Αόρατος επισκέπτης
του Oriol Paulo. Mε τους Mario Casas, Ana Wagener, José Coronado, Bárbara Lennie, Francesc Orella, Manel Dueso
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Χίτσκοκ ζεις, εσύ μας οδηγείς!
Ο Oriol Paulo γεννήθηκε το 1975 στη Βαρκελώνη, άρα, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα από τη δίκη της Ηριάννας, μπορεί και να είναι τρομοκράτης!!! Το σίγουρο είναι πως ο 42χρονος Καταλανός έχει δύο μεγάλου μήκους ταινίες στη φιλμογραφία του: τούτην εδώ και «Το σώμα» (El cuerpo, 2012), το οποίο είδαμε με... τέσσερα χρόνια καθυστέρηση πέρσι τον Μάιο στη χώρα μας! Εκείνη η ταινία τα πήγε εξαιρετικά καλά στην Ελλάδα, τόσο στο εμπορικό κινηματογραφικό κύκλωμα, όσο και ως dvd στα εναπομείναντα βιντεοκλάμπ. Κοινό στοιχείο των δύο ταινιών, πέρα από τον José Coronado, που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και στις δύο, είναι το καλογραμμένο σενάριο, το σασπένς και η ανατροπή στο φινάλε.
Βασικός πρωταγωνιστής στην ταινία Contratiempo είναι ο Mario Casas, τον οποίο μόλις μια βδομάδα πριν είδαμε στο «Μπαρ» του Álex de la Iglesia, με εμφάνιση χίπστερ εκεί, ήτοι με μπόλικη γενειάδα, γυαλιά και ιδιαίτερα ρούχα. Η ταινία του Paulo βγήκε στην Ισπανία στις αρχές του φετινού Γενάρη και την είδαν πάνω από 500 χιλιάδες Ίβηρες!
Η υπόθεση: Ο Αντριάν Ντόρια είναι ένας νέος και ωραίος επιχειρηματίας στο αποκορύφωμα της καριέρας του. Έχει ανακηρυχθεί «Άνδρας της Χρονιάς» και η υψηλής τεχνολογίας εταιρία που διευθύνει, κατορθώνει να μπει στην ασιατική αγορά, με τεράστια προσδοκώμενα κέρδη. Παντρεμένος και με μια μικρούλα κόρη, ο Αντριάν φαίνεται να τα έχει όλα. Το μέλλον του ανήκει. Σωστά; Χμ... Ο Αντριάν συλλαμβάνεται στο δωμάτιο ενός μεγάλου ξενοδοχείου στην περιοχή Bierge της Αραγωνίας, κατηγορούμενος για τη δολοφονία της ερωμένης του, της φωτογράφου Λάουρα Βιδάλ, το πτώμα της οποίας ανακαλύπτεται μέσα στο ίδιο δωμάτιο. Ο Αντριάν ισχυρίζεται πως κάποιος τρίτος τους επιτέθηκε καθώς οι δυο τους βρίσκονταν μέσα στο δωμάτιο. Ως αποτέλεσμα της επίθεσης ο Αντριάν έχασε τις αισθήσεις του και η Λάουρα δολοφονήθηκε.
Ο δικηγόρος του Αντριάν, ο Φέλιξ, προσλαμβάνει τη Βιρτζίνια Γκούντμαν, η οποία είναι ειδική στην προετοιμασία μαρτύρων ή/ και κατηγορουμένων, λίγο πριν καταθέσουν σε δίκη. Μέσα σε ένα βράδυ η Βιρτζίνια πιέζει συνεχώς τον Αντριάν να ξεκαθαρίσει τα σκοτεινά σημεία της ιστορίας του προκειμένου να μην βρεθούν προ εκπλήξεων στη δίκη, με απώτερο σκοπό την αθώωσή του. Και προσπαθεί να διαπιστώσει πόση σχέση μπορεί να έχει ο φόνος της Λάουρα με ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχε συμβεί λίγο καιρό πριν στην ίδια περιοχή αλλά και την εξαφάνιση ενός νεαρού κατοίκου του Bierge...
Η άποψή μας: Οι Ισπανοί τα τελευταία λίγα χρόνια έχουν δημιουργήσει κατά πως φαίνεται ένα πολύ δυνατό σινεμά, ιδίως σε ότι αφορά τις ταινίες είδους. Ή κάτι τέτοιο συνέβαινε επί πολλά χρόνια κι εμείς το αντιληφθήκαμε μόλις πρόσφατα, καθώς κάποιοι διανομείς τόλμησαν να φέρουν στη χώρα μας περισσότερες ταινίες από την ιβηρική χερσόνησο, οι οποίες γνώρισαν απρόσμενα μεγάλη (συγκριτικά) εμπορικά επιτυχία. Έτσι, πέρα από τον Almodovar, που... έπαιζε μπάλα μόνος του σχεδόν, ήρθαν στη φόρα και νέα ονόματα. Όπως τούτο, του Oriol Paulo. Ο οποίος πρέπει να έχει δει πολύ Hitchcock στη ζωή του! Όπως επίσης και πολύ Shyamalan. Όπως και στην προηγούμενη ταινία του, έτσι κι εδώ, χτίζει αργά αλλά σταθερά την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία κινούνται οι ήρωές του.
Υπάρχει ένας βασικός αφηγητής, ο οποίος όμως δεν είναι αξιόπιστος, όπως αντιλαμβανόμαστε σχετικά γρήγορα (άρα, δεν κάνω spoiler). Χωρίς να βγάζει αναπάντεχα λαγούς από το καπέλο του, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος αρχίζει σταδιακά να μας αιφνιδιάζει με μια σειρά ανατροπές. Όλες καλομελετημένες, όλες ευφάνταστες, όλες τους χωρίς να αφήνουν περιθώριο στον θεατή να πει «κοίτα τώρα, αυτήν τη λεπτομέρεια δεν τη σκέφτηκε». Όπως πχ η σκηνή με την εύρεση φωτογραφιών στο υπερεκτιμημένο «Τρέξε!», που σαφώς έχει περισσότερα να πει από τούτη την ταινία, αλλά χάνει στις λεπτομέρειες, οι οποίες δεν έχουν προσεχθεί όσο θα έπρεπε. Από την άλλη, καμία από τις ανατροπές σε αυτήν την ταινία δεν είναι τέτοια που να κάνει τον θεατή να νιώθει ότι κάποιος του τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια! Σαν να τα περιμένει όλα αυτά, σαν να τα ψυχανεμίζεται. Οπότε και η τελική λύση ικανοποιεί τον θεατή και δεν νιώθει εξαπατημένος.
Αφήστε που εντελώς φλου και σε δευτεροτρίτο επίπεδο, για όποιον θέλει ντε και καλά να το πιάσει, ο δημιουργός μιλάει και για τα... καλά του καπιταλισμού. Ο καπιταλιστής προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα εννοείται ότι θα σκοτώσει, θα ληστέψει, θα πει ψέματα, θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να διατηρήσει το status quo που τον ευνοεί. Οι φτωχοί είναι σαπάκια, εμπόδια στην... προσωπική ευτυχία! Το ωραίο είναι το άλλο: όταν η «ευτυχία» κινδυνεύει από μέλος της ίδιας τάξης, ε, κακό του κεφαλιού του (του μέλους ντε). «Καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας», που έλεγε ο παλιός, καλός (τότε) Αρκάς. Εννοείται πως οι μεγαλοαστοί είναι ενωμένοι στην προάσπιση των συμφερόντων τους έναντι της εργατικής τάξης αλλά όταν μπαίνει εμπόδιο και κάποιος από την τάξη τους, θα φαγωθεί χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Προσεγμένη παραγωγή με ικανοποιητικές ερμηνείες (θα ήθελα λίιιιγο πιο γνωστά ονόματα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους), πολύ καλή διεύθυνση φωτογραφίας και μουσική που μένει στο νου. Μια χαρά θρίλερ λοιπόν. Καλά θα περάσετε όσοι το προτιμήσετε.
Η υπόθεση: Ο Αντριάν Ντόρια είναι ένας νέος και ωραίος επιχειρηματίας στο αποκορύφωμα της καριέρας του. Έχει ανακηρυχθεί «Άνδρας της Χρονιάς» και η υψηλής τεχνολογίας εταιρία που διευθύνει, κατορθώνει να μπει στην ασιατική αγορά, με τεράστια προσδοκώμενα κέρδη. Παντρεμένος και με μια μικρούλα κόρη, ο Αντριάν φαίνεται να τα έχει όλα. Το μέλλον του ανήκει. Σωστά; Χμ... Ο Αντριάν συλλαμβάνεται στο δωμάτιο ενός μεγάλου ξενοδοχείου στην περιοχή Bierge της Αραγωνίας, κατηγορούμενος για τη δολοφονία της ερωμένης του, της φωτογράφου Λάουρα Βιδάλ, το πτώμα της οποίας ανακαλύπτεται μέσα στο ίδιο δωμάτιο. Ο Αντριάν ισχυρίζεται πως κάποιος τρίτος τους επιτέθηκε καθώς οι δυο τους βρίσκονταν μέσα στο δωμάτιο. Ως αποτέλεσμα της επίθεσης ο Αντριάν έχασε τις αισθήσεις του και η Λάουρα δολοφονήθηκε.
Ο δικηγόρος του Αντριάν, ο Φέλιξ, προσλαμβάνει τη Βιρτζίνια Γκούντμαν, η οποία είναι ειδική στην προετοιμασία μαρτύρων ή/ και κατηγορουμένων, λίγο πριν καταθέσουν σε δίκη. Μέσα σε ένα βράδυ η Βιρτζίνια πιέζει συνεχώς τον Αντριάν να ξεκαθαρίσει τα σκοτεινά σημεία της ιστορίας του προκειμένου να μην βρεθούν προ εκπλήξεων στη δίκη, με απώτερο σκοπό την αθώωσή του. Και προσπαθεί να διαπιστώσει πόση σχέση μπορεί να έχει ο φόνος της Λάουρα με ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχε συμβεί λίγο καιρό πριν στην ίδια περιοχή αλλά και την εξαφάνιση ενός νεαρού κατοίκου του Bierge...
Η άποψή μας: Οι Ισπανοί τα τελευταία λίγα χρόνια έχουν δημιουργήσει κατά πως φαίνεται ένα πολύ δυνατό σινεμά, ιδίως σε ότι αφορά τις ταινίες είδους. Ή κάτι τέτοιο συνέβαινε επί πολλά χρόνια κι εμείς το αντιληφθήκαμε μόλις πρόσφατα, καθώς κάποιοι διανομείς τόλμησαν να φέρουν στη χώρα μας περισσότερες ταινίες από την ιβηρική χερσόνησο, οι οποίες γνώρισαν απρόσμενα μεγάλη (συγκριτικά) εμπορικά επιτυχία. Έτσι, πέρα από τον Almodovar, που... έπαιζε μπάλα μόνος του σχεδόν, ήρθαν στη φόρα και νέα ονόματα. Όπως τούτο, του Oriol Paulo. Ο οποίος πρέπει να έχει δει πολύ Hitchcock στη ζωή του! Όπως επίσης και πολύ Shyamalan. Όπως και στην προηγούμενη ταινία του, έτσι κι εδώ, χτίζει αργά αλλά σταθερά την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία κινούνται οι ήρωές του.
Υπάρχει ένας βασικός αφηγητής, ο οποίος όμως δεν είναι αξιόπιστος, όπως αντιλαμβανόμαστε σχετικά γρήγορα (άρα, δεν κάνω spoiler). Χωρίς να βγάζει αναπάντεχα λαγούς από το καπέλο του, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος αρχίζει σταδιακά να μας αιφνιδιάζει με μια σειρά ανατροπές. Όλες καλομελετημένες, όλες ευφάνταστες, όλες τους χωρίς να αφήνουν περιθώριο στον θεατή να πει «κοίτα τώρα, αυτήν τη λεπτομέρεια δεν τη σκέφτηκε». Όπως πχ η σκηνή με την εύρεση φωτογραφιών στο υπερεκτιμημένο «Τρέξε!», που σαφώς έχει περισσότερα να πει από τούτη την ταινία, αλλά χάνει στις λεπτομέρειες, οι οποίες δεν έχουν προσεχθεί όσο θα έπρεπε. Από την άλλη, καμία από τις ανατροπές σε αυτήν την ταινία δεν είναι τέτοια που να κάνει τον θεατή να νιώθει ότι κάποιος του τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια! Σαν να τα περιμένει όλα αυτά, σαν να τα ψυχανεμίζεται. Οπότε και η τελική λύση ικανοποιεί τον θεατή και δεν νιώθει εξαπατημένος.
Αφήστε που εντελώς φλου και σε δευτεροτρίτο επίπεδο, για όποιον θέλει ντε και καλά να το πιάσει, ο δημιουργός μιλάει και για τα... καλά του καπιταλισμού. Ο καπιταλιστής προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα εννοείται ότι θα σκοτώσει, θα ληστέψει, θα πει ψέματα, θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να διατηρήσει το status quo που τον ευνοεί. Οι φτωχοί είναι σαπάκια, εμπόδια στην... προσωπική ευτυχία! Το ωραίο είναι το άλλο: όταν η «ευτυχία» κινδυνεύει από μέλος της ίδιας τάξης, ε, κακό του κεφαλιού του (του μέλους ντε). «Καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας», που έλεγε ο παλιός, καλός (τότε) Αρκάς. Εννοείται πως οι μεγαλοαστοί είναι ενωμένοι στην προάσπιση των συμφερόντων τους έναντι της εργατικής τάξης αλλά όταν μπαίνει εμπόδιο και κάποιος από την τάξη τους, θα φαγωθεί χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Προσεγμένη παραγωγή με ικανοποιητικές ερμηνείες (θα ήθελα λίιιιγο πιο γνωστά ονόματα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους), πολύ καλή διεύθυνση φωτογραφίας και μουσική που μένει στο νου. Μια χαρά θρίλερ λοιπόν. Καλά θα περάσετε όσοι το προτιμήσετε.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιουλίου 2017 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική