Όταν τελειώσει ο έρωτας
του Joachim Lafosse. Με τους Bérénice Bejo, Cédric Kahn, Jade Soentjens, Margaux Soentjens, Marthe Keller, Pascal Rogard, Catherine Salée, Ariane Rousseau, Philippe Jeusette, Francesco Italiano, Annick Johnson, Tibo Vandenborre
Εταιρική εκκαθάριση...
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι κάτι στιγμές που οι κυνικοί της παρέας, οι ορθολογιστές και ισοπεδωτές των πάντων, πετούν την εξυπνάδα, που έχουν κάπου κι εκείνοι ακούσει, καθώς η κουβέντα περιπλέκεται γύρω από ζητήματα γαμήλιας συμβίωσης. Μια σύμβαση είναι, μια με την σφραγίδα του νόμου κολεγιά, μια εταιρία. Με δύο συνεταίρους, εσχάτως όχι αναγκαστικά διαφορετικού φύλου, που ο καθείς κατέχει το μερίδιο του και σε βάθος χρόνου καλείται να συνεισφέρει εκείνα που μπορεί για να την διατηρήσει ζωντανή και στα πόδια της, για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα. Φιλοσοφία με γερή συμβολαιογραφική βάση, μηδενική όμως συναισθηματική κι ανθρώπινη. Ακόμη και στις συμφωνίες δια χειραψίας, το ψυχικό σκέλος είναι εκείνο που παίζει τον πιο βασικό ρόλο, οι οντότητες που δίνουν τα χέρια, οι μορφές τους. Τι συμβαίνει όμως όταν τελειώσει ο έρωτας? Πάει? Πέθανε ο δεσμός? Όχι! Δεν είναι εκείνος ο μοναδικός πυλώνας που πάνω του πέφτουν τα βάρη για να κρατήσει μια σχέση για πάντα στέρεη και δυνατή. Είναι κι άλλοι παράγοντες, ενδεχόμενα πολύ πιο ισχυροί...
Μετά από δεκαπέντε χρόνια γάμου, όπως όλα δείχνουν, ο Μπορίς και η Μαρί, βρίσκονται ένα μόλις βήμα πριν υπογράψουν κοινή συναινέσει το διαζευκτήριο. Εκείνος ανεύθυνος, δίχως ποτέ να έχει γνοιαστεί δευτερόλεπτο για το πως τα βγάζουν πέρα οικονομικά, έχει ανοίξει τρύπες και χρέη παντού, με τους τοκογλύφους να τον αναζητούν ακόμη και μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Εκείνη, απόμακρη και ψυχρή, απογοητευμένη από την διαρκώς παιδιάστικη συμπεριφορά του συζύγου της και πολλές φορές παρακινούμενη από τις αρνητικές, για εκείνον, συμβουλές της φιλικής της συντροφιάς, δεν μπορεί πλέον να διανοηθεί πως μπορεί η παρτίδα τους να σωθεί. Και υπάρχουν και δύο παιδιά, δύο κοριτσάκια αγγελικά, που μέσα στην άγνοια της αθωότητας τους, θα ήθελαν πολύ, ο παιχνιδιάρης μπαμπάς τους και η λατρεμένη μαμά που τις φροντίζει να μείνουν για πάντα μαζί...
Ο έρως όμως έχει σβήσει από τις ψυχές των δύο, που μια φορά κι έναν καιρό ενώθηκαν σε σάρκα μία. Δεν υπάρχει πλέον καμία κοινή συνισταμένη στην πορεία τους, δεν βρίσκεται ο παραμικρός λόγος, όπως σθεναρά πιστεύουν (με άνισο καταμερισμό πίστης στον χωρισμό, είναι η αλήθεια και είναι προφανές ποιος αισιοδοξεί από τους δύο περισσότερο πως ο γάμος τους θα επιβιώσει) για να μείνουν μαζί και ακόμη κι αν διαφανεί στον ορίζοντα έστω και μια ηλιαχτίδα ελπίδας, σύντομα θα τρεμοσβήσει εν μέσω φασαριών, καυγάδων ίσως και ενδεχόμενων χειροδικιών. Να υποθέσουμε όμως, πως κάποια στιγμή της ζωής τους, ετούτοι εδώ οι δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν, ερωτεύτηκαν, έκαναν σχέδια για το κοινό τους μέλλον, κάτω από την ίδια στέγη, δίνοντας όρκο πως θα μείνουν για πάντοτε μονοιασμένοι και αγαπημένοι? Όχι, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, αφού οι εικόνες που με σκληρό τρόπο μας σερβίρει το After Love, πείθουν πως ανάμεσα τους, πάντοτε πρέπει να υπήρξαν συρματοπλέγματα, που καθιστούν την γαμήλια επιλογή τους εξαρχής λανθασμένη...
Όπως λανθασμένη κρίνεται και στην πραγματική, πέραν της κινηματογραφικής, ζωή, η επιπόλαια τάση προς τον γάμο, όπως αναδεικνύει η στατιστική έρευνα, του χωρισμού ολοένα και περισσότερων ζευγαριών στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο. Φαινόμενο που δεν γίνεται να εξηγηθεί εύκολα και έχει να κάνει περισσότερο με την αδυναμία κοινής, ομαδικής κρούσης, των ζητημάτων που καθημερινώς μαστίζουν την φαμίλια. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, για να επιστρέφω στο επί της παρούσης καθαρόαιμα Φραντσέζικο καλλιτεχνικό πόνημα, χωρίς να υποκινούμαι από καμία τάση της υποστήριξης του ανδρός (ως άνδρας) με την ανευθυνότητα του Μπορίς, αλλά το κέφι, την λατρεία, την φλόγα που βγάζουν τα μάτια του, μπορώ να (συ)ζήσω. Με την μακρόστενη μουτράκλα της Κυράς, που είναι και τόσο αχώνευτα αδύνατη πανάθεμα την, ώστε να εκτοξεύει στα ουράνια την ολοήμερα στρίμα της, δεν διαβιώνεις ούτε δευτερόλεπτο. Τι της βρήκε ο φουκαράς, που για ενενήντα λεπτά δεν βγάζει ούτε μισό χαμόγελο, παραμένει μόνιμα καρφωμένη σε έναν καναπέ διαβάζοντας φιλοσοφικά βιβλία και μπορεί να ταιριάξει χνώτα μόνο με τις αλλεργικές κουμπαρομπεμπέκες?
Είναι πλέον αποδεκτό από την σινεφίλ κοινότητα, πως κάθε καινούργιο έργο που φέρει την υπογραφή του Joachim Lafosse, θα είναι το λιγότερο, πολύ ενδιαφέρον. Ο Βέλγος ντιρέκτορας από την εποχή του Nue Propriete και του Eleve Libre που στα μέρη μας είδαμε μόνο σε φεστιβάλς και πιο πρόσφατα του συνταρακτικής αφήγησης A Perdre La Raison, αλλά και τους πιο ακτιβιστικής δράσης Les Chevaliers Blancs, έχει αποδείξει πως είναι σπουδαίος μάστορας στην ανάπτυξη των ανθρώπινων χαρακτήρων των σεναρίων του. Ιστοριών βγαλμένων μέσα από την ίδια την ζωή και ικανών να μοιράσουν στην πλατεία ερωτήματα τέτοια, που θα τα πάρει μαζί της προς περαιτέρω επεξεργασία, ζορισμένη μην τύχει και κάτι παρόμοιο συμβεί και εντός των δικών της οικογενειακών τειχών.
Με όπλο του τις πανέμορφες ρεαλιστικές ερμηνείες του υπό διάλυση ζευγαριού που τις τελευταίες ημέρες της ύπαρξης του αφηγείται, δηλαδή ενός καταπληκτικού Cedric Kahn ως παλιμπαιδίζοντα κανακάρη, που ούτε καν ξέρει αν έχει μισό ευρώ στην τσέπη και μιας κατά πολύ λιγότερο λαμπερής από την περίοδο του Αρτίστα που την γνωρίσαμε, Berenice Bejo, με μηδενικό μακιγιάζ να αποδίδει την ταλαιπωρημένη "λογίστρια" Μαρί, το L'Economie Du Couple, φωτογραφίζει με σαφήνεια και ακρίβεια, τις δραματικές στιγμές κατάπτωσης ενός μοντέρνου ντουέτου, λίγο πριν επέλθει η οριστική καταστροφή. Του εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι΄αλλού ανδρόγυνου, που κάτι τα συμφέροντα, κάτι οι ασυμφωνίες χαρακτήρων το έστειλαν μια ώρα αρχύτερα στην δικηγόρο. Ελλείψει αγάπης και αλληλεγγύης... Για την εταιρική εκκαθάριση. Μακάρι να μην είναι παντού έτσι.
Ο έρως όμως έχει σβήσει από τις ψυχές των δύο, που μια φορά κι έναν καιρό ενώθηκαν σε σάρκα μία. Δεν υπάρχει πλέον καμία κοινή συνισταμένη στην πορεία τους, δεν βρίσκεται ο παραμικρός λόγος, όπως σθεναρά πιστεύουν (με άνισο καταμερισμό πίστης στον χωρισμό, είναι η αλήθεια και είναι προφανές ποιος αισιοδοξεί από τους δύο περισσότερο πως ο γάμος τους θα επιβιώσει) για να μείνουν μαζί και ακόμη κι αν διαφανεί στον ορίζοντα έστω και μια ηλιαχτίδα ελπίδας, σύντομα θα τρεμοσβήσει εν μέσω φασαριών, καυγάδων ίσως και ενδεχόμενων χειροδικιών. Να υποθέσουμε όμως, πως κάποια στιγμή της ζωής τους, ετούτοι εδώ οι δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν, ερωτεύτηκαν, έκαναν σχέδια για το κοινό τους μέλλον, κάτω από την ίδια στέγη, δίνοντας όρκο πως θα μείνουν για πάντοτε μονοιασμένοι και αγαπημένοι? Όχι, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, αφού οι εικόνες που με σκληρό τρόπο μας σερβίρει το After Love, πείθουν πως ανάμεσα τους, πάντοτε πρέπει να υπήρξαν συρματοπλέγματα, που καθιστούν την γαμήλια επιλογή τους εξαρχής λανθασμένη...
Όπως λανθασμένη κρίνεται και στην πραγματική, πέραν της κινηματογραφικής, ζωή, η επιπόλαια τάση προς τον γάμο, όπως αναδεικνύει η στατιστική έρευνα, του χωρισμού ολοένα και περισσότερων ζευγαριών στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο. Φαινόμενο που δεν γίνεται να εξηγηθεί εύκολα και έχει να κάνει περισσότερο με την αδυναμία κοινής, ομαδικής κρούσης, των ζητημάτων που καθημερινώς μαστίζουν την φαμίλια. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, για να επιστρέφω στο επί της παρούσης καθαρόαιμα Φραντσέζικο καλλιτεχνικό πόνημα, χωρίς να υποκινούμαι από καμία τάση της υποστήριξης του ανδρός (ως άνδρας) με την ανευθυνότητα του Μπορίς, αλλά το κέφι, την λατρεία, την φλόγα που βγάζουν τα μάτια του, μπορώ να (συ)ζήσω. Με την μακρόστενη μουτράκλα της Κυράς, που είναι και τόσο αχώνευτα αδύνατη πανάθεμα την, ώστε να εκτοξεύει στα ουράνια την ολοήμερα στρίμα της, δεν διαβιώνεις ούτε δευτερόλεπτο. Τι της βρήκε ο φουκαράς, που για ενενήντα λεπτά δεν βγάζει ούτε μισό χαμόγελο, παραμένει μόνιμα καρφωμένη σε έναν καναπέ διαβάζοντας φιλοσοφικά βιβλία και μπορεί να ταιριάξει χνώτα μόνο με τις αλλεργικές κουμπαρομπεμπέκες?
Είναι πλέον αποδεκτό από την σινεφίλ κοινότητα, πως κάθε καινούργιο έργο που φέρει την υπογραφή του Joachim Lafosse, θα είναι το λιγότερο, πολύ ενδιαφέρον. Ο Βέλγος ντιρέκτορας από την εποχή του Nue Propriete και του Eleve Libre που στα μέρη μας είδαμε μόνο σε φεστιβάλς και πιο πρόσφατα του συνταρακτικής αφήγησης A Perdre La Raison, αλλά και τους πιο ακτιβιστικής δράσης Les Chevaliers Blancs, έχει αποδείξει πως είναι σπουδαίος μάστορας στην ανάπτυξη των ανθρώπινων χαρακτήρων των σεναρίων του. Ιστοριών βγαλμένων μέσα από την ίδια την ζωή και ικανών να μοιράσουν στην πλατεία ερωτήματα τέτοια, που θα τα πάρει μαζί της προς περαιτέρω επεξεργασία, ζορισμένη μην τύχει και κάτι παρόμοιο συμβεί και εντός των δικών της οικογενειακών τειχών.
Με όπλο του τις πανέμορφες ρεαλιστικές ερμηνείες του υπό διάλυση ζευγαριού που τις τελευταίες ημέρες της ύπαρξης του αφηγείται, δηλαδή ενός καταπληκτικού Cedric Kahn ως παλιμπαιδίζοντα κανακάρη, που ούτε καν ξέρει αν έχει μισό ευρώ στην τσέπη και μιας κατά πολύ λιγότερο λαμπερής από την περίοδο του Αρτίστα που την γνωρίσαμε, Berenice Bejo, με μηδενικό μακιγιάζ να αποδίδει την ταλαιπωρημένη "λογίστρια" Μαρί, το L'Economie Du Couple, φωτογραφίζει με σαφήνεια και ακρίβεια, τις δραματικές στιγμές κατάπτωσης ενός μοντέρνου ντουέτου, λίγο πριν επέλθει η οριστική καταστροφή. Του εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι΄αλλού ανδρόγυνου, που κάτι τα συμφέροντα, κάτι οι ασυμφωνίες χαρακτήρων το έστειλαν μια ώρα αρχύτερα στην δικηγόρο. Ελλείψει αγάπης και αλληλεγγύης... Για την εταιρική εκκαθάριση. Μακάρι να μην είναι παντού έτσι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική