του Kenneth Branagh. Με τους Kenneth Branagh, Penélope Cruz, Willem Dafoe, Judi Dench, Johnny Depp, Josh Gad, Derek Jacobi, Leslie Odom Jr., Michelle Pfeiffer, Daisy Ridley, Marwan Kenzari, Olivia Colman, Lucy Boynton, Manuel Garcia-Rulfo, Sergei Polunin, Tom Bateman, Miranda Raison
Choo Choo The Train Is Riding...
του zerVo (@moviesltd) 
Ενδεχόμενα και να αναφερόμαστε στο δημοφιλέστερο έργο που γέννησε η μεγαλοφυΐα της κορυφαίας στα χρονικά συγγραφέως αστυνομικών μυθιστορημάτων, Agatha Christie. Η σπουδαία Αγγλίδα είδε το πόνημα της για πρώτη φορά να εκδίδεται στα 1934 από τον οίκο Collins και αμέσως να γίνεται ανάρπαστο, χάρη στην δαιδαλώδη, πρωτότυπη, εντυπωσιακά ανατρεπτική και πλήρως απρόβλεπτη πλοκή του, που όχι μόνο υποσχόταν, αλλά κρατούσε σε ένταση τον αναγνώστη του, ίσαμε την τελευταία σελίδα. Ακριβώς σαράντα χρόνια κατοπινά, ένα μεγαλεπήβολο, όσο και ακριβό για τα δεδομένα της εποχής, σχέδιο της Paramount, προέβλεπε την κινηματογραφική μεταφορά του θρυλικού έργου της Ντάμας, θέτοντας υπό την μπαγκέτα ενός έξοχου δημιουργού, του δοκιμασμένου από δεκαετίες σε διαφορετικά είδη Sidney Lumet, μια πλειάδα υπερ-αστέρων της περιόδου. Η τεράστια εμπορική, αλλά και καλλιτεχνική επιτυχία, αλλά και η αριστοτεχνική μέθοδος προσέγγισης του συγγράμματος, κατέστησαν το Murder On the Orient Express, ως μια από τις κλασσικότερες στιγμές σασπένς στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης. Επίτευγμα που ζήλεψε στις μέρες μας η παντοδύναμη Fox, επιχειρώντας ένα ριμέικ, με ανάλογα πομπώδες ερμηνευτικό σύνολο και τεχνολογικές προσθήκες, που και βέβαια δεν πιάνει τα στάνταρντς του ορίτζιναλ, στέκεται με αξιοπρέπεια και σεβασμό όμως στις απαιτήσεις που έχει ορίσει η Agatha...
Οι γιορτινές ημέρες του σωτήριου έτους 1934 πλησιάζουν και το υπερσύγχρονο όσο και πολυτελές Οριάν Εξπρές ανάβει τις μηχανές του στον σιδηροδρομικό σταθμό του Σιρκεσι της Κωνσταντινούπολης, προκειμένου να εκκινήσει ακόμη ένα πολυήμερο ταξίδι ίσαμε τις φραντσέζικες ακτές της Βρετάνης. Κατάμεστο όπως πάντα, από κόσμο κυρίως αριστοκρατικής καταγωγής, που επιθυμεί να ταξιδέψει με όλες του τις ανέσεις στα ακριβά βαγκόν λι του, το τρένο θα αφήσει πίσω του την Εγγύς Ανατολή, δίχως κανείς από τους ταξιδιώτες να φαντάζεται το άσχημο παιχνίδι που θα παίξει η μοίρα στο διάβα του. Καθώς ο συρμός θα διασχίσει τους παγωμένους ορεινούς όγκους της κεντρικής Ευρώπης, μια χιονοστιβάδα θα μπλοκάρει τις ράγες, προκαλώντας τον εκτροχιασμό του, ευτυχώς δίχως θύματα ή τραυματίες. Προς το παρόν, αφού με το πρώτο φως της ημέρας, θα γίνει αντιληπτό από το προσωπικό, πως ένας από τους επιβαίνοντες της πρώτης θέσης, ο Αμερικάνος έμπορος έργων τέχνης Μίστερ Ράτσετ, βρίσκεται φρικτά δολοφονημένος στην καμπίνα του, έχοντας δεχτεί αμέτρητες μαχαιριές στο στήθος.
Ο φόβος και η απόγνωση θα κάνουν την εμφάνιση τους στους διαδρόμους του ακινητοποιημένου τρένου, κατάσταση που θα φροντίσει να συνεφέρει άμεσα ο υπεύθυνος της εταιρείας Κύριος Μπουκ, έχοντας το αβαντάζ στο πλευρό του, μεταξύ της λίστας των επιβατών να βρίσκεται ο εγκάρδιος φίλος του και κορυφαίος ντετέκτιβ του κόσμου Ηρακλής Πουαρώ, που μονομιάς θα αναλάβει να διαλευκάνει το φονικό. Προβληματισμένος ο Βέλγος μελετητής από τα ευρήματα που θα εντοπίσει στον τόπο του εγκλήματος, αλλά και εμφανώς τρομοκρατημένος από το ενδεχόμενο ο δολοφόνος να κτυπήσει και πάλι, θα περιορίσει την έρευνα του στο βαγόνι της A Class, θέτοντας άπαντες τους επιβάτες του ως υπόπτους για την ανθρωποκτονία. Και καθώς οι αστυνομικές αρχές καθυστερούν να πλησιάσουν τον παγιδευμένο συρμό, θα ξεκινήσει την ανακριτική διαδικασία, προκειμένου μέσα από τα λεγόμενα των αυτοπτών μαρτύρων να ξετυλίξει το κουβάρι της υπόθεσης και να αποκαλύψει τον ένοχο!
Δώδεκα ακριβώς, εξαιρουμένου εννοείται του ιδίου, όπως και του μάνατζερ των σιδηροδρόμων, είναι εκείνοι που θα κληθούν σε ανάκριση από τον Πουαρώ, όλοι τους εκ πρώτης όψης ικανοί να έχουν διαπράξει τον φόνο. Η ηλικιωμένη Ρωσίδα γαλαζοαίματη Πριγκίπισσα Ντραγκομίροφ και η Γερμανίδα πιστή βοηθός της, Χίλντεγκαρντ, η θεοσεβούμενη και χαμηλοβλεπούσα ιεραπόστολος Πιλάρ, η πάμπλουτη επαγγελματίας ζωντοχήρα Καρολάιν Χάμπαρντ, ο ιδιότροπος Αυστριακός επιστήμονας Χάρντμαν, ο έγχρωμος γιατρός Δόκτορ Άμπουθνοτ, που όπως φαίνεται διατηρεί σχέση με την όμορφη Μαίρη Ντέμπεναμ, το ανδρόγυνο των ανατολικοευρωπαίων κόντηδων Αντρέγυ, οι δυο άντρες που βρίσκονταν στην δούλεψη του Ράτσετ, ο λογιστής του Μακ Κουίν και ο βαλές του Μάστερμαν, αλλά και ο φιλόδοξος λατίνος επιχειρηματίας Μάρκεζ. Άπαντες, συν τον υπεύθυνο της νυχτερινής βάρδιας στον αιματοβαμμένο τομέα Πιερ Μισέλ, θα περάσουν από το ερωτηματολόγιο του Ερκίλ. Και μέχρι να δοθεί η επίσημη ετυμηγορία από τα χείλη του, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην θεωρείται ικανός να έχει μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά του - φανφαρόνου και αχώνευτου - Γιάνκη.
Συνεπώς υπάρχουν τριών ειδών θεατές που θα κληθούν να παρακολουθήσουν ετούτη την νέα βερσιόν του αριστουργήματος της Christie. Εκείνοι που έχουν αναγνώσει το βιβλίο της, εκείνοι που έχουν απολαύσει το πρωτότυπο με τον σπουδαίο Albert Finney (υποψηφιότητα για Όσκαρ ερμηνείας) ως Πουαρώ, ενδεχόμενα και τα δύο μαζί, αλλά κι εκείνοι που θα προσέλθουν στην αίθουσα ανίδεοι για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Φυσικά οι τελευταίοι είναι κι εκείνοι που θα περάσουν καλύτερα από όλους, αγνοώντας την συνταρακτική αποκάλυψη του τέλους και δεν θα περιμένουν απλώς την διεκπεραίωση του, γνωρίζοντας από πριν την ταυτότητα του φονιά. Κι αυτό γιατί δεν θα ήταν δυνατόν η παρούσα εκδοχή να μην ακολουθήσει πιστά το κείμενο στα βασικά του σημεία, προτείνοντας μόνον, μερικούς άνευ ιδιαίτερης ουσίας νεωτερισμούς στην εξιστόρηση.
Όπως ας πούμε την προσθήκη ενός μαύρου ταξιδιώτη στην ομάδα (γιατρός εδώ, βετεράνος του πολέμου παλιότερα) ή την εναλλαγή ταυτοτήτων στην υποιστορία που συνδέει το παρόν με το παρελθόν και δεν έχει κάποια σπουδαία σημασία στο βασικό πλοτ. Άλλωστε ο κινηματογραφικός χρόνος, που στην περίπτωση μας είναι συμπυκνωμένος σε λιγότερα από 120 συμμαζεμένα λεπτά, δεν δίνει ιδιαίτερη άνεση στην ανάλυση των χαρακτήρων που εμπλέκονται στον φόνο, μια σεκάνς ερωταποκρίσεων για τον καθένα, ώστε όλοι μας και κυρίως ο αστυνομικός δαίμονας, να καταλάβουν το ποιόν τους. Αυτονόητο είναι πως τα φώτα όλα πέφτουν πάνω στον ένα και μοναδικό, τον πανέξυπνο μα όχι και άτρωτο Βαλλόνο, που όπως γνώριμα συμβαίνει σε κάθε άθλο του, κερδίζει αποξαρχής την συμπάθεια όλων. Των θεατών φυσικά και ουχί των υπόπτων που διαρκώς τον κοιτάζουν με μισό μάτι, επιβαρύνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την θέση τους.
Σε συνέχεια από την αριστοτεχνικά δοσμένη Cinderella του 2015, εκεί που μας είχε αφήσει με το στόμα ανοικτό με την άριστο σχεδιασμό παραγωγής του, ο Kenneth Branagh βάζει κι εδώ μια ίδιας βαρύτητας τζίφρα, στον τρόπο που προσεγγίζει το μυστήριο και τον θρύλο του. Χάρη στην αρωγή των CGI, έχουμε πλέον και εξωτερικά πλάνα της πορείας του συρμού κάτω από τις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, την ίδια ώρα που οι εσωτερικές σεκάνς αναδεικνύουν την ακρίβεια της αναβίωσης των βαγονιών του ιστορικού Οριάν Εξπρές. Ακολουθώντας δε συμβουλές εμπειρότερων και πιο καταξιωμένων δημιουργών, βασικά του Scorsese μα πολύ πιο καίρια του De Palma, ο Εγγλέζοις στήνει την κάμερα του σε περίεργα σημεία του τρένου, δημιουργώντας πολύ ενδιαφέρουσες προοπτικές λήψης, που αυτόματα μπάζουν το κοινό στο ζουμί, αποκαλύπτοντας όμως τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να μην ξεθυμάνει το σασπένς. Οι περισσότερες βοήθειες στον συμπαθέστατο, από τον καιρό που ασχολιόταν μονάχα με τον αγαπημένο του Shakespeare στο πλευρό της τότε καλής του Emma Thompson, Kenneth, δίνονται από την σοφά μελετημένη κινηματογράφηση (του προφανώς δικού μας Harry Zambarloukos) που συντείνει στην εκτόξευση του κλειστοφοβικού κλίματος, αλλά και από το δυναμικό κοπίδι του Mick Audsley, που διατηρεί το τέμπο σταθερά υψηλό, χωρίς εμφανείς κοιλιές στο ναρέισον.
Ατυχώς για τον Branagh, όμως, που πήρε το θάρρος να κρατήσει για πάρτη του τον αβανταδόρικο ρόλο του Πουαρώ, οι συγκρίσεις με τον προκάτοχο του, είναι ακαριαία εις βάρος του, μολονότι προσπαθεί αρκετά να φέρει εις πέρας τις μανιέρες που έχουν χαρακτηρίσει τον εκκεντρικό ντετέκτιβ. Με μουστάκα τσιγκελωτή τουλάχιστον μια παλάμη μακρύτερη από εκείνη του Finney, ο εδώ Ηρακλής μπορεί να μην κερδίζει ολοκληρωτικά το στοίχημα, δεν αποτυγχάνει κιόλας, σε έναν ρόλο που έχουν κάνει δικό τους ουκ ολίγοι ερμηνευτές σε πανί και μικρή οθόνη. Όσο για τον περίγυρο, που το στούντιο φρόντισε να τιγκάρει με ονόματα πρωτοκλασάτα (και πάλι versus της ταινίας του 74 υπάρχει μισμάτς, μιας κι εδώ δεν παίζουν τοτέμ επιπέδου Connery, Bacall, Cassel, Perkins, Widmark, Gielgud) και από το πάνω αστεράτο ράφι, σαν την Penelope, την Dench, τον Dafoe, την κούκλα Pfeiffer, φυσικά και δεν είναι αυτός που κρατά τα γκέμια, δίνει όμως μια άλλη αξία στο όλον, ένα άλλο κύρος. Περιέργως δε, την καλύτερη διαλεκτική σεκάνς δεν την έχει κανείς από τους υπόπτους που τρέχουν σε όλο το εύρος του έργου, αλλά ο πολύς Johnny Depp, το θύμα δηλαδή, που στο πινγκ πονγκ της σιχαμερής περσόνας που αποδίδει κόντρα στον Πουαρώ, είναι απολαυστικός.
Σε γενικές γραμμές, ράγες και τροχιές, η αναψηλάφηση του σπουδαίου έργου της Agatha, δύσκολα θα αφήσει κάποιον, ακόμη και τον πιο γνώστη ή απαιτητικό, ανικανοποίητο, μιας και ρυθμό καλό διαθέτει και φημισμένα πρόσωπα στους ρόλους και κάποιες φρέσκες ιδέες που δίνουν ανανεωτική αξία στο κλασικό. Θα είναι ευχής έργον δε, να αποτελέσει εμπορικό χιτ, μιας και οι υποσχέσεις του τέλους αφήνουν ανοικτούς λογαριασμούς για νέο ραντεβού με τον Βέλγο, σε θερμότερα και νοτιότερα κλίματα, που πολύ θα ήθελα να πραγματοποιηθούν!
Ο φόβος και η απόγνωση θα κάνουν την εμφάνιση τους στους διαδρόμους του ακινητοποιημένου τρένου, κατάσταση που θα φροντίσει να συνεφέρει άμεσα ο υπεύθυνος της εταιρείας Κύριος Μπουκ, έχοντας το αβαντάζ στο πλευρό του, μεταξύ της λίστας των επιβατών να βρίσκεται ο εγκάρδιος φίλος του και κορυφαίος ντετέκτιβ του κόσμου Ηρακλής Πουαρώ, που μονομιάς θα αναλάβει να διαλευκάνει το φονικό. Προβληματισμένος ο Βέλγος μελετητής από τα ευρήματα που θα εντοπίσει στον τόπο του εγκλήματος, αλλά και εμφανώς τρομοκρατημένος από το ενδεχόμενο ο δολοφόνος να κτυπήσει και πάλι, θα περιορίσει την έρευνα του στο βαγόνι της A Class, θέτοντας άπαντες τους επιβάτες του ως υπόπτους για την ανθρωποκτονία. Και καθώς οι αστυνομικές αρχές καθυστερούν να πλησιάσουν τον παγιδευμένο συρμό, θα ξεκινήσει την ανακριτική διαδικασία, προκειμένου μέσα από τα λεγόμενα των αυτοπτών μαρτύρων να ξετυλίξει το κουβάρι της υπόθεσης και να αποκαλύψει τον ένοχο!
Δώδεκα ακριβώς, εξαιρουμένου εννοείται του ιδίου, όπως και του μάνατζερ των σιδηροδρόμων, είναι εκείνοι που θα κληθούν σε ανάκριση από τον Πουαρώ, όλοι τους εκ πρώτης όψης ικανοί να έχουν διαπράξει τον φόνο. Η ηλικιωμένη Ρωσίδα γαλαζοαίματη Πριγκίπισσα Ντραγκομίροφ και η Γερμανίδα πιστή βοηθός της, Χίλντεγκαρντ, η θεοσεβούμενη και χαμηλοβλεπούσα ιεραπόστολος Πιλάρ, η πάμπλουτη επαγγελματίας ζωντοχήρα Καρολάιν Χάμπαρντ, ο ιδιότροπος Αυστριακός επιστήμονας Χάρντμαν, ο έγχρωμος γιατρός Δόκτορ Άμπουθνοτ, που όπως φαίνεται διατηρεί σχέση με την όμορφη Μαίρη Ντέμπεναμ, το ανδρόγυνο των ανατολικοευρωπαίων κόντηδων Αντρέγυ, οι δυο άντρες που βρίσκονταν στην δούλεψη του Ράτσετ, ο λογιστής του Μακ Κουίν και ο βαλές του Μάστερμαν, αλλά και ο φιλόδοξος λατίνος επιχειρηματίας Μάρκεζ. Άπαντες, συν τον υπεύθυνο της νυχτερινής βάρδιας στον αιματοβαμμένο τομέα Πιερ Μισέλ, θα περάσουν από το ερωτηματολόγιο του Ερκίλ. Και μέχρι να δοθεί η επίσημη ετυμηγορία από τα χείλη του, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην θεωρείται ικανός να έχει μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά του - φανφαρόνου και αχώνευτου - Γιάνκη.
Συνεπώς υπάρχουν τριών ειδών θεατές που θα κληθούν να παρακολουθήσουν ετούτη την νέα βερσιόν του αριστουργήματος της Christie. Εκείνοι που έχουν αναγνώσει το βιβλίο της, εκείνοι που έχουν απολαύσει το πρωτότυπο με τον σπουδαίο Albert Finney (υποψηφιότητα για Όσκαρ ερμηνείας) ως Πουαρώ, ενδεχόμενα και τα δύο μαζί, αλλά κι εκείνοι που θα προσέλθουν στην αίθουσα ανίδεοι για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Φυσικά οι τελευταίοι είναι κι εκείνοι που θα περάσουν καλύτερα από όλους, αγνοώντας την συνταρακτική αποκάλυψη του τέλους και δεν θα περιμένουν απλώς την διεκπεραίωση του, γνωρίζοντας από πριν την ταυτότητα του φονιά. Κι αυτό γιατί δεν θα ήταν δυνατόν η παρούσα εκδοχή να μην ακολουθήσει πιστά το κείμενο στα βασικά του σημεία, προτείνοντας μόνον, μερικούς άνευ ιδιαίτερης ουσίας νεωτερισμούς στην εξιστόρηση.
Όπως ας πούμε την προσθήκη ενός μαύρου ταξιδιώτη στην ομάδα (γιατρός εδώ, βετεράνος του πολέμου παλιότερα) ή την εναλλαγή ταυτοτήτων στην υποιστορία που συνδέει το παρόν με το παρελθόν και δεν έχει κάποια σπουδαία σημασία στο βασικό πλοτ. Άλλωστε ο κινηματογραφικός χρόνος, που στην περίπτωση μας είναι συμπυκνωμένος σε λιγότερα από 120 συμμαζεμένα λεπτά, δεν δίνει ιδιαίτερη άνεση στην ανάλυση των χαρακτήρων που εμπλέκονται στον φόνο, μια σεκάνς ερωταποκρίσεων για τον καθένα, ώστε όλοι μας και κυρίως ο αστυνομικός δαίμονας, να καταλάβουν το ποιόν τους. Αυτονόητο είναι πως τα φώτα όλα πέφτουν πάνω στον ένα και μοναδικό, τον πανέξυπνο μα όχι και άτρωτο Βαλλόνο, που όπως γνώριμα συμβαίνει σε κάθε άθλο του, κερδίζει αποξαρχής την συμπάθεια όλων. Των θεατών φυσικά και ουχί των υπόπτων που διαρκώς τον κοιτάζουν με μισό μάτι, επιβαρύνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την θέση τους.
Σε συνέχεια από την αριστοτεχνικά δοσμένη Cinderella του 2015, εκεί που μας είχε αφήσει με το στόμα ανοικτό με την άριστο σχεδιασμό παραγωγής του, ο Kenneth Branagh βάζει κι εδώ μια ίδιας βαρύτητας τζίφρα, στον τρόπο που προσεγγίζει το μυστήριο και τον θρύλο του. Χάρη στην αρωγή των CGI, έχουμε πλέον και εξωτερικά πλάνα της πορείας του συρμού κάτω από τις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, την ίδια ώρα που οι εσωτερικές σεκάνς αναδεικνύουν την ακρίβεια της αναβίωσης των βαγονιών του ιστορικού Οριάν Εξπρές. Ακολουθώντας δε συμβουλές εμπειρότερων και πιο καταξιωμένων δημιουργών, βασικά του Scorsese μα πολύ πιο καίρια του De Palma, ο Εγγλέζοις στήνει την κάμερα του σε περίεργα σημεία του τρένου, δημιουργώντας πολύ ενδιαφέρουσες προοπτικές λήψης, που αυτόματα μπάζουν το κοινό στο ζουμί, αποκαλύπτοντας όμως τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να μην ξεθυμάνει το σασπένς. Οι περισσότερες βοήθειες στον συμπαθέστατο, από τον καιρό που ασχολιόταν μονάχα με τον αγαπημένο του Shakespeare στο πλευρό της τότε καλής του Emma Thompson, Kenneth, δίνονται από την σοφά μελετημένη κινηματογράφηση (του προφανώς δικού μας Harry Zambarloukos) που συντείνει στην εκτόξευση του κλειστοφοβικού κλίματος, αλλά και από το δυναμικό κοπίδι του Mick Audsley, που διατηρεί το τέμπο σταθερά υψηλό, χωρίς εμφανείς κοιλιές στο ναρέισον.
Ατυχώς για τον Branagh, όμως, που πήρε το θάρρος να κρατήσει για πάρτη του τον αβανταδόρικο ρόλο του Πουαρώ, οι συγκρίσεις με τον προκάτοχο του, είναι ακαριαία εις βάρος του, μολονότι προσπαθεί αρκετά να φέρει εις πέρας τις μανιέρες που έχουν χαρακτηρίσει τον εκκεντρικό ντετέκτιβ. Με μουστάκα τσιγκελωτή τουλάχιστον μια παλάμη μακρύτερη από εκείνη του Finney, ο εδώ Ηρακλής μπορεί να μην κερδίζει ολοκληρωτικά το στοίχημα, δεν αποτυγχάνει κιόλας, σε έναν ρόλο που έχουν κάνει δικό τους ουκ ολίγοι ερμηνευτές σε πανί και μικρή οθόνη. Όσο για τον περίγυρο, που το στούντιο φρόντισε να τιγκάρει με ονόματα πρωτοκλασάτα (και πάλι versus της ταινίας του 74 υπάρχει μισμάτς, μιας κι εδώ δεν παίζουν τοτέμ επιπέδου Connery, Bacall, Cassel, Perkins, Widmark, Gielgud) και από το πάνω αστεράτο ράφι, σαν την Penelope, την Dench, τον Dafoe, την κούκλα Pfeiffer, φυσικά και δεν είναι αυτός που κρατά τα γκέμια, δίνει όμως μια άλλη αξία στο όλον, ένα άλλο κύρος. Περιέργως δε, την καλύτερη διαλεκτική σεκάνς δεν την έχει κανείς από τους υπόπτους που τρέχουν σε όλο το εύρος του έργου, αλλά ο πολύς Johnny Depp, το θύμα δηλαδή, που στο πινγκ πονγκ της σιχαμερής περσόνας που αποδίδει κόντρα στον Πουαρώ, είναι απολαυστικός.
Σε γενικές γραμμές, ράγες και τροχιές, η αναψηλάφηση του σπουδαίου έργου της Agatha, δύσκολα θα αφήσει κάποιον, ακόμη και τον πιο γνώστη ή απαιτητικό, ανικανοποίητο, μιας και ρυθμό καλό διαθέτει και φημισμένα πρόσωπα στους ρόλους και κάποιες φρέσκες ιδέες που δίνουν ανανεωτική αξία στο κλασικό. Θα είναι ευχής έργον δε, να αποτελέσει εμπορικό χιτ, μιας και οι υποσχέσεις του τέλους αφήνουν ανοικτούς λογαριασμούς για νέο ραντεβού με τον Βέλγο, σε θερμότερα και νοτιότερα κλίματα, που πολύ θα ήθελα να πραγματοποιηθούν!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική