Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου
του Raúl Arévalo. Mε τους Antonio de la Torre, Luis Callejo, Ruth Díaz, Raúl Jiménez, Manolo Solo
Η εκδίκηση πέτυχε - ο υπομονετικός είχε σχέδιο
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Εκεί που ο Dirty Harry συναντά τον Oldboy αλά… ισπανικά!
Ο Raúl Arévalo είναι ένας από τους πιο γνωστούς Ισπανούς ηθοποιούς των τελευταίων χρόνων, αλλά… εντός της χώρας του. Τελευταία τον είδαμε στο φρικώδες “Δεν κρατιέμαι” (Los amantes pasajeros, 2013), στο εξαιρετικό «Το μικρό νησί» (La isla mínima, 2014) και στο ενδιαφέρον «Ποιος κλέβει ποιον;» (Cien años de perdón, 2016). Εδώ, επιχειρεί την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, στην οποία δεν συμμετέχει ως ηθοποιός, μένοντας αφιερωμένος στα σκηνοθετικά του καθήκοντα.
Η ταινία ξεκίνησε τη διεθνή της καριέρα πέρσι τον Σεπτέμβριο, οπότε και προβλήθηκε στο τμήμα «Orizzonti» του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας. Μάλιστα, η Ruth Diaz, τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο συγκεκριμένο τμήμα. Η ταινία ήταν υποψήφια για 11 βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ) κερδίζοντας τελικά 4, ανάμεσα τους κι εκείνο για καλύτερη ταινία! Εμείς την ταινία την είδαμε στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου και προβλήθηκε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».
Η υπόθεση: Ο Χοσέ είναι ένας μοναχικός και ντροπαλός άνδρας. Ένα πρωινό, πηγαίνει για καφέ στο μπαρ όπου δουλεύει η Άνα. Ο ερχομός αυτού του ανθρώπου στη δύσκολη ζωή της, δίνει κουράγιο στην Άνα, ύστερα από οχτώ χρόνια που πέρασε μόνη, περιμένοντας τον Κούρο, τον σύζυγό της, να εκτίσει την ποινή του. Ο Κούρο βγαίνει από τη φυλακή ελπίζοντας πως θα μπορέσει να ξεκινήσει τη ζωή του απ’ την αρχή με την Άνα. Είχε κλειστεί εκεί μιας που καταδικάστηκε για τη συμμετοχή του στην ένοπλη ληστεία ενός κοσμηματοπωλείου στο οποίο δολοφονήθηκε μια γυναίκα και ο γηραιός ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου χτυπήθηκε τόσο άσχημα, που έπεσε σε κώμα. Οι ζωές των τριών αυτών ανθρώπων (του Χοσέ, της Ανα και του Κουρο) θα μπλέξουν με τέτοιο τρόπο τον οποίο μόνο ο ένας από αυτούς τον είχε φανταστεί. Κι είχε καταστρώσει ως σχέδιο να προκύψει το συγκεκριμένο «μπλέξιμο»...
Η άποψή μας: «Μια δυνατή ιστορία για τη βίαιη φύση του ανθρώπινου είδους και την ψευδαίσθηση της εξιλέωσης» αναφέρει ο επίσημος κατάλογος του Φεστιβάλ Κινηματογραφου Θεσσαλονίκης για την ταινία. Και ναι, έχει δίκιο: με τις παραπάνω λίγες λέξεις συνοψίζεται όλο το νόημα του φιλμ. Ένα φιλμ που, όπως πάρα πολλά προηγούμενα πριν από αυτό, προσπαθεί να πάρει θέση απέναντι στο ζήτημα της αυτοδικίας. Κατά τη γνώμη μας, ο Arevalo επιλέγει τη λογική και τη θέση του Sam Peckinpah όπως αυτή είχε διατυπωθεί στην παρεξηγημένη ταινία του «Αδέσποτα σκυλιά» (Straw Dogs, 1971)... Στην αρχή ο Arevalo μας δείχνει μια εντυπωσιακή σκηνή στην οποία ο επιφορτισμένος να οδηγήσει το αμάξι διαφυγής της ληστείας στο κοσμηματοπωλείο, προσπαθεί να ξεφύγει από την αστυνομία και εντέλει ντελαπάρει! Και η κάμερα είναι μέσα στο αυτοκίνητο, έτσι;
Ακολουθούν πολλά κεφάλαια, μέσα από τα οποία αργά αλλά σταθερά φτάνουμε στην πρώτη μεγάλη ανατροπή της ταινίας (ακολουθεί και μια δεύτερη προς το φινάλε της). Ο σκηνοθέτης πάντως από την αρχή μας έχει βάλει στο κατάλληλο κλίμα. Η σκηνή στο υπόγειο του γυμναστηρίου βγάζει γέλιο εξαιτίας της εμφάνισης και κυρίως εξαιτίας του τρόπου ομιλίας του ενός από τους συμμετέχοντες στη ληστεία. Μετά το γέλιο, όμως, ακολουθεί αιματοκύλισμα Ένα αιματοκύλισμα που προκαλείται από έναν φιλήσυχο στη μέχρι πρότινος ζωή του άνδρα, το οποίο σοκάρει τον “παράνομο” αυτόπτη μάρτυρα. Αυτό που από την αρχή εντυπωσιάζει στην ταινία είναι η τρομερή αυτοπεποίθηση που βγάζει ο Arevalo ως σκηνοθέτης. Κάθε του πλάνο είναι μαεστρικά δομημένο, το μοντάζ είναι απολύτως οργανικό, έχει γίνει σπουδαία δουλειά στην ηχητική μπάντα και οι χώροι δράσης είναι απίστευτοι! Ο ιδρώτας, η ασχήμια, τα κοντινά στα πρόσωπα θαρρείς κι έχουν βγει από γουέστερν του Sergio Leone, και συγκεκριμένα από το “Κάποτε στη Δύση” - ίσα που περίμενα κάποια στιγμή να σκάσει μύτη ο Charles Bronson και το υπέροχο μουσικό σκορ του Ennio Morricone, με τη φυσαρμόνικα! Κι όμως, τα γυρίσματα έγιναν σε μη τουριστική και φτωχική περιοχή της Μαδρίτης. Μωρέ μπράβο! Αυτοδικία λοιπόν. Την καταδικάζει ο σκηνοθέτης; Χμ, σαν να νίπτει τας χείρας του και φρονίμως ποιόν, δεν παίρνει θέση.
Ενδιαφέρουσα αν μη τι άλλο ταινία από την Ισπανία, που έχει να πει πράγματα και τα λέει με τέτοιο τρόπο που, θες δεν θες, θα τα ακούσεις. Και θα την… ακούσεις!
Η υπόθεση: Ο Χοσέ είναι ένας μοναχικός και ντροπαλός άνδρας. Ένα πρωινό, πηγαίνει για καφέ στο μπαρ όπου δουλεύει η Άνα. Ο ερχομός αυτού του ανθρώπου στη δύσκολη ζωή της, δίνει κουράγιο στην Άνα, ύστερα από οχτώ χρόνια που πέρασε μόνη, περιμένοντας τον Κούρο, τον σύζυγό της, να εκτίσει την ποινή του. Ο Κούρο βγαίνει από τη φυλακή ελπίζοντας πως θα μπορέσει να ξεκινήσει τη ζωή του απ’ την αρχή με την Άνα. Είχε κλειστεί εκεί μιας που καταδικάστηκε για τη συμμετοχή του στην ένοπλη ληστεία ενός κοσμηματοπωλείου στο οποίο δολοφονήθηκε μια γυναίκα και ο γηραιός ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου χτυπήθηκε τόσο άσχημα, που έπεσε σε κώμα. Οι ζωές των τριών αυτών ανθρώπων (του Χοσέ, της Ανα και του Κουρο) θα μπλέξουν με τέτοιο τρόπο τον οποίο μόνο ο ένας από αυτούς τον είχε φανταστεί. Κι είχε καταστρώσει ως σχέδιο να προκύψει το συγκεκριμένο «μπλέξιμο»...
Η άποψή μας: «Μια δυνατή ιστορία για τη βίαιη φύση του ανθρώπινου είδους και την ψευδαίσθηση της εξιλέωσης» αναφέρει ο επίσημος κατάλογος του Φεστιβάλ Κινηματογραφου Θεσσαλονίκης για την ταινία. Και ναι, έχει δίκιο: με τις παραπάνω λίγες λέξεις συνοψίζεται όλο το νόημα του φιλμ. Ένα φιλμ που, όπως πάρα πολλά προηγούμενα πριν από αυτό, προσπαθεί να πάρει θέση απέναντι στο ζήτημα της αυτοδικίας. Κατά τη γνώμη μας, ο Arevalo επιλέγει τη λογική και τη θέση του Sam Peckinpah όπως αυτή είχε διατυπωθεί στην παρεξηγημένη ταινία του «Αδέσποτα σκυλιά» (Straw Dogs, 1971)... Στην αρχή ο Arevalo μας δείχνει μια εντυπωσιακή σκηνή στην οποία ο επιφορτισμένος να οδηγήσει το αμάξι διαφυγής της ληστείας στο κοσμηματοπωλείο, προσπαθεί να ξεφύγει από την αστυνομία και εντέλει ντελαπάρει! Και η κάμερα είναι μέσα στο αυτοκίνητο, έτσι;
Ακολουθούν πολλά κεφάλαια, μέσα από τα οποία αργά αλλά σταθερά φτάνουμε στην πρώτη μεγάλη ανατροπή της ταινίας (ακολουθεί και μια δεύτερη προς το φινάλε της). Ο σκηνοθέτης πάντως από την αρχή μας έχει βάλει στο κατάλληλο κλίμα. Η σκηνή στο υπόγειο του γυμναστηρίου βγάζει γέλιο εξαιτίας της εμφάνισης και κυρίως εξαιτίας του τρόπου ομιλίας του ενός από τους συμμετέχοντες στη ληστεία. Μετά το γέλιο, όμως, ακολουθεί αιματοκύλισμα Ένα αιματοκύλισμα που προκαλείται από έναν φιλήσυχο στη μέχρι πρότινος ζωή του άνδρα, το οποίο σοκάρει τον “παράνομο” αυτόπτη μάρτυρα. Αυτό που από την αρχή εντυπωσιάζει στην ταινία είναι η τρομερή αυτοπεποίθηση που βγάζει ο Arevalo ως σκηνοθέτης. Κάθε του πλάνο είναι μαεστρικά δομημένο, το μοντάζ είναι απολύτως οργανικό, έχει γίνει σπουδαία δουλειά στην ηχητική μπάντα και οι χώροι δράσης είναι απίστευτοι! Ο ιδρώτας, η ασχήμια, τα κοντινά στα πρόσωπα θαρρείς κι έχουν βγει από γουέστερν του Sergio Leone, και συγκεκριμένα από το “Κάποτε στη Δύση” - ίσα που περίμενα κάποια στιγμή να σκάσει μύτη ο Charles Bronson και το υπέροχο μουσικό σκορ του Ennio Morricone, με τη φυσαρμόνικα! Κι όμως, τα γυρίσματα έγιναν σε μη τουριστική και φτωχική περιοχή της Μαδρίτης. Μωρέ μπράβο! Αυτοδικία λοιπόν. Την καταδικάζει ο σκηνοθέτης; Χμ, σαν να νίπτει τας χείρας του και φρονίμως ποιόν, δεν παίρνει θέση.
Ενδιαφέρουσα αν μη τι άλλο ταινία από την Ισπανία, που έχει να πει πράγματα και τα λέει με τέτοιο τρόπο που, θες δεν θες, θα τα ακούσεις. Και θα την… ακούσεις!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουνίου 2017 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική