Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Και οι θεές κάνουνε λάθη

Ο Bavo Defurne γεννήθηκε το 1971 στη Γάνδη, στο Βέλγιο. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του μετά το «Noordzee, Texas» (2011). Έχει γυρίσει και οχτώ μικρού μήκους ταινίες και συμμετείχε και με άλλες τρεις μικρού μήκους σε φιλμ μαζί με άλλους συναδέλφους του. Αυτή είναι η πρώτη του ταινία όπου δεν έχει γκέι θεματολογία (;;;;).

Για τη μουσική της ταινίας Souvenir, που παίζει μεγάλο ρόλο έτσι κι αλλιώς, συμμετέχουν οι αγαπημένοι στην Ελλάδα Pink Martini μαζί με τον Valentin Hadjadj.

Η υπόθεση: Το 1974 ξεκίνησε να λάμπει το άστρο των ABBA ύστερα από τη νίκη τους στον διαγωνισμό της Eurovision με το «Waterloo». Την ίδια χρονιά η Γαλλία συμμετείχε στην εκδήλωση με το τραγούδι «Souvenir» της Laura, κατά κόσμον Λιλιάν Σεβερνί, η οποία έπειτα κι από ένα δύσκολο διαζύγιο με τον ατζέντη της πέρασε στην αφάνεια. Περνώντας πλέον τις μέρες της σε ένα εργοστάσιο που φτιάχνει πατέ κι έχοντας μόνη της συντροφιά στο σπίτι ένα μπουκάλι ουίσκι, οι δρόμοι της θα διασταυρωθούν με τον 21χρονο Ζαν, με τον οποίο εργάζονται στον ίδιο χώρο, ενώ εκείνος παράλληλα προσπαθεί να κάνει καριέρα ως πυγμάχος. Ο νεαρός την αναγνωρίζει και ξεσκεπάζει την πραγματική της ταυτότητα. Ο πατέρας του ήταν ερωτευμένος μαζί της. Εκείνη το αρνείται αλλά εντέλει αποκαλύπτει την αλήθεια. Ο Ζαν την ερωτεύεται και προσπαθεί να την πείσει ότι πρέπει να κάνει τη μεγάλη της επιστροφή στη μουσική σκηνή. Θα τα καταφέρει; Και θα μπορέσουν δυο άνθρωποι με τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας να είναι μαζί;

Η άποψή μας: Εντάξει, και σπουδαίοι ηθοποιοί επιτρέπεται να κάνουν λάθος επιλογές. Το καλό σερί για έναν ηθοποιό, πέρα από τις υποκριτικές του ικανότητες, έχει να κάνει τόσο με τα σενάρια που πέφτουν στα χέρια του όσο και με τις επιταγές των ατζέντηδων αλλά κάποιες φορές και από την πειθώ νεαρών σκηνοθετών. Λατρεύω την Isabelle Huppert και θεωρώ ότι αποτελεί περίπτωση ανάλογη της Meryl Streep, ότι έχει ενδιαφέρον ακόμα και το να τη βλέπει κανείς να διαβάζει έναν τηλεφωνικό κατάλογο. Εδώ όμως συμμετέχει σε μια ταινία που δεν μπορεί να φτάσει σε ποιότητα ούτε στο νυχάκι του ταλέντου της. Δεν θυμάμαι να την έχω δει σε άλλη ταινία να τραγουδάει κι αυτό είναι ίσως το μοναδικό στοιχείο του φιλμ πάνω στο οποίο μπορείς να βασιστείς για να το προμοτάρεις. Αλλά είναι ολοφάνερο ότι η γυναίκα δεν το έχει με το τραγούδι – δεν έχει την κατάλληλη φωνή – κι αυτό προσπαθεί να το καλύψει με τις αστείες αλλά πρακτικές κινήσεις των χεριών της στις διάφορες performance της.

Εννοείται ότι ο σκηνοθέτης προσπάθησε να καλύψει αυτό το μειονέκτημα με ανάλογη μίνιμουμ χορογραφία αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι το πρέπον, το σωστό, το ευκταίο. Επίσης, οι σκηνές του σεξ δεν την κολακεύουν καθόλου, παρά το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης προσπαθεί να την προστατέψει δείχνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα. Η ταινία δεν πείθει σε καμία περίπτωση και παραπέμπει σε ταινίες της δεκαετίας του '80. Δεν είναι αστεία, δεν είναι θλιβερή, δεν πιστεύεις με την καμία το ρομάντζο, ο νεαρός με το μουστάκι είναι εντελώς αταίριαστος απέναντι στην ηθοποιάρα, δεν μου άρεσε σχεδόν τίποτα στην ταινία. Ίσως θα δοκίμαζα βέβαια λίγο από το πατέ, από αυτό στο οποίο συμμετέχει τόσο μηχανικά η ηρωίδα που υποδύεται η Huppert στο εργοστάσιο.

Η μόνη σκηνή που μου άρεσε πραγματικά και άφηνε υποσχέσεις για κάτι πολύ ενδιαφέρον ήταν εκείνη με τους τίτλους της αρχής, όπου και ελκυστικό ήταν όλο αυτό με τις παράξενες φυσαλίδες και σε κάτι από ανάλογες σεκάνς ταινιών από James Bond παρέπεμπε και μας έκλεινε το μάτι και η μουσική ήταν όμορφη βρε παιδί μου. Αλλά όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, η αρχή είναι μια πλάνη που συμπυκνώνει την πλάνη ολόκληρης της ταινίας: τελικά αποδεικνύεται πως όλο αυτό που βλέπαμε δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα αναβράζον δισκίο κάποιου φαρμάκου. Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένα αναβράζον δισκίο φαρμάκου;