Η Μούμια
του Alex Kurtzman. Με τους Tom Cruise, Annabelle Wallis, Sofia Boutella, Jake Johnson, Courtney B. Vance, Marwan Kenzari, Javier Botet, Russell Crowe
Με το αριστερό...
του zerVo (@moviesltd) 
Το παρεάκι κινηματογραφικά μοιάζει μονοιασμένο από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, όταν οι πρώτοι φοβιστικοί κομπανιέροι άρχισαν να συνθέτουν την τρομακτική ομήγυρη. Την συντροφιά των Τεράτων, των Monsters της Universal, όπως έχουν μείνει στην κινηματογραφική ιστορία, που χάρη στις έξοχες παραγωγές που στήθηκαν για να τους απεικονίσουν, σε ημέρες δύσκολες και με τις τεχνικές συνθήκες να μην είναι οι ιδανικότερες, έχει αναχθεί σε πραγματικό θρύλο. Ο Λυκάνθρωπος, ο Δράκουλας, η Μούμια, ο Φρανκενστάιν, ο Αόρατος Άνθρωπος, το Φάντασμα της Όπερας, ανατριχιαστικές μορφές, που σε συνδυασμό με τους ακόμη πιο horror ηθοποιούς που τις ερμήνευσαν, σαν τον Lon Chaney, τον Boris Karloff, τον Bela Lugosi, δημιούργησαν το κατάλληλο θρίλερ κλίμα για να εξελιχθούν σε θρύλους του είδους.
Και από την μεριά της η Universal αντιλαμβανόμενη το χρυσάφι που έχει στα χέρια της, μετά το κλείσιμο του πρώτου θεματικού κύκλου - κάπου στα τέλη των 50s - δεν δίστασε να προβεί σε εξίσου πετυχημένες εμπορικά επαναλήψεις, διατηρώντας την ανάμνηση των θηρίων της ζωντανή, στις νεότερες γενιές. Μέχρι που στις μέρες μας πάρθηκε η (όχι και δύσκολη) απόφαση για το καινούργιο κύμα, για την μεγάλη επιστροφή των αξεπέραστων φιγούρων τρόμου, ώστε κάτω από την μαρκίζα Dark Universe, όλοι αυτοί οι αγαπημένοι ήρωες, να αποκτήσουν την καινούργια, εκμοντερνισμένη τους εκδοχή. Χορό που μέσα στα 2017 σέρνει το μπροστάρικο The Mummy, με τις δάφνες ακόμη νωπές από το θριαμβευτικό πέρασμα της ομώνυμης τριλογίας που σάρωσε τα πάντα κατά την πρώτη δεκαετία του millenium. Ατυχώς για όλους, το αρχικό βήμα του νέου κύκλου, ήταν το αριστερό...
Αρχαία Αίγυπτος. Απογοητευμένη από την τροπή που έχει πάρει η διαδικασία της διαδοχής του θρόνου των Φαραώ, καθώς ο μονάρχης πατέρας της Μενέπτρε θα αποκτήσει τον γιο που πάντα επιθυμούσε, η πανέμορφη πριγκίπισσα Αχμανέτ, θα αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, επιχειρώντας το δικό της βίαιο πραξικόπημα. Με την αρωγή του ανήθικου θεού Σετ, που της παρείχε υπερφυσικές δυνάμεις και αφού εξοντώσει το ένα μετά το άλλο τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, η Αχμανέτ θα φτάσει μόλις μισό βήμα πριν την επίτευξη του σκοπού της, η παρέμβαση των Αρχιερέων, όμως, θα αποτρέψει το βίαιο εγχείρημα. Η τιμωρία που θα την επιβληθεί από το έκτακτο συμβούλιο θα είναι παραδειγματική: Θα θαφτεί ζωντανή βαθιά μέσα στην γη μέσα στην σαρκοφάγο, προκειμένου το μοχθηρό της πνεύμα να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά στον κόσμο, για να τον απειλήσει.
Ιράκ, σήμερα. Έχοντας, μόλις, καταφέρει διμοιρία Αμερικάνων πεζοναυτών να εξουδετερώσουν ομάδα τζιχαντιστών με ανίερους σκοπούς καταστροφής αμύθητης αξίας αρχαιοτήτων, θα επιβάλλουν την τάξη και θα επιχειρήσουν περαιτέρω υπόγεια έρευνα για τον εντοπισμό καινούργιων ευρημάτων. Αποστολή που θα αναλάβει ο τυχοδιώκτης βετεράνος λοκατζής Νικ Μόρτον, με την βοήθεια του στενού του συνεργάτη Κρις Βαλ, που κάτω από την εποπτεία της αρχαιολόγου Τζένι Χάλσευ, θα επιθεωρήσουν τον μυστηριώδη τάφο που κρύβεται κάτω από το έδαφος. Εκεί που προς μεγάλη τους έκπληξη θα αντιληφθούν πως δεν πρόκειται για μνημείο ταφής, αλλά ουσιαστικά για μια καλοστημένη φυλακή, όπου κάποτε αιχμαλωτίστηκε ζωντανή, η σφετερίστρια του Αιγυπτιακού θρόνου, Αχμανέτ. Τάφος που είχε ανακαλυφθεί προ αιώνων από τους Σταυροφόρους στο υπέδαφος της Γκίζα, είχε κλαπεί και μεταφερθεί προσεκτικά στην Μεσοποταμία...
Εννοείται λοιπόν πως το εύρημα θα θεωρηθεί ως ύψιστου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και πως θα κινηθεί σχεδόν ολόκληρη η εκστρατευτική δύναμη των ΗΠΑ για να το μεταφέρει σε ασφαλές έδαφος, χωρίς βεβαίως κανείς να υποπτευθεί κάτι το περίεργο για την ύπαρξη του. Κατά την διάρκεια της μεταφοράς όμως θα συμβεί το μοιραίο, το σε λήθαργο πνεύμα της Αιγύπτιας φόνισσας θα ξυπνήσει, ρίχνοντας άμεσα θανατηφόρες κατάρες σε όσους συμμετέχουν στην διακομιδή, με κορύφωση την πτώση του μεταγωγικού αεροσκάφους στο μέσον της ερήμου, με τραγικό αποτέλεσμα τον θάνατο όλων των επιβαινόντων σε αυτό. Μα όχι, για στάσου, κάποιος όχι απλά έχει βγει σώος από τα συντρίμμια, αλλά και δίχως γρατσουνιά. Ο δυναμικός όσο και ανορθόδοξων μεθόδων χρυσοθήρας Νικ Μόρτον είναι ακόμη ζωντανός, αφού έχει φροντίσει μια υποχθόνια δύναμη να τον διατηρήσει στην ζωή...
Κι έτσι παίρνει μπροστά το ολοκαίνουργο παραμυθάκι της πιο καινούργιας στα χρονικά Μούμιας, πλοκή που ακολουθεί αντίστροφη από την συνηθισμένη πορεία, καθώς ξεκινά από τις απέραντες αμμώδεις εκτάσεις της Μέσης Ανατολής, για να καταλήξει στο σημερινό Λονδίνο, παντελώς διαφορετικά δηλαδή από ότι είχαμε καλομάθει μέχρι τώρα, που τα πάντα είχαν αφετηρία τον πολιτισμό, πριν φτάσουν στις πρωτότυπες τοποθεσίες, όπου είχαν συμβεί τα αρχαία μυστήρια. Οπότε ετούτη την στιγμή σαν φόντο μας δεν έχουμε τις Πυραμίδες, όπως θα περιμέναμε, αλλά τις σκοτεινές κατακόμβες της Λόνδρας, όπου βρίσκεται αλυσοδεμένη η φιδίσια πρινσές, αλλά και καταδιώκεται και ο Μόρτον, μεταξύ άλλων, έχοντας έλθει σε επαφή μαζί της, συνεπώς ως καταραμένος... Άρα είναι ο καλός ή ο κακός του στόρι. Κι εκείνοι που τον κατατρέχουν τι ακριβώς είναι? Και ποιος ο ρόλος της κομπανιέρας επιστήμονος - ερωτικής συντρόφου, friend or enemy? Κομφούζιο!
Παρένθεση. Τις ταινίες The Mummy με τον Brendan Fraser προ αρκετών ετών, τις είχα υποδεχθεί με ενθουσιασμό, εννοείται φθίνουσας πορείας, από την πρώτη έως την τελευταία της τριλογίας. Οι λόγοι αρκετοί και σοβαροί, πέραν του προφανούς εμπορικού τζακ ποτ που κατάφεραν, με κυριότερο, το ότι μετέφεραν ένα κλίμα ενθουσιασμού στο σκοτεινό ορίτζιναλ των Monsters, αναδεικνύοντας το αγαπημένο κινηματογραφικό είδος της διασκεδαστικής περιπέτειας. Εδώ λοιπόν σε εκείνο που ενδεχόμενα θα θυμούνται οι νεότεροι, μπαίνει μια μακρά κατακόκκινη γραμμή, όχι διότι η νέα Μούμια δεν προσπαθεί να προσφέρει (και) χιούμορ, μαζί με τον εκρηκτικό πανζουρλισμό, αλλά γιατί αυτό το προσπαθεί τόσο άγαρμπα και ανορθόδοξα, που νομίζεις πως όλοι ετούτοι οι (μεγαλο)σεναριογράφοι, δεν συνεννοήθηκαν ποτέ πριν βάλουν την τελευταία τους τζίφρα στο σκριπτ. Ούτε λόγος βεβαίως να γίνεται για τα ερωτηματικά που σκάνε από παντού και εξηγήσεις για το ποιος ακριβώς είναι ποιος, δεν αποδίδονται ποτέ. Οπότε ποιος στην ευχή είναι η Μούμια του πανάκριβου - κόστος 125 εκατομμύρια - wanabe μπλοκμπάστερ?
Λυπούμαι που το λέω, πολύ απλά γιατί έχω μεγαλώσει μαζί του και φάουλ στην καριέρα του, δεν είχα εντοπίσει ούτε στις πολύ πρώτες ημέρες της, όταν δεν είχε εξελιχθεί σε μέγα αστέρι, αλλά απάντηση στο καίριο ερώτημα παίρνουμε από την ίδια την όψη του Tom Cruise. Που πλέον έχει φτάσει στα 54 και είναι μαγκιά του που δεν το βάζει κάτω, τρέχοντας ο ίδιος μέσα στα επικίνδυνα σετς, παριστάνοντας τον κασκαντέρ, αλλά αποδεικνύεται πως όταν δεν υπάρχει το αντίστοιχο ενδιαφέρον υπόβαθρο πίσω από τις κωλοτούμπες του, εκείνες μοιάζουν τζούφιες και κενές, άδειες και μάλλον αστείες στην θωριά ενός γεράκου, που επιμένει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός. Το ατσαλάκωτο πρόσωπο του, μπορεί να παραπέμπει εκ πρώτης ματιάς σε νεανικό, αλλά είναι και ανέκφραστο, σε βαθμό που δεν σου δίνει την εντύπωση πως παίζει σε adventure. Δεν βοηθιέται και από την κατεύθυνση του Alex Kurtzman, που φυσικά δεν κατέχει σκηνοθεσία, οπότε το ενδεχόμενο ατού της παραγωγής, καταλήγει μπούμερανγκ. Φλοπ και μάλιστα με κρότο ισχυρό.
Και να ήταν και το μοναδικό? Τι επανεμφάνιση είναι ετούτη του Crowe? Που είναι εκείνη η τιγκάτη κύρος θωριά που είχαμε καλομάθει όταν μεσουρανούσε. Και με τι αντικείμενο είναι η αλήθεια, του συμμάχου ή του villain? Εκτιμώ πως ούτε οι άνθρωποι της παραγωγής, μπορούν να δώσουν απάντηση με σαφήνεια. Με την θηλυκή παρουσία στο πλευρό του Μάβερικ να κρίνεται άχρωμη και ουδέτερη (μια κάποια Annabelle Wallis, σαν τρομοκρατημένη που παίζει δίπλα στον κατά 20 χρόνια μεγαλύτερο της σούπερσταρ) και απέναντι του να μοιάζει σαν ανεκμετάλλευτη (η κορμάρα Sofia Boutella θυσιάζεται στον βωμό της εξάλειψης της κακίστρως) τα εναπομείναντα μαξιλαράκια δεν βοηθούν κι αυτά, οπότε το πρότζεκτ στο σύνολο του καταρρέει. Γεγονός που με βρήκε απροετοίμαστο, ενόψει των υψηλών προσδοκιών μου. Άρα και η απογοήτευση για το bad start ενός πολυδιαφημισμένου σχεδίου, λογικά είναι μεγαλύτερη...
Ιράκ, σήμερα. Έχοντας, μόλις, καταφέρει διμοιρία Αμερικάνων πεζοναυτών να εξουδετερώσουν ομάδα τζιχαντιστών με ανίερους σκοπούς καταστροφής αμύθητης αξίας αρχαιοτήτων, θα επιβάλλουν την τάξη και θα επιχειρήσουν περαιτέρω υπόγεια έρευνα για τον εντοπισμό καινούργιων ευρημάτων. Αποστολή που θα αναλάβει ο τυχοδιώκτης βετεράνος λοκατζής Νικ Μόρτον, με την βοήθεια του στενού του συνεργάτη Κρις Βαλ, που κάτω από την εποπτεία της αρχαιολόγου Τζένι Χάλσευ, θα επιθεωρήσουν τον μυστηριώδη τάφο που κρύβεται κάτω από το έδαφος. Εκεί που προς μεγάλη τους έκπληξη θα αντιληφθούν πως δεν πρόκειται για μνημείο ταφής, αλλά ουσιαστικά για μια καλοστημένη φυλακή, όπου κάποτε αιχμαλωτίστηκε ζωντανή, η σφετερίστρια του Αιγυπτιακού θρόνου, Αχμανέτ. Τάφος που είχε ανακαλυφθεί προ αιώνων από τους Σταυροφόρους στο υπέδαφος της Γκίζα, είχε κλαπεί και μεταφερθεί προσεκτικά στην Μεσοποταμία...
Εννοείται λοιπόν πως το εύρημα θα θεωρηθεί ως ύψιστου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και πως θα κινηθεί σχεδόν ολόκληρη η εκστρατευτική δύναμη των ΗΠΑ για να το μεταφέρει σε ασφαλές έδαφος, χωρίς βεβαίως κανείς να υποπτευθεί κάτι το περίεργο για την ύπαρξη του. Κατά την διάρκεια της μεταφοράς όμως θα συμβεί το μοιραίο, το σε λήθαργο πνεύμα της Αιγύπτιας φόνισσας θα ξυπνήσει, ρίχνοντας άμεσα θανατηφόρες κατάρες σε όσους συμμετέχουν στην διακομιδή, με κορύφωση την πτώση του μεταγωγικού αεροσκάφους στο μέσον της ερήμου, με τραγικό αποτέλεσμα τον θάνατο όλων των επιβαινόντων σε αυτό. Μα όχι, για στάσου, κάποιος όχι απλά έχει βγει σώος από τα συντρίμμια, αλλά και δίχως γρατσουνιά. Ο δυναμικός όσο και ανορθόδοξων μεθόδων χρυσοθήρας Νικ Μόρτον είναι ακόμη ζωντανός, αφού έχει φροντίσει μια υποχθόνια δύναμη να τον διατηρήσει στην ζωή...
Κι έτσι παίρνει μπροστά το ολοκαίνουργο παραμυθάκι της πιο καινούργιας στα χρονικά Μούμιας, πλοκή που ακολουθεί αντίστροφη από την συνηθισμένη πορεία, καθώς ξεκινά από τις απέραντες αμμώδεις εκτάσεις της Μέσης Ανατολής, για να καταλήξει στο σημερινό Λονδίνο, παντελώς διαφορετικά δηλαδή από ότι είχαμε καλομάθει μέχρι τώρα, που τα πάντα είχαν αφετηρία τον πολιτισμό, πριν φτάσουν στις πρωτότυπες τοποθεσίες, όπου είχαν συμβεί τα αρχαία μυστήρια. Οπότε ετούτη την στιγμή σαν φόντο μας δεν έχουμε τις Πυραμίδες, όπως θα περιμέναμε, αλλά τις σκοτεινές κατακόμβες της Λόνδρας, όπου βρίσκεται αλυσοδεμένη η φιδίσια πρινσές, αλλά και καταδιώκεται και ο Μόρτον, μεταξύ άλλων, έχοντας έλθει σε επαφή μαζί της, συνεπώς ως καταραμένος... Άρα είναι ο καλός ή ο κακός του στόρι. Κι εκείνοι που τον κατατρέχουν τι ακριβώς είναι? Και ποιος ο ρόλος της κομπανιέρας επιστήμονος - ερωτικής συντρόφου, friend or enemy? Κομφούζιο!
Παρένθεση. Τις ταινίες The Mummy με τον Brendan Fraser προ αρκετών ετών, τις είχα υποδεχθεί με ενθουσιασμό, εννοείται φθίνουσας πορείας, από την πρώτη έως την τελευταία της τριλογίας. Οι λόγοι αρκετοί και σοβαροί, πέραν του προφανούς εμπορικού τζακ ποτ που κατάφεραν, με κυριότερο, το ότι μετέφεραν ένα κλίμα ενθουσιασμού στο σκοτεινό ορίτζιναλ των Monsters, αναδεικνύοντας το αγαπημένο κινηματογραφικό είδος της διασκεδαστικής περιπέτειας. Εδώ λοιπόν σε εκείνο που ενδεχόμενα θα θυμούνται οι νεότεροι, μπαίνει μια μακρά κατακόκκινη γραμμή, όχι διότι η νέα Μούμια δεν προσπαθεί να προσφέρει (και) χιούμορ, μαζί με τον εκρηκτικό πανζουρλισμό, αλλά γιατί αυτό το προσπαθεί τόσο άγαρμπα και ανορθόδοξα, που νομίζεις πως όλοι ετούτοι οι (μεγαλο)σεναριογράφοι, δεν συνεννοήθηκαν ποτέ πριν βάλουν την τελευταία τους τζίφρα στο σκριπτ. Ούτε λόγος βεβαίως να γίνεται για τα ερωτηματικά που σκάνε από παντού και εξηγήσεις για το ποιος ακριβώς είναι ποιος, δεν αποδίδονται ποτέ. Οπότε ποιος στην ευχή είναι η Μούμια του πανάκριβου - κόστος 125 εκατομμύρια - wanabe μπλοκμπάστερ?
Λυπούμαι που το λέω, πολύ απλά γιατί έχω μεγαλώσει μαζί του και φάουλ στην καριέρα του, δεν είχα εντοπίσει ούτε στις πολύ πρώτες ημέρες της, όταν δεν είχε εξελιχθεί σε μέγα αστέρι, αλλά απάντηση στο καίριο ερώτημα παίρνουμε από την ίδια την όψη του Tom Cruise. Που πλέον έχει φτάσει στα 54 και είναι μαγκιά του που δεν το βάζει κάτω, τρέχοντας ο ίδιος μέσα στα επικίνδυνα σετς, παριστάνοντας τον κασκαντέρ, αλλά αποδεικνύεται πως όταν δεν υπάρχει το αντίστοιχο ενδιαφέρον υπόβαθρο πίσω από τις κωλοτούμπες του, εκείνες μοιάζουν τζούφιες και κενές, άδειες και μάλλον αστείες στην θωριά ενός γεράκου, που επιμένει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός. Το ατσαλάκωτο πρόσωπο του, μπορεί να παραπέμπει εκ πρώτης ματιάς σε νεανικό, αλλά είναι και ανέκφραστο, σε βαθμό που δεν σου δίνει την εντύπωση πως παίζει σε adventure. Δεν βοηθιέται και από την κατεύθυνση του Alex Kurtzman, που φυσικά δεν κατέχει σκηνοθεσία, οπότε το ενδεχόμενο ατού της παραγωγής, καταλήγει μπούμερανγκ. Φλοπ και μάλιστα με κρότο ισχυρό.
Και να ήταν και το μοναδικό? Τι επανεμφάνιση είναι ετούτη του Crowe? Που είναι εκείνη η τιγκάτη κύρος θωριά που είχαμε καλομάθει όταν μεσουρανούσε. Και με τι αντικείμενο είναι η αλήθεια, του συμμάχου ή του villain? Εκτιμώ πως ούτε οι άνθρωποι της παραγωγής, μπορούν να δώσουν απάντηση με σαφήνεια. Με την θηλυκή παρουσία στο πλευρό του Μάβερικ να κρίνεται άχρωμη και ουδέτερη (μια κάποια Annabelle Wallis, σαν τρομοκρατημένη που παίζει δίπλα στον κατά 20 χρόνια μεγαλύτερο της σούπερσταρ) και απέναντι του να μοιάζει σαν ανεκμετάλλευτη (η κορμάρα Sofia Boutella θυσιάζεται στον βωμό της εξάλειψης της κακίστρως) τα εναπομείναντα μαξιλαράκια δεν βοηθούν κι αυτά, οπότε το πρότζεκτ στο σύνολο του καταρρέει. Γεγονός που με βρήκε απροετοίμαστο, ενόψει των υψηλών προσδοκιών μου. Άρα και η απογοήτευση για το bad start ενός πολυδιαφημισμένου σχεδίου, λογικά είναι μεγαλύτερη...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουνίου 2017 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική