του S. Craig Zahler. Με τους Vince Vaughn, Jennifer Carpenter, Don Johnson, Marc Blucas, Tom Guiry, Udo Kier, Rob Morgan, Geno Segers, Fred Melamed, Dam Amboyer
Στο κελί 33...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μια υπερβίαιη ιστορία οργής, λύτρωσης και… σπασμένων κρανίων
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο S. Craig Zahler μετά το Τσεκούρι από κόκκαλο (Bone Tomahawk, 2015). Και για τις δύο αυτές ταινίες έχει γράψει και το σενάριο και υπογράφει και τη μουσική. Και οι δύο ταινίες έχουν ακριβώς την ίδια διάρκεια: 132 λεπτά! Και οι δύο ταινίες συμμετείχαν σε διάφορα φεστιβάλ – η νέα του ταινία Καυγάς στο μπλοκ 99 (Brawl In Cell 99) βέβαια πήρε μέρος στο φεστιβάλ Βενετίας αλλά και στο φεστιβάλ του Τορόντο.
Ο Zahler γενικώς είναι περιπτωσάρα. Γράφει βιβλία, ήταν μέλος του black metal συγκροτήματος Charnel Valley (που κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ) και τώρα είναι μέλος των Realmbuilder, ενός heavy metal συγκροτήματος, όπου συμμετέχει με το παρατσούκλι Czar και στο οποίο γράφει στίχους, παίζει ντραμς και τραγουδάει! Η επόμενη ταινία του θα ονομάζεται «Dragged Across Concrete», θα συνεργαστεί σε αυτήν και πάλι με τους Vince Vaughn, Jennifer Carpenter και Don Johnson από τούτη την ταινία, αλλά θα πρωταγωνιστεί ο Mel Gibson! Ωραίος τύπος ο Zahler όπως και να το δει κανείς!
Η υπόθεση: Ο Μπράντλεϊ Τόμας είναι ένας μεσήλικας, ψηλός, γεροδεμένος άντρας. Πρώην πυγμάχος, πρώην αλκοολικός, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Όταν απολύεται από την αντιπροσωπεία αυτοκινήτων όπου εργάζεται, τα πράγματα χειροτερεύουν. Και το γεγονός ότι η αγαπημένη του σύζυγος, η Λόρεν, τον απατά, εννοείται ότι δεν καλυτερεύει τα πράγματα. Ως σανίδα σωτηρίας έρχεται η πρόταση του παλιού του φίλου να δουλέψει για εκείνον ως «βαποράκι». Οι... δουλειές πάνε καλά. Δεκαοχτώ μήνες μετά, ο Μπράντλεϊ και η - έγκυος πλέον – Λόρεν, με την οποία τα έχουν ξαναβρεί, ζουν το Αμερικάνικο Όνειρο: έχουν μετακομίσει σε ένα πολύ καλύτερο σπίτι κι έχουν χρήματα για να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Όμως, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι έτσι για πάντα. Σε μια μεταφορά ναρκωτικών (για την οποία ο Μπράντλεϊ έχει αντιρρήσεις) τα πράγματα πάνε στραβά. Αποτέλεσμα: συλλαμβάνεται, δικάζεται και καταδικάζεται σε επτά χρόνια φυλάκιση! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο συνεργάτης του «αφεντικού» του, ο οποίος έχασε εκατομμύρια δολάρια από τη «δουλειά» που δεν πήγε καλά, απειλεί τον Μπράντλεϊ μέσω τρίτου, πως αν δεν κάνει ότι του ζητάει (ουσιαστικά, τον βάζει να δολοφονήσει έναν άνθρωπο σε φυλακές υψίστης ασφαλείας) θα κάνει κακό τόσο στη γυναίκα του – την οποία έχει απαγάγει – όσο και στο αγέννητο παιδί του. Ο Μπράντλεϊ θα συμμορφωθεί. Ή μήπως όχι;
Η άποψή μας: Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες. Και πόσο... λεβέντης πρέπει να είναι αυτός ο σούπερ τυπάς, ο Zahler, για να γυρίσει μια ταινία φυλακής – ερωτική επιστολή (!!!) στα exploitation των σέβεντις, να σέβεται το είδος που το χλεύαζαν αλλά και το απολάμβαναν εκατομμύρια θεατές ανά τον κόσμο τότε αλλά παράλληλα όλο αυτό να είναι τόσο σύγχρονο, τόσο καινούριο, τόσο συντονισμένο στο σήμερα; Ο τύπος έχει άντερα κι όχι μόνον επειδή δείχνει πράγματα που άλλοι δεν τολμούν ούτε να ψιθυρίσουν! Από την άλλη, να το σημειώσουμε με bold αυτό, τούτη η ταινία δεν είναι για το μεγάλο κοινό. Πως να γίνει. Οι ρυθμοί της είναι χαλαρή και η βία της καθόλου ευκολοχώνευτη: εντάξει, το πρώτο σπάσιμο κρανίου με τα πόδια είναι σοκ, τι γίνεται όμως στο... τέταρτο, τη συνοδεία... αποκεφαλισμού;
Ο Zahler δεν μπορεί να κρύψει τη βία από τη ζωή του ήρωά του. Θα ήταν σαν να γύριζε μια τσόντα όπου η κάμερα καταγράφει τα πάντα εκτός από τη... διείσδυση! Απλά, στην περίπτωση του «Καυγά...» λίιιιιγο το παρακάνει με το θέμα. Ας είναι. Όσοι έχουν ευαίσθητα στομάχια ας μην μπουν να δουν την ταινία – θα το μετανιώσουν πικρά. Ο Zahler δεν μας συστήνει τον ήρωα κατευθείαν μέσα στη φυλακή. Όχι, παίρνει τον χρόνο του για να μας δώσει στοιχεία του χαρακτήρα του, το πως συμπεριφέρεται, το πως ενώ είναι κακοποιός διαθέτει ηθική πυξίδα που δείχνει προς το καλό. Ξέρει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Όταν μαθαίνει για την απιστία της γυναίκας του δεν ξεσπάει επάνω της: την... πληρώνει το αυτοκίνητό της (σούπερ σκηνή, όπου πραγματικά ο Vince Vaughn διαλύει ένα αμάξι με τα γυμνά του χέρια, χωρίς οπτικά εφέ!!!).
Όταν πάει στραβά η τελευταία δουλειά και η αστυνομία ανταλλάσσει πυροβολισμούς με τους Μεξικανούς, ο Μπράντλεϊ παίρνει το μέρος του δικαίου. Χωρίς πολλά πολλά. Ένα βαποράκι με συνείδηση λοιπόν! Ένας κακοποιός, που έχει τατουάζ το σταυρό στο γυμνό του κεφάλι και προσπαθεί να κάνει το καλό, παρά το γεγονός ότι τυπικά είναι... κακός! Ένας φυλακισμένος, που μπορεί με μεγάλη ευκολία (και ειδεχθή τρόπο) να αφαιρεί ζωές αλλά παράλληλα λυγίζει και γίνεται απίστευτα τρυφερός με τη σκέψη και μόνο του... κοάλα του, της αγέννητης κόρης του δηλαδή. Είναι κομβική η σκηνή της ψιλοανάκρισης, όπου ο αστυνομικός, που είδε σε βίντεο τη σημαντική βοήθεια του Μπράντλεϊ προς τους αστυνομικούς, του λέει πως καταλαβαίνει ότι θα μπορούσε να κάθεται από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Ναι, αλλά ο Μπράντλεϊ, αυτός ο Μπράντλεϊ, αυτό το δίμετρο θηρίο, δεν μπορεί να προδώσει τον φίλο του. Οπότε... φυλακή. Η σκηνή όπου παραδίδει τα προσωπικά του αντικείμενα στον φρουρό, έχει πλάκα, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι απαραίτητη για την εξέλιξη της ταινίας. Δεν μας δίνει κάποιο παραπάνω στοιχείο. Anyway. Μετά, απλά, έχουμε την κατάβαση την κόλαση. Κι εκεί ο Μπράντλεϊ, για να σώσει τις γυναίκες που αγαπάει, κάνει ό,τι χρειάζεται να κάνει. Και ξέρει πως θα πληρώσει το τίμημα...
Ο Vaughn είναι άψογος στο ρόλο του Μπράντλεϊ. Είναι ένας ρόλος που απαιτεί σωματική ερμηνεία και για πρώτη φορά ο ψηλέας ηθοποιός χρησιμοποιεί το σώμα του τόσο έντονα κι έρχεται «κουτί» σε αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης. Και οι σιωπές του είναι οι σωστές και οι ατάκες του και το βλέμμα του: όλα έτσι όπως πρέπει. Ο Udo Kier στο μικρό ρόλο του «ενδιάμεσου» δίνει επιπλέον καλτ διάσταση στην ταινία, ενώ και ο ακριβοθώρητος Don Johnson είναι μια χαρά στο ρόλο του σαδιστή πλην τίμιου (;) διευθυντή των φυλακών υψίστης ασφαλείας (ή μειωμένης ελευθερίας, όπως τις λέει). Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία από έναν ατρόμητο δημιουργό, που έχει πλέον να επιδείξει ένα εξαιρετικό δίδυμο (η πρώτη του ταινία ήταν καλύτερη, να τα λέμε αυτά) και σίγουρα θα ασχοληθούμε πολλάκις μαζί του. Με την καλή έννοια! Howdy!
ΥΓ: Εκείνο, που μετράει μέρες ο Μπράντλεϊ, το κατάλαβε κανείς; Τη μία λέει «8 μέρες», και στο τέλος λέει «78 μέρες». Έχασα κάτι; Μιλήστε!
Η υπόθεση: Ο Μπράντλεϊ Τόμας είναι ένας μεσήλικας, ψηλός, γεροδεμένος άντρας. Πρώην πυγμάχος, πρώην αλκοολικός, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Όταν απολύεται από την αντιπροσωπεία αυτοκινήτων όπου εργάζεται, τα πράγματα χειροτερεύουν. Και το γεγονός ότι η αγαπημένη του σύζυγος, η Λόρεν, τον απατά, εννοείται ότι δεν καλυτερεύει τα πράγματα. Ως σανίδα σωτηρίας έρχεται η πρόταση του παλιού του φίλου να δουλέψει για εκείνον ως «βαποράκι». Οι... δουλειές πάνε καλά. Δεκαοχτώ μήνες μετά, ο Μπράντλεϊ και η - έγκυος πλέον – Λόρεν, με την οποία τα έχουν ξαναβρεί, ζουν το Αμερικάνικο Όνειρο: έχουν μετακομίσει σε ένα πολύ καλύτερο σπίτι κι έχουν χρήματα για να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Όμως, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι έτσι για πάντα. Σε μια μεταφορά ναρκωτικών (για την οποία ο Μπράντλεϊ έχει αντιρρήσεις) τα πράγματα πάνε στραβά. Αποτέλεσμα: συλλαμβάνεται, δικάζεται και καταδικάζεται σε επτά χρόνια φυλάκιση! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο συνεργάτης του «αφεντικού» του, ο οποίος έχασε εκατομμύρια δολάρια από τη «δουλειά» που δεν πήγε καλά, απειλεί τον Μπράντλεϊ μέσω τρίτου, πως αν δεν κάνει ότι του ζητάει (ουσιαστικά, τον βάζει να δολοφονήσει έναν άνθρωπο σε φυλακές υψίστης ασφαλείας) θα κάνει κακό τόσο στη γυναίκα του – την οποία έχει απαγάγει – όσο και στο αγέννητο παιδί του. Ο Μπράντλεϊ θα συμμορφωθεί. Ή μήπως όχι;
Η άποψή μας: Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες. Και πόσο... λεβέντης πρέπει να είναι αυτός ο σούπερ τυπάς, ο Zahler, για να γυρίσει μια ταινία φυλακής – ερωτική επιστολή (!!!) στα exploitation των σέβεντις, να σέβεται το είδος που το χλεύαζαν αλλά και το απολάμβαναν εκατομμύρια θεατές ανά τον κόσμο τότε αλλά παράλληλα όλο αυτό να είναι τόσο σύγχρονο, τόσο καινούριο, τόσο συντονισμένο στο σήμερα; Ο τύπος έχει άντερα κι όχι μόνον επειδή δείχνει πράγματα που άλλοι δεν τολμούν ούτε να ψιθυρίσουν! Από την άλλη, να το σημειώσουμε με bold αυτό, τούτη η ταινία δεν είναι για το μεγάλο κοινό. Πως να γίνει. Οι ρυθμοί της είναι χαλαρή και η βία της καθόλου ευκολοχώνευτη: εντάξει, το πρώτο σπάσιμο κρανίου με τα πόδια είναι σοκ, τι γίνεται όμως στο... τέταρτο, τη συνοδεία... αποκεφαλισμού;
Ο Zahler δεν μπορεί να κρύψει τη βία από τη ζωή του ήρωά του. Θα ήταν σαν να γύριζε μια τσόντα όπου η κάμερα καταγράφει τα πάντα εκτός από τη... διείσδυση! Απλά, στην περίπτωση του «Καυγά...» λίιιιιγο το παρακάνει με το θέμα. Ας είναι. Όσοι έχουν ευαίσθητα στομάχια ας μην μπουν να δουν την ταινία – θα το μετανιώσουν πικρά. Ο Zahler δεν μας συστήνει τον ήρωα κατευθείαν μέσα στη φυλακή. Όχι, παίρνει τον χρόνο του για να μας δώσει στοιχεία του χαρακτήρα του, το πως συμπεριφέρεται, το πως ενώ είναι κακοποιός διαθέτει ηθική πυξίδα που δείχνει προς το καλό. Ξέρει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Όταν μαθαίνει για την απιστία της γυναίκας του δεν ξεσπάει επάνω της: την... πληρώνει το αυτοκίνητό της (σούπερ σκηνή, όπου πραγματικά ο Vince Vaughn διαλύει ένα αμάξι με τα γυμνά του χέρια, χωρίς οπτικά εφέ!!!).
Όταν πάει στραβά η τελευταία δουλειά και η αστυνομία ανταλλάσσει πυροβολισμούς με τους Μεξικανούς, ο Μπράντλεϊ παίρνει το μέρος του δικαίου. Χωρίς πολλά πολλά. Ένα βαποράκι με συνείδηση λοιπόν! Ένας κακοποιός, που έχει τατουάζ το σταυρό στο γυμνό του κεφάλι και προσπαθεί να κάνει το καλό, παρά το γεγονός ότι τυπικά είναι... κακός! Ένας φυλακισμένος, που μπορεί με μεγάλη ευκολία (και ειδεχθή τρόπο) να αφαιρεί ζωές αλλά παράλληλα λυγίζει και γίνεται απίστευτα τρυφερός με τη σκέψη και μόνο του... κοάλα του, της αγέννητης κόρης του δηλαδή. Είναι κομβική η σκηνή της ψιλοανάκρισης, όπου ο αστυνομικός, που είδε σε βίντεο τη σημαντική βοήθεια του Μπράντλεϊ προς τους αστυνομικούς, του λέει πως καταλαβαίνει ότι θα μπορούσε να κάθεται από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Ναι, αλλά ο Μπράντλεϊ, αυτός ο Μπράντλεϊ, αυτό το δίμετρο θηρίο, δεν μπορεί να προδώσει τον φίλο του. Οπότε... φυλακή. Η σκηνή όπου παραδίδει τα προσωπικά του αντικείμενα στον φρουρό, έχει πλάκα, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι απαραίτητη για την εξέλιξη της ταινίας. Δεν μας δίνει κάποιο παραπάνω στοιχείο. Anyway. Μετά, απλά, έχουμε την κατάβαση την κόλαση. Κι εκεί ο Μπράντλεϊ, για να σώσει τις γυναίκες που αγαπάει, κάνει ό,τι χρειάζεται να κάνει. Και ξέρει πως θα πληρώσει το τίμημα...
Ο Vaughn είναι άψογος στο ρόλο του Μπράντλεϊ. Είναι ένας ρόλος που απαιτεί σωματική ερμηνεία και για πρώτη φορά ο ψηλέας ηθοποιός χρησιμοποιεί το σώμα του τόσο έντονα κι έρχεται «κουτί» σε αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης. Και οι σιωπές του είναι οι σωστές και οι ατάκες του και το βλέμμα του: όλα έτσι όπως πρέπει. Ο Udo Kier στο μικρό ρόλο του «ενδιάμεσου» δίνει επιπλέον καλτ διάσταση στην ταινία, ενώ και ο ακριβοθώρητος Don Johnson είναι μια χαρά στο ρόλο του σαδιστή πλην τίμιου (;) διευθυντή των φυλακών υψίστης ασφαλείας (ή μειωμένης ελευθερίας, όπως τις λέει). Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία από έναν ατρόμητο δημιουργό, που έχει πλέον να επιδείξει ένα εξαιρετικό δίδυμο (η πρώτη του ταινία ήταν καλύτερη, να τα λέμε αυτά) και σίγουρα θα ασχοληθούμε πολλάκις μαζί του. Με την καλή έννοια! Howdy!
ΥΓ: Εκείνο, που μετράει μέρες ο Μπράντλεϊ, το κατάλαβε κανείς; Τη μία λέει «8 μέρες», και στο τέλος λέει «78 μέρες». Έχασα κάτι; Μιλήστε!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Οκτωβρίου 2017 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική