του Justin Chadwick. Με τους Alicia Vikander, Dane DeHaan, Jack O'Connell, Zach Galifianakis, Judi Dench, Christoph Waltz, Holliday Grainger, Matthew Morrison, Cara Delevingne, Tom Hollander
Τι του λείπει? Τι του λείπει?
του zerVo (@moviesltd)
Ενδεχόμενα να έχουμε συνδέσει την εικόνα του πανέμορφου πραγματικά αυτού άνθους, συμβόλου της αγάπης, με τα απέραντα λιβάδια που παράγεται μαζικά στις Κάτω Χώρες, όπως και τα κουκλίστικα παζάρια εκεί στις όχθες των καναλιών του Άμστελ, ποταμού - εισβολέα στην καρδιά της Ολλανδικής πρωτεύουσας. Στην πραγματικότητα η μακρά ιστορία του λουλουδιού έχει τις ρίζες της στα βάθη της Ασίας, από όπου ξεκίνησε το ταξίδι του, εντυπωσιάζοντας με την μαγευτική του όψη τους κατοίκους τόσο του Βυζαντίου (υπάρχουν ακόμη απεικονίσεις εμβλημάτων της εποχής, όπου κρατά κυρίαρχο ρόλο) όσο και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (ο επίσημος θυρεός του Ιράν, διατηρεί το σχήμα του). Στην περίοδο που η τουλίπα, φυτό άγνωστο στους πάντες, ταξίδεψε στην Γηραιά Ήπειρο, αναζητώντας καινούργια πατρίδα, μας ταξιδεύει η ρομαντική dramedy εποχής Tulip Fever, που βασίζεται θεματικά σε μυθιστόρημα Deborah Moggach.
Από το ορφανοτροφείο της Αγίας Ούρσουλας την πήρε την όμορφη Σοφία, κοριτσάκι μικρό, άμαθο αλλά και χωρίς σπουδαία όνειρα για το μέλλον, ο ηλικιωμένος, εύπορος και σεβάσμιος στην υψηλή κοινωνία του πολύβουου Άμστερνταμ, Κορνέλις Ζάντφορντ και την έχει μετατρέψει σε κυρία των τιμών, με τα πανάκριβα ρούχα, τα λαμπερά κοσμήματα, όλες της τις ανέσεις. Μοναδική επιθυμία του εξηντάχρονου άντρα, είναι να του χαρίσει κάποια στιγμή τα παιδιά που επιθυμεί, προκειμένου να γεμίσει με νεανικές φωνούλες το μουντό, τεράστιο σπιτικό τους. Ολοκλήρωση της φαμίλιας που ακόμη δεν έχει πραγματοποιηθεί, με τις πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον, διαρκώς να λιγοστεύουν.
Μολονότι ο εισοδηματίας προσφέρει τα πάντα στην νεαρή σύζυγό του, εκείνη νιώθει πνιγμένη, σαν παγιδευμένη πίσω από τα παράθυρα της οικίας τους. Διέξοδο και απελευθέρωση που θα βρει την στιγμή που θα τους επισκεφθεί ο νεαρός, γοητευτικός και ραγδαία ανερχόμενος Ολλανδός καλλιτέχνης Γιαν Φαν Λοος, προκειμένου να φιλοτεχνήσει το οικογενειακό τους πορτρέτο. Ο παράνομος δεσμός που ραγδαία θα αναπτυχθεί μεταξύ τους, φλογερός και παθιασμένος, θα ωθήσει τους εραστές να σχεδιάσουν πλάνα απόδρασης από την μεγαλούπολη. Και οι γκίλντες που τους χρειάζονται για να το θέσουν σε λειτουργία, μπορούν να βγουν μόνο μέσα από το το χρηματιστήριο και την ραγδαία άνοδο της μετοχής ενός καινούργιου είδους λουλουδιού που κάνει θραύση, της πάμπολλων λογιών και αποχρώσεων τουλίπας.
Τα πάντα πρέπει όμως να κινηθούν κάτω από άκρα μυστικότητα, δίχως να αντιληφθεί ο απατημένος σύζυγός το παραμικρό, αλλά και χωρίς να υποκινηθούν υποψίες πως κάτι μυστήριο συμβαίνει, Απρόσμενο σύμμαχο στο σχέδιο της, η μελαγχολική Σοφία θα βρει στο πρόσωπο της οικιακής βοηθού Μαρίας, που δεν θα διστάσει να πάρει μέρος στην παράσταση που έχει καλά στηθεί για να παραπλανηθεί το αφεντικό της. Ακόμη και η απρόσμενη εγκυμοσύνη της παραδουλεύτρας, αποτέλεσμα του δεσμού της με τον δυναμικό ψαρά Ουίλιαμ, θα ορίσει έναν επιπλέον καταλύτη προκειμένου το ερωτευμένο ζευγάρι να σπάσει τις αλυσίδες, που δεν του επιτρέπουν να ευχαριστηθεί ελεύθερα τον έρωτα του...
Συνεπώς όχι μόνο ένα, αλλά δύο είναι τα ρομάντζα που αναπτύσσονται στην γραμμικά αφηγούμενη, όμως διαρκώς μετακινούμενη σε πολλαπλά παράλληλης δράσης μέτωπα, ετούτη ιστορία, που δεν φείδεται ιδιομορφιών στην εξέλιξη της. Γεγονός που προκύπτει από το ίδιο το σενάριο, που δεν ακολουθεί, προς μεγάλη μου έκπληξη, πορεία ερωτικού θρίλερ, τύπου Ολέθριας Σχέσης του 17ου αιώνα, όπως υπόσχεται η εισαγωγή, μα αντιθέτως βολτάρει σχεδόν μόνιμα σε γλαφυρά μονοπάτια, που μπορεί να δίνουν έναν ιδιόμορφο εύθυμο τόνο στην πλοκή, διαλύουν συνεχώς όμως το όποιο σασπένς είναι ακόμη ζωντανό, για το που οδηγείται το πράγμα. Μπερδεμένος και έχοντας απολέσει τα γκέμια από τα χέρια του, ειδικά στο δεύτερο μισό της δημιουργίας του, ο Justin Chadwick, στο τέταρτο μεγάλου μήκους κινηματογραφικό του βήμα (στα μέρη μας έχουμε δει τόσο τον ιστορικό του Mandela, όσο και το παρόμοιας υφής με το παρόν, The Other Boleyn Girl) χάνει την ευκαιρία να δώσει μια πραγματική ταυτότητα στο έργο του, που στο σύνολο του σχεδόν παραμένει μετέωρο στο ερώτημα, ποιο ακριβώς είδος υπηρετεί. Συνεπώς μετά και από τις Μολιερικές παρεμβάσεις, εκεί κάπου στις ώρες του τοκετού, που κανονικά θα έπρεπε να εκτοξευτεί η αγωνία, το ανατρεπτικά λυτρωτικό φινάλε, μάλλον φαντάζει ξεκομμένο των όποιων προσδοκιών.
Κι όμως παρότι χρονικά αγγίζει το δίωρο, το Tulip Fever δεν καταφέρνει να ορίσει με επιτυχία το ζευγάρωμα δύο νέων και φιλόδοξων ανθρώπων, μιας άλλης έστω εποχής. Ευθύνη που μάλλον βαρύνει πιότερο το σερνικό στέλεχος των les amants, τον Dane De Haan, που παρότι κλειστών 32 Μαίων, η πολύ νεανική του όψη, δεν πείθει ποτέ ως χαρισματικός αρτίστας σύγχρονος του Vermeer. Πόσο μάλλον να ορίσει το παθιασμένο ερωτικό ήμισυ, κουλαντρίζοντας στο κρεβάτι αυτό το διψασμένο αιλουροειδές από την Σουηδία. Μην ξεχνιόμαστε. Η δεσποινίς Alicia Vikander από το Γκέτεμποργκ είναι ήδη Οσκαρούχα και τέτοιου είδους χαλαρές ερμηνευτικές περιπτύξεις τις έχει για πλάκα στο τσεπάκι της. Η χημεία της όμως με τον παρτενέρ - με εκεινού φταίξιμο ξαναλέω - είναι ελάχιστη και δεν δικαιολογεί ποτέ την εμμονή του εξωσυζυγικού ντουέτου για να ανοίξει φτερά για μια νέα ιδανική ζωή. Αντιθέτως πολύ ορθότερα τρέχει το έτερο ρομαντζάκι, στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ανάμεσα στην υπηρέτρια και τον κουβαλητή (Holliday Grainger και Jack O'Connell) σε τέτοιο βαθμό ώστε να ανταμείβονται αμφότεροι από την ευλογία του χάπι έντ.
Άρλεκιν δαντέλας, κορσέ και έντονης υγρασίας, ως εξελισσόμενο στο πλάι του ποταμού, πολυεπίπεδο σε λογική μα και αναιμικό σε δράση, που διαθέτει υψηλού λέβελ διεύθυνση παραγωγής, στην αναπαράσταση της Girl Of The Golden Earring εποχής, όχι όμως και την ανάλογη έμπνευση για να κρατήσει τον θεατή του σε εγρήγορση μέχρι τέλους. Χαρακτήρες ελάχιστα φροντισμένοι και αναλυμένοι εις βάθος, εκτός ίσως του πιο δραματικού όλων, του φουκαρά πλούσιου γέροντα - ο Christophe Waltz με άνεση στέκει δυο υποκριτικά επίπεδα πάνω από όλους - που στην τελική ευθεία της ζωής του, δέχεται τέτοιο μαρτυρικό κτύπημα. Ενδιαφέρουσα στιγμή, όχι ξεχωριστή πάντως, αν και θα μπορούσε να γίνει με λίγο παραπάνω ρίσκο, που αν μη τι άλλο μας προσφέρει και ένα σημαντικό πρόσθετο ιδεολογικό στοιχείο, για το πως λειτουργούσε, τέσσερις αιώνες πριν, η ζούγκλα του στοκ μάρκετ...
Μολονότι ο εισοδηματίας προσφέρει τα πάντα στην νεαρή σύζυγό του, εκείνη νιώθει πνιγμένη, σαν παγιδευμένη πίσω από τα παράθυρα της οικίας τους. Διέξοδο και απελευθέρωση που θα βρει την στιγμή που θα τους επισκεφθεί ο νεαρός, γοητευτικός και ραγδαία ανερχόμενος Ολλανδός καλλιτέχνης Γιαν Φαν Λοος, προκειμένου να φιλοτεχνήσει το οικογενειακό τους πορτρέτο. Ο παράνομος δεσμός που ραγδαία θα αναπτυχθεί μεταξύ τους, φλογερός και παθιασμένος, θα ωθήσει τους εραστές να σχεδιάσουν πλάνα απόδρασης από την μεγαλούπολη. Και οι γκίλντες που τους χρειάζονται για να το θέσουν σε λειτουργία, μπορούν να βγουν μόνο μέσα από το το χρηματιστήριο και την ραγδαία άνοδο της μετοχής ενός καινούργιου είδους λουλουδιού που κάνει θραύση, της πάμπολλων λογιών και αποχρώσεων τουλίπας.
Τα πάντα πρέπει όμως να κινηθούν κάτω από άκρα μυστικότητα, δίχως να αντιληφθεί ο απατημένος σύζυγός το παραμικρό, αλλά και χωρίς να υποκινηθούν υποψίες πως κάτι μυστήριο συμβαίνει, Απρόσμενο σύμμαχο στο σχέδιο της, η μελαγχολική Σοφία θα βρει στο πρόσωπο της οικιακής βοηθού Μαρίας, που δεν θα διστάσει να πάρει μέρος στην παράσταση που έχει καλά στηθεί για να παραπλανηθεί το αφεντικό της. Ακόμη και η απρόσμενη εγκυμοσύνη της παραδουλεύτρας, αποτέλεσμα του δεσμού της με τον δυναμικό ψαρά Ουίλιαμ, θα ορίσει έναν επιπλέον καταλύτη προκειμένου το ερωτευμένο ζευγάρι να σπάσει τις αλυσίδες, που δεν του επιτρέπουν να ευχαριστηθεί ελεύθερα τον έρωτα του...
Συνεπώς όχι μόνο ένα, αλλά δύο είναι τα ρομάντζα που αναπτύσσονται στην γραμμικά αφηγούμενη, όμως διαρκώς μετακινούμενη σε πολλαπλά παράλληλης δράσης μέτωπα, ετούτη ιστορία, που δεν φείδεται ιδιομορφιών στην εξέλιξη της. Γεγονός που προκύπτει από το ίδιο το σενάριο, που δεν ακολουθεί, προς μεγάλη μου έκπληξη, πορεία ερωτικού θρίλερ, τύπου Ολέθριας Σχέσης του 17ου αιώνα, όπως υπόσχεται η εισαγωγή, μα αντιθέτως βολτάρει σχεδόν μόνιμα σε γλαφυρά μονοπάτια, που μπορεί να δίνουν έναν ιδιόμορφο εύθυμο τόνο στην πλοκή, διαλύουν συνεχώς όμως το όποιο σασπένς είναι ακόμη ζωντανό, για το που οδηγείται το πράγμα. Μπερδεμένος και έχοντας απολέσει τα γκέμια από τα χέρια του, ειδικά στο δεύτερο μισό της δημιουργίας του, ο Justin Chadwick, στο τέταρτο μεγάλου μήκους κινηματογραφικό του βήμα (στα μέρη μας έχουμε δει τόσο τον ιστορικό του Mandela, όσο και το παρόμοιας υφής με το παρόν, The Other Boleyn Girl) χάνει την ευκαιρία να δώσει μια πραγματική ταυτότητα στο έργο του, που στο σύνολο του σχεδόν παραμένει μετέωρο στο ερώτημα, ποιο ακριβώς είδος υπηρετεί. Συνεπώς μετά και από τις Μολιερικές παρεμβάσεις, εκεί κάπου στις ώρες του τοκετού, που κανονικά θα έπρεπε να εκτοξευτεί η αγωνία, το ανατρεπτικά λυτρωτικό φινάλε, μάλλον φαντάζει ξεκομμένο των όποιων προσδοκιών.
Κι όμως παρότι χρονικά αγγίζει το δίωρο, το Tulip Fever δεν καταφέρνει να ορίσει με επιτυχία το ζευγάρωμα δύο νέων και φιλόδοξων ανθρώπων, μιας άλλης έστω εποχής. Ευθύνη που μάλλον βαρύνει πιότερο το σερνικό στέλεχος των les amants, τον Dane De Haan, που παρότι κλειστών 32 Μαίων, η πολύ νεανική του όψη, δεν πείθει ποτέ ως χαρισματικός αρτίστας σύγχρονος του Vermeer. Πόσο μάλλον να ορίσει το παθιασμένο ερωτικό ήμισυ, κουλαντρίζοντας στο κρεβάτι αυτό το διψασμένο αιλουροειδές από την Σουηδία. Μην ξεχνιόμαστε. Η δεσποινίς Alicia Vikander από το Γκέτεμποργκ είναι ήδη Οσκαρούχα και τέτοιου είδους χαλαρές ερμηνευτικές περιπτύξεις τις έχει για πλάκα στο τσεπάκι της. Η χημεία της όμως με τον παρτενέρ - με εκεινού φταίξιμο ξαναλέω - είναι ελάχιστη και δεν δικαιολογεί ποτέ την εμμονή του εξωσυζυγικού ντουέτου για να ανοίξει φτερά για μια νέα ιδανική ζωή. Αντιθέτως πολύ ορθότερα τρέχει το έτερο ρομαντζάκι, στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ανάμεσα στην υπηρέτρια και τον κουβαλητή (Holliday Grainger και Jack O'Connell) σε τέτοιο βαθμό ώστε να ανταμείβονται αμφότεροι από την ευλογία του χάπι έντ.
Άρλεκιν δαντέλας, κορσέ και έντονης υγρασίας, ως εξελισσόμενο στο πλάι του ποταμού, πολυεπίπεδο σε λογική μα και αναιμικό σε δράση, που διαθέτει υψηλού λέβελ διεύθυνση παραγωγής, στην αναπαράσταση της Girl Of The Golden Earring εποχής, όχι όμως και την ανάλογη έμπνευση για να κρατήσει τον θεατή του σε εγρήγορση μέχρι τέλους. Χαρακτήρες ελάχιστα φροντισμένοι και αναλυμένοι εις βάθος, εκτός ίσως του πιο δραματικού όλων, του φουκαρά πλούσιου γέροντα - ο Christophe Waltz με άνεση στέκει δυο υποκριτικά επίπεδα πάνω από όλους - που στην τελική ευθεία της ζωής του, δέχεται τέτοιο μαρτυρικό κτύπημα. Ενδιαφέρουσα στιγμή, όχι ξεχωριστή πάντως, αν και θα μπορούσε να γίνει με λίγο παραπάνω ρίσκο, που αν μη τι άλλο μας προσφέρει και ένα σημαντικό πρόσθετο ιδεολογικό στοιχείο, για το πως λειτουργούσε, τέσσερις αιώνες πριν, η ζούγκλα του στοκ μάρκετ...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Αυγούστου 2017 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική