Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Εκδίκηση του Σαλαζάρ
των Joachim Rønning, Espen Sandberg. Με τους Johnny Depp, Javier Bardem, Brenton Thwaites, Kaya Scodelario, Kevin McNally, Geoffrey Rush, Orlando Bloom, Golshifteh Farahani, Stephen Graham, David Wenham, Martin Klebba
Μια οικογένεια είμαστε, όλοι εμείς, οι Πειρατές!
του zerVo (@moviesltd) 
Αποτέλεσε ένα από τα πιο έξυπνα πρότζεκτς, που έφεραν ποτέ πάνω τους την υπογραφή της μπράντας του αξεπέραστου Μπάρμπα Ουώλτ. Αυτός ο συνδυασμός της ναυτικής περιπέτειας εποχής με το μεταφυσικό στοιχείο, αρχικά σχημάτισε ουρές εκατοντάδων μέτρων στα θεματικά πάρκα της Disneyland, από επισκέπτες που ήθελαν να βιώσουν από κοντά το εντυπωσιακό έκθεμα. Σε συνέχεια βεβαίως της εκμετάλλευσης του τίτλου, οι Πειρατές της Καραϊβικής, εκεί κάπου στις αρχές του Μιλένιουμ, έπαψαν να είναι απλώς κέρινοι και απέκτησαν και σελιλόιντ υφή, με συνέπεια να πραγματοποιηθεί το απόλυτο τζακ ποτ για την Disney, που αντιλήφθηκε πως έχει στα χέρια της ένα χρυσοφόρο κινηματογραφικό πλάνο. Η μία μετά την άλλη οι συνέχειες ακολούθησαν το πρωτότυπο Black Pearl που έσπασε ταμεία κι έτσι απρογραμμάτιστα, η τριλογία μετεξελίχθηκε σε καρέ, για να φτάσουμε σήμερα, δεκαπέντε χρόνια σχεδόν μετά το Start, στο πέμπτο τεύχος του σίριαλ, που μπορεί να φθίνει ποιοτικά, διατηρεί σε υψηλά στάνταρντς τα εμπορικά του επιτεύγματα όμως...
Εννέα χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την μοιραία νύχτα που ο μικρούλης Χένρυ Τέρνερ θα πληροφορηθεί πως ο αγαπημένος του πατέρας, είναι καταδικασμένος από μια πανίσχυρη κατάρα, να παραμείνει εγκλωβισμένος στο σάπιο βυθισμένο κουφάρι του Flying Dutchman και πλέον ήλθε η στιγμή να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να τον απελευθερώσει. Έχοντας μελετήσει καλά όλους τους θαλασσινούς θρύλους και παραδόσεις, καπετανόπουλο πια, γνωρίζει πως η μοναδική του ελπίδα θα είναι να ανακαλύψει που ακριβώς είναι κρυμμένη η πανίσχυρη Τρίαινα του Ποσειδώνα, που η χρήση της είναι ικανή να σπάσει όλα τα ξόρκια που έχουν κατά καιρούς ακουστεί στους ωκεανούς. Για να επιτύχει τον στόχο του, είναι αναγκασμένος να συνεργαστεί με τον μονίμως μέθυσο και αναξιόπιστο Κάπτεν Τζακ Σπάροου, διαβόητο πειρατή που έχει χάσει με τα ανήθικα καμώματα του, την εμπιστοσύνη ακόμη και του για δεκαετίες πιστού του πληρώματος.
Ακόμη κι αν δεν δείχνει ικανός, εξαιτίας της ολοήμερης παράδοσης του στο πιοτό, να φέρει εις πέρας ακόμη και την πιο απλή αποστολή, ο Σπάρρου είναι εκείνος που έχει στην κατοχή του την μοναδική πυξίδα που μπορεί να οδηγήσει καράβι στο πολύτιμο και πανίσχυρο κειμήλιο. Μαζί με την όμορφη τυχοδιώκτη και κυνηγημένη από άπαντες ως μάγισσα, Καρίνα Σμάιθ, που θα κάνει την καρδιά του να σκιρτήσει, ο Χένρυ θα τραβήξει την μακριά ρότα αναζήτησης πάνω στο Μαύρο Μαργαριτάρι, χωρίς να έχει υπολογίσει στην έκρηξη εκδικητικής οργής του Σπανιόλου Καπετάνιου Σαλαζάρ και του απέθαντου πληρώματος της κατακερματισμένης Βασιλικής Φρεγάτας του, που ζητά την τιμωρία του Σπάροου, θεωρώντας τον υπαίτιο για το κακό που τον βρήκε!
Και κάπως έτσι, ακολουθώντας πιστά την πορεία στον ορίζοντα, που χάραξε εκείνη η πρώτη φορά των Pirates Of The Caribbean από τα χέρια του ιδανικού για την θέση του σκηνοθέτη του πλάνου Gore Verbinski, παίρνει φόρα το πιο πρόσφατο μέρος της πενταλογίας, το οποίο δεν έχει να επιδείξει ούτε κάτι το πρωτοφανές, ούτε τίποτα το ευρηματικό στην εξέλιξη του. Ελάχιστες καινοτομίες έχει να προσφέρει η πλοκή της Εκδίκησης του Σαλαζάρ, που για ακόμη μια φορά αντλεί την δυναμική του από τα εντυπωσιακά και εξαιρετικά προσεγμένα οπτικοακουστικά εφέ, που κατά περιόδους κόβουν την ανάσα, απεικονίζοντας από καταπληκτικές ναυμαχίες, καταξεσκισμένους φαντασματένιους ναύτες, κουρσάρους, καρχαρίες, μέχρι και σχίσματα της θαλάσσης, στην Μωσαική τελική σεκάνς, όπου κάνει την εμφάνιση της η θαυματουργή Τριντέντ.
Λιγότερα είναι τα θετικά στοιχεία, σε σχέση με τα αρνητικά, στην ταινία που υπογράφει το ντουέτο σκηνοθετών από την Σκανδιναβία των Ronning και Sandberg, που είχαν επιμεληθεί την διεύθυνση του επίσης θαλασσινού ενδιαφέροντος Kon-Tiki. Κυρίως σε ότι έχει να κάνει με την καρικατουρική, πλέον, μορφή του βουλιαγμένου στο ρούμι Σπάροου, που σωστά για την εξέλιξη της δράσης, υπέχει πια περιφερειακού ρόλου, με αντιφατικά ηγετική παρουσία, αφού μπορεί να δηλώνει το παρόν σε όλες σχεδόν τις σκηνές του έργου (εννοείται πως στις περισσότερες βρίσκεται με μια αγχόνη περασμένη στο λαιμό του) δεν βρίσκεται όμως ο ίδιος στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Εκεί που έχει περάσει από τούδε και στο εξής ο μικρός καπεταναίος με το πανίσχυρο DNA, γιόκας του Orlando Bloom - Γουίλ και της Keira Knightley - Ελίζαμπεθ, που εννοείται θα πρωταγωνιστήσει και σε οποιαδήποτε μελλοντική "όλοι μια οικογένεια είμαστε πλέον" εκδοχή, δυστυχώς όμως με την μορφή του άνευρου και μισκάστ Brenton Thwaites, που δεν πολυκολλάει στο γενικότερο σύνολο.
Στα συν αναμφίβολα περνάει και το γεγονός πως, συνοδευτικά με την διατήρηση του ασταμάτητου τέμπο, επιχειρείται μια πιο οικογενειακή προσέγγιση στον μύθο, που μπορεί από ένα σημείο και μετά να μυρίζει προβλεψιμότητα, δείχνει όμως πως οι ιθύνοντες το παλεύουν να τονώσουν το στόρι που λογικά έχει βαρύνει μετά από τόσα τσάπτερς. Το τρίγωνο των αστέρων Depp - Bardem - Rush λειτουργεί απλώς και μόνο σαν μαγνήτης των υποψήφιων θεατών, που θα διαβάσουν τα ονόματα τους στην μαρκίζα. Ο ωραίος Johnny δεν διαβαίνει και τις καλύτερες ημέρες της καριέρας του και μετά από ένα σωρό φλόπες, μόνο η σιγουριά των Πειρατών μπορεί να τον διατηρήσει ζωντανό στο σταρικό επίκεντρο. Ο Ίβηρας Javier παλεύει πολύ, το πρόσφατο διάστημα, να διαγράψει όσα σπουδαία έχει καταγράψει στο παλμαρέ του, από την αρχή της πορείας του. Όσο για τον έμπειρο Αυστραλέζο Geoffrey είναι ο τύπος που του αρκούν δύο τρεις ατάκες για να επιβιώσει ερμηνευτικά. Στ' αλήθεια γιατί στην μυθοπλασία...
Εκτιμώ πως με το Dead Men Tell No Tales, που μάλλον αποδεικνύεται το πιο αδύναμο κρικάκι στην Πειρατική αλυσίδα, αντιγράφοντας θεματικά όσο μπορεί περισσότερο το προ αιώνων ορίτζιναλ, οι φανατικοί φίλοι της σειράς, θα μείνουν ικανοποιημένοι, μιας και τους προσφέρει όσα ζητούν αφήνοντας το αντίτιμο στο γκισέ, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Άλλωστε μιλάμε για έναν τίτλο που έχει πάρει από καιρό φθίνουσα πορεία, δεν ανταποδίδει με την ίδια ευκολία πίσω στα ταμεία της Disney όσα κόστισε, δίχως πάντως ετούτο να σημαίνει πως δεν ορίζει ένα ασφαλές στοίχημα για τους χρηματοδότες. Ένα διωράκι, τίγκα στην αλμύρα και το ιώδιο, που χωρίς να με χαλάει, μου έδωσε την εντύπωση πως το είχα παρακολουθήσει κάποτε ξανά...
Ακόμη κι αν δεν δείχνει ικανός, εξαιτίας της ολοήμερης παράδοσης του στο πιοτό, να φέρει εις πέρας ακόμη και την πιο απλή αποστολή, ο Σπάρρου είναι εκείνος που έχει στην κατοχή του την μοναδική πυξίδα που μπορεί να οδηγήσει καράβι στο πολύτιμο και πανίσχυρο κειμήλιο. Μαζί με την όμορφη τυχοδιώκτη και κυνηγημένη από άπαντες ως μάγισσα, Καρίνα Σμάιθ, που θα κάνει την καρδιά του να σκιρτήσει, ο Χένρυ θα τραβήξει την μακριά ρότα αναζήτησης πάνω στο Μαύρο Μαργαριτάρι, χωρίς να έχει υπολογίσει στην έκρηξη εκδικητικής οργής του Σπανιόλου Καπετάνιου Σαλαζάρ και του απέθαντου πληρώματος της κατακερματισμένης Βασιλικής Φρεγάτας του, που ζητά την τιμωρία του Σπάροου, θεωρώντας τον υπαίτιο για το κακό που τον βρήκε!
Και κάπως έτσι, ακολουθώντας πιστά την πορεία στον ορίζοντα, που χάραξε εκείνη η πρώτη φορά των Pirates Of The Caribbean από τα χέρια του ιδανικού για την θέση του σκηνοθέτη του πλάνου Gore Verbinski, παίρνει φόρα το πιο πρόσφατο μέρος της πενταλογίας, το οποίο δεν έχει να επιδείξει ούτε κάτι το πρωτοφανές, ούτε τίποτα το ευρηματικό στην εξέλιξη του. Ελάχιστες καινοτομίες έχει να προσφέρει η πλοκή της Εκδίκησης του Σαλαζάρ, που για ακόμη μια φορά αντλεί την δυναμική του από τα εντυπωσιακά και εξαιρετικά προσεγμένα οπτικοακουστικά εφέ, που κατά περιόδους κόβουν την ανάσα, απεικονίζοντας από καταπληκτικές ναυμαχίες, καταξεσκισμένους φαντασματένιους ναύτες, κουρσάρους, καρχαρίες, μέχρι και σχίσματα της θαλάσσης, στην Μωσαική τελική σεκάνς, όπου κάνει την εμφάνιση της η θαυματουργή Τριντέντ.
Λιγότερα είναι τα θετικά στοιχεία, σε σχέση με τα αρνητικά, στην ταινία που υπογράφει το ντουέτο σκηνοθετών από την Σκανδιναβία των Ronning και Sandberg, που είχαν επιμεληθεί την διεύθυνση του επίσης θαλασσινού ενδιαφέροντος Kon-Tiki. Κυρίως σε ότι έχει να κάνει με την καρικατουρική, πλέον, μορφή του βουλιαγμένου στο ρούμι Σπάροου, που σωστά για την εξέλιξη της δράσης, υπέχει πια περιφερειακού ρόλου, με αντιφατικά ηγετική παρουσία, αφού μπορεί να δηλώνει το παρόν σε όλες σχεδόν τις σκηνές του έργου (εννοείται πως στις περισσότερες βρίσκεται με μια αγχόνη περασμένη στο λαιμό του) δεν βρίσκεται όμως ο ίδιος στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Εκεί που έχει περάσει από τούδε και στο εξής ο μικρός καπεταναίος με το πανίσχυρο DNA, γιόκας του Orlando Bloom - Γουίλ και της Keira Knightley - Ελίζαμπεθ, που εννοείται θα πρωταγωνιστήσει και σε οποιαδήποτε μελλοντική "όλοι μια οικογένεια είμαστε πλέον" εκδοχή, δυστυχώς όμως με την μορφή του άνευρου και μισκάστ Brenton Thwaites, που δεν πολυκολλάει στο γενικότερο σύνολο.
Στα συν αναμφίβολα περνάει και το γεγονός πως, συνοδευτικά με την διατήρηση του ασταμάτητου τέμπο, επιχειρείται μια πιο οικογενειακή προσέγγιση στον μύθο, που μπορεί από ένα σημείο και μετά να μυρίζει προβλεψιμότητα, δείχνει όμως πως οι ιθύνοντες το παλεύουν να τονώσουν το στόρι που λογικά έχει βαρύνει μετά από τόσα τσάπτερς. Το τρίγωνο των αστέρων Depp - Bardem - Rush λειτουργεί απλώς και μόνο σαν μαγνήτης των υποψήφιων θεατών, που θα διαβάσουν τα ονόματα τους στην μαρκίζα. Ο ωραίος Johnny δεν διαβαίνει και τις καλύτερες ημέρες της καριέρας του και μετά από ένα σωρό φλόπες, μόνο η σιγουριά των Πειρατών μπορεί να τον διατηρήσει ζωντανό στο σταρικό επίκεντρο. Ο Ίβηρας Javier παλεύει πολύ, το πρόσφατο διάστημα, να διαγράψει όσα σπουδαία έχει καταγράψει στο παλμαρέ του, από την αρχή της πορείας του. Όσο για τον έμπειρο Αυστραλέζο Geoffrey είναι ο τύπος που του αρκούν δύο τρεις ατάκες για να επιβιώσει ερμηνευτικά. Στ' αλήθεια γιατί στην μυθοπλασία...
Εκτιμώ πως με το Dead Men Tell No Tales, που μάλλον αποδεικνύεται το πιο αδύναμο κρικάκι στην Πειρατική αλυσίδα, αντιγράφοντας θεματικά όσο μπορεί περισσότερο το προ αιώνων ορίτζιναλ, οι φανατικοί φίλοι της σειράς, θα μείνουν ικανοποιημένοι, μιας και τους προσφέρει όσα ζητούν αφήνοντας το αντίτιμο στο γκισέ, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Άλλωστε μιλάμε για έναν τίτλο που έχει πάρει από καιρό φθίνουσα πορεία, δεν ανταποδίδει με την ίδια ευκολία πίσω στα ταμεία της Disney όσα κόστισε, δίχως πάντως ετούτο να σημαίνει πως δεν ορίζει ένα ασφαλές στοίχημα για τους χρηματοδότες. Ένα διωράκι, τίγκα στην αλμύρα και το ιώδιο, που χωρίς να με χαλάει, μου έδωσε την εντύπωση πως το είχα παρακολουθήσει κάποτε ξανά...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Μαΐου 2017 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική