του Zack Snyder. Με τους Ben Affleck, Henry Cavill, Amy Adams, Gal Gadot, Ezra Miller, Jason Momoa, Ray Fisher, Jeremy Irons, Diane Lane, Connie Nielsen, J. K. Simmons
Μας έχει πάρει από κάτω!
του zerVo (@moviesltd) 
Λένε πως είναι δύσκολο, όταν συμμετέχεις σε μια κούρσα να βλέπεις διαρκώς την πλάτη του αντιπάλου. Είναι μια κατάσταση που ακόμη και στην προφανή της δυσμένεια όμως, διαθέτει κι αυτή τα δικά της προτερήματα: Ενδεχόμενα να μην ελέγχεις εσύ το τέμπο του αγώνα, είσαι εκείνος που έχει πλήρη άποψη του αγώνα, κρατάς στα χέρια σου την μοίρα του πιθανού ντεμαράζ και αν τα πόδια σου βαστούν, δεν αφήνεις τον προπορευόμενο να απομακρυνθεί, ελπίζοντας στην σχετική του κόπωση. Όλα αυτά τα διαγράφουμε μονοκοντυλιά στην επί της παρούσης μονομαχία, αφού τίποτα δεν ισχύει. Ο απέναντι έχει φύγει μπροστά, πολύ μπροστά, έχει χαθεί από τον ορίζοντα. Και σε ετούτο το ματς, που μοιάζει χαμένο από χέρι, πλέον η κάθε αντίδραση φαντάζει εκ προοιμίου καταδικασμένη. Και από εκεί που κάποτε εσύ DC ήσουν η κυρίαρχη του παιχνιδιού, τώρα παραμένεις ανήμπορη να παρατηρείς την μία μετά την άλλη τις επιτυχίες του μισητού οχτρού. Που οσονούπω σου ρίχνει γύρο. Και το χειρότερο όλων, σε έχει πάρει και από κάτω, με αποτέλεσμα τίποτα από όσα επιχειρείς να μην σου βγαίνει...
Το άσχημο μαντάτο του αναπάντεχου θανάτου του κορυφαίου υπέρ ήρωα Σούπερμαν, έχει βυθίσει όλο τον κόσμο στο πένθος και την απόγνωση. Την στιγμή που το οργανωμένο έγκλημα έχει απλώσει τα πλοκάμια του, δίχως να φοβάται την τιμωρία του Ανθρώπου από Ατσάλι, κανείς δεν δείχνει ικανός να ανατρέψει την κατάσταση, που με γοργούς ρυθμούς οδηγεί στην ολοκληρωτική καταστροφή. Παρακολουθώντας την ανθρωπότητα να αποσυντίθεται, ο ζάπλουτος επιχειρηματίας Μπρους Γουέιν, που το Άλτερ Έγκο του είχε ορκιστεί να προστατεύει για πάντα την Γκόθαμ Σίτυ, θα πάρει την απόφαση να συνθέσει ομάδα καταπολέμησης κάθε πιθανής απειλής, έχοντας σαν βασικό του στήριγμα την Νταιάνα Πρινς, την πανίσχυρη και ατρόμητη Γουόντερ Γούμαν.
Οι δυο τους προκειμένου να στήσουν εκ του μηδενός την Συμμαχία απονομής Δικαιοσύνης, θα στρατολογήσουν τους ειδικών ικανοτήτων και πανέτοιμους να ριχτούν στην μάχη, Άρθουρ Κάρι, τον περιβόητο Άκουαμαν κυρίαρχο του υγρού στοιχείου, Μπάρι Άλεν, τον νεαρό, φιλόδοξο αλλά και ντροπαλό Φλας με τις αστραπιαίες αντιδράσεις και Βίκτορ Στόουν, τον περιθωριακό και αποτραβηγμένο από τα κοινά βλέμματα εξαιτίας της αποκρουστικής του εμφάνισης Σάιμποργκ, που έχει ορκιστεί εκδίκηση από τότε που ο επιστήμονας πατέρας του χάθηκε χωρίς να δώσει σημεία ζωής. Εξαφάνιση για την οποία υπεύθυνος δεν είναι άλλος από τον επίδοξο καταστροφέα Στέπενγουλφ, που μαζί με την στρατιά των ιπτάμενων δαιμόνων του, αναζητούν τους τρεις μαγικούς κύβους, όπου σύμφωνα με τον θρύλο, αποδίδουν στον κάτοχο τους απεριόριστες δυνάμεις.
Κι έτσι ακριβώς συμβαίνει από την στιγμή που ο κερασφόρος αντίπαλος, έχει ήδη αποσπάσει τους cubes των Αμαζόνων και των Ατλαντιδέων, ψάχνοντας πλέον μόνον εκείνον που έχουν στην κατοχή τους οι Άνθρωποι. Και η πολύ πιθανή απόκτηση του τριπτύχου, πρέπει πάση θυσία να αποτραπεί από τους εκ πρώτης όψης ασύνταχτους Justice League, που διανύουν περίοδο βαρύτατου τρισαλί, από τον αδόκητο χαμό του παλαιότερου και ονομαστότερου στελέχους τους. Αντίδραση που δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί, μιας και ο Στέπενγουλφ γνωρίζει πολύ καλά που πρέπει να κτυπήσει, έχοντας υπολογίσει από πριν τις κτυπητές τους αδυναμίες.
Δυο δευτερολεπτάκια όμως για να βάλουμε το πράγμα σε μια τάξη. Από την μια μεριά, με όλο αυτόν τον σούπερ χίρο βομβαρδισμό ταινιών που πλέον μας επισκέπτονται στις οθόνες ένθεν (Marvel), κακείθεν (DC Comics) εις διπλούν ανά τρίμηνο και ούτε, είναι λογικό και αναμενόμενο να επαναλαμβάνονται τρόπον τινά οι περιπετειώδεις ιστορίες που εξελίσσονται επί της οθόνης. Με κάποιες μικροαλλαγές στην πορεία, που ενδεχόμενα να ανεβάζουν και το υπολειπόμενο σασπένς. Εδώ το φημισμένο στούντιο, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε στην (απογοητευτική για την μεγαλύτερη μερίδα του κοινού) αναμέτρηση του Batman vs Superman, δείχνει τάσεις αυτοχειρίας, ακολουθώντας βασικά το ίδιο μοτίβο στο κτίσιμο του ηθικού τιμ, με όσα είδαμε προ πενταετίας και βάλε στους Avengers και κατοπινά προσφέρει μια πλοκή που αυτούσια έχουμε ξαναδιαβάσει στην μεγάλη οθόνη - πρώτα στο μυαλό μου ήλθε μια από τις μέτρια γραμμένες φιλμικές ιστορίες της Lara Croft, που είχε πόντο προς πόντο όμοια διαδρομή - όχι και λίγες φορές.
Συνέπεια τούτου είναι λοιπόν, πέραν του πιο ενδιαφέροντος κομματιού της ταινίας, της στρατολόγησης δηλαδή των νέων μελών της φράξιας των προστατών - που σε ίδια κοψιά πρέπει να έχει ξανασυμβεί παλιότερα σχεδόν διψήφια φορά, αλλά οκ, αντέχεται - από το μέσον και μετά να πέφτουμε σε μια λούπα γνωστής πορείας και αναμενόμενου φινάλε, που την τροπή της δεν μεταβάλλει προς το θετικό, ούτε η πανεύκολα προβλέψιμη ανατροπή, που με μεγαλοπρέπεια σκάζει εκεί κάπου πριν το ημιχρόνιο.
Η DC πολύ λογικά σκεπτόμενη να εκμεταλλευτεί την πρόσφατη εντυπωσιακή αναλαμπή της, δίνει πολύ μεγαλύτερο από ότι αρμόζει χρόνο συμμετοχής στην μοναδική γυναίκα της παρέας, ένα εργαλείο που δεν χειρίζεται όμως με φειδώ ο σκηνοθέτης και σταδιακά υπερεκθέτει την περσόνα που υποδύεται η όμορφη αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, Gal Gadot. Η πλειοψηφία των σεκάνς που συμμετέχει η Αμαζόνα, είναι μακρόσυρτες και διαλεκτικές και η Ισραηλινή σταρ δεν διαθέτει την ποιότητα ερμηνείας για να τους δώσει το απαιτούμενο παλμό, που θα ανάψει το φιτίλι του σασπένς. Όσο για τον βαριεστημένο Affleck στο πλευρό της, που νομίζεις πως τον τραβούν από τον γιακά για να πάρει μέρος σε μια αβάσταχτη αγγαρεία, δεν χρειάζεται κάποιο σχόλιο, απλά ενισχύεται η άποψη των πολλών, που αποξαρχής τον θεώρησαν σαν αδύναμο για να αποδώσει τον καινούργιο Άνθρωπο Νυχτερίδα.
Συνεπώς τα βάρη πέφτουν πάνω στους τρεις πρωτοεμφανιζόμενους του dynamic κουιντέτου, που με την σειρά που αναφέρονται προσφέρουν και αντίστοιχες υπηρεσίες στο Justice League. Με πρώτο και καλύτερο τον μελαγχολικό όσες φορές τον έχουμε δει ως τώρα, Ezra Miller, που είναι ένας έξοχος Φλας, συνεσταλμένος όσο πρέπει, μα αποφασιστικός όταν τον καλεί το καθήκον. Η πιο άξια αναφοράς ένεση στην όλη ιδέα, που αν κρίνω από την υποδοχή της πλατείας στην μόστρα του, μάλλον δεν θα αργήσει να αποκτήσει κι αυτός το ολόδικο του αφιέρωμα. Ο γίγαντας Jason Momoa, ως θαλάσσιος άρχοντας, έχει τις πιο καλά δομημένες από εφέ στιγμές, καθώς πάντοτε το υδάτινο στοιχείο δίνει το κάτι παραπάνω στις τρισδιάστατες CGI λήψεις κι αυτός από την μεριά του ενισχύει την δράση, χάρη και στην ρομαντική υποιστορία που πρωταγωνιστεί. Τέλος η ευκαιρία που χάθηκε, καθώς ο χαρακτήρας του είναι ο πιο περίπλοκος όλων, ανήκει στον Σάιμποργκ, που με την μορφή του Ray Fisher, μάλλον δεν κερδίζει τις εντυπώσεις, όπως είχε υπολογίσει στα αρχικά της σχέδια η παραγωγή, επενδύοντας στην προσθήκη του.
Μια από τις πλέον αδύναμες σε κάθε τομέα δημιουργικές στιγμές του κυκλοθυμικού Zach Snyder, είναι η πολυδιαφημισμένη Justice League, που εμφανώς πάσχει από φρεσκάδα. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που γίνονται αντιληπτές οι σεναριακές αναθεωρήσεις που προσπάθησε ρίχνοντας σωσίβιο στο πρότζεκτ, λόγω των προσωπικών προβλημάτων του σκηνοθέτη, με την απώλεια της θυγατέρας του, ο αντικαταστάτης Joss Whedon, ακόμη κι έτσι όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν ξεπερνά την ρηχότητα. Με το πρώτο βήμα, έστω κι έτσι, χωρίς την δέουσα επιτυχία να έχει επιτευχθεί, θα είναι ευχής έργον για την συνέχεια να περιοριστεί - αν όχι να εκμηδενιστεί - η επιρροή του δημιουργού των 300 σε όλο το φάσμα των φιλοδοξιών της DC, που μοιάζει σχεδόν καταστροφικό και να τροφοδοτηθεί το όλον με καινούργιο αίμα στην παραγωγική διαδικασία, κάτι που μόνο καλό θα αποφέρει στα επερχόμενα θορυβώδη κύματα της. Με την ντυμένη στα ερυθρόλευκα αντίπαλο να έχει φύγει μπροστά, πολύ μπροστά, η Detective καλείται να μπει σε στάδιο αναθεώρησης και εκ του μηδενός αξιολόγησης κάποιων θεμάτων. Και να πράξει το αυτονόητο, πλανάρωντας την μεγάλη ανετπίθεση. Το υλικό που έχει στα χέρια της, τής δίνει κουράγιο. Αναμένουμε τα καλύτερα...
Οι δυο τους προκειμένου να στήσουν εκ του μηδενός την Συμμαχία απονομής Δικαιοσύνης, θα στρατολογήσουν τους ειδικών ικανοτήτων και πανέτοιμους να ριχτούν στην μάχη, Άρθουρ Κάρι, τον περιβόητο Άκουαμαν κυρίαρχο του υγρού στοιχείου, Μπάρι Άλεν, τον νεαρό, φιλόδοξο αλλά και ντροπαλό Φλας με τις αστραπιαίες αντιδράσεις και Βίκτορ Στόουν, τον περιθωριακό και αποτραβηγμένο από τα κοινά βλέμματα εξαιτίας της αποκρουστικής του εμφάνισης Σάιμποργκ, που έχει ορκιστεί εκδίκηση από τότε που ο επιστήμονας πατέρας του χάθηκε χωρίς να δώσει σημεία ζωής. Εξαφάνιση για την οποία υπεύθυνος δεν είναι άλλος από τον επίδοξο καταστροφέα Στέπενγουλφ, που μαζί με την στρατιά των ιπτάμενων δαιμόνων του, αναζητούν τους τρεις μαγικούς κύβους, όπου σύμφωνα με τον θρύλο, αποδίδουν στον κάτοχο τους απεριόριστες δυνάμεις.
Κι έτσι ακριβώς συμβαίνει από την στιγμή που ο κερασφόρος αντίπαλος, έχει ήδη αποσπάσει τους cubes των Αμαζόνων και των Ατλαντιδέων, ψάχνοντας πλέον μόνον εκείνον που έχουν στην κατοχή τους οι Άνθρωποι. Και η πολύ πιθανή απόκτηση του τριπτύχου, πρέπει πάση θυσία να αποτραπεί από τους εκ πρώτης όψης ασύνταχτους Justice League, που διανύουν περίοδο βαρύτατου τρισαλί, από τον αδόκητο χαμό του παλαιότερου και ονομαστότερου στελέχους τους. Αντίδραση που δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί, μιας και ο Στέπενγουλφ γνωρίζει πολύ καλά που πρέπει να κτυπήσει, έχοντας υπολογίσει από πριν τις κτυπητές τους αδυναμίες.
Δυο δευτερολεπτάκια όμως για να βάλουμε το πράγμα σε μια τάξη. Από την μια μεριά, με όλο αυτόν τον σούπερ χίρο βομβαρδισμό ταινιών που πλέον μας επισκέπτονται στις οθόνες ένθεν (Marvel), κακείθεν (DC Comics) εις διπλούν ανά τρίμηνο και ούτε, είναι λογικό και αναμενόμενο να επαναλαμβάνονται τρόπον τινά οι περιπετειώδεις ιστορίες που εξελίσσονται επί της οθόνης. Με κάποιες μικροαλλαγές στην πορεία, που ενδεχόμενα να ανεβάζουν και το υπολειπόμενο σασπένς. Εδώ το φημισμένο στούντιο, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε στην (απογοητευτική για την μεγαλύτερη μερίδα του κοινού) αναμέτρηση του Batman vs Superman, δείχνει τάσεις αυτοχειρίας, ακολουθώντας βασικά το ίδιο μοτίβο στο κτίσιμο του ηθικού τιμ, με όσα είδαμε προ πενταετίας και βάλε στους Avengers και κατοπινά προσφέρει μια πλοκή που αυτούσια έχουμε ξαναδιαβάσει στην μεγάλη οθόνη - πρώτα στο μυαλό μου ήλθε μια από τις μέτρια γραμμένες φιλμικές ιστορίες της Lara Croft, που είχε πόντο προς πόντο όμοια διαδρομή - όχι και λίγες φορές.
Συνέπεια τούτου είναι λοιπόν, πέραν του πιο ενδιαφέροντος κομματιού της ταινίας, της στρατολόγησης δηλαδή των νέων μελών της φράξιας των προστατών - που σε ίδια κοψιά πρέπει να έχει ξανασυμβεί παλιότερα σχεδόν διψήφια φορά, αλλά οκ, αντέχεται - από το μέσον και μετά να πέφτουμε σε μια λούπα γνωστής πορείας και αναμενόμενου φινάλε, που την τροπή της δεν μεταβάλλει προς το θετικό, ούτε η πανεύκολα προβλέψιμη ανατροπή, που με μεγαλοπρέπεια σκάζει εκεί κάπου πριν το ημιχρόνιο.
Η DC πολύ λογικά σκεπτόμενη να εκμεταλλευτεί την πρόσφατη εντυπωσιακή αναλαμπή της, δίνει πολύ μεγαλύτερο από ότι αρμόζει χρόνο συμμετοχής στην μοναδική γυναίκα της παρέας, ένα εργαλείο που δεν χειρίζεται όμως με φειδώ ο σκηνοθέτης και σταδιακά υπερεκθέτει την περσόνα που υποδύεται η όμορφη αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, Gal Gadot. Η πλειοψηφία των σεκάνς που συμμετέχει η Αμαζόνα, είναι μακρόσυρτες και διαλεκτικές και η Ισραηλινή σταρ δεν διαθέτει την ποιότητα ερμηνείας για να τους δώσει το απαιτούμενο παλμό, που θα ανάψει το φιτίλι του σασπένς. Όσο για τον βαριεστημένο Affleck στο πλευρό της, που νομίζεις πως τον τραβούν από τον γιακά για να πάρει μέρος σε μια αβάσταχτη αγγαρεία, δεν χρειάζεται κάποιο σχόλιο, απλά ενισχύεται η άποψη των πολλών, που αποξαρχής τον θεώρησαν σαν αδύναμο για να αποδώσει τον καινούργιο Άνθρωπο Νυχτερίδα.
Συνεπώς τα βάρη πέφτουν πάνω στους τρεις πρωτοεμφανιζόμενους του dynamic κουιντέτου, που με την σειρά που αναφέρονται προσφέρουν και αντίστοιχες υπηρεσίες στο Justice League. Με πρώτο και καλύτερο τον μελαγχολικό όσες φορές τον έχουμε δει ως τώρα, Ezra Miller, που είναι ένας έξοχος Φλας, συνεσταλμένος όσο πρέπει, μα αποφασιστικός όταν τον καλεί το καθήκον. Η πιο άξια αναφοράς ένεση στην όλη ιδέα, που αν κρίνω από την υποδοχή της πλατείας στην μόστρα του, μάλλον δεν θα αργήσει να αποκτήσει κι αυτός το ολόδικο του αφιέρωμα. Ο γίγαντας Jason Momoa, ως θαλάσσιος άρχοντας, έχει τις πιο καλά δομημένες από εφέ στιγμές, καθώς πάντοτε το υδάτινο στοιχείο δίνει το κάτι παραπάνω στις τρισδιάστατες CGI λήψεις κι αυτός από την μεριά του ενισχύει την δράση, χάρη και στην ρομαντική υποιστορία που πρωταγωνιστεί. Τέλος η ευκαιρία που χάθηκε, καθώς ο χαρακτήρας του είναι ο πιο περίπλοκος όλων, ανήκει στον Σάιμποργκ, που με την μορφή του Ray Fisher, μάλλον δεν κερδίζει τις εντυπώσεις, όπως είχε υπολογίσει στα αρχικά της σχέδια η παραγωγή, επενδύοντας στην προσθήκη του.
Μια από τις πλέον αδύναμες σε κάθε τομέα δημιουργικές στιγμές του κυκλοθυμικού Zach Snyder, είναι η πολυδιαφημισμένη Justice League, που εμφανώς πάσχει από φρεσκάδα. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που γίνονται αντιληπτές οι σεναριακές αναθεωρήσεις που προσπάθησε ρίχνοντας σωσίβιο στο πρότζεκτ, λόγω των προσωπικών προβλημάτων του σκηνοθέτη, με την απώλεια της θυγατέρας του, ο αντικαταστάτης Joss Whedon, ακόμη κι έτσι όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν ξεπερνά την ρηχότητα. Με το πρώτο βήμα, έστω κι έτσι, χωρίς την δέουσα επιτυχία να έχει επιτευχθεί, θα είναι ευχής έργον για την συνέχεια να περιοριστεί - αν όχι να εκμηδενιστεί - η επιρροή του δημιουργού των 300 σε όλο το φάσμα των φιλοδοξιών της DC, που μοιάζει σχεδόν καταστροφικό και να τροφοδοτηθεί το όλον με καινούργιο αίμα στην παραγωγική διαδικασία, κάτι που μόνο καλό θα αποφέρει στα επερχόμενα θορυβώδη κύματα της. Με την ντυμένη στα ερυθρόλευκα αντίπαλο να έχει φύγει μπροστά, πολύ μπροστά, η Detective καλείται να μπει σε στάδιο αναθεώρησης και εκ του μηδενός αξιολόγησης κάποιων θεμάτων. Και να πράξει το αυτονόητο, πλανάρωντας την μεγάλη ανετπίθεση. Το υλικό που έχει στα χέρια της, τής δίνει κουράγιο. Αναμένουμε τα καλύτερα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική