του Trey Edward Shults. Mε τους Joel Edgerton, Carmen Ejogo, Kelvin Harrison Jr., Christopher Abbott, Riley Keough
Δεν μπορείς να προφυλαχτείς όσο και να προσπαθείς...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Spreading the disease!
Ο Trey Edward Shults έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το πολυβραβευμένο «Krisha», μια ταινία με μπόλικα αυτοβιογραφικά στοιχεία, στην οποία πρωταγωνιστούσε η θεία του, Krisha Fairchild. Εκείνη η ταινία έκανε πρεμιέρα το 2015 στο φεστιβάλ South by Southwest, όπου απέσπασε το Βραβείο Κοινού και το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής. Η ταινία έλαβε μέρος σε πάρα πολλά φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και στο φεστιβάλ των Καννών όπου προβλήθηκε στην Εβδομάδα Κριτικής, ενώ κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των ΗΠΑ με μεγάλη (αναλογικά) επιτυχία το Μάρτιο του 2016. Πριν την «Krisha», ο Shults σκηνοθέτησε μια μικρού μήκους ταινία με τον ίδιο τίτλο που προβλήθηκε στο φεστιβάλ South by Southwest το 2014, όπου βραβεύτηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής για την Καλύτερη Φωτογραφία.
Ο τίτλος της ταινίας είναι εμπνευσμένος από ένα κομμάτι της Προς Θεσσαλονικείς Α Επιστολής του Αποστόλου Παύλου και συγκεκριμένα από το εξής εδάφιο: «Ως προς δε τους χρόνους και τους καιρούς της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου δεν έχετε ανάγκην, αδελφοί, να σας γράψωμεν ημείς, αὐτοὶ γὰρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτὶ οὕτως ἔρχεται. διότι σεις ξέρετε πολύ καλά, σύμφωνα με εκείνα, που προφορικώς σας έχομεν διδάξει, ότι δηλαδή η ημέρα της Παρουσίας του Κυρίου θα έλθη έξαφνα εις ώραν, που δεν περιμένομεν, όπως ακριβώς έρχεται ο κλέπτης κατά την νύκτα».
Η υπόθεση: Ο Πολ ζει μαζί με τη γυναίκα του, την Σάρα και τον έφηβο γιο τους, τον Τράβις, σε μια καλύβα στο δάσος, μακριά από τον πολιτισμό. Βρήκαν καταφύγιο εκεί όταν μια παράξενη επιδημία άρχισε να αποδεκατίζει τον πληθυσμό των αστικών κέντρων. Έχει και η συγκεκριμένη οικογένεια τις απώλειές της αλλά το ένστικτο της επιβίωσης κρατάει τα μέλη της ζωντανά. Ο Πολ έχει φροντίσει να υπάρχει μια καθημερινή ρουτίνα, ώστε και οι τρεις τους να είναι απασχολημένοι κι έχει πάρει όλα εκείνα τα μέτρα προστασίας, ώστε να μην κινδυνεύουν. Κάποια νύχτα την «σιγουριά» τους θα ταράξει ο Γουίλ. Ο Γουίλ είναι ένας ακόμα επιζήσας, ο οποίος βρέθηκε εκεί αναζητώντας νερό. Ο Πολ δεν εμπιστεύεται τον Γουίλ: πιστεύει πως είναι άρρωστος.
Αφού τον θέσει σε καραντίνα και δει ότι δεν εμφανίζει τα σημάδια της ασθένειας, πείθεται να πάει μαζί με τον Γουίλ και να φέρουν στο σπίτι τους τη γυναίκα του, την Κιμ και τον μικρό τους γιο, τον Άντριου, τους οποίους ο Γουίλ έχει αφήσει σε άλλη καλύβα, κάποια μίλια μακριά. Οι δύο οικογένειες ενώνουν τις δυνάμεις τους και τις προμήθειές τους και αρχικά τα πάνε πολύ καλά. Μέχρι πότε όμως; Και μήπως οι εφιάλτες που βλέπει ο Τράβις θα γίνουν κάποια στιγμή πραγματικότητα;
Η άποψή μας: Οι προσπάθειες του Πολ και της οικογένειάς του να σωθούν από την «αρρώστια» στην ταινία, μου θυμίζουν τις προσπάθειες που κάνουμε να αντέξουμε την οικονομική κρίση. Οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον. Αρχικά, κοιτάμε το συμφέρον το δικό μας και της οικογενείας μας. Αλληλεγγύη, μηδέν. Ταμπουρωνόμαστε μέσα στα σπίτια μας, απομονωνόμαστε, και αντιμετωπίζουμε καθετί έξω από εμάς και την οικογένειά μας ως δυνητικά επικίνδυνο. Λες και η φτώχεια και η δυστυχία του άλλου θα έρθει να μας λιανίσει. Εμάς, τους υγιείς. Εμάς, που ναι, θα τη βγάλουμε καθαρή. Μα μήπως δεν είμαστε κι εμείς ήδη... άρρωστοι; Τι περιμένουμε; Ότι η καλύτερη ανοσία είναι η απόσταση;
Η ταινία του Trey Edward Shults είναι περισσότερο ένα ψυχολογικό δράμα επιβίωσης σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, παρά μια ταινία τρόμου. Κι ας πλασάρεται ως μια τρομακτική ταινία από τις πιο πετυχημένες του είδους. Ναι, το κλίμα είναι ανάλογο με εκείνο που κυριαρχεί σε μια από τις πιο πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών, το «Walking Dead». Εδώ, όμως, δεν υπάρχουν ζόμπι. Δεν υπάρχουν φοβερές και τρομερές αιμοτοχυσίες, χυμένα άντερα, αποκεφαλισμοί κι άλλα τρικ και κλισέ που κατά κόρον χρησιμοποιούν οι σκηνοθέτες των ταινιών τρόμου. Όχι. Εδώ ο τρόμος είναι υπαρξιακός! Η κόλαση είναι οι άλλοι, που λέει και ο Σαρτρ!
Ο Shults, με τρομερή οικονομία εκφραστικών μέσων, χωρίς στιγμή να πλατειάζει, καταθέτει τον κινηματογραφικό του εφιάλτη για τον κόσμο του (άμεσου;) μέλλοντος, με τις αναλογίες με το σήμερα να είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτες και εμφανείς. Αγαπάει τους ήρωές του αλλά δεν τους φέρεται καθόλου με το γάντι: ίσα ίσα. Ουσιαστικός πρωταγωνιστής είναι ο έφηβος Τράβις. Είναι ο Τράβις που μεγαλώνει παρά φύσιν σε πλήρη αντίθεση με τις επιταγές της ηλικίας του. Είναι ο Τράβις εκείνος που βλέπει σε όλη της τη φρικαλεότητα την... απαλλαγή της οικογένειας από τον παππού του, ο οποίος έχει κολλήσει την αρρώστια. Είναι ο Τράβις εκείνος που δεν μπορεί παρά να εκφράσει μέσω βλέμματος και στησίματος σώματος το ευρισκόμενο σε ανθοφορία κορμί του, που συναρπάζεται και εννοείται ότι... καβλώνει στην παρουσία μιας νέας και όμορφης γυναίκας, όπως η Κιμ. Είναι ο Τράβις εκείνος που βλέπει διαρκώς εφιάλτες και «μπερδεύει» τους θεατές σχετικά με το τι είναι πραγματικό και τι είναι στη φαντασία του. Είναι ο Τράβις ο πιο ευαίσθητος. Και είναι ο Τράβις ο καταλύτης για το πως θα εξελιχθεί η όλη ιστορία.
Μια ιστορία που κινείται σε ελάσσονες κλίμακες πετυχαίνοντας όμως το μάξιμουμ των επιδιώξεών της. Κλειστοφοβία και αυτόβουλος εγκλεισμός, ο πολιτισμός που έχει χαθεί και το δάσος που μπορεί να κρύβει χίλια δυο μυστικά μεταξύ των οποίων και τους... φορείς της ασθένειας. Τελικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στα αρχικά πλάνα της ταινίας βλέπουμε λεπτομέρειες από τον πίνακα του Πίτερ Μπρίγκελ «Ο Θρίαμβος του Θανάτου». Και ό,τι είναι αυτό που έρχεται τη νύχτα, έρχεται τελικά και την ημέρα. Για να δρέψει τον καρπό των φόβων μας. Να είστε τελείως βέβαιοι γι' αυτό.
Η υπόθεση: Ο Πολ ζει μαζί με τη γυναίκα του, την Σάρα και τον έφηβο γιο τους, τον Τράβις, σε μια καλύβα στο δάσος, μακριά από τον πολιτισμό. Βρήκαν καταφύγιο εκεί όταν μια παράξενη επιδημία άρχισε να αποδεκατίζει τον πληθυσμό των αστικών κέντρων. Έχει και η συγκεκριμένη οικογένεια τις απώλειές της αλλά το ένστικτο της επιβίωσης κρατάει τα μέλη της ζωντανά. Ο Πολ έχει φροντίσει να υπάρχει μια καθημερινή ρουτίνα, ώστε και οι τρεις τους να είναι απασχολημένοι κι έχει πάρει όλα εκείνα τα μέτρα προστασίας, ώστε να μην κινδυνεύουν. Κάποια νύχτα την «σιγουριά» τους θα ταράξει ο Γουίλ. Ο Γουίλ είναι ένας ακόμα επιζήσας, ο οποίος βρέθηκε εκεί αναζητώντας νερό. Ο Πολ δεν εμπιστεύεται τον Γουίλ: πιστεύει πως είναι άρρωστος.
Αφού τον θέσει σε καραντίνα και δει ότι δεν εμφανίζει τα σημάδια της ασθένειας, πείθεται να πάει μαζί με τον Γουίλ και να φέρουν στο σπίτι τους τη γυναίκα του, την Κιμ και τον μικρό τους γιο, τον Άντριου, τους οποίους ο Γουίλ έχει αφήσει σε άλλη καλύβα, κάποια μίλια μακριά. Οι δύο οικογένειες ενώνουν τις δυνάμεις τους και τις προμήθειές τους και αρχικά τα πάνε πολύ καλά. Μέχρι πότε όμως; Και μήπως οι εφιάλτες που βλέπει ο Τράβις θα γίνουν κάποια στιγμή πραγματικότητα;
Η άποψή μας: Οι προσπάθειες του Πολ και της οικογένειάς του να σωθούν από την «αρρώστια» στην ταινία, μου θυμίζουν τις προσπάθειες που κάνουμε να αντέξουμε την οικονομική κρίση. Οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον. Αρχικά, κοιτάμε το συμφέρον το δικό μας και της οικογενείας μας. Αλληλεγγύη, μηδέν. Ταμπουρωνόμαστε μέσα στα σπίτια μας, απομονωνόμαστε, και αντιμετωπίζουμε καθετί έξω από εμάς και την οικογένειά μας ως δυνητικά επικίνδυνο. Λες και η φτώχεια και η δυστυχία του άλλου θα έρθει να μας λιανίσει. Εμάς, τους υγιείς. Εμάς, που ναι, θα τη βγάλουμε καθαρή. Μα μήπως δεν είμαστε κι εμείς ήδη... άρρωστοι; Τι περιμένουμε; Ότι η καλύτερη ανοσία είναι η απόσταση;
Η ταινία του Trey Edward Shults είναι περισσότερο ένα ψυχολογικό δράμα επιβίωσης σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, παρά μια ταινία τρόμου. Κι ας πλασάρεται ως μια τρομακτική ταινία από τις πιο πετυχημένες του είδους. Ναι, το κλίμα είναι ανάλογο με εκείνο που κυριαρχεί σε μια από τις πιο πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών, το «Walking Dead». Εδώ, όμως, δεν υπάρχουν ζόμπι. Δεν υπάρχουν φοβερές και τρομερές αιμοτοχυσίες, χυμένα άντερα, αποκεφαλισμοί κι άλλα τρικ και κλισέ που κατά κόρον χρησιμοποιούν οι σκηνοθέτες των ταινιών τρόμου. Όχι. Εδώ ο τρόμος είναι υπαρξιακός! Η κόλαση είναι οι άλλοι, που λέει και ο Σαρτρ!
Ο Shults, με τρομερή οικονομία εκφραστικών μέσων, χωρίς στιγμή να πλατειάζει, καταθέτει τον κινηματογραφικό του εφιάλτη για τον κόσμο του (άμεσου;) μέλλοντος, με τις αναλογίες με το σήμερα να είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτες και εμφανείς. Αγαπάει τους ήρωές του αλλά δεν τους φέρεται καθόλου με το γάντι: ίσα ίσα. Ουσιαστικός πρωταγωνιστής είναι ο έφηβος Τράβις. Είναι ο Τράβις που μεγαλώνει παρά φύσιν σε πλήρη αντίθεση με τις επιταγές της ηλικίας του. Είναι ο Τράβις εκείνος που βλέπει σε όλη της τη φρικαλεότητα την... απαλλαγή της οικογένειας από τον παππού του, ο οποίος έχει κολλήσει την αρρώστια. Είναι ο Τράβις εκείνος που δεν μπορεί παρά να εκφράσει μέσω βλέμματος και στησίματος σώματος το ευρισκόμενο σε ανθοφορία κορμί του, που συναρπάζεται και εννοείται ότι... καβλώνει στην παρουσία μιας νέας και όμορφης γυναίκας, όπως η Κιμ. Είναι ο Τράβις εκείνος που βλέπει διαρκώς εφιάλτες και «μπερδεύει» τους θεατές σχετικά με το τι είναι πραγματικό και τι είναι στη φαντασία του. Είναι ο Τράβις ο πιο ευαίσθητος. Και είναι ο Τράβις ο καταλύτης για το πως θα εξελιχθεί η όλη ιστορία.
Μια ιστορία που κινείται σε ελάσσονες κλίμακες πετυχαίνοντας όμως το μάξιμουμ των επιδιώξεών της. Κλειστοφοβία και αυτόβουλος εγκλεισμός, ο πολιτισμός που έχει χαθεί και το δάσος που μπορεί να κρύβει χίλια δυο μυστικά μεταξύ των οποίων και τους... φορείς της ασθένειας. Τελικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στα αρχικά πλάνα της ταινίας βλέπουμε λεπτομέρειες από τον πίνακα του Πίτερ Μπρίγκελ «Ο Θρίαμβος του Θανάτου». Και ό,τι είναι αυτό που έρχεται τη νύχτα, έρχεται τελικά και την ημέρα. Για να δρέψει τον καρπό των φόβων μας. Να είστε τελείως βέβαιοι γι' αυτό.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 από την Seven Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική