Δυο καρδιές
της Katell Quillévéré. Με τους Tahar Rahim, Emmanuelle Seigner, Anne Dorval, Bouli Lanners, Kool Shen, Monia Chokri, Alice Taglioni, Karim Leklou
We've got five years, that's all we've got!
του zerVo (@moviesltd) 
Χρειάζεται μεγαλείο ψυχής για να πάρεις, σαν κηδεμόνας που πάνω του πλέον πέφτει όλη η ευθύνη, μια τέτοια απόφαση. Καλύτερα, που λένε, να μου βγουν τα μάτια, να μην ξημερωθώ, να με πάρει μονομιάς το δρεπάνι, από να έλθω σε αυτή την θέση. Λογικό κι επόμενο, για μένα, από τους σχεδόν μια ντουζίνα χαρακτήρες που επεξεργάζεται με επιτυχία, η ευαίσθητη Γαλλική ταινία Reparer Les Vivants, η προσωπική μου ταύτιση είναι να γίνει με εκείνους τους δύσμοιρους γονιούς, που πρέπει, επιβάλλεται να αποφασίσουν άμεσα για την τύχη των υγειών οργάνων του παιδιού τους, που η ζωή του αργοσβήνει. Ούτε σαν σκέψη, μαχαιριά. Κι όμως πάντοτε, στο πίσω μέρος του μυαλού όλων, θα πρέπει να είναι γραμμένο εκείνο το σύνθημα του μαχητικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων που λέει "δεν είναι ανάγκη να σου συμβεί για να πεισθείς". Για τα πάντα θα πρέπει πάντοτε να είμαστε προετοιμασμένοι.
Τραγική κατάληξη θα έχει για τα τρία παλικάρια, η αχάραγη βόλτα στον ωκεανό, για να πιάσουν το πρώτο δυνατό κύμα πάνω στις σανίδες τους, καθώς στον δρόμο της επιστροφής στην Χάβρη, θα πέσουν θύματα τροχαίου δυστυχήματος. Ο πιο μικρός της τριάδας, ο γεμάτος ζωντάνια μέχρι τα χθες Σιμόν, θα βγει ζωντανός από τα συντρίμμια, με τεράστιες όμως βλάβες σε όλο του το σώμα και αιματώματα στον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να έχει πέσει σε κώμα και οι λειτουργίες του να υποστηρίζονται μηχανικά. Με τις ημέρες που του απομένουν να είναι μετρημένες, οι ψυχικά κατεστραμμένοι γονείς του, πρέπει σε μικρό χρονικό διάστημα να δώσουν την έγκριση τους, προκειμένου η καρδιά του γιου τους, όσο ακόμη χτυπά, να δοθεί σε κάποιον άλλο συνάνθρωπο, που την έχει άμεση ανάγκη. Απόγνωση και προβληματισμός, τυλίγει τα πρόσωπα τους, αναλογιζόμενοι το μοιραίο που αναπόφευκτα έρχεται.
Στην όχι και τόσο μακρινή πρωτεύουσα της χώρας, η μέσης ηλικίας Κλερ, νιώθει τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, καθώς η χρόνια ανεπάρκεια της καρδιάς της, δεν της επιτρέπει πλέον να πραγματοποιήσει, ούτε τις βασικές της ανάγκες. Τρόμος για μια ενδεχόμενη ανακοπή, όσο εκείνη βρίσκεται μόνη και αβοήθητη στο σπίτι, που έχει συννεφιάσει την σκέψη των δύο παλικαριών της, όσο όμως και την φοβισμένη ψυχή της συμβίας της, της όμορφης σολίστα πιάνου, με την οποία διατηρεί εδώ και καιρό, μυστικό ερωτικό δεσμό.
Μοιάζει με αντίφαση κι όμως στην περίπτωση της πολύτιμης δωρεάς σώματος, στην κυνική όψη του φαινομένου, ισχύει ένας κανόνας μακάβριος και ανατριχιαστικός: Ο επερχόμενος θάνατος του δότη, αυτόματα σημαίνει την αναπτέρωση των φτερών της ζωής εκείνου που θα λάβει το μόσχευμα. Αυτή είναι η ισοπεδωτική ανάλυση της θεάρεστης πράξης, η καινοφανής, που καμία σχέση έχει με την πραγματικότητα, την τεράστια σημασία της ελπίδας που θα γεννήσει στους απελπισμένους που καρτερούν την σωτηρία, η παροχή των ζωτικών οργάνων. Αυτή την σχέση ανάμεσα στον πάροχο και τον λήπτη επιχειρεί να προσεγγίσει με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή η τελευταία δημιουργία της Katell Quilevere, που πολύ λογικά, χωρίζει την αφήγηση της σε δύο πράξεις. Στην τραγική, εκείνη που κόβεται μονομιάς το νήμα της ζωής για ένα άμοιρο παιδί, ούτε καν είκοσι χρονών και στην αισιόδοξη, καθώς η αδέσμευτη, φιλελεύθερη και γεμάτη ζωντάνια καρδιά του, θα εισβάλει στο στήθος μιας γυναίκας που τα πάντα γύρω της μοιάζουν ξοφλημένα.
Πέρα από τους μελοδραματισμούς και τις ακραία φορτισμένες συναισθηματικά σκηνές, που εκ των πραγμάτων θα ήταν φορτωμένο το Heal The Living, μέσα από το πολύπλευρο σενάριο του, επιχειρείται η μελέτη των προσωπικοτήτων όλων όσων συμμετέχουν στην κρίσιμη διαδικασία, από την στιγμή που ανακοινώνεται επίσημα, πως ο νεαρός δεν πρόκειται ποτέ να ανανήψει. Εννοείται πως οι τραγικότερες φιγούρες, είναι εκείνες του πατέρα (ο μουσικός Kool Shen, εξαιρετικός στις στιγμές του) και της σπαρακτικής μάνας (το όνειρο των Μαύρων Φεγγαριών του Polanski, Emmanuelle Seigner, στα 51 της πια) που δεν τολμά να πιστέψει το κακό που την βρήκε. Στην πορεία όμως η κάμερα εστιάζει σε όλο τον περίγυρο που ακολουθεί την πορεία της καρδιάς, του νοσηλευτή που έχει στην φύλαξη του το παιδί (καλός όπως πάντα ο Tahar Rahim), του χειρουργού που θα αναλάβει την εγχείρηση (ο Βέλγος Bouli Lanners), της νοσοκόμας, της αγαπημένης του αγοριού κοπέλας, για να μεταβούμε στο δεύτερο μέρος, στην άλλη πλευρά της εξιστόρησης, στην καρδιοπαθή που αποδίδει όμορφα η Anne Dorval, στην μόνιμα δακρυσμένη πιανίστα ερωμένη της (πανέμορφη όμως συνήθως η Alice Taglioni), στα παιδιά της που μοιάζουν χαμένα στο ενδεχόμενο της απώλειας της μάνας.
Πολύ συγκινητική και ζεστή η ματιά της Φραντσέζας, που σε όχι λίγα σημεία, μοιάζει έντονα ποιητική μέσα από τις ονειρικές της παρεμβάσεις και τα βουρκωμένα φλασμπάκς στην καθημερινότητα ενός νέου, που έβλεπε όλο τον ορίζοντα που ανοίγεται μπρος του, ατέρμονο και απέραντο να τον καρτερεί, εικόνες που τονίζονται στην δραματουργία τους, από τις μελαγχολικές νότες του χαρισματικού κι επιδέξιου μαέστρου Alexandre Desplat. Αισιόδοξο το μήνυμα που αφήνει εντέλει, παρόλη την τραγικότητα της απαρχής του, το Reparer Les Vivants, με το τελευταίο πλάνο, της ορθάνοιχτης καινούργιας ματιάς, που στηρίζεται από την καινούργια καρδιά, υπό τους ήχους του αθάνατου Bowie, να ορίζει τον επίλογο της μεγαλειώδους ανθρώπινης κίνησης.
Στην όχι και τόσο μακρινή πρωτεύουσα της χώρας, η μέσης ηλικίας Κλερ, νιώθει τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, καθώς η χρόνια ανεπάρκεια της καρδιάς της, δεν της επιτρέπει πλέον να πραγματοποιήσει, ούτε τις βασικές της ανάγκες. Τρόμος για μια ενδεχόμενη ανακοπή, όσο εκείνη βρίσκεται μόνη και αβοήθητη στο σπίτι, που έχει συννεφιάσει την σκέψη των δύο παλικαριών της, όσο όμως και την φοβισμένη ψυχή της συμβίας της, της όμορφης σολίστα πιάνου, με την οποία διατηρεί εδώ και καιρό, μυστικό ερωτικό δεσμό.
Μοιάζει με αντίφαση κι όμως στην περίπτωση της πολύτιμης δωρεάς σώματος, στην κυνική όψη του φαινομένου, ισχύει ένας κανόνας μακάβριος και ανατριχιαστικός: Ο επερχόμενος θάνατος του δότη, αυτόματα σημαίνει την αναπτέρωση των φτερών της ζωής εκείνου που θα λάβει το μόσχευμα. Αυτή είναι η ισοπεδωτική ανάλυση της θεάρεστης πράξης, η καινοφανής, που καμία σχέση έχει με την πραγματικότητα, την τεράστια σημασία της ελπίδας που θα γεννήσει στους απελπισμένους που καρτερούν την σωτηρία, η παροχή των ζωτικών οργάνων. Αυτή την σχέση ανάμεσα στον πάροχο και τον λήπτη επιχειρεί να προσεγγίσει με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή η τελευταία δημιουργία της Katell Quilevere, που πολύ λογικά, χωρίζει την αφήγηση της σε δύο πράξεις. Στην τραγική, εκείνη που κόβεται μονομιάς το νήμα της ζωής για ένα άμοιρο παιδί, ούτε καν είκοσι χρονών και στην αισιόδοξη, καθώς η αδέσμευτη, φιλελεύθερη και γεμάτη ζωντάνια καρδιά του, θα εισβάλει στο στήθος μιας γυναίκας που τα πάντα γύρω της μοιάζουν ξοφλημένα.
Πέρα από τους μελοδραματισμούς και τις ακραία φορτισμένες συναισθηματικά σκηνές, που εκ των πραγμάτων θα ήταν φορτωμένο το Heal The Living, μέσα από το πολύπλευρο σενάριο του, επιχειρείται η μελέτη των προσωπικοτήτων όλων όσων συμμετέχουν στην κρίσιμη διαδικασία, από την στιγμή που ανακοινώνεται επίσημα, πως ο νεαρός δεν πρόκειται ποτέ να ανανήψει. Εννοείται πως οι τραγικότερες φιγούρες, είναι εκείνες του πατέρα (ο μουσικός Kool Shen, εξαιρετικός στις στιγμές του) και της σπαρακτικής μάνας (το όνειρο των Μαύρων Φεγγαριών του Polanski, Emmanuelle Seigner, στα 51 της πια) που δεν τολμά να πιστέψει το κακό που την βρήκε. Στην πορεία όμως η κάμερα εστιάζει σε όλο τον περίγυρο που ακολουθεί την πορεία της καρδιάς, του νοσηλευτή που έχει στην φύλαξη του το παιδί (καλός όπως πάντα ο Tahar Rahim), του χειρουργού που θα αναλάβει την εγχείρηση (ο Βέλγος Bouli Lanners), της νοσοκόμας, της αγαπημένης του αγοριού κοπέλας, για να μεταβούμε στο δεύτερο μέρος, στην άλλη πλευρά της εξιστόρησης, στην καρδιοπαθή που αποδίδει όμορφα η Anne Dorval, στην μόνιμα δακρυσμένη πιανίστα ερωμένη της (πανέμορφη όμως συνήθως η Alice Taglioni), στα παιδιά της που μοιάζουν χαμένα στο ενδεχόμενο της απώλειας της μάνας.
Πολύ συγκινητική και ζεστή η ματιά της Φραντσέζας, που σε όχι λίγα σημεία, μοιάζει έντονα ποιητική μέσα από τις ονειρικές της παρεμβάσεις και τα βουρκωμένα φλασμπάκς στην καθημερινότητα ενός νέου, που έβλεπε όλο τον ορίζοντα που ανοίγεται μπρος του, ατέρμονο και απέραντο να τον καρτερεί, εικόνες που τονίζονται στην δραματουργία τους, από τις μελαγχολικές νότες του χαρισματικού κι επιδέξιου μαέστρου Alexandre Desplat. Αισιόδοξο το μήνυμα που αφήνει εντέλει, παρόλη την τραγικότητα της απαρχής του, το Reparer Les Vivants, με το τελευταίο πλάνο, της ορθάνοιχτης καινούργιας ματιάς, που στηρίζεται από την καινούργια καρδιά, υπό τους ήχους του αθάνατου Bowie, να ορίζει τον επίλογο της μεγαλειώδους ανθρώπινης κίνησης.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την Rosebud 21
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική