Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Είναι Thanksgiving (Καναδέζικο, μη μπερδεύεσαι). Τείνω σχεδόν να αναρρώσω από μίξη συκωτάκια μπέικον με γέμιση γαλοπούλας σε σπιτική ρώσικη - trademark πεθεράς (που με αγαπάει) πριχού αναλογιστώ δίδυμο του θανάτου γαλακτομπούρεκο / μιλφέιγ σοκολάτα (είπαμε, να σ΄αγαπάει η πεθερά σου). Σκάει ο zerVo το παραμύθι. Γράφεις Battle of the Sexes ή το αναλαμβάνω εγώ; Τη δεδομένη στιγμή που ο Τσίπρας κλειδώνει νομοσχέδιο για αλλαγή ταυτότητας φύλου στα 15 έτη και ο γνωστότερος οσκαροκυνηγός εξέκ του πλανήτη Harvey Weinstein ξεφτιλίζεται από τους NYT για τριάντα χρόνια σεξουαλικών παρενοχλήσεων με το αναπόφευκτο αποτέλεσμα να τον εκπαραθυρώσει η ίδια του η εταιρία TWC τη στιγμή που οι Ρεπουμπλικάνοι τρίβουν τα χέρια τους καθώς ο Harvey είναι διαβόητος υποστηρικτής/χρηματοδότης της Hillary Clinton. Τα sex politics στο πλήρες μεγαλείο τους δηλαδή.

Τόγραψα μια, δε βαριέσαι, επαναλαμβάνομαι: Ζούμε στην εποχή που (και) η μεγάλη οθόνη βρίθει σεξουαλικής σημειωτικής. Ο φαλλοκράτης ανήρ, η καταπιεσμένη γυνή, η καθαγίαση της ερωτικής διαφορετικότητας. Το Battle of the Sexes είναι η ταμάμ χολυγουντιανή συνταγή που αναζητά οσκαρική δικαίωση με ελαφρώς πιο γκλαμουράτο τρόπο απότι το περισινό Moonlight (μην ανοίγεσαι, τεράστια κουβέντα αυτή, πάμε στον προκείμενο τώρα).

Αληθινή ιστορία, ιστορικού αγώνα επίδειξης τένις στις 20 Σεπτεμβρίου 1973 μεταξύ της 29χρονης νο1 αθλήτριας Μπίλι Τζιν Κινγκ (Emma Stone) και του απόστρατου 55άρη Μπόμπι Ριγκς (Steve Carell), αποκύημα του οίστρου που διακατείχε τον Bobby να αποδείξει πως η θέση της γυναίκας είναι στα πιατάκια της προτού η King τον καθαρίσει σε στρέητ σετς. Σπόιλερ; Δε νομίζω, σε διαβεβαιώ ως λάτρης του τένις πως η ταινία των Jonathan Dayton - Valerie Farris (Little Miss Sunshine) δε στέκεται τόσο ως αφήγηση αθλητικού ενδιαφέροντος, σε αντίθεση με την αντίστοιχης θεματολογίας τηλεταινία When Billie Beat Bobby (1981, της Jane Anderson με Holly Hunter και Ron Silver) όπου η ένταση και το πάθος στο κόρτ είναι ότι λείπει από δω.

Υπάρχει μια ατζέντα, καλή και αγία δελέω, αλλά πόσες φορές οι εξαιρετικές προθέσεις δε χτυπούν ως μαγικό ραβδί τις (εδώ, καλές) κινηματογραφικές παραγωγές. Εύκολα η σεναριακή ανέμη του Simon Beaufoy (Slumdog Millionaire) τικάρει την περιτρέχουσα (sic) ατμόσφαιρα της ανισότητας των φύλων, της χειραφέτησης του γυναικείου τένις, τον ντουλαπάτο λεσβιασμό της Κινγκ με την προσωπική της κομμώτρια (Andrea Riseborough) υπό το συγκαταβατικό βλέμμα του επίσης gay μακιγιέρ (Alan Cumming). Ψάχνεις να βρεις ανδρική φιγούρα (καλά, ο Ριγκς αρλεκίνος βαστάζων γουρουνάκι στην είσοδό του στο στάδιο, υπάρχει για να σημαιοστολιστεί κανονικά το ρηθέν περί σωβινισμού) που να παρουσιάζεται με θετικό πρόσημο. Εν πάσει περιπτώσει το Battle of the Sexes έχει ένα τσοντοσέβεντις λούκ που τραβάει το μάτι ακόμη κι αν η περούκα της Stone είναι ψιλογελοία, κλέβοντας πόντους από την ωριμότερη ερμηνεία της, ένα χρόνο μόλις μετά το όσκαρ του La La Land. O δε Carell, εμφανώς το καταδιασκεδάζει λαξεύοντας μια ερμηνευτική παραφυάδα του δικού του Γκρου από το Despicable Me franchise.

Στα end credits η επιδίωξη είναι εμφανέστατη. Η Κινγκ είναι ένα σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης στον αθλητισμό, μια όψιμη αγωνίστρια των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Τι κι αν το αναγκαστικό outing στην πραγματικότητα έγινε στα 1981, όταν η ακόμη και τότε σύντροφός της Μέριλιν Μπαρνέτ, της ζήτησε διατροφή και το σπίτι στο Μαλιμπού; Η Μάχη των Φύλων είναι η περίπτωση του biopic που αντί να καρφώσει με ντομπροσύνη (sic) προτιμά τις στρογγυλεμένες λόμπες.