Movies Ltd

Cult Status

του gaRis (@takisgaris)

Φοβάμαι ότι υπάρχει περίπτωση να στη χαλάσω (τη θέαση) ξεφουρνίζοντας ένα κάρο περικοκλάδες για δαύτη την εξαιρετική από κάθε άποψη φιλμική κατάθεση δημιουργικού οράματος σε 16mm του καλλιτέχνη Darren Aronofsky. Μου έμεινε βλέπεις ανάγλυφη κείνη η Κυριακή πρωί στο TIFF17 που πριχού δρασκελίσω στη αίθουσα μου δόθηκε το καρτελάκι - προσευχή στη Μάνα (Φύση). Μπήκα ημιέτοιμος από τα γιούχα και τα ζήτω μαζί της Βενετιάς ένα ολιγοήμερο πίσω. Ταινία που αγαπάς ή μισείς; Ξεκινώ απαντώντας με ουρανομήκη ιαχή πως ανεξαρτήτως συγκρότησης, αμετροέπειας ή ηθελημένης καθυπερβολής το Mother! προόρισται για το cult πάνθεον των ταινιών οικογενειακού τρόμου και θα ζήσει ως τέτοιο στο διηνεκές του χρόνου. 

Πάτωσε στο box office, κατακρεουργήθηκε από το Cinemascore (με F, «προνόμιο» μόλις άλλων 19 ταινιών στην ιστορία) όμως ο άγιος Marty Scorsese έδωσε παπική βούλα έγκρισης στην απόπειρα του Aronofsky να ξεκινήσει μια παραβολή για την πυρηνική οικογένεια (ζευγάρι - σπίτι - μωρό) και να απλώσει σεντόνι που (ξε)σκεπάζει ολάκερη την καταβιασθείσα Φύση, την ανθρωποφαγική λατρεία για τον Καλλιτέχνη - Διασημότητα - Πνευματικό Καθοδηγητή και την αναπόδραστα σαδομαζοχιστική λειτουργία της Αγάπης του Θηλυκού για το Αρσενικό.

Προειδοποιάω! Δεν υπάρχουν ονόματα χαρακτήρων, τοποθεσία και μουσική επένδυση. To επίκεντρο είναι το ζευγάρι Εκείνου (Him, Javier Bardem) που είναι αναγνωρισμένος συγγραφέας με χρόνιο μπλοκ και η 21 χρόνια νεότερη, απόλυτα αφιερωμένη σε αυτόν και την αναπαλαίωση του καμένου αρχοντικού τους στη μέση του πουθενά - σύζυγος και wannabe - έγκυος Jennifer Lawrence (η οποία σημειωτέον τάμπλεξε με τον Darren πριν τα γυρίσματα οπότε ξεκινάμε τα εν χορώ «η τέχνη αντιγράφει τη ζωή» και τανάπαλιν).

Ξάφνου κι από το πουθενά ξεπροβάλλει το ζεύγος (βλ. Αδάμ κι Εύα) Ed Harris - Michelle Pfeiffer που στην κυριολεξία εισβάλλει στο σπιτικό της Μάνας - Φύσης με τα κουτσούβελα (βλ. Κάιν και Άβελ) δηλαδή τα κατά κόσμον αδέλφια Gleeson και κάπου εκεί το ζήτημα παίρνει απειλητικές διαστάσεις. Τρομερές διαστάσεις. Εξωφρενικά αποτρόπαιες καταστάσεις. Το πράμα παίρνει μπρος με ύφος υπόγεια απειλή α λα Rosemary’s Baby και σαλαγάει σε φεύγα διαστάσεις εκεί που το The Fountain πελεκιέται με το Άρωμα του Ζίσκιντ.

Ξεκάθαρα ωσάν ο Εξολοθρευτής Άγγελος του Μπουνιουέλ, με τα τελευταία 30’ να βάζουν το θαυμαστικό, θριαμβευτικά, σπαραχτικά, αγγίζοντας το γελοίο και το αυτοακυρωτικό μαζί σε ένα άναρχο, βιβλικό, βαθιά οικολογικό, πικρά φεμινιστικό φλεγόμενο άρμα που σαμποτάρει την όποια λογική αποδόμησης ενός κάθιδρου ονείρου που συνεγράφη εντός 5 ημερών και τιτλοφορήθηκε αρχικά Day 6. Η Lawrence θα αδικηθεί βραβευτικά για μια ερμηνεία - αυτοθυσία, συνεπικουρούμενη από τη μεφιστοφελική νωχέλεια του Bardem και τους κόντρα ρόλους των Harris -Pfeiffer.

Κοίτα αλλά μη μένεις στα καθέκαστα. Δέστο ως κραυγή φρικώδους αγωνίας για την κατάσταση των πραγμάτων σήμερα. Ο Darren Aronofsky είναι ένας αληθινός καλλιτέχνης, τσαμπουκαλεμένος να διχάσει, να βγάλει την καρδιά του όξω για να διεκδικήσει Αλήθεια. Αν γουλάρεις φιλμοκαϊδια υπερ-ηρώων και έτερες geek-out κατάστασες, λάθος πόρτα χτυπάς. Εδώ έχει Αγάπη μόνο, από δαύτη που σε κάνει στάχτη για να σε ξαναγεννήσει ως Θεό - Ικέτη της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Οκτωβρίου 2017 από την UIP