Για Όνομα του Θεού
του Pascal Bourdiaux. Με τους Jean Reno, Reem Kherici, Camille Chamoux, Alexis Michalik, Bruno Sanches, Pascal Demolon, Natalia Verbeke, Amory Cazal
Σόι πάει το Βασίλειο!
του zerVo (@moviesltd) 
Πως καταλαβαίνεις πως μπήκε ο Ιούνης? Μα πολύ απλά κοιτάζεις τις κινηματογραφικές κυκλοφορίες της εβδομάδας και μέσα σε αυτές υπάρχει η πρώτη Φραντσέζικη κομεντί της θερινής σεζόν, που σέρνει τον χορό της ανά εβδομαδιαίας περιοδικότητας εξόδου στις αίθουσες και μιας παρόμοιας, όπως συνηθίζεται, εδώ και τόσα καλοκαίρια. Όπως φαίνεται, κάποιες (εφήμερες) επιτυχίες - έκπληξη, κωμωδιών Τρικολόρ κοπής, κατά το παρελθόν, έχουν συνδυάσει το χαλικάκι και τον ξέσκεπο ουρανό με ετούτες, με συνέπεια οι διανομείς να φροντίζουν να τις ρίξουν όλες μαζί παρέα στο πύρινο ριλίζ, που στην θεωρία τους πηγαίνει καλύτερα από το χειμωνιάτικο. Χμ... Καλή τους επιτυχία!
Η Καρόλ είναι εσωστρεφής, ελάχιστα κοινωνική, έχει μόνο έναν φίλο που συναναστρέφεται μαζί του μέσω διαδικτύου, διαθέτει όμως άριστη ικανότητα στον χειρισμό των ηλεκτρονικών υπολογιστών, σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να χακάρει τα πάντα, άσχετα αν ποτέ στο παρελθόν δεν έχει πέσει στην παγίδα να παρανομήσει. Η Καρολίν αντιθέτως είναι κοινωνικότατη, δηλώνει πάντοτε το παρόν στα γκλαμουράτα γκαλά της Κυανής Ακτής, εκεί που εντοπίζει με ευκολία τους στόχους της και χάρη στην ακαταμάχητη γοητεία τους προσεγγίζει αποσπώντας από τις τσέπες τους με ταχυδακτυλουργικό τρόπο, ότι πολύτιμο κουβαλούν. Η Καρόλ και η Καρολίν, δεν φαίνεται, αλλά είναι ετεροθαλείς αδελφές, που ποτέ τους δεν γνώρισαν πατέρα, μιας κι εκείνος τοις εγκατέλειψε πριν ακόμη γεννηθούν.
Και πλέον, έχοντας φτάσει στο κατώφλι των εξήντα του χρόνων, το έχει μετανιώσει. Ο Πατρίκ, από τους πλέον διάσημους διαρρήκτες της χώρας, πολύ δύσκολα δεν πετυχαίνει τον σκοπό του να ξαφρίσει τις περιουσίες που έχει βάλει στο μάτι. Έχοντας αποτύχει οικτρά στο πιο πρόσφατο πλάνο του, χάρη στην προδοσία του στενότερου του συνεργάτη, θα επιστρέψει δριμύτερος στην δράση, έχοντας σαν στόχο όχι μόνο την εκδίκηση, αλλά και ένα συλλεκτικής αξίας βιολί Στραντιβάριους, που η αξία του κοστολογείται περί τα 15 εκατομμύρια ευρώ. Και σε αυτό το κόλπο γκρόσο, θα θελήσει να συνεργαστεί με τις ικανότατες θυγατέρες του, που μέχρι τώρα τον θεωρούσαν πεθαμένο!
Όπως συμβαίνει λοιπόν στο συντριπτικό ποσοστό των made in France διασκεδαστικών, με μαθηματική συνέπεια, ενενηντάλεπτων φιλμς, έτσι ακριβώς γίνεται και εδώ, στην περίπτωση του Mes Tresors, όπου η χαλαρότητα και η αφέλεια, ορίζουν τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της γλαφυρής αφήγησης. Τίποτα πρωτότυπο δηλαδή δεν αποτελεί τον βασικό θεματικό σπινθήρα του στόρι, όπως όμως και τίποτα ενοχλητικό, συνάμα, δεν προδιαθέτει άσχημα, αφού φροντίζει γι αυτό το σταθερό τέμπο της εξιστόρησης, που ποτέ δεν χαμηλώνει στάθμες. Γρήγορες εναλλαγές πλάνων, μουσικό σάουντρακ που τονίζει το σασπένς, ευρηματικά μελετημένη heist στον ορίζοντα και άντε πάμε να ξαφρίσουμε το πανάκριβο μουσικό όργανο που κρύβεται σε ένα σαλέ κάπου στις χιονισμένες Άλπεις.
Αν παίζει ιδιομορφία στην πλοκή, είναι που ο μπαμπάς λήσταρχος, με μακρά θητεία στην στενή, επιστρατεύει για να πιάσει την τελευταία (?) καλή, τις μεγαλοκοπέλες κοράκλες του, που έχουν τριανταρήσει κι ακόμη δεν έχουν αποκατασταθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και του ραφιού. Το εύρημα στην περίπτωση της ταινίας που παρουσιάζει ο δίχως προηγούμενες δάφνες ντιρέκτορ Pascal Bourdieaux, είναι που ο Πατρίκ, έχει σαν βασικό του ατού τις μεταμφιέσεις, οπότε και κανένα υποψήφιο θύμα του, δεν τον αναγνωρίζει. Κάπου ενδιάμεσα σε Όμπραξ και Ίθαν Χαντ προβάλλει δηλαδή ο στυλάτος αν και σε μια κάποια ηλικία πλέον, Jean Reno, που έχει τον αέρα του μπον βιβέρ, την αεικινησία του αρχικλέφτη και την εκφραστικότητα στην φάτσα για να το βγάλει όλο αυτό σε κωμικό πακέτο. Και χορεύει και μπουνίδια ρίχνει και τρεχαλητό ξαμολάει, γενικά κάνει τα πάντα ο έμπειρος Γάλλος σταρ για να δικαιολογήσει το μεροκάματο του!
Έχοντας παρέα του δύο φρέσκα πρόσωπα του σινεμά Φρανσέζ, την σαφώς πιο ώριμη υποκριτικά της δυάδας των κορασίδων, Camille Chamoux, που από νερντ ασχημόπαπο εξελίσσεται σε καταλύτη του σχεδίου, αλλά και την ανατολίτικων χαρακτηριστικών σεξοβόμβα Reem Kherici, με τις Ιταλοτυνήσιες ρίζες, που σε κάθε της εμφάνιση στο εκράν κόβει την ανάσα. Δίνοντας στο αρσενικό κοινό έναν σημαντικό λόγο στο να μην υποχωρήσει αδιάφορος στο πίσω μέρος του καθίσματος του, για όσα συμβαίνουν στην μεγάλη οθόνη, καρτερώντας την κάθε επόμενη φορά που ντυμένη εκθαμβωτικά, θα επανεμφανιστεί. Συνεπώς ακόμη κι αν δεν αποτελεί τίποτα το ιδιαίτερο, ούτε το ξεχωριστό, μηδέ το σπάνιο, αντιθέτως ακολουθώντας πιστά την γνωστή γαλλόφερτη επίπεδη και κοινότοπη συνταγή, το Mes Tresors, μοιάζει ταμάμ επιλογή για αγιόκλημα και γιασεμί. Σημασία έχει το πόσες τέτοιες κομεντί - που διόλου τυχαία φέρουν στην μαρκίζα το όνομα του Θεού, για να θυμίσουν το μέγκα χιτ του Mon Dieu - μπορεί να αντέξει ο θερινός σινεφίλ οργανισμός. Και η τσέπη του βεβαίως...
Και πλέον, έχοντας φτάσει στο κατώφλι των εξήντα του χρόνων, το έχει μετανιώσει. Ο Πατρίκ, από τους πλέον διάσημους διαρρήκτες της χώρας, πολύ δύσκολα δεν πετυχαίνει τον σκοπό του να ξαφρίσει τις περιουσίες που έχει βάλει στο μάτι. Έχοντας αποτύχει οικτρά στο πιο πρόσφατο πλάνο του, χάρη στην προδοσία του στενότερου του συνεργάτη, θα επιστρέψει δριμύτερος στην δράση, έχοντας σαν στόχο όχι μόνο την εκδίκηση, αλλά και ένα συλλεκτικής αξίας βιολί Στραντιβάριους, που η αξία του κοστολογείται περί τα 15 εκατομμύρια ευρώ. Και σε αυτό το κόλπο γκρόσο, θα θελήσει να συνεργαστεί με τις ικανότατες θυγατέρες του, που μέχρι τώρα τον θεωρούσαν πεθαμένο!
Όπως συμβαίνει λοιπόν στο συντριπτικό ποσοστό των made in France διασκεδαστικών, με μαθηματική συνέπεια, ενενηντάλεπτων φιλμς, έτσι ακριβώς γίνεται και εδώ, στην περίπτωση του Mes Tresors, όπου η χαλαρότητα και η αφέλεια, ορίζουν τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της γλαφυρής αφήγησης. Τίποτα πρωτότυπο δηλαδή δεν αποτελεί τον βασικό θεματικό σπινθήρα του στόρι, όπως όμως και τίποτα ενοχλητικό, συνάμα, δεν προδιαθέτει άσχημα, αφού φροντίζει γι αυτό το σταθερό τέμπο της εξιστόρησης, που ποτέ δεν χαμηλώνει στάθμες. Γρήγορες εναλλαγές πλάνων, μουσικό σάουντρακ που τονίζει το σασπένς, ευρηματικά μελετημένη heist στον ορίζοντα και άντε πάμε να ξαφρίσουμε το πανάκριβο μουσικό όργανο που κρύβεται σε ένα σαλέ κάπου στις χιονισμένες Άλπεις.
Αν παίζει ιδιομορφία στην πλοκή, είναι που ο μπαμπάς λήσταρχος, με μακρά θητεία στην στενή, επιστρατεύει για να πιάσει την τελευταία (?) καλή, τις μεγαλοκοπέλες κοράκλες του, που έχουν τριανταρήσει κι ακόμη δεν έχουν αποκατασταθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και του ραφιού. Το εύρημα στην περίπτωση της ταινίας που παρουσιάζει ο δίχως προηγούμενες δάφνες ντιρέκτορ Pascal Bourdieaux, είναι που ο Πατρίκ, έχει σαν βασικό του ατού τις μεταμφιέσεις, οπότε και κανένα υποψήφιο θύμα του, δεν τον αναγνωρίζει. Κάπου ενδιάμεσα σε Όμπραξ και Ίθαν Χαντ προβάλλει δηλαδή ο στυλάτος αν και σε μια κάποια ηλικία πλέον, Jean Reno, που έχει τον αέρα του μπον βιβέρ, την αεικινησία του αρχικλέφτη και την εκφραστικότητα στην φάτσα για να το βγάλει όλο αυτό σε κωμικό πακέτο. Και χορεύει και μπουνίδια ρίχνει και τρεχαλητό ξαμολάει, γενικά κάνει τα πάντα ο έμπειρος Γάλλος σταρ για να δικαιολογήσει το μεροκάματο του!
Έχοντας παρέα του δύο φρέσκα πρόσωπα του σινεμά Φρανσέζ, την σαφώς πιο ώριμη υποκριτικά της δυάδας των κορασίδων, Camille Chamoux, που από νερντ ασχημόπαπο εξελίσσεται σε καταλύτη του σχεδίου, αλλά και την ανατολίτικων χαρακτηριστικών σεξοβόμβα Reem Kherici, με τις Ιταλοτυνήσιες ρίζες, που σε κάθε της εμφάνιση στο εκράν κόβει την ανάσα. Δίνοντας στο αρσενικό κοινό έναν σημαντικό λόγο στο να μην υποχωρήσει αδιάφορος στο πίσω μέρος του καθίσματος του, για όσα συμβαίνουν στην μεγάλη οθόνη, καρτερώντας την κάθε επόμενη φορά που ντυμένη εκθαμβωτικά, θα επανεμφανιστεί. Συνεπώς ακόμη κι αν δεν αποτελεί τίποτα το ιδιαίτερο, ούτε το ξεχωριστό, μηδέ το σπάνιο, αντιθέτως ακολουθώντας πιστά την γνωστή γαλλόφερτη επίπεδη και κοινότοπη συνταγή, το Mes Tresors, μοιάζει ταμάμ επιλογή για αγιόκλημα και γιασεμί. Σημασία έχει το πόσες τέτοιες κομεντί - που διόλου τυχαία φέρουν στην μαρκίζα το όνομα του Θεού, για να θυμίσουν το μέγκα χιτ του Mon Dieu - μπορεί να αντέξει ο θερινός σινεφίλ οργανισμός. Και η τσέπη του βεβαίως...
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουνίου 2017 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική