Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Όπως συνέβη στην περίπτωση του, μάλλον λησμονημένου από τα 1978, The Driver, με τον μορφονιό της εποχής Ryan O'Neal να κάθεται πίσω από το βολάν, φιλμ που με χρονική κατάταξη όρισε το υπο-είδος, έτσι ακριβώς έγινε και δεκαετίες αργότερα, στο στυλιζαρισμένο Drive του 2011, με έναν άλλον Ryan, εξίσου χωστό όπως ο Gosling, να αλλάζει τις ταχύτητες στο σασμάν. Οι έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρουσες heist movies, χάρη στην ευρηματική μέθοδο ανάπτυξης των ληστειών που περιγράφουν, απέκτησαν μια ιδιόμορφη προέκταση στην σχεδίαση τους; θέτοντας στο επίκεντρο όχι εκείνους που κρατούν τα πολυβόλα και φωνάζουν "Ακίνητοι", μα εκείνον τον αόρατων συνήθως, που με το χέρι στο τιμόνι και την μηχανή αναμμένη, καρτερούν το αγχωμένο πρόσταγμα "Ξεκίνα". Και η περίπτωση του Baby Driver, είναι μια πραγματικά σημαντική προσθήκη σε αυτή την αλυσίδα, που κεντρικός αστέρας είναι ο πιλότος και ουχί ο πιστολέρο.

Λιγομίλητος, χαμηλών τόνων και μετριοπαθής, ο Μπέιμπι διαθέτει ένα σπουδαίο αυτοδίδακτο χάρισμα, στον αέρινο τρόπο που καταφέρνει να οδηγεί γρήγορες και πανάκριβες κούρσες στους δρόμους της Ατλάντα. Ικανότητα που δεν θα περάσει απαρατήρητη από τον μετρ στον σχεδιασμό ενόπλων ληστειών τραπεζών, ταχυδρομείων και πάσης φύσεως θησαυροφυλακίων, Ντοκ, που θα του αναθέσει τον ρόλο του οδηγού των ριψοκίνδυνων αποστολών, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως με ευκολία θα ξεφύγουν κλέφτες και λεία από τον στενό καταδιωκτικό κλοιό των αστυνομικών αρχών. Μάλιστα το εκκεντρικό αφεντικό, λειτουργώντας εκτός του προσωπικού κανόνα, ποτέ να μην χρησιμοποιεί την ίδια συμμορία σε δύο συνεχόμενα κόλπα, έχει μονιμοποιήσει τον μικρό στο κοκπιτ, θεωρώντας τον κάτι σαν χάντρα θαλασσιά του.

Συνεργασία όμως, παράνομη και παράτολμη, που δεν συνάδει με τα θέλω του νεαρού, που αναμένεται να λήξει σύντομα, καθώς το πρότερο χρέος του στον Ντον ολοκληρώνεται. Συνεπώς μια καινούργια, ελεύθερη, αδέσμευτη και το βασικότερο τίμια ζωή, καρτερεί τον Μπέιμπι, ειδικά από την στιγμή που ο έρωτας θα σημαδέψει την καρδούλα του, για τα όμορφα μάτια της σερβιτόρας του τοπικού καφέ, Ντέμπορα. Και θα γεννήσει στο μυαλό του την ιδέα, του να φύγουν μαζί, αγκαλιασμένοι κι ερωτευμένοι, για έναν κόσμο άλλο και μακρινό, που δεν θα του θυμίζει τίποτα από το μυστικό του, εκτός νόμου, παρελθόν. Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, κάποιος εκεί ψηλά ξεκαρδίζεται, όμως...

Γιατί μπορεί ο πιτσιρίκος να επιθύμησε να βάλει τελεία και παύλα στο χθες, εκείνο όμως δεν θα σταματήσει δευτερόλεπτο να τον κατατρέχει, με σπουδαιότερη μανία από εκείνη που κοντράρει στις λεωφόρους τα μπατσικά. Και αναγκαστικά ο Μπέιμπι, μπροστά στον κίνδυνο να ταλαιπωρηθούν πρόσωπα του αγαπημένα, θα επιστρέψει στον δρόμο τον κακό, στο σούλαρε και φεύγα και στην συντροφιά με αποβράσματα του υποκόσμου, όπως ο αμείλικτος Μπατς, που δεν υπολογίζει ανθρώπινη υπόσταση ή το ζευγάρι των σε νιρβάνα τζάνκις, της Ντάρλινγκ και του Μπάντυ, που είναι πρόθυμοι να κάνουν το παν, για να γεμίσουν τις καλομαθημένες τσέπες τους με αιματοβαμμένα ντόλαρς.

Σε αυτόν τον κόσμο, δυστυχώς, είναι παγιδευμένος ο Οδηγός και ακόμη ατυχέστερα γι αυτόν, δεν διαφαίνεται η παραμικρή αχτίδα εξιλέωσης και σωτηρίας στον ορίζοντα. Μοναδικό γιατρικό, που ευφραίνει την ζορισμένη από τα μικράτα του - ως αυτόπτης μάρτυρας του τροχαίου, που του στέρησε την λατρεμένη του μητέρα - ψυχούλα του, το ζεστό χαμόγελο της (πλατωνικά προς το παρόν) καλής του, όπως το ορίζει με ροζουλί γοητεία η Cinderella Lily James. Καταφύγιο και ασπίδα του, τα ακουστικά, το φορητό του γουόκμαν και οι σοφά επιλεγμένες μουσικές του λίστες, που με ιδιαίτερο κόπο και προσοχή έχει συντάξει ο Μπέμπι την παραμονή του κάθε ληστρικού τρικ, δίχως τις οποίες δεν μπορεί καν να κινηθεί. Οι νότες κι οι στίχοι ορίζουν το λειτουργικό του σύστημα. σημαίνοντας του τον ηλεκτρικό αυτό παλμό που χρειάζεται, για να πάρει μπροστά.

Επεκτατικά λοιπόν, οι μελωδίες που αναπαραγάγει το i-pod, δεν κλειδώνονται στα αυτιά του ήρωα μας, αλλά ορίζουν το φυσικό σάουντρακ που συνοδεύει το κάθε πλάνο λαμβάνει χώρα, ταχύ (συνήθως) ή πιο ήρεμου τέμπο, στήνοντας με ιδιόμορφη μέθοδο το σενάριο που τυλίγει την δράση. Το γοητευτικότερο στην παρούσα περίπτωση είναι το γεγονός πως οι πασίγνωστοι καλλιτέχνες που δίνουν το παρόν στις playilists, δεν συμμετέχουν με τις πιο φημισμένες τους επιτυχίες, κάτι που ωθεί τον θεατή να δώσει βάση στους (σε αρκετές περιπτώσεις άγνωστους) στίχους - αναπόσπαστο στοιχείο της πλοκής. Δεδομένα λοιπόν όπου παίζει τραγουδάκι ονομαστό, χιτ που λέμε, το πράγμα τσουλάει ανετότερα και ασφαλέστερα. Όπου όχι, pick up your ears, παίζει λόγος σημαντικός.

Συντροφιά λοιπόν με τα μπιτς των ετερόκλητων (ειδών) Sam & Dave, Barry White, Blur, Queen, Steve Miller Band, Barbara Lewis μεταξύ άλλων - όπως της Βασίλισσας της Σόουλ Carla Thomas, που το τραγούδι της, συμμετέχει στην πιο vinyl δροσερή σκηνή του έργου - παίζουν κατά βάση οι καλοστημένες καταδιώξεις, οι σκιτσαρισμένες παρτίδες, το feelgood ρομάντζο. Που προσφέρονται όλα πακετάκι σε ένα εκκεντρικό, όπως είναι αναμενόμενο, παζλ, από τον ξεχωριστό Edgar Wright, γνώριμης φιλοσοφίας από τον καιρό των Shaun Of The Dead, Scott Pilgrim, The World's End και βεβαίως σεναρίστα του πρόσφατου Ant-Man, που με κέφι, χιούμορ, συγκίνηση ενίοτε, παλμούς και δημιουργική μαεστρία, κτίζει ένα πανέμορφο κι ελκυστικό καλοκαιρινό adventure, που πανεύκολα ξεχωρίζει από τον σωρό.

Προτείνοντας μάλιστα για αστεράκι της χρονιάς, τον άνετο στο ντύσιμο του Μπέιμπ, 23 μόλις Μαΐων Ansel Elgort, δίνοντας του την ώθηση να ξεφύγει από τις περιφερειακές εμφανίσεις σε young adult περιπέτειες τύπου Divergent και να εξελιχθεί σε ζεν πρεμιέ επιπέδου. Ο φροντισμένος και βαρύτατος σε ονόματα, υποστηρικτικός περίγυρος, με τον πεπειραμένο Κάιζερ Σόζε Kevin Spacey, τον αναπάντεχα απρόβλεπτο Jamie Foxx, τον "οφθαλμών που γυαλίζουν" Jon Hamm, επιβλέπει διαρκώς τον πιτσιρικά να μην πέσει σε παγίδες, αναδεικνύοντας τον τελικά σε (ουχί happy end) θριαμβευτή και σαφώς ένα από τα πρόσωπα του μπλοκμπαστερικού καλοκαιριού.

Κάτω από αυτές τις θετικές συνθήκες και με την γνώση πως ο Wright δεν ακολουθεί τα τετριμμένα ψάχνοντας με σθένος να παρουσιάσει κάτι το εναλλακτικά διαφορετικό, ο Baby Driver κερδίζει άκοπα το στοίχημα, διασκεδάζοντας το κοινό του, που δεν θα βρεθεί μπροστά σε ένα πάγκο με μια από τα ίδια. Μια περιπέτεια που ξεχειλίζει από συναίσθημα, όπως πηγάζει μέσα από την ψυχή του βασικού χαρακτήρα που στέκει στο επίκεντρο της. Του κινητήρα του στόρι, για να σταθούμε και στα λόγια του μέγα Paul Simon, όπως πηγάζουν από το άσμα του, που εδώ χαρίζει την μαρκίζα. I Wonder How Your Engines Feel...