Η βοηθός
του Olivier Assayas. Mε τους Kristen Stewart, Lars Eidinger, Sigrid Bouaziz, Anders Danielsen Lie, Ty Olwin, Hammou Graïa, Nora Von Waldstätten, Benjamin Biolay
Μια Αμερικανίδα στο Παρίσι
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Ghostbuster!
Ο Olivier Assayas είναι μια από τις ιδιαίτερες περιπτώσεις σκηνοθετών. Έτσι κι αλλιώς οι ταινίες του είναι αταξινόμητες και μπορεί τη μια να πιάσει υψηλές επιδόσεις και την άλλη να βυθιστεί αύτανδρος. Πιο αγαπημένη μου από τις 15 μεγάλου μήκους ταινίες που έχει γυρίσει αυτός ο πρώην κριτικός κινηματογράφου είναι το απολαυστικό «Irma Vep», το οποίο είχα δει στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1996! 20 χρόνια μετά, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο τμήμα με τίτλο «Ειδικές Προβολές» η τελευταία του ταινία, «Η βοηθός» (Personal Shopper). Την ταινία την είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών όπου όχι μόνο συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα αλλά μοιράστηκε (προς έκπληξη όλων!) και το βραβείο σκηνοθεσίας, μαζί με την «Αποφοίτηση» του Cristian Mungiu.
Η επόμενη ταινία του Olivier Assayas θα είναι μια πραγματική έκπληξη! Ονομάζεται «Idol's Eye», είναι να βγει στις αίθουσες το 2018 και πρωταγωνιστούν σε αυτήν οι Sylvester Stallone, Rachel Weisz και Robert Pattinson. Καθόλου απίθανο να τη δούμε να διαγωνίζεται στο φεστιβάλ των Καννών... του χρόνου! Να δω τον Sly να βολτάρει στην Κρουαζέτ και τι στον κόσμο!!!
Η υπόθεση: Η Μορίν είναι μια νεαρή Αμερικανίδα που πηγαίνει στο Παρίσι. Εκεί πέθανε ο δίδυμος αδελφός της, ο Λιούις. Κι εκείνη όπως ο Λιούις, πάσχει από αδύναμη καρδιά και είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλο πως όποιος «έφευγε» πρώτος, θα έβρισκε τρόπο να επικοινωνήσει με τον δίδυμό του από το επέκεινα. Η Μορίν είναι μέντιουμ, όπως ήταν και ο αδελφός της. Έχει τρόπο δηλαδή να επικοινωνεί με τους νεκρούς. Περιμένοντας για σημάδι από τον αδελφό της βγάζει τα προς το ζην ως προσωπική βοηθός της Κίρας, μιας κακομαθημένης διασημότητας των media. Κουβαλάει επώνυμα ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα για την Κίρα, που τα φοράει και τα επιστρέφει πίσω. Η Μορίν δεν επιτρέπεται να φορέσει τίποτε από όλα αυτά: προορίζονται μόνο για την Κίρα. Αυτή είναι μια δουλειά που η Μορίν μισεί. Με τη βοήθεια της πρώην κοπέλας του αδελφού της προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο της ζωής της, στην οποία διέρχεται μια προσωπική και πνευματική κρίση. Κι ένα βίαιο γεγονός θα δυσκολέψει τη ζωή της ακόμα περισσότερο.
Η άποψή μας: Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία με φαντάσματα αλά art style. Παρά την αδυναμία του σεναρίου, που φλερτάρει με το να πέσει θύμα χλευασμού ανά πάσα στιγμή – το υπογράφει ο ίδιος ο Assayas – η σκηνοθεσία είναι ικανοποιητικότατη. Δεν είναι τυχαίος δημιουργός ο άνθρωπος και ως αφηγητής μια χαρά τα πάει. Παίζει με τους κανόνες των ταινιών τρόμου αλλά σαφώς αυτή δεν είναι μια κλασική ταινία τρόμου. Είναι μια ταινία γεμάτη σύμβολα, γεμάτη αμφισημίες, γεμάτη «τροφή για σκέψη» χωρίς πολύ... σκέψη εντέλει!
Εκείνο, πάντως, που ξεχωρίζει στην ταινία με διαφορά είναι η σημαντική βελτίωση της Stewart ως ηθοποιού. Κρατάει την ταινία επάνω της χωρίς να βοηθιέται από το σενάριο. Καμία σχέση με την Bella από τη σειρά ταινιών «Λυκόφως» λοιπόν! Εδώ είναι μια ώριμη ηθοποιός, τόσο ώριμη και τόσο απελευθερωμένη από το καταπιεστικό Χόλιγουντ που μας χαρίζει και δυο γυμνές εμφανίσεις και μια σκηνή αυνανισμού. Και δεν κάνω πλάκα: θεωρώ πως δεν θα δεχόταν με τίποτα να κάνει κάτι τόσο τολμηρό, τόσο... ευρωπαϊκό σε μια χολιγουντιανή ταινία. Ο Assayas έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της από την προηγούμενη συνεργασία τους, το σαφώς ανώτερο «Τα σύννεφα του Σιλς Μαρία», κι εκείνη του παραδίδει τον καλύτερο εαυτό της ψυχή τε και σώματι! Η ταινία του είναι πραγματικά κουλή, δεν υπακούει σε κανόνες, δεν ξέρεις πού σε πάει, αλλά δεν είναι ποτέ βαρετή. Ιδίως από τη στιγμή που η Μορίν αρχίζει να υπακούει στα sms – διαταγές που τις στέλνονται από άγνωστο αποστολέα, το πράγμα αποκτά κι ένα ενδιαφέρον θριλερίστικο. Και το φινάλε μας βρίσκει στην Ανατολή, σε περιοχές σαφώς πιο μυστικιστικές από την καλυμμένη από σκεπτικισμό Ευρώπη.
Εντέλει, μια ήσσονος σημασίας ταινία που παγιώνει πλέον ότι η Stewart είναι μια πολύ ταλαντούχα ηθοποιός, που μπορεί να μας εκπλήξει ιδίως όταν την καθοδηγεί κάποιος δημιουργός τον οποίο εμπιστεύεται. Και είναι μια ταινία που δείχνει ότι ο Assayas διέρχεται δημιουργική κρίση – αλλά όχι τέτοια που να οδηγεί σε τόσο μεγάλο κράξιμο από τους κριτικούς που είδαν την ταινία στις Κάννες – υπήρξαν γιουχαΐσματα στη δημοσιογραφική προβολή.
Πέρα όλων των άλλων έχει και το μήνυμά της η ταινία: για να ξορκίσεις τα «φαντάσματα» από το παρελθόν που κινούνται γύρω σου θα πρέπει να ξορκίσεις την ίδια σου την ψυχή. Τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η υπόθεση: Η Μορίν είναι μια νεαρή Αμερικανίδα που πηγαίνει στο Παρίσι. Εκεί πέθανε ο δίδυμος αδελφός της, ο Λιούις. Κι εκείνη όπως ο Λιούις, πάσχει από αδύναμη καρδιά και είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλο πως όποιος «έφευγε» πρώτος, θα έβρισκε τρόπο να επικοινωνήσει με τον δίδυμό του από το επέκεινα. Η Μορίν είναι μέντιουμ, όπως ήταν και ο αδελφός της. Έχει τρόπο δηλαδή να επικοινωνεί με τους νεκρούς. Περιμένοντας για σημάδι από τον αδελφό της βγάζει τα προς το ζην ως προσωπική βοηθός της Κίρας, μιας κακομαθημένης διασημότητας των media. Κουβαλάει επώνυμα ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα για την Κίρα, που τα φοράει και τα επιστρέφει πίσω. Η Μορίν δεν επιτρέπεται να φορέσει τίποτε από όλα αυτά: προορίζονται μόνο για την Κίρα. Αυτή είναι μια δουλειά που η Μορίν μισεί. Με τη βοήθεια της πρώην κοπέλας του αδελφού της προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο της ζωής της, στην οποία διέρχεται μια προσωπική και πνευματική κρίση. Κι ένα βίαιο γεγονός θα δυσκολέψει τη ζωή της ακόμα περισσότερο.
Η άποψή μας: Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία με φαντάσματα αλά art style. Παρά την αδυναμία του σεναρίου, που φλερτάρει με το να πέσει θύμα χλευασμού ανά πάσα στιγμή – το υπογράφει ο ίδιος ο Assayas – η σκηνοθεσία είναι ικανοποιητικότατη. Δεν είναι τυχαίος δημιουργός ο άνθρωπος και ως αφηγητής μια χαρά τα πάει. Παίζει με τους κανόνες των ταινιών τρόμου αλλά σαφώς αυτή δεν είναι μια κλασική ταινία τρόμου. Είναι μια ταινία γεμάτη σύμβολα, γεμάτη αμφισημίες, γεμάτη «τροφή για σκέψη» χωρίς πολύ... σκέψη εντέλει!
Εκείνο, πάντως, που ξεχωρίζει στην ταινία με διαφορά είναι η σημαντική βελτίωση της Stewart ως ηθοποιού. Κρατάει την ταινία επάνω της χωρίς να βοηθιέται από το σενάριο. Καμία σχέση με την Bella από τη σειρά ταινιών «Λυκόφως» λοιπόν! Εδώ είναι μια ώριμη ηθοποιός, τόσο ώριμη και τόσο απελευθερωμένη από το καταπιεστικό Χόλιγουντ που μας χαρίζει και δυο γυμνές εμφανίσεις και μια σκηνή αυνανισμού. Και δεν κάνω πλάκα: θεωρώ πως δεν θα δεχόταν με τίποτα να κάνει κάτι τόσο τολμηρό, τόσο... ευρωπαϊκό σε μια χολιγουντιανή ταινία. Ο Assayas έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της από την προηγούμενη συνεργασία τους, το σαφώς ανώτερο «Τα σύννεφα του Σιλς Μαρία», κι εκείνη του παραδίδει τον καλύτερο εαυτό της ψυχή τε και σώματι! Η ταινία του είναι πραγματικά κουλή, δεν υπακούει σε κανόνες, δεν ξέρεις πού σε πάει, αλλά δεν είναι ποτέ βαρετή. Ιδίως από τη στιγμή που η Μορίν αρχίζει να υπακούει στα sms – διαταγές που τις στέλνονται από άγνωστο αποστολέα, το πράγμα αποκτά κι ένα ενδιαφέρον θριλερίστικο. Και το φινάλε μας βρίσκει στην Ανατολή, σε περιοχές σαφώς πιο μυστικιστικές από την καλυμμένη από σκεπτικισμό Ευρώπη.
Εντέλει, μια ήσσονος σημασίας ταινία που παγιώνει πλέον ότι η Stewart είναι μια πολύ ταλαντούχα ηθοποιός, που μπορεί να μας εκπλήξει ιδίως όταν την καθοδηγεί κάποιος δημιουργός τον οποίο εμπιστεύεται. Και είναι μια ταινία που δείχνει ότι ο Assayas διέρχεται δημιουργική κρίση – αλλά όχι τέτοια που να οδηγεί σε τόσο μεγάλο κράξιμο από τους κριτικούς που είδαν την ταινία στις Κάννες – υπήρξαν γιουχαΐσματα στη δημοσιογραφική προβολή.
Πέρα όλων των άλλων έχει και το μήνυμά της η ταινία: για να ξορκίσεις τα «φαντάσματα» από το παρελθόν που κινούνται γύρω σου θα πρέπει να ξορκίσεις την ίδια σου την ψυχή. Τον ίδιο σου τον εαυτό.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Μαΐου 2017 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική