του William Oldroyd. Με τους Florence Pugh, Cosmo Jarvis, Paul Hilton, Naomi Ackie, Christopher Fairbank
Νέα γυναίκα, μόνη, ψάχνει και βρίσκει τον έρωτα – και την ελευθερία της!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Ένα αστέρι γεννιέται!
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη του θεάτρου, William Oldroyd. Είναι βασισμένη στη νουβέλα του 19ου αιώνα «Lady Macbeth of Mtsensk» του Nikolai Leskov, που αργότερα μεταφέρθηκε σε όπερα και εννοείται πως με τη σειρά της είναι βασισμένη στο αρχετυπικό δράμα του Shakespeare. Στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν κέρδισε το βραβείο των κριτικών της FIPRESCI. Το ίδιο έκανε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2016: συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα και κέρδισε το βραβείο της FIPRESCI.
Η πρωταγωνίστρια Florence Pugh γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1996 στην Οξφόρδη. Είναι δηλαδή 21 ετών! Πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τους Sir Laurence Olivier, Emilia Clarke και Kit Harington! Αυτή είναι μόλις η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία στην οποία συμμετέχει. Η πρώτη της ήταν το «The Falling» (2014), όπου κι έδωσε για πρώτη φορά επαγγελματική οντισιόν. Προσεχώς θα τη δούμε σε μπόλικες ταινίες. Ξεχωρίζουμε: «Outlaw King» του David Mackenzie, «The Commuter» του Jaume Collet-Serra και «Fighting with My Family» του Stephen Merchant.
Η υπόθεση: Κάπου στην Αγγλία, το σωτήριον έτος 1865, η Κάθριν είναι μια νεαρή γυναίκα που παντρεύεται στο πλαίσιο μιας εμπορικής συναλλαγής. Ουσιαστικά, ο πατέρας της την πουλάει στον μεγιστάνα του κάρβουνου, Μπόρις, ο οποίος την παντρεύει με τον γιο του, τον Αλεξάντερ, που έχει τα διπλάσια χρόνια από εκείνη. Ο Μπόρις και ο Αλεξάντερ απαγορεύουν ουσιαστικά στην Κάθριν να βγαίνει έξω από το σπίτι, κι έτσι η νεαρή γυναίκα ζει μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον. Όταν και οι δύο άρχοντες του σπιτιού φεύγουν από αυτό για δουλειές και λείψουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, η Κάθριν αρχίζει να ανασαίνει επιτέλους. Κι όχι μόνον αυτό: γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο του σταβλίτη της, του Τζέιμς. Οι δυο τους βιώνουν την κατάσταση ως απόλυτη ευτυχία. Όλα τα καλά πράγματα, όμως, έχουν ένα τέλος, σωστά; Χμ, η Κάθριν δεν συμφωνεί. Και θα κάνει ότι περνά από το χέρι της για να διατηρήσει τα κεκτημένα της...
Η άποψή μας: Γουάου! Να τι συμβαίνει λοιπόν όταν μια ταινία εποχής ξεπερνά τα δεσμά του είδους της και κινηματογραφείται με εντελώς σύγχρονο τρόπο. Είναι μία από αυτές τις ταινίες που σε αρπάζει από το πρώτο λεπτό και δεν σε αφήνει παρά μόνον μετά τους τίτλους τέλους της. Είναι μια από αυτές τις φεμινιστικές ταινίες που δεν σε πρήζουν με την ατζέντα τους καθώς σε ενθουσιάζουν και περνούν αυτά που θέλουν να πουν, εύστοχα και στοχευμένα, χωρίς να γίνονται ενοχλητικά στρατευμένες. Είναι ταινία αισθητικά άψογη, με τρομερό σενάριο και εξαιρετική σκηνοθεσία. Και είναι από τις ταινίες που χωρίς την πρωταγωνίστριά τους δεν θα ήταν το ίδιο σπουδαίες όσο τελικά είναι.
Η Florence Pugh αφήνει τα διαπιστευτήριά της και μας συστήνεται υπενθυμίζοντάς μας σε κάθε πλάνο στο οποίο εμφανίζεται πως θα μας απασχολεί για πάρα πολλά χρόνια με το ταλέντο της! Τι είναι αυτοί οι Βρετανοί βρε παιδί μου! Γεννούν υποκριτικά ταλέντα κάθε χρόνο! Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει με το συγκεκριμένο νησί. Η συγκεκριμένη κοπέλα έπαιξε σε αυτήν την ταινία μη έχοντας κλείσει το 20ο έτος της ηλικίας της κι έδωσε ερμηνεία ζωής πραγματικά! Συλλαμβάνει όλα όσα είναι η Κάθριν, που υποδύεται. Μια κοπέλα που δεν φοβάται. Που έχει λίγη περιέργεια για το σεξ κι ας είναι να γίνει αρχικά, να χάσει την παρθενιά της δηλαδή (όπως τουλάχιστον νομίζει...) με έναν άνδρα τον οποίο δεν αγαπά – τον σύζυγό της. Μια κοπέλα που βαριέται απίστευτα! Πρώτη φορά σε ταινία ένιωσα τόσο πολύ το πως βιώνει το αίσθημα της βαρεμάρας ένας κινηματογραφικός ήρωας! Χασμουριέται μέσα στο έντονα μπλε άψογο φόρεμά της, δεν ξέρει πώς να σκοτώσει την ώρα της μέσα στο χρυσό κλουβί της, βαριέται! Και μετά, έρχεται ο έρωτας. Και θαρρείς πως την κάνει να ανθίζει. Η μικρή κοπελίτσα που βαριόταν, γίνεται μια δυναμική γυναίκα που ορίζει τη ζωή της, που απολαμβάνει αυτά που η ζωή της προσφέρει απλόχερα, που γεύεται με απίστευτη όρεξη τον έρωτα. Κι ας κάνει το πρώτο βήμα ο αυθάδης σταυλικός της: του αντιστέκεται αρχικά, γίνεται δική του στη συνέχεια και μετά παίρνει εκείνη το πάνω χέρι! Οδηγεί τις καταστάσεις, παίρνει τις αποφάσεις, είναι ψύχραιμη, υπολογίστρια και δεν δέχεται να υποταγεί ποτέ ξανά στη ζωή της.
Το γεγονός ότι για να διατηρήσει τα κεκτημένα οδηγείται σε ειδεχθείς πράξεις, όχι μόνο μία φορά αλλά πολλές, και οι θεατές συνεχίζουν να είναι μαζί της, να τη συμπαθούν και να την υποστηρίζουν, αποτελεί κατόρθωμα της τρομερής νεαρής ηθοποιού με το εκφραστικότατο πρόσωπο! Κατά μία έννοια, η Κάθριν μοιάζει με τον Κρις του Jonathan Rhys Meyers στο «Match Point» του Woody Allen: έχει εγκληματήσει αλλά οι θεατές δεν θέλουμε να συλληφθεί, να πιαστεί, να τιμωρηθεί! Τρομερή ταινία, γεμάτη εξαιρετικές ερμηνείες (να στοιχίσουμε δίπλα σε εκείνη της πρωταγωνίστριας τόσο την ερμηνεία της υπηρέτριάς της όσο κι εκείνη του σταυλίτη, που τον υποδύεται ο μουσικός Cosmo Jarvis), απολαυστική, υπέροχη, με εντελώς σύγχρονη ματιά για τις διεκδικήσεις μιας δυναμικής γυναίκας σε έναν σωβινιστικό κόσμο. το τέλος, προδομένη από τον εραστή της, θα χρησιμοποιήσει κάθε ένα από τα... δικαιώματα που χρησιμοποιούν οι άνδρες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Και θα πει ψέματα. Και θα μείνει ατιμώρητη. Και μόνη. Μάλλον, όμως, δεν επρόκειτο να βαρεθεί ποτέ ξανά στη ζωή της...
Η υπόθεση: Κάπου στην Αγγλία, το σωτήριον έτος 1865, η Κάθριν είναι μια νεαρή γυναίκα που παντρεύεται στο πλαίσιο μιας εμπορικής συναλλαγής. Ουσιαστικά, ο πατέρας της την πουλάει στον μεγιστάνα του κάρβουνου, Μπόρις, ο οποίος την παντρεύει με τον γιο του, τον Αλεξάντερ, που έχει τα διπλάσια χρόνια από εκείνη. Ο Μπόρις και ο Αλεξάντερ απαγορεύουν ουσιαστικά στην Κάθριν να βγαίνει έξω από το σπίτι, κι έτσι η νεαρή γυναίκα ζει μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον. Όταν και οι δύο άρχοντες του σπιτιού φεύγουν από αυτό για δουλειές και λείψουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, η Κάθριν αρχίζει να ανασαίνει επιτέλους. Κι όχι μόνον αυτό: γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο του σταβλίτη της, του Τζέιμς. Οι δυο τους βιώνουν την κατάσταση ως απόλυτη ευτυχία. Όλα τα καλά πράγματα, όμως, έχουν ένα τέλος, σωστά; Χμ, η Κάθριν δεν συμφωνεί. Και θα κάνει ότι περνά από το χέρι της για να διατηρήσει τα κεκτημένα της...
Η άποψή μας: Γουάου! Να τι συμβαίνει λοιπόν όταν μια ταινία εποχής ξεπερνά τα δεσμά του είδους της και κινηματογραφείται με εντελώς σύγχρονο τρόπο. Είναι μία από αυτές τις ταινίες που σε αρπάζει από το πρώτο λεπτό και δεν σε αφήνει παρά μόνον μετά τους τίτλους τέλους της. Είναι μια από αυτές τις φεμινιστικές ταινίες που δεν σε πρήζουν με την ατζέντα τους καθώς σε ενθουσιάζουν και περνούν αυτά που θέλουν να πουν, εύστοχα και στοχευμένα, χωρίς να γίνονται ενοχλητικά στρατευμένες. Είναι ταινία αισθητικά άψογη, με τρομερό σενάριο και εξαιρετική σκηνοθεσία. Και είναι από τις ταινίες που χωρίς την πρωταγωνίστριά τους δεν θα ήταν το ίδιο σπουδαίες όσο τελικά είναι.
Η Florence Pugh αφήνει τα διαπιστευτήριά της και μας συστήνεται υπενθυμίζοντάς μας σε κάθε πλάνο στο οποίο εμφανίζεται πως θα μας απασχολεί για πάρα πολλά χρόνια με το ταλέντο της! Τι είναι αυτοί οι Βρετανοί βρε παιδί μου! Γεννούν υποκριτικά ταλέντα κάθε χρόνο! Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει με το συγκεκριμένο νησί. Η συγκεκριμένη κοπέλα έπαιξε σε αυτήν την ταινία μη έχοντας κλείσει το 20ο έτος της ηλικίας της κι έδωσε ερμηνεία ζωής πραγματικά! Συλλαμβάνει όλα όσα είναι η Κάθριν, που υποδύεται. Μια κοπέλα που δεν φοβάται. Που έχει λίγη περιέργεια για το σεξ κι ας είναι να γίνει αρχικά, να χάσει την παρθενιά της δηλαδή (όπως τουλάχιστον νομίζει...) με έναν άνδρα τον οποίο δεν αγαπά – τον σύζυγό της. Μια κοπέλα που βαριέται απίστευτα! Πρώτη φορά σε ταινία ένιωσα τόσο πολύ το πως βιώνει το αίσθημα της βαρεμάρας ένας κινηματογραφικός ήρωας! Χασμουριέται μέσα στο έντονα μπλε άψογο φόρεμά της, δεν ξέρει πώς να σκοτώσει την ώρα της μέσα στο χρυσό κλουβί της, βαριέται! Και μετά, έρχεται ο έρωτας. Και θαρρείς πως την κάνει να ανθίζει. Η μικρή κοπελίτσα που βαριόταν, γίνεται μια δυναμική γυναίκα που ορίζει τη ζωή της, που απολαμβάνει αυτά που η ζωή της προσφέρει απλόχερα, που γεύεται με απίστευτη όρεξη τον έρωτα. Κι ας κάνει το πρώτο βήμα ο αυθάδης σταυλικός της: του αντιστέκεται αρχικά, γίνεται δική του στη συνέχεια και μετά παίρνει εκείνη το πάνω χέρι! Οδηγεί τις καταστάσεις, παίρνει τις αποφάσεις, είναι ψύχραιμη, υπολογίστρια και δεν δέχεται να υποταγεί ποτέ ξανά στη ζωή της.
Το γεγονός ότι για να διατηρήσει τα κεκτημένα οδηγείται σε ειδεχθείς πράξεις, όχι μόνο μία φορά αλλά πολλές, και οι θεατές συνεχίζουν να είναι μαζί της, να τη συμπαθούν και να την υποστηρίζουν, αποτελεί κατόρθωμα της τρομερής νεαρής ηθοποιού με το εκφραστικότατο πρόσωπο! Κατά μία έννοια, η Κάθριν μοιάζει με τον Κρις του Jonathan Rhys Meyers στο «Match Point» του Woody Allen: έχει εγκληματήσει αλλά οι θεατές δεν θέλουμε να συλληφθεί, να πιαστεί, να τιμωρηθεί! Τρομερή ταινία, γεμάτη εξαιρετικές ερμηνείες (να στοιχίσουμε δίπλα σε εκείνη της πρωταγωνίστριας τόσο την ερμηνεία της υπηρέτριάς της όσο κι εκείνη του σταυλίτη, που τον υποδύεται ο μουσικός Cosmo Jarvis), απολαυστική, υπέροχη, με εντελώς σύγχρονη ματιά για τις διεκδικήσεις μιας δυναμικής γυναίκας σε έναν σωβινιστικό κόσμο. το τέλος, προδομένη από τον εραστή της, θα χρησιμοποιήσει κάθε ένα από τα... δικαιώματα που χρησιμοποιούν οι άνδρες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Και θα πει ψέματα. Και θα μείνει ατιμώρητη. Και μόνη. Μάλλον, όμως, δεν επρόκειτο να βαρεθεί ποτέ ξανά στη ζωή της...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική