Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Παγίδα. Νοσταλγική. Αν και εφόσον έχεις συνδέσει κάθε νέα κυκλοφορία στην αλυσίδα των πολύχρωμων σίριαλς της Pixar, με τις κινηματογραφικές συνοδείες των σινεφίλ παιδιών σου - που αλίμονο και να μην τις έχεις συνδέσει - τότε σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις παίζει σημαντικό ζήτημα μέσα σου, αν μιλάμε για κάτι που συνέβη στο παρελθόν και όχι στο παρόν που τρέχει. Ούτε καν μπορώ να φανταστώ, πως πέρασαν κιόλας έντεκα χρόνια από τότε που πήρα από το χεράκι τον μπόμπιρα μου, για να τον βολτάρω στο multiplex να καμαρώσει στην γίγα οθόνη τις περιπέτειες του ήρωα του: Του άπιαστου Κεραυνού! Τι εκατοντάδες αμαξάκια έτρεχε στα πατώματα μετά, τι όλη μέρα αναπαριστούσε σε αυτοσχέδιους αγώνες τα ράλι που θυμόταν από την ταινία, τι θριαμβευτικά γκραν πρι έστηνε με την φαντασία του, έχοντας φυσικά στο φινάλε κάθε κούρσας, τον ίδιο θριαμβευτή. Σήμερα στα 21 του πια, έχοντας κρύψει για πάντα τα χιλιογρατσουνισμένα matchbox σε μια κούτα στην ντουλάπα, του είναι αρκετό το κλειδί του δικού του, κανονικού, αυτοκινήτου, που από μινιατούρα έχει πάρει σχήμα ολοκληρωμένο. Να του προτείνω, λες, να πάμε παρέα στο Cars 3, όπως παλιά? Μπα, θα το αποφύγω, φοβούμενος το σχεδόν βέβαιο όχι. Μονάχος ο γερο-μπαμπάς θα πάει να το δει και μακάρι η αίθουσα να είναι τίγκα στην πιτσιρικαρία, έτσι για να μου ζωντανέψει κομματάκι η ανάμνηση από το τότε. Glory Days...

Ούτε ένα, ούτε δύο αλλά πέντε κορυφαία Piston Cup μετράει στην μακρά καριέρα του, ο υπερπρωταθλητής των αγώνων πίστας, ο κορυφαίος όλων των εποχών στην ιστορία των ραλί, Κεραυνός Μακ Κουίν. Ένας ζωντανός θρύλος των  μηχανοκίνητων σπορ, που πρωταγωνιστεί για περισσότερο από μια δεκαετία στον χώρο, έχοντας αποκτήσει εκατομμύρια φανατικών θαυμαστών, καθώς τα φώτα της δημοσιότητας είναι μόνιμα στραμμένα πάνω του. Η συμμετοχή του στο τελευταίο γκραν πρι θα του προκαλέσει αναπάντεχα προβλήματα, αφού στην προσπάθεια του να ξεπεράσει τον φιλόδοξο, ταχύτατο και προκλητικό βάσει του νεαρού της ηλικίας του ρούκι του θεσμού, Τζάκσον Στορμ, θα έχει ένα καταστροφικό ατύχημα, πέφτοντας πάνω στις μπαριέρες, που παραλίγο να αποβεί μοιραίο για τον ίδιο.

Λίγους μήνες κατοπινά, αναρρώνοντας ακόμη από το τράκο που για ελάχιστα δεν σήμανε το τέλος της θριαμβευτικής του καριέρας, ο Κεραυνός θα νιώσει μέσα του έτοιμος να επιστρέψει στους αγώνες, διεκδικώντας και πάλι τα πρωτεία από τις κούρσες της νέας γενιάς. Για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως απαιτείται μακρά και επίπονη προετοιμασία, ώστε να επανέλθει σε φόρμα αγωνιστική, συνεπώς θα πρέπει να διαβεί το κατώφλι του προπονητικού κέντρου της μπράντας Rusteze, σύμφωνα με την υπόδειξη του νέου της αφεντικού, του υπερφίαλου Στέρλινγκ. Εκεί που θα γνωρίσει την ιδιόμορφων ιδεών κόουτς Κρουζ Ραμίρεζ, μια κατακίτρινη λαμπερή και γρήγορη κούρσα, που οι συνθήκες την ανάγκασαν να αποσυρθεί από τα ντέρμπι, για να ασχοληθεί ενεργά με την προετοιμασία των ελπιδοφόρων, επερχόμενων τσάμπιονς...

Και κάπως έτσι μέσα από αυτή την αμιγώς φιλική σχέση αλληλεγγύης, ο σχεδόν ένα βήμα πριν κρεμάσει τα λάστιχα του Μακ Κουίν και η Κρουζ που ποτέ δεν της δόθηκε μια σωστή ευκαιρία να δείξει το ταλέντο της στην άσφαλτο, θα ξεκινήσουν μια διαδρομή, σχεδόν αδελφική, ανταλλαγής συμβουλών και παροτρύνσεων, που θα οδηγήσουν τον καθένα της δυάδας, να κοιτάξει μπροστά, να νιώσει ξανά μάχιμος, να μην τα παρατήσει. Διαδρομή που θα εξελιχθεί σε τρία διαφορετικά επιμέρους επίπεδα, στο πρώτο και πιο γλαφυρό όπου τα αμαξάκια θα δοκιμάσουν τις ικανότητες τους στην αμμώδη παραλία, στο δεύτερο και πλέον διασκεδαστικό, με τον ινκόγκνιτο Lightning να παίρνει μέρος σε επαρχιακό ματς καταστροφής και στο τρίτο και δεδομένα συγκινητικότερο, καθώς το ντουέτο θα επισκεφτεί στην αυτο-απομόνωση τους κάπου στην περιφέρεια, τους παλιούς τροπαιούχους των αγώνων, που πλέον ζουν με τις θύμησες και τις νοσταλγίες της περιόδου που μεσουρανούσαν. Πράξη τελευταία πριν την αναμενόμενη μεγάλη επιστροφή του πρωταθλητή στο πρωτάθλημα, που ενδεχόμενα στην αλληγορία της, να θαμπώσει τις ματιές από το πνιγμένο δάκρυ, που τόσο εύκολα η Pixar πετυχαίνει να αποσπάσει από το κοινό...

Η τρίτη ιστορία με ήρωες τα ανθρωπόμορφα Αυτοκίνητα, που συνομιλούν, διαισθάνονται, λειτουργούν κάτω από καταστάσεις πλήρους λογικής, ουσιαστικά παρακάμπτει όσα εξιστόρησε το ανούσιο και δίχως λόγο ύπαρξης δεύτερο μέρος, που ακολούθησε εκείνο το εξαιρετικό σε όσα εξιστόρησε το εκπληκτικό πρωτότυπο. Παίρνοντας την σκυτάλη από τον μετρ John Lasseter ο τωρινός σχεδιαστής του πλάνου Brian Fee, έρχεται αντιμέτωπος με το δεδομένο πρόβλημα που προκαλεί το γεγονός πως οι θεατές εκείνης της πρώτης φοράς του 2006 έχουν ενηλικιωθεί. Οπότε θα πρέπει από την μια μεριά να τραβήξει κι εκείνων το ενδιαφέρον, προσφέροντας μια λιγότερο παιδιάστικη, πιότερου προβληματισμού ταινία, με λιγότερες στρακαστρούκες, γκάζια και τρακαρίσματα, από την άλλη όμως καλείται να δημιουργήσει κίνητρο παρακολούθησης στην next generation των μπόμπιρων, που λογικά θα τρέξουν στους κινηματογράφους για να απολαύσουν το νέο επεισόδιο με αστέρα το κόκκινο αγωνιστικό. Μπορεί να ακούγεται εύκολο σαν πλάνο, η υλοποίηση του όμως κάπου έδειξε να ζορίζεται, μέσα στα ενενήντα και κάτι λεπτά, που κράτησε η αφήγηση.

Κι αυτό γιατί μπορεί οι προτάσεις του στούντιο να πέτυχαν να εξανθρωπίσουν μέσα στα τόσα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του, παιχνίδια, ψαράκια και μπαμπούλες, εδώ όμως που το υποκείμενο έχει καρδιά μοτόρι, φαίνεται πως χρειαζόταν λίγο περισσότερη έμπνευση στις ιδέες για να επιτευχθεί πλήρως το άριστο. Διότι μπορεί οι περιφερειακοί τύποι που περιβάλλουν τον Κεραυνό, από τον Μπάρμπα μέχρι τον Λουίτζι να έχουν αναλυθεί άρτια ως χαρακτήρες, εκείνη του Μακ Κουίν όμως παραμένει ακόμη ανολοκλήρωτη, πέραν του προφανούς σπουδαίου των επιτευγμάτων και των τίτλων του. Θα περίμενε δηλαδή κανείς από έναν τέτοιο ρέκορντμαν πρωταθλημάτων, να μοιάζει πολύ πιο αποφασιστικός στις κρίσιμες στιγμές, όταν τα ερωτηματικά πέφτουν βροχή για το αν θα παραμείνει στο ματς (συνολικά) ή θα σημάνει τέλος σε μια πορεία νικών.

Το Cars 3 ακολουθεί πιστά τις προσταγές των έτερων σίκουελς της φίρμας, προχωρώντας σημαντικά το στόρι προς τα εμπρός, δίνοντας αφορμή για ακόμη ένα (τουλάχιστον) τσάπτερ στο κοντινό μέλλον, καθώς δεν είναι λίγα τα μέτωπα που αφήνει ανοιχτά στο φινάλε του. Εννοείται πως οι πρώτοι φορά θεατές των επιδέξιων προσπερασμάτων της καλογυαλισμένης βολίδας, θα μείνουν με το στόμα ορθάνοιχτο, από την ταχύτητα, την πολυχρωμία, την αφέλεια, το πάθος των ηρώων. Αυτό άλλωστε είναι το βασικό στοιχείο που έκανε από την πρώτη στιγμή τον Μακ Κουίν να ξεχωρίσει, εκείνη η λάμψη ενθουσιασμού που δημιουργεί στην θωριά του στα δεκάχρονα ματάκια. Όσο για εκείνους τους ορφανιούς ενήλικες της πλατείας, που βρίσκονται ενδιάμεσα στο να κρατά το χέρι τους στο σινεμά πιτσιρικάκι (από μπαμπάς - παππούς, που λένε) ενδεχόμενα μια μελαγχολία να πέσει βαρύτερη στην ψυχή. Θρυλικές ήταν οι ημέρες, ρε φίλε. Και πάνε πέρασαν...