Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Και τι δεν έχει ειπωθεί, εβδομήντα και πλέον χρόνια μετά την οριστική κατάρρευση της Γερμανικής πολεμικής μηχανής και το πέρας του δευτέρου πολέμου, γι αυτόν τον περιβόητο θησαυρό των Ναζί. Όλων εκείνων των ανεκτίμητης αξίας έργων τέχνης δηλαδή, των ράβδων χρυσού και των μη προσδιορίσιμου αριθμού λιρών, που οι βάναυσοι κατακτητές απέσπασαν μετά μανίας από τις χώρες που βρίσκονταν κάτω από την κατοχή τους και που σύμφωνα με τον μύθο, εξαφανίστηκε μέσα σε μια νύχτα από προσώπου γης, με συνέπεια οι κάθε λογής τυχοδιώκτες να τον ζητούν από άκρου εις άκρο της υδρογείου. Οι πιο ονομαστές θεωρίες συνωμοσίες θέλουν το χαμένο χρυσάφι να βρίσκεται κάπου στην Ιβηρική (φίλια ζώνη του Χίτλερ τότε ελέω Φράνκο), ενδεχομένως να το έχει κρατήσει στα απόκρυφα υπόγεια του το Βατικανό ή ακόμη και να μην ξέφυγε ποτέ από τα περίχωρα του Βερολίνου. Στην παρούσα φάση, ο ευφάνταστος Luc Besson πάντως με την παρέα του, ξεπέρασε τα όρια της φαντασίας στην προσέγγιση του μύθου, παίρνοντας θέση μάλιστα, λανθασμένα εκτιμώ, πάνω σε μία παρελθούσα εμφύλια σύρραξη, που ούτε την χώρα του αφορά, ούτε τον ίδιο. Ούτε εμάς βεβαίως αφορά, αλλά επειδή έτσι μας αρέσει υποστηρίζουμε τους απέναντι (Σέρβους), που κατόπιν των εχθροπραξιών, πολλοί και διάφοροι λόγοι μας έφεραν κοντύτερα ως έθνη...

1944. Μετά από την επιτυχημένη συμμαχική απόβαση στις ακτές της βόρειας Γαλλίας, είναι πλέον προφανές ως η πλάστιγγα της τελικής έκβασης του WWII έχει γείρει για τα καλά στην δική τους μεριά. Έχοντας αντιληφθεί πως το τέλος πλησιάζει, οι Ναζί εκπονούν σχέδιο οπισθοχώρησης, το οποίο περιλαμβάνει και το κρύψιμο σε ασφαλές μέρος, όλων εκείνων των ανυπολόγιστου κόστους λάφυρων που απέσπασαν από τις υποταγμένες στην μπότα τους χώρες. Το κομβόι με τα καλούδια, πίνακες ζωγραφικής σπουδαίων ζωγράφων, γλυπτά ονομαστών καλλιτεχνών και φυσικά πλάκες χρυσαφένιες που γεμίζουν δυο καμιόνια, ταξιδεύοντας στην Βαλκανική, σε κάποιο χωριό της Γιουγκοσλαβίας, θα δεχτεί την επίθεση των παρτιζάνων. Μπουμ!

1993. Βοσνία. Με τον νοσηρό αδελφικό πόλεμο, να έχει φτάσει στην κορύφωση του, οι δυνάμεις των κυανόκρανων έχουν καταλύσει στην ερειπωμένη πόλη του Σεράγιεβο, έχοντας σαν βασικό σκοπό την διαφύλαξη της ασφάλειας των συμμάχων. Στο αμερικάνικο στρατόπεδο της ΝΑΤΟικής πλευράς, η καθημερινότητα κυλά με ήρεμους ρυθμούς, ρουτίνα που σπάζει ενίοτε από τις συναντήσεις των περιπόλων με τους πάνοπλους και έτοιμους να προκαλέσουν σαματά, Σέρβους, ανούσιες μάχες που ο διοικητής της στρατιάς έχει διατάξει την πλήρη αποφυγή τους. Περιορισμένοι στην δική τους όχθη οι γιάνκηδες κομάντο, ερχόμενοι σε επαφή με τους ντόπιους, θα πληροφορηθούν ένα απίστευτο μυστικό, που κρύβει τις ρίζες του μισό αιώνα πριν, στην νύχτα της ισοπέδωσης του γειτονικού χωριού από τους αντάρτες. Κι έχει να κάνει με τον χαμένο θησαυρό των Ναζί, που σύμφωνα με όσα προστάζει ο θρύλος, βρίσκεται αναπαυμένος στον πάτο της τεράστιας λίμνης, στο κέντρο ακριβώς της υπό διεκδίκηση δασώδους έκτασης.

Συνεπώς τα προβλήματα που καλούνται να επιλύσουν οι πεζοναύτες της ιστορίας μας δεν είναι και λίγα, αφού αρχικά θα πρέπει να διαπιστώσουν αν πραγματικά λέει αλήθεια η πιο καλή Μπόσνα γκαρσόνα, που εκμυστηρεύτηκε το οικογενειακό τοπ σίκρετ, στον φαντάρο αγαπητικό από το Τέξας, κατόπιν να εκπονήσουν πλάνο ανάσυρσης του μεταλλικού όγκου, όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα και χωρίς να κινήσουν τις υποψίες των δικών τους και εννοείται τέλος να αποδράσουν από τις Σέρβικες διμοιρίες, που μονίμως βρίσκονται στο κατόπι τους. Τριακόσια εκατομμύρια δολάρια κοιμούνται κάτω από το νερό και η πεντάδα των ντυμένων στο χακί, ήδη ονειρεύεται την στιγμή της μοιρασιάς...

Για να πω την αλήθεια στο άκουσμα του τίτλου Renegades, που συμπληρώνεται από την εγχώρια μαρκίζα Ομάδα Υποβρύχιων Καταδρομών, κατά νου είχα μια περιπέτεια δράσης, τύπου straight to video με πρωταγωνιστή τον Dudikoff. Και αν σταθώ μόνο στο πρωταγωνιστικό σκέλος, το πράγμα δεν απέχει και πολύ, μιας και ο σωματώδης Sullivan Stapleton (που έχουμε ξανασυναντήσει στο 300 Rise Of The Empire) ο οποίος ηγείται του φιλόδοξου να πλουτίσει κουιντέτου προς τα εκεί φέρνει σε κοψιά. Εκείνο που αλλάζει ολοσχερώς είναι το βασικό θεμέλιο του στόρι, που κατάτι είναι πιο ψαγμένο από το άκρως επίπεδο "πάμε να σώσουμε τους κολλητούς μας από τα χέρια των οχτρών". Λογικό αν σκεφτεί κανείς πως πίσω από την ιδέα κρύβεται η άκρως πετυχημένη Europa Corp, που φυσικά της ανήκει το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας, στο θέμα της νεκρανάστασης του παλιομοδίτικου action genre. Μόνο που εδώ οι χοντράδες, για να συμπληρωθεί το δίωρο, δίνουν και παίρνουν και δεν αρκούμαστε απλώς σε μια εναλλακτική περίπτωση Fool's Gold.

Προφανώς στην συλλογιστική του αμερικάνικου κοινού, οι Σέρβοι αποτελούν, ελλείψει άλλου, τον υπέρτατο εχθρό, σατανικότερο ίσως κι από τους Κορεάτες του Βορρά. Εμείς γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά τον λαό αυτό, με όλα του τα θετικά, όπως και τα αρνητικά, είναι βέβαιο πως αισθανόμαστε την ενόχληση ενόσω στις πλάτες του πέφτει αδίκως ολάκερο το βάρος της θηριωδίας. Συνεπώς από ένα σημείο και μετά της αφήγησης, το συναίσθημα συμπάθειας προς το πόνημα του Steven Quale καταρρέει, χωρίς να φτάνει όμως στα τάρταρα του εξοργισμού, όπως μας είχε οδηγήσει κάποτε, με την ίδια συμπεριφορά το προπαγανδιστικό Behind Enemy Lines.

Ένα παραμυθάκι και μόνο πάνω σε έναν διαχρονικό urban legend είναι το φιλμάκι, που περιτυλίγεται για να ταιριάξει και στο πολεμικό είδος, με μια αερομαχία ελικοπτέρου με mig (μάντεψε ποιος κερδίζει) και μια πτώση τανκ στα νερά παραπόταμου του Δουνάβεως. Φτωχά πράγματα. Κρατάμε μόνο το στιγμιότυπο της υποβρύχιας λήψης (μιας από τις πολλές) της αποκάλυψης, όπου ο πανάκριβος πίνακας - αριστούργημα αποσυντίθεται μετά από τόσες δεκαετίες στον πυθμένα, ίσως και τις εμβόλιμες σκηνές με τον έξοχο ρολίστα J.K. Simmons, που μαζεύοντας κανά δολάριο για την σύνταξη του, υποδύεται εδώ τον κομάντερ - καρικατούρα της περσόνας του στον Σπαίντερμαν. Για δεύτερη φορά δε, μέσα σε μία μόλις ημέρα, απορρίπτουμε ερμηνευτικά την Ολλανδέζα Sylvia Hoeks, που ούτε εδώ λέει πολλά πράγματα ως σερβιτόρα - σκούμπα ντάιβερ, ούτε κυρίως στο καινούργιο Blade Runner, ως κακίστρω κόπια της Sean Young.