Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Τι μας έχει διδάξει λοιπόν η καθεκαλοκαιρινή εμπειρία, της εξόδου στις αίθουσες των πανάκριβων και πολυδιαφημισμένων κινηματογραφικών κόμικ, που μεταφέρουν τις πολύχρωμες φασαριόζικες περιπέτειες τους, από το ζωγραφιστό σκίτσο του περιοδικού στο εκράν? Προβλεψιμότητα: Οι πανίσχυροι καλοί, είτε ως άτομα, είτε με ομαδική δράση, όποιον κι αν έχουν απέναντί τους, σε όποια δυσμενή θέση κι αν έλθουν στο φινάλε θα θριαμβεύσουν! Επιπεδότητα: Ελάχιστη έμπνευση στην ανάπτυξη των στόρι, που κρύβεται υπέροχα, βέβαια, πίσω από τα καλοσχεδιασμένα ειδικά εφέ, που ορίζουν και τον απόλυτο πρωταγωνιστή της παραγωγής. Μηδενικότητα: Οι αντίπαλοι των σούπερ ηρώων, σούπερ αντι ήρωες κι εκείνοι, μοιάζουν πια σαν καρικατούρες, πανεύκολα λησμονήσιμες σε βάθος χρόνου. Επαναληψιμότητα: Πέραν των υπερβολικά δεδηλωμένων φανατικών οπαδών των σειρών, είτε της Marvel είτε της DC, ελάχιστοι είναι οι υπόλοιποι θεατές που μπορούν να τοποθετήσουν συγκεκριμένες σεκάνς, στις αντίστοιχες ταινίες, μιας και επικρατεί κομφούζιο, για τι ακριβώς εκτυλίχθηκε στον Iron Man 3, στον Captain America 2 ή στους πρόσφατους Εμφυλίους. Προσοχή, δεν ισοπεδώνεται με τα προαναφερόμενα, επ ουδενί ότι πιο δημοφιλές και κερδοφόρο έχει να επιδείξει το σημερινό σινεμά, εφόσον υπάρχουν και στιγμές δράσης που κυριολεκτικά έχουν ξεχωρίσει. Αλλά. Με τόσα κύματα να βαρούν και από τις δύο κατευθύνσεις τις μεγάλες οθόνες μέσα σε μια χρονιά, μάλλον χρειάζεται κομματάκι ανανεωτικός αέρας να τονώσει το genre...

Και ερχόμαστε στο παρόν. Ποιος θα είναι εκείνος που θα τον φυσήξει τον βοριά? Ένα στούντιο που απέτυχε να συνδυάσει σε σώμα ένα, τα δύο σημαντικότερα brand names του, προσφέροντας μια λασπέ σούπα, στην θέση της πολυαναμενόμενης κόντρας? Ένας συντονιστικός producer, που από την θέση του ντιρέκτορα, κατέγραψε στο παλμαρέ του, από φλόπες (Watchmen) μέχρι - άδικους - υποβαθμισμούς (Man Of Steel), φέροντας στην ράχη του εξ ολοκλήρου την ευθύνη για την μέτριας αποδοχής στο κοινό, Αυγή της Δικαιοσύνης? Μια σκουριασμένη σκηνοθέτιδα που ενδεχόμενα και να έχει λησμονήσει ακόμη και το μέγεθος της (κινηματογραφικής) κάμερας? Ή μια ηθοποιός από το...Ισραήλ, που και βέβαια την θυμόμαστε από κάπου, δηλαδή από τους χρυσοφόρους Fast And Furious, όπου στα τσάπτερς που συμμετείχε, αποτέλεσε το εικοστό ιεραρχικά όνομα? Γίνεται μετά από την καταγραφή όλων αυτών των αρνητικής προδιάθεσης συστατικών, το τελικό αποτέλεσμα, όχι μόνο να είναι επιτυχημένο, αλλά να σκίζει βασισμένο στην διαφορετικότητα του? Κι αν ναι, πως γκένεν αυτό? Μια γυναίκα μόνο ξέρει...

Μετά τον τερματισμό του εσωτερικού πολέμου στο Δωδεκάθεο του Ολύμπου, που ανέδειξε ως μέγιστο προδότη τον πολεμοχαρή Άρη και τελικό θριαμβευτή τον πατέρα του Δία, ο Πανόπτης για να προστατέψει την ανθρωπότητα από τις μελλοντικές διαθέσεις του αρρωστημένου γιου του, θα δημιουργήσει ένα επίλεκτο σώμα μαχητριών, τις Αμαζόνες, χαρίζοντας τους εξαιρετικές ικανότητες στον πόλεμο, μαζί με το πανίσχυρο όπλο, που μπορεί να τον εξοντώσει: Το αήττητο ξίφος Godkiller! Δίνοντας τους συνάμα καλά κρυμμένο από τον πολιτισμό και ασφαλή τόπο για να επιβιώσουν, την ατόλη Θεμισκύρα, εκεί που καθημερινώς, εξασκούν την τέχνη τους στο τόξο και το λάσο, κάτω από τις οδηγίες της Βασίλισσας Ιππολύτης και της αδελφής της, στρατιωτικής ηγέτιδας Αντιόπης. Ένα περιβάλλον ιδανικό για να εξελίξει τις δυνατότητες της στην σώμα με σώμα σύγκρουση, η γεμάτη δίψα για μάθηση κόρη της αρχηγού, Πριγκίπισσα Νταϊάνα, που μαθαίνει από μικρό κορίτσι να πολεμά υπερασπιζόμενη το καλό κι ηθικό, χωρίς να γνωρίζει ούτε την δίχως όρια δύναμη που κρύβει μέσα της, αλλά ούτε και τον σκοπό που η μοίρα την προορίζει.

Την ρουτίνα της καθημερινότητας στο νησί, θα σπάσει η μυστηριώδης εμφάνιση ενός άγνωστου στην ματιά της νεαρής, αντικειμένου από τα ουράνια, που θα καταπέσει στα νερά της θάλασσας, παρασύροντας μαζί του και τον άντρα που επιβαίνει εντός του. Χάρη στην ψυχραιμία και το θάρρος της η Νταϊάνα θα σώσει τον παράξενο επισκέπτη από βέβαιο πνιγμό, οδηγώντας τον ασφαλή, πλην αιχμάλωτο, στο συμβούλιο της αμιγώς θηλυκής ομάδας, προς ανάκριση. Εκεί που θα αποκαλύψει πως είναι Βρετανός, ονομάζεται Στιβ Τρέβορ, λειτουργεί σαν κατάσκοπος υπέρ των συμμάχων ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα, κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και βρίσκεται στο μέσον αποστολής εντοπισμού του μανιακού Στρατηγού Λούντεντορφ, που σκοπεύει να βομβαρδίσει με δηλητηριώδες αέριο, ολόκληρη την γραμμή του κεντρωευρωπαικού μετώπου.

Όχι και λίγες άγνωστες λέξεις, δηλαδή, για τις μαθημένες σε εντελώς άλλο χώρο και χρόνο Αμαζόνες, που θα επιδείξουν πλήρη άγνοια για όσα υποστηρίζει ο πρωτοφανέρωτος στις περισσότερες ανήρ. Ποιο μέτωπο? Ποια αέρια? Ποιος Πράκτορας? Ποιοι Γερμανοί? Και ο Άρης, ο εξ ορισμού μισητός εχθρός, που ακριβώς κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Μοναδικός τρόπος για να βγει στην επιφάνεια η αλήθεια, θα είναι η Νταϊάνα, να εγκαταλείψει τον φιλήσυχο οικογενειακό παράδεισο και να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι της ζωής της, ώστε να εντοπίσει τον ανακατωσούρη Θεό, να τον αφανίσει και να σκορπίσει την γαλήνη, όπως προορίζεται, σε όλο τον κόσμο. Πρώτη στάση Λονδίνο, εκεί που εδρεύει αρχηγείο, για την λήψη οδηγιών δράσης. Εκεί που θα λάβει χώρα το πρώτο πολιτισμικό σοκ για την άμαθη "Μίσιζ Πρινς"...

Κι έρχομαι εγώ λοιπόν τώρα για να έχουμε το καλό ρώτημα να ρωτήσω που ακριβώς πηγαίνει και χώνεται το Wonder, που σε ένα χρονικό εύρος περισσότερων των δύο ωρών, εξ όσων πρόσεξα δεν ακούγεται πουθενά. Λιγάκι να είχες κοζάρει το προωθητικό βίντεο του μπλοκμπάστερ, από το μυαλό σου θα περνούσε η υπόνοια πως ετούτο που θα δεις, δεν θα είναι παρά μια παράφραση του Marvelικού Captain America, στο ίδιο φόντο, την ίδια αφήγηση, το ίδιο μοτίβο, την ίδια εξέλιξη, το ίδιο φινάλε, απλώς στο επίκεντρο όλων, κραδαίνοντας την ασπίδα, δεν υπάρχει σωματώδες αγοράκι, αλλά μπρατσωμένο κοριτσάκι! Τράβα λοιπόν μια κόκκινη γραμμή παντού, διότι εδώ δεν παίζει κόπια, αλλά μια εμπνευσμένη U-Turn στα τετριμμένα, που αρμονικά σκηνοθετημένη, συνδυάζει τα πάντα! Και ελληνική μυθολογία, στα κινηματογραφικά καλύτερα της και πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, που σχεδόν ποτέ δεν έχει αποτελέσει φόντο τέτοιου είδους περιπετειών δράσης και αριστοτεχνικό introduction ενός εκ των πλέον αγαπημένων κομικένιων χαρακτήρων του κοινού και εκρηκτικός επίλογος γεμάτος άμεσες και όχι κρυφές κεντρικές ιδέες, ιδιαίτερα σημερινές και φρέσκες, περί του ποιος ευθύνεται για τους αιματηρούς ολέθρους ανά την Γη, σαφώς και όχι ο Άρης με την περικεφαλαία, όπως υποστηρίζουν οι θρύλοι...

Φοβερό το κόλπο από την DC και την Warner, της επιλογής για την σκηνοθετική καρέκλα μιας δημιουργού μακρινής πολύ από την αισθητική του σκίτσου και του χρώματος. Εξ όσων πολύ καλά θυμόμαστε από τον καιρό του Οσκαρικού Monster η ανερχόμενη τότε Patty Jenkins είχε μια ιδιαίτερη χάρη στο κτίσιμο και την δομή των χαρακτήρων και αυτό ακριβώς επέτυχε σε απόλυτο βαθμό κι εδώ. Να προσφέρει μια σούπερ ηρωίδα, με αγαθότητα μωρού παιδιού, αλλά μαχητικότητα παρτιζάνου, με προσωπικότητα που ξεχειλίζει από καλοσύνη και ηθική, ερχόμενη σε πλήρη ισορροπία όμως με την εκδικητική τάση του τιμωρού που κρύβει εντός της. Για τα άλλα τα φανφαρόνικα, τα εφετζίδικα και τα φαντασμαγορικά υπάρχει κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, ο Zack Snyder δηλαδή, που από το γνώριμο στυλ του κρατήθηκαν στον σχεδιασμό τα θετικά - το εντυπωσιακό στοπ μόσιον στις καταπληκτικές σκηνές μάχης, τα σούπερ ζουμ στις κινούμενες βολίδες, βέλη, σφαίρες - και αφαιρέθηκαν ολοκληρωτικά η σκοτεινιά, η μουντάδα κι η μαυρίλα, τόσο εικαστικά, όσο όμως κυρίως θεματικά. Εκεί που βασίλεψε, η ακόμη και υπό το καθεστώς των τουίστς, αισιοδοξία, μέσα από ένα καλογυαλισμένο οπτιμιστικά σενάριο, όπως αυτό που πρόσφερε ο ταχυδακτυλουργός Allan Heinberg.

Που στέκει λοιπόν το περιβόητο Wonder που αναζητούσαμε? Μέσα από το απρόβλεπτα πετυχημένο καστάρισμα της Μακαμπένιας δίμετρης ημιθεότητας Gal Gadot, που παίρνει τον ρόλο και τον κάνει δικό της από την πρώτη της κιόλας λαλιά, δίνοντας κοντινό ραντεβού στους εκατομμύρια πλέον φανς της για το δεύτερο "προσμένουμε πως και πως να έρθει" δεύτερο τσάπτερ, ορίζεται ο σπουδαιότερος συμβολισμός για το τι μπορεί να σημαίνει στον κόσμο που ζούμε η έννοια του θηλυκού. Εκεί ακριβώς βόσκει το Wonder θέλουμε δεν θέλουμε. Wonder που μπορεί να διαβιώσει άνετα χωρίς την ύπαρξη του άλλου φύλου - ούτε για πλάκα δεν ισχύει το αντίστροφο. Wonder που ακόμη κι αν το μυαλό δεν είναι τόσο in τεχνοκρατικό σαν το αντρικό, πετυχαίνει εντέλει να το ξεπεράσει σε επιτεύγματα. Wonder που ξέρει εκ φύσεως τον τρόπο να εισβάλλει - και να κερδίσει - ακόμη και στην πιο επικίνδυνη no man's land. Wonder, τέλος, που γνωρίζει πως να ηρωοποιεί το σερνικό και να το κάνει μνημείο και ανδριάντα, βγαίνοντας στο φινάλε αλώβητη χωρίς καν μώλωπα στο γόνα. Wonder φίλε! Υποταγή! Εσύ ίσως να μην γνωρίζεις πως και γιατί. Μια γυναίκα, σίγουρα, όμως ξέρει...