Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Αν μέτρησα σωστά, η σχετική απογραφή κατέληξε στο νούμερο 41. Τόσες είναι οι φορές που έργο του ενός και μοναδικού, τόσο πετυχημένου, συγγραφέα φαντασίας, που έχουν πάρει την άγουσα από το χαρτί στο εκράν, μικρό τε και μεγάλο. Τα αποτελέσματα όλων των λογιών, που στις περισσότερες των περιπτώσεων έχουν να κάνουν με το ποιου κύρους δημιουργός συνεργάστηκε με το κυρίως θέμα, σφραγίδας Stephen King. Kubrick? De Palma? Darabont? Cronenberg? Carpenter? Εγγυημένο το αποτέλεσμα, σε βαθμό που η Shining, η Carrie, η Ρίτα Χέιγουορθ να θεωρούνται αξιολογικά ως οι τοπ επιλογές κοινού στα χρονικά κι όχι αποκλειστικά στο genre τους. Απεναντίας? Ποιος στην ευχή είναι ο Fraser Heston δημιουργός του Needful Things? Ο πενιχρός Tom Holland του Thinner? Ή ακόμη χειρότερα κάποιος Mick Garris που του έλαχαν να τον φάνε οι Νυχτοβάτες. Συνεπώς κοιτάζοντας το ποιος έχει το γενικό πρόσταγμα, σε σημαντικό ποσοστό γνωρίζεις από πριν και πως θα πάει το πράγμα. Έχουμε και λέμε το λοιπόν: Nikolaj Arcel. Ξέρεις ή μάλλον κατάλαβες...

Κανείς, σχεδόν ούτε ο κολλητός του φίλος, δεν παίρνει στα σοβαρά όσα λέει. Ο νεαρός Τζέικ Τσέιμπερς, μην μπορώντας να διαχωρίσει το όνειρο από την πραγματικότητα, με νου ταλαιπωρημένα μπερδεμένο, πιστεύει πως εκτός από τα οράματα του, οι μυστηριώδεις ξένοι με το πρόσθετο πρόσωπο, που αρπάζουν παιδιά για να χρησιμοποιήσουν την ψυχή τους ώστε να γκρεμίσουν τον Μαύρο Πύργο που ελέγχει το σύμπαν, κινούνται και ανάμεσα μας. Πίστη, όπως την καταγράφει στα πλήρους λεπτομέρειας σκίτσα του, που τον έχει καταστήσει σαν το φρικιό της τάξης, προβληματίζοντας συνάμα και την ανήμπορη να αντιδράσει μητέρα του, που μάλλον οδηγείται στην λύση να τον στείλει για ψυχολογική υποστήριξη σε ίδρυμα.

Ο μικρός, αντιλαμβανόμενος πως ο εγκλεισμός του στην κλινική, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου από τα καθοδηγούμενα από τον μυστηριώδη Άνθρωπο με τα Μαύρα, τέρατα, θα αναζητήσει βοήθεια για να αποφύγει την αιχμαλωσία. Παντελώς απρόσμενα, θα βρει σύμμαχο, τον μαχητή Ρόλαντ Ντεσέιν, έναν περιπλανώμενο πιστολέρο που δρα στο ευρύτερο διάστημα και έχει δώσει όρκο να προστατεύει και να υπηρετεί, όλους όσους βρίσκονται στο στόχαστρο του διαβολικού μάγου Γουόλτερ. Βίαιου κακίστρου που ήδη βρίσκεται στο κατόπι του πιτσιρίκου, πιστεύοντας πως εκείνος διαθέτει την ισχύ του νου, για να καταστρέψει τον επιβλητικό Πύργο, που διατηρεί τις ισορροπίες σε όλους τους γνωστούς και αγνώστους κόσμους της πλάσης.

Οκτώ βιβλία, λέει το παλμαρέ, κανένα δεν έπεσε ποτέ στα χέρια μου, που έχουν συγγραφεί σε ένα εύρος κοντά εικοσαετίας, αποτελούν τον κύκλο σκοτεινού sci fi, που συνδυάζει τον τρόμο με το γουέστερν, την περιπέτεια με το μεταφυσικό. Συνεπώς δύο ειδών ενδέχεται να είναι και οι θεατές του παρόντος, όσοι έχουν την γνώση του τι θα δουν (και θα προσμένουν) και όσοι είναι αδαείς παντελώς και ούτε καν φαντάζονται τι μπορεί να προκύψει. Άρα διαβάζοντας κανείς άσχετος, για παράλληλα σύμπαντα, πιτσιρικάδες αλαφροίσκιωτους, μάγους με καμπαρντίνες που παίζουν σαν μαριονέτες ανθρωπάρια με δέρμα κουμπωτό σαν με φερμουάρ, πως θα αντιμετώπιζε την πιθανότητα να παρακολουθήσει κάτι ορθολογικό και στο πανί? Κακά τα ψέματα, αν τσεκάρει ο οποιοσδήποτε τα έργα που πέτυχαν στην μεταφορά τους στην μεγάλη οθόνη, από όσα ξεπήδησαν από την φαντασία του μετρ, τότε θα καταλάβει πως ήταν και τα λιγότερο περίπλοκα και εκκεντρικά.

Εδώ η γνωστή για τις φλόπες που έχει στήσει υπό την μαρκίζα της εσχάτως, παραγωγός Sony, συνεχίζει το ίδιο τροπάρι, της κατά παραγγελίαν adventure, γνωρίζοντας πως έχει στα χέρια της έναν μίνι θησαυρό, που ενδέχεται ως τίτλος, χαρακτήρες, πρότζεκτ να παραμείνει ζωντανός (αν όχι και για τα οκτώ) για ένα τρίπτυχο τουλάχιστον. Οπότε αυτό εδώ είναι το εισαγωγικό τεύχος, αυτό που λέμε της γνωριμίας, όπου συναντάμε για πρώτη φορά τα πρόσωπα του στόρι, αυτά που θα μας κρατήσουν συντροφιά και για τα επόμενα τσάπτερς. Καμία σχέση με ότι μας έχει διδάξει η Marvel λοιπόν, άντε και η DC. Πάρε θεατή μου σερβιρισμένο λες και τον ήξερες και από χθες, έναν μπόμπιρα προβληματικό, που δεν διαχωρίζει ρεαλισμό από εφιάλτες, τσίμπα και έναν έγχρωμο σούτερ, που πέφτει κυριολεκτικά εξ ουρανού και πάλεψε μονάχος για να καταλάβεις τι συμβαίνει με τις αστροπύλες, τα πέρα δώθε σε τόπο και χρόνο, τα στιγμιαία beam me up, λες και αποτελούν όλα αυτά τουσέ, μέρος της καθημερινότητας μας. Για να πεταχτούμε λιγουλάκι στην τοποθεσία 19-19, έτσι για βόλτα! Όσο για την επεξήγηση του τι μπορεί να σημαίνει, σε συσχετισμό και επί του συνόλου, ο Πύργος, εκεί μάλλον πρέπει να ριχτούν τα κόκαλα για να το μαντέψουν. Όλα στον αέρα, με την υπόθεση πως το κοινό γνωρίζει τι και πως. Ε, όχι δα.

Έτσι ακριβώς δικαιολογούνται και τα σκάρτα ενενήντα λεπτά της διάρκειας του φιλμ, με την έννοια πως ποτέ δεν κτίζεται σωστά το υπόβαθρο, δεν ορίζονται οι περσόνες, δεν φτιάχνεται η μαγιά που θα υποστηρίξει όχι απλώς το τρέχον κεφάλαιο, αλλά και όλα τα επόμενα. Να ένας δωδεκάχρονος φαντασιόπληκτος, να ένας αήττητος gunslinger, να μια κολεγιά που θα μας κρατήσει παρέα και στο μέλλον. Στο πόδι τα πάντα και κυρίως το σενάριο, όπου προφανώς συμμετέχει στην συγγραφή του, ο φημισμένος καταστροφέας Akiva Goldsman, κυρίως όμως το δέσιμο των πάντων, όπου πασιφανώς γίνεται από έναν δημιουργό ελάχιστα έμπειρο και εμπνευσμένο, σίγουρα όμως ικανό στο yes men φαστ φουντ σερβίρισμα, κατά πως ζητάει η παραγωγή. Αρπαχτή λες? Όχι δεν το πιστεύω, υπάρχει ένα μικρό περιθώριο να σωθεί το πρόγραμμα, χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά όμως και συμμάζεμα. Α και να το επιτρέψει και ο King, που από όσα ακούγονται, μάλλον δεν έχει δει θετικά, ούτε το διπλό (καταστροφικό κυριολεκτικά) μοντάζ, ούτε την μέθοδο που διάλεξε η Sony για να οπτικοποιήσει το έργο του.

Υπάρχει τουλάχιστον μια μικρή θετική ηλιαχτίδα, η πιο απρόσμενη ίσως όλων, που ακούει στο όνομα Idris Elba και που αν μη τι άλλο, κάνει τα πάντα για να φουσκώσει το σωσίβιο. Ο Εγγλέζος με την εμπειρία που διαθέτει από παρόμοιας κομικένιας υφής πλάνα, έχει και τον αέρα και την άνεση και την πειθώ για να κρατήσει την πλατεία σιμά του μέχρι το φινάλε των μυρίων όσων αναίτιων σλόου μόσιον εκρήξεων. Ο ταλαίπωρος όμως είναι τόσο μόνος, υποδυόμενος τον loner, που νομίζει κανείς πως οι υπόλοιποι έστειλαν ολογράμματα τους στα γυρίσματα να αποδώσουν τους ρόλους. Και οκ, ο μικρός Taylor που ούτε καν οντισιόν δεν πρέπει να έλαβε χώρα για να επιλεγεί, αφού είναι τόσο άβολα κακός ως Τζέικ, σε σημείο να μην πιστεύεις στα μάτια σου, ας πούμε ότι δικαιολογείται. 15 χρονών αγοράκι είναι, ας πούμε ότι δεν έχουμε δει στο παρελθόν παιδιά θαύματα. Αυτός ο φημισμένος για τις προσεγμένες του επιλογές Τεξανός (είναι ιδέα μου ή μετά το όσκαρ κατηφορίζει?) είναι απορίας άξιο το πως δέχτηκε να τον απεικονίσουν με λείανση CGI, ανέκφραστο σαν να έχει πέσει στην μαρμίτα του μπότοξ και με στοιχεία μόστρας (εσπέσιαλυ το αλά Cage μαλλί, όλα τα λεφτά) σχεδόν καταστροφικά. Καμία συνοχή ερμηνευτική, καμία σκριπτική υποστήριξη της προσωπικότητας που υποδύεται, διαβάζουμε για McConaughey, μα τελικώς ο Matt είναι απόντας...

Παρόλα αυτά στηρίζοντας τις πανύψηλες προσδοκίες όσων γνωρίζουν τι σημαίνει επακριβώς ως μυθολογία το The Dark Tower, θα σεβαστώ τα ελάχιστα θετικά του και θα αφήσω ένα λαμπάκι ελπίδας αναμμένο, πως μπορεί το πράγμα να σουλουπωθεί μελλοντικά. Η φιγούρα του Ντεσέιν έχει δυναμική να κρατήσει το πράγμα ζωντανό και να μην το στείλει στα αζήτητα αποξαρχής, ένεκα ενός (ας το πω, στιγμιαίου) συνολικού σφάλματος. Δεν γίνεται να διαγραφεί μονοκοντυλιά και τόσο εύκολα κάποιος που οπλίζει το εξάσφαιρο, πιο γρήγορα κι από την σκιά του...