Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Το τείχος του Βερολίνου ορθώθηκε το 1961 από την ηγεσία της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ως μια τεχνητή ασπίδα που θα προστάτευε, κατά την εκτίμηση της, τους πολίτες της χώρας από τον Δυτικό Φασισμό, χωρίζοντας έτσι ένα τμήμα της φυσικής πρωτεύουσας της χώρας, από το λοιπό καπιταλιστικό κομμάτι της. Το ντόμινο των ραγδαίων εξελίξεων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που ακολούθησε την κόκκινη Περεστρόικα, οδήγησε τους ιθύνοντες να οδηγηθούν στην απόφαση του οριστικού του γκρεμίσματος στα τέλη του 1989, με ενωμένους πλέον τους Βερολινέζους να το πανηγυρίζουν πάνω στο ετοιμόρροπο κτίσμα, υψώνοντας στους ουρανούς την ενιαία πλέον σημαία του γερμανικού κράτους. Το ποιοι το μετάνιωσαν το γκρέμισμα, σε βάθος χρόνου (έχει περάσει έκτοτε ένα significant τραντάχρονο) είναι παγκοίνως γνωστό, καθώς οι πλήρους κοινωνικής κάλυψης Ανατολικοί, οι πρώτοι παγκοσμίως σε παιδεία, επιστήμη, αθλητισμό, νεολαία, καλλιτεχνική πρόοδο, βιομηχανική εξέλιξη, σε μια και μόνο νύχτα μεταβλήθηκαν σε είλωτες της Βόνης. Αυτά τα ολίγα προσθετικά, γνώριμα στους περισσότερους, αν όχι όλους, παρατίθενται εδώ ως ίντρο, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί η ταινία που πρόκειται να δούμε, ΔΕΝ αφορά στο γκρέμισμα του τοίχου...

Θλίψη θα σκορπίσει στην έμπειρη και δυναμική βρετανίδα πράκτορα Λορέιν Μπρόουτον, το άσχημο μαντάτο της δολοφονίας του (κάτι περισσότερο από) στενού της συνεργάτη Τζέιμς Γκασκόιν στο μουντό Βερολίνο. Γεγονός που αυτόματα θα σημάνει συναγερμό στις τάξεις των εξάδελφων υπηρεσιών MI6 και CIA, που θα την ενεργοποιήσουν για μια ριψοκίνδυνη αποστολή, στέλνοντας την στην σε σχίσμα ιδεολογικό και πρακτικό γερμανική μεγαλούπολη, προκειμένου να εντοπίσει τα ίχνη των δολοφόνων, που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις είναι κατάσκοποι της Σοβιετικής KGB. Και που όπως όλα δείχνουν, έχουν αυτή την στιγμή στα χέρια τους, το μικροφίλμ όπου είναι καταχωρημένα τα ονόματα όλων των ενεργών μυστικών πρακτόρων στα μέτωπα της Ανατολικής Ευρώπης.

Συνάμα όμως το σχέδιο δράσης της εκθαμβωτικής κατάξανθης spy, είναι να αποκαλύψει την πραγματική ταυτότητα του double agent και νούμερο ένα κινδύνου Σάτσελ, που για χρόνια παρέχει τις υπηρεσίες του στην Μόσχα και να τον βγάλει από την μέση, επαγγελματικά και αθόρυβα. Καθώς η Λορέιν θα βρεθεί καταμεσίς της εξέγερσης των πολιτών που διεκδικούν με έντονο παλμό την πτώση της πανίσχυρα φυλασσόμενης μεσοτοιχίας που τους χωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο, θα αντιληφθεί πως βρίσκεται ταυτόχρονα και στο στόχαστρο όλων των διεθνών κατασκόπων, που έχουν αντιληφθεί την παρουσία της, σιμά της Αλεξάντερπλατζ. Μοναδικός της σύμμαχος, αν και στην πεπειραμένη ματιά της, ακόμη κι αυτό μοιάζει αμφισβητούμενο, είναι ο Ντέιβιντ Πέρσιβαλ, σταθμάρχης της δυτικής αντικατασκοπείας στην περιοχή, που γνωρίζει καλύτερα κι από την παλάμη του, τις κρυφές διόδους που συνδέουν τα σκοτεινά λημέρια των πληροφοριοδοτών, ένθεν κακείθεν του τείχους.

Παρακολουθούμενη ταυτόχρονα από τους ανωτέρους της, που έτσι κι αλλιώς παρευρίσκονται στο Μπερλίν για να απολαύσουν ιδίοις όμασι τα ιστορικά γεγονότα που πριν εκπνεύσει δεκαήμερο θα λάβουν χώρα, με τις ευλογίες τους βεβαίως, η φορτισμένη συναισθηματικά Μπλόντι, ένεκα του χαμού του παρτενέρ της, πρέπει να κινηθεί αστραπιαία και κάτω από απόλυτη εχεμύθεια, ώστε να αποφύγει τα βλέμματα των σπιούνων που την ακολουθούν κατά πόδας. Φαντάζεσαι λοιπόν μέσα σου πως η βασική της επιδίωξη θα είναι να μην τραβήξει τα βλέμματα του περίγυρου, καμουφλάροντας εαυτόν σαν ο θηλυκός Ίθαν Χαντ, ώστε να περάσει απαρατήρητη. Αλλού αυτά! Η Ατομική δεν βρίσκεται εδώ για μασκαράτες και ημίθμετρα. Ήρθε για να επιβάλλει την τάξη, είτε με το καλό, είτε κυρίως με το κακό, να κάνει την δουλειά πατ κιουτ, εκτός κανόνων και παραινέσεων από τα αφεντικά και να επιστρέψει στην Λόνδρα θριαμβεύτρια και αποτελεσματικά τιμωρός!

Οδηγίες χρήσεως το λοιπόν! Με την έναρξη του φιλμ, την ώρα που βουτάει η Αφρικάνα στην μπανιέρα παίρνεις μια γερή ανάσα. Μια δυο φορές θα σου δοθεί παρόμοια ευκαιρία το προσεχές δίωρο, ενόσω η The Body θα ξαναβουτήξει στα παγάκια, για να πάρει δυνάμεις - κι εσύ να ξεφουσκώσεις. Καμία άλλη στιγμή, ακόμη και οι σιγανότονες της ανάκρισης δεν δίνει δικαίωμα ανασεμιάς, ούτε καν απόσπασης της ματιάς από το εκράν. Βασικός κανόνας παρακολούθησης της όποιας Spy Movie, αφού ακόμη κι ένα μόνο δευτερόλεπτο είναι ικανό να κρύψει κάτω από το τραπέζι ένα μικρό κομματάκι του δαιδαλώδους παζλ, που κατοπινά δεν αντικαθίσταται με την καμία. Κι αυτό διότι η αφήγηση δεν ακολουθεί ποτέ της την παραμικρή γραμμικότητα, ταξιδεύοντας διαρκώς μπρος πίσω στα συμβάντα, χρησιμοποιώντας σαν μίτο της τα ντοκουμέντα του χρονικού της ρίψης του τείχους.

Προδοσίες, αυτομολήσεις, ανατροπές, συνωμοσίες που ως είθισται κανείς - κανείς όμως - δεν είναι αυτός που φαίνεται, με σκηνικό ζωγραφισμένο κατά πλήρη ακρίβεια από τις ημέρες της εκπνοής του Ψυχρού Πολέμου, με χρήση της πόλης που όσο καμία άλλη στην τριακονταετή του διάρκεια όρισε πεδίο της δράσης των απανταχού σπιούνων. Το Βερολίνο, στην ψηφιακή του σε ουκ ολίγα σημεία, αναπαράσταση της περιόδου, δοσμένο στην μονοχρωματική παλέτα της μουντής χροιάς αμφότερων πλευρών του παραπετάσματος, ουσιαστικά ορίζει ρόλο πρωταγωνιστή στην εξέλιξη της πλοκής, αποτελώντας την ιδανική σκακιέρα που πάνω της παίζεται το ταχύτατο παιχνίδι. Που στην περίπτωση μας δεν αρκείται απλώς σε έναν σιγαστήρειο πυροβολισμό ή το μάσημα μιας κάψουλας υδροκυανίου, αλλά προχωρά ένα βήμα παραπέρα, σερβίροντας μας άριστα χορογραφημένες σεκάνς πολεμικής τέχνης. Εδώ κι αν μιλάμε για σουρπρί που αφήνει το στόμα ορθάνοιχτο για παραγωγή μικρομεσαίου κόστους αφού η Atomic Blonde δεν αποσπά τα μπιτ από την μουσική, προσεγμένη έστω, κάποιου περαστικού κομπόζερ, αλλά από μια απίθανη 80s mixtape, τραγουδιών που όχι απλώς μεγάλωσαν γενιά, αλλά αποτέλεσαν και ενδεικτικό χάρτη της underground σκηνής της σπασμένης στα δύο πόλης. Της πιο πανκ, στην Ανατολική μεριά της Πύλης, της ελαφρώς πιο μέινστριμ, στο απέναντι πλακόστρωτο.

Για να πω την αλήθεια στο άκουσμα του ονόματος του σκηνοθέτη, δεν ένιωσα βολικά, γνωρίζοντας πως έστω και uncredited έπαιξε ενεργό ρόλο στον σχεδιασμό του υπερτιμημένου John Wick, που ναι μεν υπήρξε καλογυρισμένο, μα στερούνταν πλήρως υπόθεσης. Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο David Leitch περί ου ο λόγος, δεν χάνει την παραμικρή ευκαιρία να ρίξει στο μίξερ του οτιδήποτε κατεβάσει ο νους του για να προβοκάρει με πυροτεχνήματα την πλατεία, ανεβάζοντας της το ενδιαφέρον, χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στην συνάφεια και την συνοχή. Δεν δύναμαι (μετά από δύο θεάσεις της Atomic) να βρω το μεγάλο του σφάλμα, δεν καταφέρνω όμως, ακόμη και διψήφιες φορές να την τσεκάρω, να υποσχεθώ πως δεν θα μου χρειαστεί ένα διήμερο ολόκληρο για να εξηγήσω σεμιναριακά το τι ακριβώς τρέχει. Ταινία κατασκόπων είναι όμως και υποθέτω πως κάτι τέτοιο εξιτάρει πιότερο τους φανς του genre.

Που ειδικά αν είναι μεγαλωμένοι στην τότε εποχή, θα νιώσουν απίστευτα οικεία στο άκουσμα μελωδιών της ροκ μικτής κόσμου της περιόδου, των Mode, των Til Tuesday, των New Order, των Queen, των Bunnymen, των Cure, των Clash, των Seagulls, φυσικά του Bowie. Μουσικές που τυλίγουν επιδέξια και ως μέρος του σεναρίου όσα συμβαίνουν στο εκράν, λειτουργώντας μερικά ως επιμέρους βίντεο κλιπς, εκπληκτικής αισθητικής, με κορυφαία στιγμή του δίσκου, το αταίριαστα εκρηκτικό γύρισμα της κασέτας, πάνω στην μπομπίνα που είναι γραμμένο το Father Figure. Ένα τρίτο του αιώνα μετά, πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι αυτό το κομμάτι τόσο αλλιώς. Τι σου κάνει η κινηματογραφική εικόνα ε?

Που μεταξύ μας μόνο το σινεμά μπορεί να πάρει μια μεσήλικα, ακόμη και για τα γνώριμα καλά διατηρούμενα γονίδια της South Africa και να την προσαρμόσει τόσο αγγελικά, ονειρικά και αισθησιακά απεικονισμένη στο επίκεντρο του φλογισμένου πεδίου. Η Theron δυο και κάτι δεκαετίες από τον καιρό που μας συστήθηκε χαμογελώντας στο σποτ του Campari (που δεν πίνεται) έχει αλλάξει ολοκληρωτικά ύφος, στο πιο αγριεμένο, terminator και die hard μαζί, η κορμάρα όμως παραμένει αναλλοίωτη, ίσως και ώριμα βελτιωμένη. Ντυμένη στα τσιτωμένα λέδερ, με τις καργαρισμένες ψηλά μποτάρες στιλέτο, πάνοπλη και αποφασισμένη, η Πυρηνική Charlize, παίρνει μπιτ από Under Pressure και στέλνει σε παραζάλη ολάκερη την διαδρομή από την K-Dahm μέχρι το ανατολικής τεχνοτροπίας Kino, που οι συντρόφοι απολαμβάνουν νοσταλγικά το Stalker του Tarkovski. Καινούργια καριέρα ανοίγεται για την Μπαφάνα κούκλα, στα μέτρα των Taken σιτεμένων επίσης αντρών, που κανείς τους δεν έχασε, το αντίθετο μάλιστα, ως ηλικιωμένος εκδικητής.

Τοπ action επιλογή που δεν θα αφήσει κανέναν οπαδό ασυγκίνητο, μιας και το μενού της είναι κάτι περισσότερο από πλήρες. Και σασπένς και τουίστς και δολοπλοκίες και Βραδεμβούργο και πολιτική χροιά και Ρώσοι και Άγγλοι και Γεράκια και μια Γαλλίδα φωτιά. Δεν ζητάω τίποτα περισσότερο, έτσι κι αλλιώς ο μουσικός επιμελητής την μια (από τις δυο) χάρη μου την έκανε και το Gasoline το έπαιξε ολόκληρο. Κάπου περίμενα από λεπτό σε λεπτό να μιξάρει και το Atomic της μόνης πανκ ξανθιάς που μπορεί να συγκριθεί σε σεξ απίλ με την παρούσα Blonde, μα οκ, δεν πειράζει. Στο σίκουελ...