Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Πολύ ήθελα να μάθω αν και στο εξωτερικό, η συμπεριφορά των Ρομά (καλά στην φτωχογειτονιά μου, που αλλάζουμε καλημέρες μαζί τους, εδώ και μισό αιώνα, γύφτους τους λέμε, αλλά τώρα έχουμε αριστερά κυβέρνηση και πρέπει να εναρμονιστούμε στις προσταγές της) είναι πανομοιότυπη με εκείνη των δικών μας, των εντός έδρας που λέμε. Αν δηλαδή και στις ξενιτιές ακολουθούν το δόγμα "κάνω ότι μου καπνίσει", αν στήνουν ολοσαββατοκύριακα πολυβολικά μουσικοχορευτικά γλέντια, με τετρακόσια ηχεία στη διαπασών, σαν να μην υπάρχει άνθρωπος να ακούει σε ακτίνα εκατό χιλιομέτρων, αν ξαμολάνε παιδιά κατά ριπάς, προκειμένου να μην αφήσουν ούτε μισό επίδομα υπερπολυτέκνου αχρησιμοποίητο, αν ταυτόχρονα όμως δεν βάζουν το χέρι ποτέ στην τσέπη για φόρους και ένφιες κι ας κατοικούν σε πανάκριβες μεζονέτες, που το πόθεν έσχες της αποπληρωμής τους είναι εξίσου ανεξήγητο με το Στόουνχετζ (ασούμε) μιας και αν υπάρχει μια άγνωστη φράση στο λεξικό τους, είναι το "ένσημο". Από καρδιά όμως έχουν χρυσάφι, οτιδήποτε κι αν τους ζητήσεις να σε βοηθήσουν γίνονται κιλίμι, άσχετα αν μετά νιώθεις το σαλόνι που σου μουσαφιρεύτηκαν κομματάκι πιο αδειανό. Ε, η ταινία A Bras Ouverts, μου λύνει κάποιες τέτοιες απορίες, αν όχι ίδια, η κατάσταση στα ξένα, είναι πολύ κοντινή! Απεναντίας οι λόγιοι παπατζήδες, απανταχού της γης, την ίδια μούρη έχουν, τίποτα δεν αλλάζει...

Από τις πλέον αναγνωρισμένες διανοούμενες μορφές του αριστερού χώρου, είναι ο φημισμένος συγγραφέας Ζαν Ετιέν Φουζερόλ, που σε κάθε έργο του, με στόμφο δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις έννοιες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης που πρέπει να δείχνουν οι σύγχρονες κοινωνίες προς τους αδυνάμους, τους φτωχούς, τους μη έχοντες. Στο πιο πρόσφατο βιβλίο του μάλιστα, με τον τίτλο Με Ανοιχτές Αγκάλες, η προτροπή για να ανοίξουν τα σπίτια τους οι πλούσιοι και να μοιραστούν τα αγαθά τους με τους καταφρονεμένους είναι πασιφανής. Τόσο, ώστε να κινηθεί το ενδιαφέρον του μόνιμου φιλελεύθερων πεποιθήσεων αντιπάλου του, Μπαρζάκ και να τον προκαλέσει, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση μάλιστα, να κάνει πράξη ο ίδιος τις ιδέες του και να φιλοξενήσει κατ οίκον όσα περισσότερα φτωχαδάκια έχει την δυνατότητα. Μπροστά στο ρεντίκολο, ο Γιαννηστέφανος θα σηκώσει το γάντι. Που να ήξερε τι τον περιμένει?

Αφού εκεί που απολάμβανε ένα ακόμη ήρεμο απόγευμα στην πανάκριβη έπαυλη του, προικιό κι αυτό της ζάπλουτης κυρίας του, στα αριστοκρατικά προάστια, θα αντιληφθεί έντρομος πως μια ομάδα αθίγγανων, έχει καταλύσει στην τεράστια αυλή του, χρησιμοποιώντας την - κατά την υπόδειξη του ίδιου - ως γηπεδάκι για να στηθούν τα τσαντίρια της. Με τον πολυλογά και διαχυτικότατο αρχηγό τους Μπαμπίκ, να υπόσχεται πως η παρουσία τους θα περάσει όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητη στους παρτιζάνους αριστοκράτες ευεργέτες τους, που φρόντισαν για όσο καιρό έχουν ανάγκη, να τους προσφέρουν στέγη και να μην γυρίζουν στους πέντε δρόμους σαν τίποτα...Ρομά.

Και άντε τώρα να ταιριάξουν χνώτα ένας καλοβαλμένος εξηντάρης φανφαρόλόγος, η μη μου άπτου κλασσάτη συμβία του και το αλλού γι αλλού παιδί τους, με όλο αυτό τον συρφετό που κουβαλήθηκε και καβάτζωσε την Βερσαλιώτικη αυλάρα, με τους περιποιημένους κήπους, το προσεγμένο γκαζόν και τις χρυσοποίκιλτες φοντάνες. Είναι ετούτες πολυτέλειες για να τις μοιραστείς με τους αβράκωτους απολίτιστους λεχρίτες, που δεν ξέρουν τι πάει να πει νερό και σαπούνι, δεν έχουν δεύτερη αλλαξιά ρούχων και συμπεριφέρονται λες και ήταν από πάντα κολλητοί φίλοι? Άσε που φημίζονται για μακρυχέρηδες, οπότε δεδομένα κινδυνεύουν τα αμύθητης αξίας κοσμήματα της μαντάμ, που ούτε καν διανοείται το κακό που την ήβρε!

Από ότι φαίνεται και από την τρίτη μέσα σε δυο χρόνια κωμική δημιουργία του ντιρεκτέρ Phillippe De Chauveron, ο Φραντσέζος ειδικεύεται πλέον στο να ανακαλύπτει σενάρια προκλητικώς κωμικά, ασχολούμενος με σοσιολογικές καταστάσεις που λειτουργούν σε ισορροπία σε οποιανδήποτε χώρα της γης: Ξενοφοβία, Σωβινισμός, Ιδιαιτερότητες, Φονταμενταλισμός. Από ότι φάνηκε στην ταινία που σάρωσε τα ταμεία και τον κατέστησε ως φαινόμενο, το Mon Dieu, που ο Γκολικός πατήρ πρέπει να αποδεχτεί τους Βαβελικούς μνηστήρες των θυγατέρων του, υπάρχει θεόρατο κοινό που αποδέχεται αυτό το πομπώδες χιούμορ. Του κλέφτη όμως ήταν μια και μόνο φορά, αφού εκατομμύρια μπιλιέτα καρπώθηκε μόνον το προαναφερόμενο, την στιγμή που και το κατοπινό Debarquement Immediat αλλά και το τωρινό, μάλλον χαλαρότητα ένιωσαν στα box office. Αμφότερα προβοκατόρικης διάθεσης, αναδεικνύοντας το μεν πρώτο, όλους τους αραβόφωνης προέλευσης πρόσφυγες λαμόγια και απατεώνες (τεράστια αδικία και λάθος), το δε δεύτερο τους ζιτάν ως καιροσκόπους, ζητιάνους και αρπάγες (χμμ...).

Το σενάριο σε ότι αφορά τους συμπαθείς Ρομά, που έτσι είναι η φύση τους, δεν αλλάζουν, ούτε θα αλλάξουν ποτές, μα κουμπί έχουν κι εκείνοι για να τους κουλαντρίσεις, σε πολλά στοιχεία του είναι ανφέρ. Μπορεί να είναι φτωχοί και ρέμπελοι, αρκετοί εξ αυτών, ούτε σκουπίδια τρώνε, όμως, ούτε ποντικούς έχουν στο γεύμα τους. Διαθέτουν μια ξεχωριστή κουλτούρα, ενδιαφέρουσα, αν και όχι αποδεκτή από την συντριπτική πλειοψηφία, που δανείζει στην πλοκή μερικές φορές τις χιουμοριστικές πινελιές που ζητά, τις περισσότερες όμως οι χοντράδες και οι δεικτικότητες δεν αποφεύγονται. Πλακίτσα δηλαδή, που σε κάποια της κομμάτια ξεφεύγει και όπως το συνηθίζει ο Chauveron, ακολουθεί μη πολιτικά ορθά μονοπάτια, που στοχοποιούν. Κρίμα. Ότι και αν είναι, ορίζουν μέρος, μειονοτικό αλλά υπαρκτό, της κοινωνίας μας.

Στην ουσία όμως, αν κάποιον κατακεραυνώνει το A Bras Ouverts, κερδίζοντας κάποιους πόντους, δεν είναι ο ταλαίπωρος νομάς, αλλά ο αγύρτης τάχαμου καπεταναίος, με το Gucci κοστούμι και το φιλαρισμένο στον Gino φραντζί, που από λόγια άλλο τίποτα, όταν έρθει η ώρα της πράξης όμως, όπισθεν ολοταχώς. Είναι πασιφανές πως για την Γαλλική πραγματικότητα, ο δάσκαλε που δίδασκες χαρακτήρας που αποδίδει με την γνωστή του μανιέρα ο Christian Clavier, ανταποκρίνεται στον τύπου φαφλατά ιντελεκτουέλ Ανρί Λεβί, αν και πανεύκολα ο εγχώριος θεατής μπορεί να τον εναρμονίσει ως τον γνώριμο ντεμέκ αρματωλό οικονομολόγο του προλεταριάτου, που χάρη στα λαϊκιστικά τρίκ του, οι τραπεζικοί λογαριασμοί του θα θρέφουν μέχρι και τρισέγγονα. Κι εκεί η στοχοποίηση έχει σημασία και νόημα, αν καταφέρνει ο κοσμάκης να πετύχει συνειρμούς κοντινούς με την δική του πραγματικότητα, μπας και πάρει στο ψιλό τους φαγάνες χλιδάτους οπορτουνιστές και δεν πέσει απλά στην παγίδα του στιγμιαίου χαχανητού.