντού είναι πόσο σπουδαία είναι. Και είναι πράγματι σπουδαία. Λίγο θέλω να κάνω μια αναφορά παραπάνω στην Bria Vinaite. Η κοπέλα που παίζει τη μητέρα, έχει καταγωγή από τη Λιθουανία, είχε άγρια παιδικά χρόνια, μπήκε σε αναμορφωτήριο και βγάζει χρήματα ως περσόνα του Instagram και εμπορευόμενη προϊόντα φτιαγμένα από μαριχουάνα! Και την διπλάρωσε και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Drake (ξέρετε, αυτός που έφαγε δημοσίως χυλόπιτα από την Rihanna). Ο Baker την ανακάλυψε μέσα από τα social media! Εννοείται ότι δεν έχει πάει σε καμία δραματική σχολή, πως αυτή είναι η πρώτη ταινία στην οποία συμμετέχει και πως είναι πραγματικά έξοχη!
Εν κατακλείδι, αυτή είναι μια ταινία που θα την λατρέψετε! Και δεν θα ακούσετε σε πολλές ταινίες (όχι μόνο από τις φετινές) ατάκα όπως αυτή η θανατηφόρα που λέει η Μούνι κουβεντιάζοντας με μια φίλη της:
Mooney: «You know why this is my favorite tree?»
Jancey: «Why?»
Moonee: «'Cause it's tipped over, and it's still growing.».
Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την Seven Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική