Κυρία Σλόαν
του John Madden. Mε τους Jessica Chastain, Mark Strong, Gugu Mbatha-Raw, Alison Pill, Michael Stuhlbarg, Jake Lacy, Sam Waterston, John Lithgow
«Φρόντισε να τους αιφνιδιάσεις»
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μια κυρία με κάτι κοχόνες, να!
Μερικές ταινίες «πατάνε» πάνω σε όρους όχι ιδιαίτερα γνωστούς στη χώρα μας. Σε τούτη πχ έχει μεγάλη σημασία το lobbying. Οπότε ψάξαμε έναν ορισμό για να μας διαφωτίσει ένθεν και ένθεν και βρήκαμε τον πιο κατάλληλο στην ιστοσελίδα www.ygeiaonline.gr κι αν μπορείτε το πιστεύετε! Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Λόμπινγκ: Διεθνής όρος αγγλικής προέλευσης (lobbying) για την πρακτική επηρεασμού των νομοθετών από οργανωμένες ομάδες πίεσης, που έχουν συγκεκριμένο συμφέρον για ένα ζήτημα. Στις αγγλοσαξονικές χώρες, η λειτουργία αυτή είναι αποδεκτή, έχει επίσημη μορφή και ασκείται από ειδικευμένους επαγγελματίες ή γραφεία. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων εκπροσωπούνται από θεσμούς, όπως είναι τα συνδικάτα, οι επαγγελματικές ενώσεις, οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης και κυρίως τα πολιτικά κόμματα. Το επαγγελματικό λόμπινγκ δεν θεωρείται αποδεκτή πρακτική, πολιτικά και ηθικά, οπότε εφαρμόζεται περιθωριακά. Οι ομάδες πίεσης μπορεί να είναι υπέρ ή εναντίον ενός νομοσχεδίου που πρόκειται να ψηφιστεί ή να ζητούν τη δημιουργία νέας νομοθεσίας για ένα ζήτημα. Τα συμφέροντα που εκπροσωπούνται μπορεί να είναι επαγγελματικών ομάδων, ομάδων με συγκεκριμένες απόψεις (π.χ. υπέρ ή κατά των αμβλώσεων, υπέρ ή κατά της κατοχής όπλων), οικολογικών οργανώσεων, γυναικείων οργανώσεων, υπέρ ή κατά ενός συγκεκριμένου εφάπαξ θέματος (αγγλιστί: single issue politics = πολιτική ενός ζητήματος). Ο όρος λόμπινγκ προέρχεται από την αγγλική λέξη προθάλαμος (lobby), όπου παλαιότερα συναντούσαν οι εκπρόσωποι των ομάδων πίεσης τους βουλευτές προτού εισέλθουν στην αίθουσα συνεδριάσεων για την ψηφοφορία.
Η Miss Sloane είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία του Βρετανού σκηνοθέτη John Madden, ο οποίος ήταν υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας για την πιο πετυχημένη του εμπορικά ταινία, που δεν είναι άλλη από τον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ» (Shakespeare in Love, 1998). Και είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζεται με την Jessica Chastain, μετά την ταινία «Το χρέος» (The Debt, 2010). Όταν προσλήφθηκε να σκηνοθετήσει το Miss Sloane, ο Madden πήγε το σενάριο ο ίδιος στην Chastain καθώς δεν μπορούσε να φανταστεί την ταινία χωρίς την ίδια ως πρωταγωνίστρια.
Η υπόθεση: Η Ελίζαμπεθ Σλόαν είναι μια δυναμική και όμορφη γυναίκα και κυρίως μια πανίσχυρη και πανέξυπνη λομπίστρια, που κάνει καριέρα προωθώντας (με το αζημίωτο) την ατζέντα όσων ομάδων έχουν τα χρήματα να την προσλάβουν. Η τελευταία της ανάθεση στην εταιρία στην οποία εργάζεται είναι να υποστηρίξει την κυβέρνηση της Ινδονησίας, προκειμένου να μην μπει φόρος στο φοινικέλαιο όταν εισάγεται στις ΗΠΑ, καθώς το (κατηγορούμενο και για καρκινογένεση από πολλούς) φοινικέλαιο και η εξαγωγή του αποτελεί βασική πηγή εισοδήματος για την ασιατική χώρα. Όταν πλησιάζει την εταιρία της η NRA, το λόμπι των όπλων, προκειμένου να την προσλάβουν για να σταματήσει ένα νομοσχέδιο μέσω του οποίου θα τεθεί θέμα περιορισμού στη δυνατότητα αγοράς και χρήσης όπλων (που στις ΗΠΑ είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα!) η Ελίζαμπεθ όχι μόνο αρνείται αλλά πηγαίνει να δουλέψει με λιγότερα σε μια εταιρία που επιθυμεί να προχωρήσει το νομοσχέδιο και να ψηφιστεί. Για πρώτη φορά στην καριέρα της θα έχει τόσο ισχυρό αντίπαλο. Θα καταφέρει να αντεπεξέλθει;
Η άποψή μας: Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Γιατί; Γιατί λέει πολλά πράγματα με το όνομά τους. Χωρίς να αδιαφορεί για τον ψυχαγωγικό της αντίκτυπο στους θεατές. Δεν είναι μια στρατευμένη ταινία καταγγελίας. Περισσότερο πλησιάζει στη λογική που έχουν τα σενάρια του Aaron Sorkin. Πχ, αν μια από τις αγαπημένες σας τηλεοπτικές σειρές τα τελευταία χρόνια ήταν το «The Newsroom» θα καταλάβετε σε ποιο μήκος κύματος κινείται τούτη η ταινία. Και το γεγονός ότι στην ταινία βασικούς ρόλους κρατάνε οι Alison Pill και Sam Waterston, που συγκαταλέγονται στο κυρίως καστ της σειράς του Sorkin, θα νιώσετε ότι οι ομοιότητες δεν είναι τυχαίες.
Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι ταινία με πρωταγωνιστή λομπίστα από την εποχή του «Thank You for Smoking» του Jason Reitman (2005). Εκείνη η ταινία, βεβαίως, είχε άνδρα πρωταγωνιστή, τον Aaron Eckhart, σαφώς πιο κωμική διάθεση (ενώ η ταινία του Madden είναι καθαρόαιμο δράμα) και το διακύβευμα αφορούσε το τσιγάρο ενώ εδώ την οπλοκατοχή. Κι εκείνη η ταινία, πάντως, και τούτη εδώ στηρίζονται απόλυτα στους πρωταγωνιστές τους. Η Jessica Chastain είναι πάρα πολύ καλή στο ρόλο της – καθόλου τυχαία δεν ήταν η υποψηφιότητά της για Χρυσή Σφαίρα α' γυναικείας ερμηνείας σε δράμα. Υποδύεται το απόλυτο αρπαχτικό. Μια γυναίκα που η σύγχρονη εποχή την έχει μετατρέψει σε ένα αυτάρκες (;) ον που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η καριέρα και η νίκη. Δεν θέλει και δεν εξαρτάται από κανέναν: μόνο από τα χαπάκια της (προφανώς αμφεταμίνες) τα οποία της εξασφαλίζουν περισσότερες ώρες εργασίας - ποιος χρειάζεται τον ύπνο; Οι συναισθηματικοί της δεσμοί είναι επίσης άφαντοι: καμία αναφορά σε γονείς ή φίλους. Πιο κοντά βρίσκεται με την ομάδα της (που της έχουν τυφλή εμπιστοσύνη) και με τα ζιγκολό που πληρώνει για να κάνει σεξ χωρίς δεσμεύσεις.
Και ακριβώς για να μην κατηγορηθεί η ταινία για «στράτευση», ακόμα και στην κατακλείδα της η Σλόαν λέει ότι όλα τα έκανε για τη νίκη. Δεν είναι ιδεαλίστρια, δεν προσπαθεί να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, δεν τη νοιάζει αν βρίσκεται στη μεριά του δίκαιου και του ηθικού. Αυτό που τη νοιάζει είναι η καριέρα της και η νίκη! Παρ' όλα αυτά η ταινία έφαγε χοντρό μποϊκοτάρισμα από την NRA στις ΗΠΑ, κάτι που της στοίχισε την εμπορική της σταδιοδρομία. Και να φανταστεί κανείς ότι η λεζάντα αφορά την οπλοκατοχή – και μάλιστα όχι την πλήρη απαγόρευσή της: απλά, το νομοσχέδιο που ως λομπίστρια υποστηρίζει η Σλόαν, θέλει να γίνονται πιο προσεκτικοί έλεγχοι σε όσους αγοράζουν όπλα, για να μην μπορεί να τα αγοράζει ο καθένας!
Αντ' αυτού, η ταινία στρέφει τα βέλη της περισσότερο στη διαφθορά που επικρατεί στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ (και κατ' επέκταση, του κόσμου). Οι πολιτικοί επηρεάζονται με... εκπαιδευτικά ταξίδια και πιέζονται σε σημείο εκβιασμού από ισχυρούς για να εξασφαλίσουν συμφέροντα και να συνεχίζουν να έχουν τη θέση τους, ενώ τρέμουν την κοινή γνώμη. Η ταινία είναι φτιαγμένη με τη λογική των μεγάλων φλασμπάκ που ξετυλίγουν όλη την ιστορία καθώς στον παρόντα φιλμικό χρόνο παρακολουθούμε την κατάθεση της Σλόαν σε μια ειδική επιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ. Ενδιαφέρον φιλμ, με πολύ καλές ερμηνείες (κυρίως από την Chastain), καλογραμμένο σενάριο (από έναν πρωτοεμφανιζόμενο σεναριογράφο μάλιστα!) κι ένα έξυπνο φινάλε με ανατροπή. Σίγουρα δεν θα νιώσεις ότι σου κλέψαν τα λεφτά σου!
Η υπόθεση: Η Ελίζαμπεθ Σλόαν είναι μια δυναμική και όμορφη γυναίκα και κυρίως μια πανίσχυρη και πανέξυπνη λομπίστρια, που κάνει καριέρα προωθώντας (με το αζημίωτο) την ατζέντα όσων ομάδων έχουν τα χρήματα να την προσλάβουν. Η τελευταία της ανάθεση στην εταιρία στην οποία εργάζεται είναι να υποστηρίξει την κυβέρνηση της Ινδονησίας, προκειμένου να μην μπει φόρος στο φοινικέλαιο όταν εισάγεται στις ΗΠΑ, καθώς το (κατηγορούμενο και για καρκινογένεση από πολλούς) φοινικέλαιο και η εξαγωγή του αποτελεί βασική πηγή εισοδήματος για την ασιατική χώρα. Όταν πλησιάζει την εταιρία της η NRA, το λόμπι των όπλων, προκειμένου να την προσλάβουν για να σταματήσει ένα νομοσχέδιο μέσω του οποίου θα τεθεί θέμα περιορισμού στη δυνατότητα αγοράς και χρήσης όπλων (που στις ΗΠΑ είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα!) η Ελίζαμπεθ όχι μόνο αρνείται αλλά πηγαίνει να δουλέψει με λιγότερα σε μια εταιρία που επιθυμεί να προχωρήσει το νομοσχέδιο και να ψηφιστεί. Για πρώτη φορά στην καριέρα της θα έχει τόσο ισχυρό αντίπαλο. Θα καταφέρει να αντεπεξέλθει;
Η άποψή μας: Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Γιατί; Γιατί λέει πολλά πράγματα με το όνομά τους. Χωρίς να αδιαφορεί για τον ψυχαγωγικό της αντίκτυπο στους θεατές. Δεν είναι μια στρατευμένη ταινία καταγγελίας. Περισσότερο πλησιάζει στη λογική που έχουν τα σενάρια του Aaron Sorkin. Πχ, αν μια από τις αγαπημένες σας τηλεοπτικές σειρές τα τελευταία χρόνια ήταν το «The Newsroom» θα καταλάβετε σε ποιο μήκος κύματος κινείται τούτη η ταινία. Και το γεγονός ότι στην ταινία βασικούς ρόλους κρατάνε οι Alison Pill και Sam Waterston, που συγκαταλέγονται στο κυρίως καστ της σειράς του Sorkin, θα νιώσετε ότι οι ομοιότητες δεν είναι τυχαίες.
Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι ταινία με πρωταγωνιστή λομπίστα από την εποχή του «Thank You for Smoking» του Jason Reitman (2005). Εκείνη η ταινία, βεβαίως, είχε άνδρα πρωταγωνιστή, τον Aaron Eckhart, σαφώς πιο κωμική διάθεση (ενώ η ταινία του Madden είναι καθαρόαιμο δράμα) και το διακύβευμα αφορούσε το τσιγάρο ενώ εδώ την οπλοκατοχή. Κι εκείνη η ταινία, πάντως, και τούτη εδώ στηρίζονται απόλυτα στους πρωταγωνιστές τους. Η Jessica Chastain είναι πάρα πολύ καλή στο ρόλο της – καθόλου τυχαία δεν ήταν η υποψηφιότητά της για Χρυσή Σφαίρα α' γυναικείας ερμηνείας σε δράμα. Υποδύεται το απόλυτο αρπαχτικό. Μια γυναίκα που η σύγχρονη εποχή την έχει μετατρέψει σε ένα αυτάρκες (;) ον που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η καριέρα και η νίκη. Δεν θέλει και δεν εξαρτάται από κανέναν: μόνο από τα χαπάκια της (προφανώς αμφεταμίνες) τα οποία της εξασφαλίζουν περισσότερες ώρες εργασίας - ποιος χρειάζεται τον ύπνο; Οι συναισθηματικοί της δεσμοί είναι επίσης άφαντοι: καμία αναφορά σε γονείς ή φίλους. Πιο κοντά βρίσκεται με την ομάδα της (που της έχουν τυφλή εμπιστοσύνη) και με τα ζιγκολό που πληρώνει για να κάνει σεξ χωρίς δεσμεύσεις.
Και ακριβώς για να μην κατηγορηθεί η ταινία για «στράτευση», ακόμα και στην κατακλείδα της η Σλόαν λέει ότι όλα τα έκανε για τη νίκη. Δεν είναι ιδεαλίστρια, δεν προσπαθεί να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, δεν τη νοιάζει αν βρίσκεται στη μεριά του δίκαιου και του ηθικού. Αυτό που τη νοιάζει είναι η καριέρα της και η νίκη! Παρ' όλα αυτά η ταινία έφαγε χοντρό μποϊκοτάρισμα από την NRA στις ΗΠΑ, κάτι που της στοίχισε την εμπορική της σταδιοδρομία. Και να φανταστεί κανείς ότι η λεζάντα αφορά την οπλοκατοχή – και μάλιστα όχι την πλήρη απαγόρευσή της: απλά, το νομοσχέδιο που ως λομπίστρια υποστηρίζει η Σλόαν, θέλει να γίνονται πιο προσεκτικοί έλεγχοι σε όσους αγοράζουν όπλα, για να μην μπορεί να τα αγοράζει ο καθένας!
Αντ' αυτού, η ταινία στρέφει τα βέλη της περισσότερο στη διαφθορά που επικρατεί στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ (και κατ' επέκταση, του κόσμου). Οι πολιτικοί επηρεάζονται με... εκπαιδευτικά ταξίδια και πιέζονται σε σημείο εκβιασμού από ισχυρούς για να εξασφαλίσουν συμφέροντα και να συνεχίζουν να έχουν τη θέση τους, ενώ τρέμουν την κοινή γνώμη. Η ταινία είναι φτιαγμένη με τη λογική των μεγάλων φλασμπάκ που ξετυλίγουν όλη την ιστορία καθώς στον παρόντα φιλμικό χρόνο παρακολουθούμε την κατάθεση της Σλόαν σε μια ειδική επιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ. Ενδιαφέρον φιλμ, με πολύ καλές ερμηνείες (κυρίως από την Chastain), καλογραμμένο σενάριο (από έναν πρωτοεμφανιζόμενο σεναριογράφο μάλιστα!) κι ένα έξυπνο φινάλε με ανατροπή. Σίγουρα δεν θα νιώσεις ότι σου κλέψαν τα λεφτά σου!
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουνίου 2017 από την Spentzos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική