Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο έγραφε 1967 όταν για πρώτη φορά στην δημοφιλέστατη εβδομαδιαία επιθεώρηση κόμικ Pilote, που στις σελίδες της φιλοξένησε τα έργα των σπουδαιότερων Γάλλων και Βέλγων δημιουργών, έκανε την εμφάνιση της η περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας Valerian Et Laureline. Ένα έργο που τα κείμενα του επιμελήθηκε ο Pierre Christin και τις ζωγραφιές ο αρτίστας Jean Claude Mezieres και χάρη στην απρόσμενα μοντέρνα του υφή και το μελλοντολογικό περιεχόμενο, πολύ σύντομα αποτέλεσε αυτόνομο άλμπουμ, που με τα εικοσιένα τεύχη του μέσε βάθος δεκαετιών, όρισε μια από τις σπουδαιότερες εκδοτικές επιτυχίες της Dargaud. Το συγκεκριμένο έργο, όρισε το δημιουργικό όνειρο ζωής, για το πιο ανήσυχο παιδί του Γαλλικού σινεμά, μιας και από την εποχή της sci fi κορύφωσης του με το ανεπανάληπτο Πέμπτο Στοιχείο, είχε βάλει στόχο να το μεταφέρει από τις σελίδες στο εκράν, με οποιοδήποτε κόστος και θυσίες. Ακόμη κι αν εκ πρώτης όψης, έδειχνε σχεδόν αδύνατον να συμμαζευτεί σε ένα ενιαίο σενάριο.

28ος αιώνας. Εξακόσια περίπου χρόνια έχει διανύσει η ιδέα της ειρηνικής συμπαντικής μάζωξης εκατομμυρίων πλασμάτων, προσερχόμενων από όλους τους γνωστούς πλανήτες, με σκοπό την αρμονική συμβίωση και την ανταλλαγή της επιμέρους γνώσης του καθενός. Κεντρικό ρόλο σε αυτή την γιγαντιαία ομήγυρη, παίζει ο ανθρώπινος παράγοντας, που έχει αναλάβει τον έλεγχο από άκρου σε άκρου του διαστήματος, για την αποτροπή και της παραμικρής έστω εστίας πολέμου, που θα ανατρέξει το μεγαλεπήβολο ετούτο σχέδιο. Από τα πλέον δραστήρια πληρώματα των γήινων αυτών αποστολών, ορίζει το δυναμικό ντουέτο, του Κυβερνήτη Βαλέριαν και της Πιλότου Λορελίν, που η τελευταία τους αποστολή προστάζει το ταξίδι σε έναν μακρινό πλανήτη, προκειμένου να εντοπίσουν και να αποσπάσουν ένα μοναδικά σπάνιο είδος τρωκτικού, με απίστευτες ικανότητες μετατροπής της τροφής του σε ζωοφόρες μονάδες.

Επιτυγχάνοντας τον σκοπό τους και με τον ζητούμενο μετατροπέα στις αποσκευές τους, οι νεαροί περιπλανώμενοι του διαστήματος, θα προσεγγίσουν το πολυσυλλεκτικό αστέρι Άλφα, για να δώσουν την αναφορά τους στον βλοσυρό Κομάντερ τους, Φίλιτ, που μυστηριωδώς συμπεριφερόμενος, θα τους ενημερώσει πως ο δαιδαλώδους και τιτάνιας έκτασης σταθμός, έχει προσβληθεί από μια άγνωστης προέλευσης μόλυνση. Και η καινούργια τους ριψοκίνδυνη αποστολή θα είναι να εντοπίσουν τις ρίζες της, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια της καλά εκπαιδευμένης ένοπλης διμοιρίας, που αφανίστηκε ολοσχερώς από αυτή την απροσδιόριστη και φονική δύναμη. Με άριστο δέσιμο μεταξύ τους και λειτουργώντας διαρκώς σαν ένα, ο ατρόμητος Βαλέριαν και η ευφυής Λορελίν, γρήγορα θα αντιληφθούν πως κάτι παράξενο κρύβεται πίσω από τους λαβύρινθους της ετερόκλητων κατοίκων διαστημικής αποικίας, που ενδεχόμενα θα θέσει σε άμεσο κίνδυνο τις λεπτές ισορροπίες της συμπαντικής εκεχειρίας.

Μονάδα μία οι δύο άφοβες ψυχές, όχι τρόπος του λέγειν, μα στην κυριολεξία, αφού από την πρώτη κοινή τους ολογραμματική συνύπαρξη τους στο εκράν, γίνεται αντιληπτό πως παίζει πανίσχυρος μαγνητισμός μεταξύ τους, σε τέτοιο βαθμό, που μια από τις πρώτες ατάκες του αποφασισμένου να κάνει τα πάντα για την καλή του, Βαλέριαν, αφορά στο να της περάσει αιώνια βέρα στο δεξί. Όχι πως παίζει ιδιαίτερο ρόλο η απάντηση της κοπελούδας, αν νοιάζει κανέναν για την έκβαση του ρομάντζου, μιας και είτε έτσι (μονοιασμένοι) είτε αλλιώς (στεφανωμένοι) σε ελάχιστες στιγμές της πλοκής, τα δυο τους δεν συνυπάρχουν στο ίδιο καρέ. Και όπου ετούτο δεν συμβαίνει, το εμφανές ήμισυ, αναζητά εναγωνίως το άλλο του μισό, μην τύχει και το πετύχει καμία συμφορά καταμεσίς του αφιλόξενου και γεμάτου παγίδες κόσμου.

Τον οποίο μια χαρά τον έχει κτίσει πολύχρωμα, πολύβουα και ζαλιστικά, σαν να έχει περάσει από τις λεωφόρους του ένα ορμητικά ψυχεδελικό τσουνάμι, ο Besson, συνεχίζοντας τις sci fi περιπλανήσεις του, περισσότερο από εκεί που σταμάτησε στο Element, παρά από την λιτών ντεκόρ Lucy. Ο δαιμόνιος Φραντσέζος σκεπτόμενος την μέθοδο που θα ακολουθήσει στην αφήγηση του, δεν αφήνει απέξω ούτε μισό αναγνωρισμένο φιλμικό θρύλο της ιστορίας του σινεμά, όχι κλέβοντας, μα πιότερο αποτίοντας δάφνες σε σκηνοθέτες που τον μύησαν στο genre. Η Avatar αισθητική της εισαγωγής, με τους σχεδιασμένους στον υπολογιστή χαρακτήρες του παραδεισένιου πλανήτη που αφανίστηκε μονομιάς, το Blade Runner πλανάρισμα τις στιγμές της απελπισμένης αναζήτησης στα καταγώγια της red light district, η Star Wars Τζάμπα Δε Χατ μόστρα του διαβόητου αστρικού δοσοληψία, το δεδομένα Total Recall ζωγράφισμα των εξωγήινων του περιθωρίου, με τον μπαγάσα τον Παριζιάνο, μονάχα τρίβυζο Άλιεν να μην μοστράρει στα πλάνα. Ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό κάνει like, ο φοβερός Luc, με τα τρίδυμα ΕΤ που μοιάζουν σαν ξαναγεννημένα από το Στοιχείο. Το περίβλημα, άλλωστε πολύ δύσκολα θα αποτύγχανε, με τέτοιο κόστος που επένδυσε ο Besson, παραπάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια, για να φέρει εις πέρας το σχέδιο της ακριβότερης Ευρωπαϊκής και ανεξάρτητης παραγωγής έβερ. Με το περιεχόμενο τι γίνεται όμως?

Εκεί το πράγμα μπάζει, από διάφορες μεριές, με πιο εμφανή την αστοχία στους διαλόγους του σεναρίου, που μοιάζουν υπέρμετρα πομπώδεις και αναίτια φανφαρόνικοι. Στην θωριά δε του Κομάντερ των αστρομαχητών, με την ατσαλάκωτη στολή κι εκείνο το γιγα-πηλήκιο της ψαρωσιάς, όπως το φορά στην κεφαλή ο τσακωμένος με τις επιτυχίες τα τελευταία έτη Clive Owen, δεν είναι δύσκολο ακόμη και σε πεντάχρονο να μαντέψει το ποιος είναι ο villain του στόρι. Ιστορίας σε γενικές γραμμές όχι ιδιαίτερα σπουδαίας και ανατρεπτικής, μηδέ εμπνευσμένης και φουλ σασπένς, σε βαθμό που ο θεατής άνετα λύνει τους γρίφους, πολύ πριν εκείνοι πέσουν στο τραπέζι. Την στιγμή δε που το πράγμα παίρνει ένα κάποιο σχήμα και αποκτά ισχυρό παλμό, λαμβάνει χώρα ένα πλήρως ουδέτερο και εκτός συνοχής και συνέχειας μουσικοχορευτικό βίντεο κλιπ, Rihanna's στάρινγκ ως στριπτιτζούς και Ethan Hawke σαν του πίμπο της, που οκ, το μάτι χορταίνει, το προϊόν όμως χωλαίνει...

Δεν περίμενα κάτι παραπάνω από τα δύο νεαράκια, ανερχόμενα χολιγουντιανά αστεράκια, που ορίζουν το προς την εκπνοή των εικοσάχρονων σκελών του, ντουετάκι. Γενικά - και αλλού που τον έχουμε δει - ο De Haan είναι αναιμικός και το βλέμμα του βγάζει μια βαριεστημάρα, δυσανάλογη με την ασύμμετρα βαρύτονη φωνή του, σε αντίθεση με το ξανθό Λονδρέζο κουκλάκι, την Delevingne, που παραπάνω για φωτομοντέλο περνιέται, παρά για μαχητικό κλωνάρι της Λέια. Οι χιουμοριστικές (διόλου λίγες) στιγμές τους είναι σημαντικά υψηλότερης υποκριτικής πιστότητας, από τις περιπετειώδεις, εκεί που τα φαντάρια δεν βοηθούνται και από τις ατάκες, που σκάνε πιο βαρύγδουπα κι από τις βόμβες. Ταιριάζουν, δεν λέω, αέρα δεν διαθέτουν και άνεση. Ποιος ξέρει, στο σίκουελ, ενδεχόμενα να έχουν βρει την κατάλληλη χημεία που λείπει από τον εισαγωγικό Valerian. Αν και με τα μέχρι ώρας απανταχού έσοδα, να έχουν καλύψει μόλις πάνω από το μισό μπάτζετ, δεν είμαι και τόσο βέβαιος για την ύπαρξη Νάμπερ 2...