του Sergio G. Sánchez. Με τους George MacKay, Anya Taylor-Joy, Charlie Heaton, Mia Goth, Matthew Stagg, Kyle Soller, Nicola Harrison, Tom Fisher
Να με θυμάσαι και να μ'αγαπάς
του zerVo (@moviesltd) 
Κοντεύει να εικοσαρίσει, το κίνημα εκείνο του Σπανιόλικου σινεμά, που ασχολήθηκε ξεχωριστά και με μέθοδο εμπνευσμένη, με ένα κινηματογραφικό είδος που διαθέτει αμέτρητους φανατικούς οπαδούς, το μεταφυσικό horror, έχοντας βάλει φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του στο genre. Λογικό άλλωστε μιας και εδραιώθηκε από μορφές, πλέον, της παγκόσμιας δημιουργικής σκηνής, σαν τους Del Toro και Amenabar, δίνοντας έναν διαφορετικό, μοντέρνο αέρα στο φοβιστικό σασπένς, με συνέπεια οι Ίβηρες να κτίσουν την ολόδικη τους σχολή, με πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες, που υπογράφουν φρέσκα, καινούργια ονόματα. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η (αγγλόφωνη) πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Sergio G. Sanchez, Το Μυστικό των Μαρομπόουν (Marrowbone) γνωστού μέχρι τα τώρα από τις εξαιρετικές σεναριακές του στιγμές στα εξαιρετικής σύλληψης και εκτέλεσης The Orphanage και The Impossible.
Προκειμένου να θάψουν μια για πάντα το μυστικό, που όχι μόνο είχε ατιμάσει το όνομα τους, αλλά διακύβευε και την ακεραιότητα τους, η μεσήλικας Ρόουζ μαζί με τα τέσσερα παιδιά της, θα επιχειρήσουν ένα καινούργιο ξεκίνημα, εγκαταλείποντας μια για πάντα την Αγγλία, προκειμένου να εγκατασταθούν στο εγκαταλελειμμένο πατρικό της κτήμα, στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Ταξίδι που θα επιβαρύνει υπερβολικά την υγεία της, με συνέπεια μετά από σύντομη ασθένεια να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, δίνοντας την ευχή της στα τέκνα της, να παλέψουν όσο μπορούν περισσότερο για να ορθοποδήσουν.
Μολονότι οι συνθήκες δεν θα είναι και οι ιδανικές για τον 21χρονο Τζακ, που θα πάρει πλέον την κατάσταση στα χέρια του και τα μικρότερα αδέλφια του, την σχεδόν συνομήλικη του Τζουν, τον έφηβο Μπίλυ και τον πιτσιρίκο Σαμ, οι τέσσερις τους λειτουργώντας δεμένοι σαν ομάδα, θα προσπαθήσουν να τις υπερκεράσουν, δίχως να έχουν υπολογίσει πως το παρελθόν θα ξυπνήσει και θα τους καταδιώξει. Αποκρύπτοντας επιμελώς τον θάνατο της μητέρας τους από την λοιπή, μικρή κοινωνία, σύντομα θα αντιληφθούν πως μια απειλή κρύβεται μέσα στο καινούργιο τους σπιτικό, που δεν θα αργήσει να πάρει διαστάσεις τρομακτικές και απειλητικές για την σωματική ακεραιότητα των παιδιών.
Οπότε αυτό που συλλογάσαι θεατή μου είναι πως έχουμε μπροστά μας μια ακόμη περίπτωση ανατριχιαστικού θρίλερ, όπου τα πάντα λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα στοιχειωμένο ξύλινο κακοσυντηρημένο πολύπατο, αποτραβηγμένο από τον πολιτισμό, στο πλάι των απόκρημνων αμερικάνικων ακτών, κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα. Και δεν είναι άδικη μια τέτοια προσέγγιση, μιας και στην εξέλιξη της ενδιαφέρουσας ιστορίας, εμφανίζονται όλων των λογιών τα scary κλισέ και οι τρεμάμενες σκιές στο φόντο και οι παράξενες μελανιές υγρασίας στα ταβάνια, όπως βεβαίως και όλοι εκείνοι οι μυστηριώδεις θόρυβοι που έρχονται ανεξήγητα από το πουθενά. και καλυμμένους καθρέφτες έχει το μενού, αν αυτό λέει κάτι στο θυμητικό των πιο εκπαιδευμένων σινεφίλων...
Περιέργως πάντως το φιλμ, που δραστικά μετά από ένα άξαφνο καταμαύρισμα της οθόνης, παίρνει μια εντελώς άλλη αφηγηματική τροπή, χρονικά ασύμμετρης διαδρομής, όπου οι πρωθύστερες εικόνες μπλέκονται με το παρόν, στο οποίο έχει εισβάλλει πλέον το κορίτσι / ερωτικό ενδιαφέρον του πρωτότοκου των Μάρομποουν, αλλά κι ένας χαρτογιακάς, εντεταλμένος της τράπεζας που ερευνά τα έγγραφα ιδιοκτησίας της γης της χωρίς (εμφανή) γονιό φαμίλιας. Απορίες που εννοείται δεν μένουν αναπάντητες στην ύστατη πράξη του έργου, όπου το paranormal όπως συνηθίζουν οι Σπανιόλοι κινηματογραφιστές, αποχωρεί από το κάδρο και την θέση του παίρνει ο ορθολογισμός και η κυνικά δραματική πραγματικότητα, μέσα από την πολυαναμενόμενη ανατροπή - έκπληξη. Που για τους πιο γυμνασμένους και εύστροφους στο να προβλέπουν το μέλλον της ιστορίας που παρακολουθούν, μάλλον δεν θα τους αφήσει, αυτό που λέμε, κόκκαλο στο κάθισμα. Καλώς ή κακώς στο σινεμά, αυτά τα καθηλωτικά τουίστ μια φορά συνέβησαν και δύσκολα επαναλαμβάνονται στον ίδιο βαθμό, που να ακινητοποιήσουν τον θεατή, στην έκρηξη τους.
Συνεπώς αυτό που καλούμαστε να ελέγξουμε είναι αν πραγματικά το κτίσιμο της πλοκής, μέχρι την μεγάλη αποκάλυψη διαθέτει συνάφεια και δεν δημιουργεί τεράστιες τρύπες στο σενάριο, πράγμα που συμβαίνει ορθά, ξετυλίγοντας νοερά πλέον το κουβάρι προς τα πίσω, μελετώντας τις φοβιστικές σεκάνς που μας σερβίρει ο αξιότιμος Δον Sergio G. Sanchez. Κι εκεί πραγματικά ο Αστούριος, με το ικανότατο συγγραφικό παρελθόν, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, μιας και δεν παίζει ασυνέπεια, στον έλεγχο των παγίδων που ενδεχόμενα θα έπεφτε ο ίδιος μέσα, βλέποντας το πόνημα του ανάποδα. Όπως φυσικά εξαιρετικά τα πηγαίνει και στο κτίσιμο της ατμόσφαιρας, ιδίωμα φυσικά της σχολής που εκπροσωπεί, μιας και το κλειστοφοβικό κλίμα, η εσωστρεφής ιδιοσυγκρασία και το συναίσθημα της ανατριχίλας για το άγνωστο που κρύβουν οι τοίχοι του haunted house, δίνονται καθώς πρέπει. Οι αδυναμίες στο ναρέισον, έχουν να κάνουν πιο πολύ με το αργότατο τέμπο που ακολουθεί το Marrowbone, που στοχεύοντας να σιγοβράσει την ίντριγκα του, πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο. Να μακροσύρει το στόρι κοντά σχεδόν στο δίωρο, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ξοδεύοντας αναίτια σκηνές σχεδόν σε ριπίτ, μη επιδεικνύοντας ικανότητες φειδούς και οικονομίας.
Ατού του αξιοπρεπούς, δίχως άλλο, ντεμπούτο, ορίζουν οι ερμηνείες και των τεσσάρων παιδιών που σαν ένα καλούνται να στηρίξουν την ακεραιότητα του σπιτικού τους, προεξάρχοντος βεβαίως του χαρισματικού Λονδρέζου George MacKay, που ηγείται του κουαρτέτου, αποτελούμενου από την λιτή μα τόσο εκφραστική Mia Goth, τον αβανταρισμένο μορφονιό των Stranger Things, Charlie Heaton και τον μπόμπιρα Matthew Stagg, που αναμφίβολα κρατά τον πιο δραματικό ρόλο, από όλα τα αδελφάκια. Μισή βαθμίδα πάνω από όλους υποκριτικά, στέκεται πάντως η Anya Taylor-Joy, ως ο χαρακτήρας καταλύτης της επαρχιώτισσας βιβλιοθηκάριου, που οδηγεί την ταινία στην αποκάλυψη. Στο ξεσκέπασμα των ειδώλων, που εννοείται τον απροετοίμαστο θα τον ταράξουν, χμ, ίσως όχι όμως τον πιο ψυλλιασμένο, που μαντεύει από πολύ νωρίς, τι ακριβώς κρύβουν πίσω από το ραγισμένο τους τζάμι.
Μολονότι οι συνθήκες δεν θα είναι και οι ιδανικές για τον 21χρονο Τζακ, που θα πάρει πλέον την κατάσταση στα χέρια του και τα μικρότερα αδέλφια του, την σχεδόν συνομήλικη του Τζουν, τον έφηβο Μπίλυ και τον πιτσιρίκο Σαμ, οι τέσσερις τους λειτουργώντας δεμένοι σαν ομάδα, θα προσπαθήσουν να τις υπερκεράσουν, δίχως να έχουν υπολογίσει πως το παρελθόν θα ξυπνήσει και θα τους καταδιώξει. Αποκρύπτοντας επιμελώς τον θάνατο της μητέρας τους από την λοιπή, μικρή κοινωνία, σύντομα θα αντιληφθούν πως μια απειλή κρύβεται μέσα στο καινούργιο τους σπιτικό, που δεν θα αργήσει να πάρει διαστάσεις τρομακτικές και απειλητικές για την σωματική ακεραιότητα των παιδιών.
Οπότε αυτό που συλλογάσαι θεατή μου είναι πως έχουμε μπροστά μας μια ακόμη περίπτωση ανατριχιαστικού θρίλερ, όπου τα πάντα λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα στοιχειωμένο ξύλινο κακοσυντηρημένο πολύπατο, αποτραβηγμένο από τον πολιτισμό, στο πλάι των απόκρημνων αμερικάνικων ακτών, κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα. Και δεν είναι άδικη μια τέτοια προσέγγιση, μιας και στην εξέλιξη της ενδιαφέρουσας ιστορίας, εμφανίζονται όλων των λογιών τα scary κλισέ και οι τρεμάμενες σκιές στο φόντο και οι παράξενες μελανιές υγρασίας στα ταβάνια, όπως βεβαίως και όλοι εκείνοι οι μυστηριώδεις θόρυβοι που έρχονται ανεξήγητα από το πουθενά. και καλυμμένους καθρέφτες έχει το μενού, αν αυτό λέει κάτι στο θυμητικό των πιο εκπαιδευμένων σινεφίλων...
Περιέργως πάντως το φιλμ, που δραστικά μετά από ένα άξαφνο καταμαύρισμα της οθόνης, παίρνει μια εντελώς άλλη αφηγηματική τροπή, χρονικά ασύμμετρης διαδρομής, όπου οι πρωθύστερες εικόνες μπλέκονται με το παρόν, στο οποίο έχει εισβάλλει πλέον το κορίτσι / ερωτικό ενδιαφέρον του πρωτότοκου των Μάρομποουν, αλλά κι ένας χαρτογιακάς, εντεταλμένος της τράπεζας που ερευνά τα έγγραφα ιδιοκτησίας της γης της χωρίς (εμφανή) γονιό φαμίλιας. Απορίες που εννοείται δεν μένουν αναπάντητες στην ύστατη πράξη του έργου, όπου το paranormal όπως συνηθίζουν οι Σπανιόλοι κινηματογραφιστές, αποχωρεί από το κάδρο και την θέση του παίρνει ο ορθολογισμός και η κυνικά δραματική πραγματικότητα, μέσα από την πολυαναμενόμενη ανατροπή - έκπληξη. Που για τους πιο γυμνασμένους και εύστροφους στο να προβλέπουν το μέλλον της ιστορίας που παρακολουθούν, μάλλον δεν θα τους αφήσει, αυτό που λέμε, κόκκαλο στο κάθισμα. Καλώς ή κακώς στο σινεμά, αυτά τα καθηλωτικά τουίστ μια φορά συνέβησαν και δύσκολα επαναλαμβάνονται στον ίδιο βαθμό, που να ακινητοποιήσουν τον θεατή, στην έκρηξη τους.
Συνεπώς αυτό που καλούμαστε να ελέγξουμε είναι αν πραγματικά το κτίσιμο της πλοκής, μέχρι την μεγάλη αποκάλυψη διαθέτει συνάφεια και δεν δημιουργεί τεράστιες τρύπες στο σενάριο, πράγμα που συμβαίνει ορθά, ξετυλίγοντας νοερά πλέον το κουβάρι προς τα πίσω, μελετώντας τις φοβιστικές σεκάνς που μας σερβίρει ο αξιότιμος Δον Sergio G. Sanchez. Κι εκεί πραγματικά ο Αστούριος, με το ικανότατο συγγραφικό παρελθόν, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, μιας και δεν παίζει ασυνέπεια, στον έλεγχο των παγίδων που ενδεχόμενα θα έπεφτε ο ίδιος μέσα, βλέποντας το πόνημα του ανάποδα. Όπως φυσικά εξαιρετικά τα πηγαίνει και στο κτίσιμο της ατμόσφαιρας, ιδίωμα φυσικά της σχολής που εκπροσωπεί, μιας και το κλειστοφοβικό κλίμα, η εσωστρεφής ιδιοσυγκρασία και το συναίσθημα της ανατριχίλας για το άγνωστο που κρύβουν οι τοίχοι του haunted house, δίνονται καθώς πρέπει. Οι αδυναμίες στο ναρέισον, έχουν να κάνουν πιο πολύ με το αργότατο τέμπο που ακολουθεί το Marrowbone, που στοχεύοντας να σιγοβράσει την ίντριγκα του, πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο. Να μακροσύρει το στόρι κοντά σχεδόν στο δίωρο, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ξοδεύοντας αναίτια σκηνές σχεδόν σε ριπίτ, μη επιδεικνύοντας ικανότητες φειδούς και οικονομίας.
Ατού του αξιοπρεπούς, δίχως άλλο, ντεμπούτο, ορίζουν οι ερμηνείες και των τεσσάρων παιδιών που σαν ένα καλούνται να στηρίξουν την ακεραιότητα του σπιτικού τους, προεξάρχοντος βεβαίως του χαρισματικού Λονδρέζου George MacKay, που ηγείται του κουαρτέτου, αποτελούμενου από την λιτή μα τόσο εκφραστική Mia Goth, τον αβανταρισμένο μορφονιό των Stranger Things, Charlie Heaton και τον μπόμπιρα Matthew Stagg, που αναμφίβολα κρατά τον πιο δραματικό ρόλο, από όλα τα αδελφάκια. Μισή βαθμίδα πάνω από όλους υποκριτικά, στέκεται πάντως η Anya Taylor-Joy, ως ο χαρακτήρας καταλύτης της επαρχιώτισσας βιβλιοθηκάριου, που οδηγεί την ταινία στην αποκάλυψη. Στο ξεσκέπασμα των ειδώλων, που εννοείται τον απροετοίμαστο θα τον ταράξουν, χμ, ίσως όχι όμως τον πιο ψυλλιασμένο, που μαντεύει από πολύ νωρίς, τι ακριβώς κρύβουν πίσω από το ραγισμένο τους τζάμι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική