Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Μα σοβαρά τώρα. Υπήρξε σεναριογράφος που πήρε χαρτί και στυλό και κάθισε στο γραφείο του, μόνος και απερίσπαστος για να γράψει το θέμα κωμωδίας και φαντάστηκε πως θα ήταν αστείο να τοποθετήσει στο επίκεντρο της, τις Μονάδες Αποκατάστασης της Τάξης? Ποιο ακριβώς σκεπτικό τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση και που στην ευχή του Θεού μπορεί να βρήκε σε αυτούς του μαυροντυμένους και αλεξίσφαιρους Ρομποκόπ χιουμοριστική πηγή που θα έκανε τον θεατή του πονήματος του, έστω να χαμογελάσει? Δεν λέω, ενδεχόμενα στην Φραγκιά, η δράση των ομάδων καταστολής βίας, να μην μοιάζει με την εγχώρια που τα ένστολα αρρωστάκια χτυπούν με τα γκλομπ κάθε λογής φουκαρά, παππού ή συνταξιούχο θα λάχει στον δρόμο τους, ώστε να ορίζουν την πλέον ανεπιθύμητη κάστα. Αλλά και πάλι, αν σε ρωτήσουν που πας? Πάω να δω μια κομεντί με κάτι ΜΑΤατζήδες. Το λες? Ε, δεν το λες...

Όνειρο ζωής αποτελεί για την τριαντάχρονη Ζοανά Πασκουαλί, το να καταφέρει κάποια στιγμή να φορέσει την στολή των ΜΑΤ. Ως χαμηλόβαθμη μπατσίνα, που αρκείται να μοιράζει κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα, ακόμη και στον ύπνο της βλέπει να πετυχαίνει σπουδαία επιχειρησιακά κατορθώματα, ως μέλος των επιλέκτων! Δυστυχώς για εκείνη, αμφότερες οι προσπάθειες της εισαγωγής στην σχολή εκπαίδευσης των καλύτερων, έχουν αποτύχει παταγωδώς, με συνέπεια στην τρίτη απέλπιδα απόπειρα της, να πρέπει να επιστρατεύσει τα μεγάλα όπλα! Όπερ σημαίνει τις υψηλές γνωριμίες στο Σώμα, του μπαμπά της, που τυγχάνει...Υπουργός των Εσωτερικών!

Ένα, δύο τηλεφωνήματα είναι αρκετά για να κάμψουν τις αντιστάσεις του διοικητή της μονάδας, προκειμένου να δώσει το πράσινο φως και η Ζοανά να γίνει η πρώτη γυναίκα που θα ντυθεί ΜΑΤατζού. Έστω κι αν τα προσόντα της είναι ανύπαρκτα, ακόμη κι αν η αχαροσύνη της μόνο την καταστροφή μπορεί να προκαλέσει στο μάχιμο σύνολο. Χαρακτηριστικά μηδενικά, που πολύ λογικά θα υποπέσουν στην αντίληψη του πεπειραμένου εκπαιδευτή της, Οζέν Φρουασάρ, που μάλλον με πολύ κακό μάτι έχει πάρει την ύπαρξη του μοναδικού θήλεος, μεταξύ όλων αυτών των νταβραντισμένων ανδρών. Ή μήπως λες να συμβαίνει κάτι άλλο και να παίζει ζήλια, για τα όμορφα ματάκια της νεοσύλλεκτης?

Το μπέρδεμα στην περίπτωση μας, που λειτουργεί απαγορευτικά στην ανάπτυξη αποξαρχής του ειδυλλίου, είναι που εκείνη, είναι λογοδοσμένη αλλού, σε μημουαπτικό όπως και απαιτητικό μορφονιό, που καλομαθημένο στην υψηλή κοινωνία, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τα ριψοκίνδυνα θέλω της αρραβωνιάρας. Εντάξει για να μην το πολυτραβάμε το πράμα, εφόσον αναφερόμαστε σε τρικολόρ κωμωδιάκι, τέτοιου είδους αδιέξοδα δεν παίζουν και το παραμύθι κάποια βολά, προς το φινάλε παίρνει το σχήμα του. Την ίδια στιγμή που προετοιμάζεται το έδαφος για την τελική μάχη, ενάντια στον καρικατουρένιο Βαλκάνιο τερορίστα (o Attal είναι ετούτος, ντυμένος έως και τρανς!), που η Ζοανά μέχρι ώρας περνά για μυστικό πράκτορα, μέσα στο κομφούζιο του φαντασμένου νου της.

Πρόκειται για την πέμπτη μεγάλου μήκους δημιουργία του σύγχρονου σούπερ αστέρα του Γαλλικού σινεμά, Dany Boon, όλες κομεντί, όπως και σχεδόν όλες έχουν σπάσει τα ταμεία, με την παρούσα να καταρρίπτει κάθε προηγούμενο ρεκόρ, πετυχαίνοντας σχεδόν ένα εκατομμύριο μπιλιέτα, την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας της. Εδώ ο ταλαντούχος και πολυσύνθετος κινηματογραφιστής, αφήνει πέρα την ηθογραφία που τον έκανε γνωστό σε Bienvenue Chez Les Ch'tis και Supercondriaque, προφανώς επηρεασμένος από τα συνεχή τρομοκρατικά κτυπήματα στην πατρίδα του και με μια έντονη διάθεση να μεταλλάξει την κακή ψυχολογία του κοινού, από τρομοκρατημένη σε κάπως χαλαρότερη. Ούτε οι ιδέες όμως, ούτε το υλικό του είναι σπουδαίου επιπέδου, για να που΄με πως το χειλάκι έσκασε, είτε στις στιγμές που η άτσαλη αστυνομικός εκπαιδεύεται, είτε όταν με το σήμα επίσημα στο μπράτσο παίρνει το όπλο της...

Όπως είναι λοιπόν αντιληπτό, ο Boon εδώ, δεν κρατά για τον εαυτό του τον βασικό χαρακτήρα της πλοκής του Raid Dingue, μεταβιβάζοντας τον στην Alice Pol, που καλείται να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, στην πιο σημαντική στιγμή της μέχρι τώρα καριέρας της. Πολλά τα βάρη που πέφτουν πάνω της, μολονότι ο υποκριτικός περίγυρος είναι και ικανός και έμπειρος (από Blanc μέχρι Azema διαθέτει το πανέρι) και η νεαρή κωμικός δεν καταφέρνει να τα σηκώσει. Μορφασμοί, μουτσούνες, αδέξιες κινήσεις και άτεχνες υπερβολές, ορίζουν μια περσόνα περιορισμένου χιούμορ, πλάκας και συνεπώς κεφιού, το ακριβώς αντίθετο ας πούμε με εκείνη την αεράτης Goldie Hawn στην Private Benjamin. Εκεί είχαμε να κάνουμε με φανταρίνα όμως και ουχί με "νάτο το κοριτσάκι, με το ροπαλάκι", ιδιότητα που όπως προείπα, ελάχιστα, έως μηδενικά εξάπτει την προδιάθεση μου για μια αστεία ταινία της προκοπής.