Η ένατη ζωή του Λούις Ντραξ
του Alexandre Aja. Με τους Jamie Dornan, Sarah Gadon, Aaron Paul, Aiden Longworth, Oliver Platt, Molly Parker, Julian Wadham, Jane McGregor, Barbara Hershey
Εμένα, δεν μ'αγάπησε κανείς?
του zerVo (@moviesltd) 
Κάποτε θυμάμαι λέγαμε, αναφερόμενοι σε κάποιο μακάβριο έγκλημα που λάμβανε χώρα στα μέρη μας, πως αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στο σινεμά, για να αναδείξουμε την απιθανότητα του φονικού. Με τις παραβατικές τάσεις της κοινωνίας πλέον να έχουν οδηγηθεί στα άκρα και τους παρανοϊκούς εγκληματίες να καραδοκούν να αποδείξουν πως τα ευφάνταστα χολιγουντιανά σενάρια, μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, ο κινηματογράφος πια καλείται να κοντράρει στα ίσα την αλήθεια και ακόμη κι αν το κατορθώνει στο κτίσιμο ενός τέτοιου φανταστικού προιόντος, να έχουμε φτάσει στο σημείο να μοιάζει μέχρι και κοινότυπο στην τελική του παρακολούθηση. Να μην προκαλεί δηλαδή συναισθήματα έκπληξης στην θωριά του ακραίου, μιας και εφόσον κάτι παρόμοιο. ίσο ή και χειρότερο του, το έχει παρακολουθήσει live...
Οικογενειακή τραγωδία θα λάβει χώρα στο παραθαλάσσιο ειδυλλιακό τοπίο του Σοσαλίτο στην Καλιφόρνια, καθώς κατά την διάρκεια ανέμελου πικ νικ τριμελούς οικογένειας, τόσο ο πατέρας, όσο και ο σχεδόν δέκα μόλις χρόνων Λούις, θα βουτήξουν ανεξήγητα από την κορυφή του λόφου, στον γκρεμό και τα παγωμένα νερά του ωκεανού, με αβάσταχτες συνέπειες για την ζωή τους. Κι αν το κορμί του άτυχου γονιού, που σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές θεωρείται ως ο υπαίτιος που προκάλεσε το συμβάν, ακόμη δεν έχει εντοπιστεί, δεν θα συμβεί το ίδιο με το βάναυσα τραυματισμένο κορμάκι του μικρού παιδιού, που αρχικά θα θεωρηθεί νεκρό, μα που προς μεγάλη έκπληξη όλων βρίσκεται ακόμη εν ζωή, αν και σε βαθιά κωματώδη κατάσταση.
Έχοντας πλέον μεταφερθεί για νοσηλεία στην μονάδα εντατικής θεραπείας του τοπικού νοσοκομείου, ο Λούις θα έχει την διαρκή υποστήριξη τόσο της σε κατάσταση απόγνωσης μητέρας του, Νάταλι, όσο και του παιδοψυχολόγου Άλαν Πασκάλ, που έχει εμπειρία από τέτοιου είδους περιστατικά, αν και όχι ανάλογης ειδικής βαρύτητας. Το παράξενο στην περίπτωση του μικρού που σαν από θαύμα είναι ακόμη ζωντανός, είναι πως από νεογέννητο βρέφος κιόλας, έχει να επιδείξει ιστορικό ακραίων ατυχημάτων, που πάντοτε του άφηναν κουσούρι, χωρίς όμως να προκαλέσουν το μοιραίο και για τα οποία από λίγο έως πολύ, την ευθύνη, κατά τα λεγόμενα, φέρει ο απρόσεκτος πατέρας του. Ετούτη είναι η ένατη φορά που ο μικρός Ντραξ πέφτει θύμα ζημιάς που θα μπορούσε να επιφέρει ακόμη και τον θάνατο. Και την σκαπουλάρει! Όπως οι γάτες οι εννιάψυχες. Θα την εκμεταλλευτεί όμως όπως πρέπει ετούτη την τελευταία ευκαιρία που δίνεται, στην μάχη που δίνει από το κρεβάτι του πόνου, για να βγει ξανά ακέραιος και αβλαβής?
Κι έτσι μέσα από αρκετά fuzzy λογικής και αφήγησης φλασμπάκ, που τα αφηγείται ο ίδιος ο παθών, ο ιδιότροπος και εκκεντρικός μέσα από την πολυτραυματική πείρα που έχει αποκτήσει, Λούις, ευρισκόμενος σε κατάσταση λίμπο μετά την πιο πρόσφατη ζημιά που υπέστη, δίνει με έναν γλαφυρό ανά περιπτώσεις τόνο, την απαρχή της εξιστόρησης όλων εκείνων των φοβερών και τρομερών παθημάτων που του έχουν συμβεί. Χωρίς ποτέ να καταφέρνει να ορίσει τον υπαίτιο, χωρίς ποτέ ξεκάθαρα να καταφέρνει μέσα στην παραζάλη του να δείξει με σαφήνεια τον φταίχτη, απλώς υπομένει ο φουκαριάρης να γιατρευτούν οι πρόσφατες πληγές, καρτερώντας την (βέβαιη) στιγμή που θα τον βάλουν στόχο οι επόμενες. Σχεδόν έχει πειστεί μέσα του πως τα περισσότερα δεινά που τον έχουν βρει είναι προϊόν γκαντεμιάς, ουδέποτε κατηγορεί γι αυτά την λατρεμένη του μαμά, διαθέτει κάποιες αμφιβολίες μην τυχόν και τα έχει στήσει ο ζηλόφθονας και - όπως ακούει - μέθυσος μπαμπάς, ενώ στο βάθος διακρίνεται και η χοντρουλή φάτσα του οφίσιαλ ψυχολόγου του, που ρίχνει λάδι στην υπάρχουσα φωτιά, αντί να προσπαθεί, εκ λειτουργήματος, για το αντίστροφο.
Η νουβέλα της Liz Jansen, από εκείνες τις αποκαλούμενες της μόδας στις μέρες μας young adult, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη με έναν κάπως περίεργο και περίπλοκο τρόπο, συνδυάζοντας διαφορετικά είδη στην εξέλιξη της πλοκής, το παλιομοδίτικο μελόδραμα και ενίοτε το σαπουνοπερέ ρομάντζο, με το ακραίο ποιητικά φανταστικό και το θρίλερ μυστηρίου, που σε όχι και λίγα σημεία, φέρει στο μυαλό την κορυφαία στιγμή αναφοράς του μετρ Shyammie. Εδώ όμως δεν παίζει Ινδός στην καρέκλα του ντιρέκτορα, αλλά Φραντσέζος και μάλιστα με περγαμηνή ξωπίσω του, που ακούει στην μαρκίζα Haute Tension, ενός εκ των κορυφαίων ανατριχιαστικών στιγμών της μεγάλης οθόνης στην μετά μιλένιουμ εποχή. Από την εποχή της Υπερέντασης όμως, έχουν περάσει δεκατρία χρόνια και ο Alexandre Aja - που στο μεσοδιάστημα έκανε και το κουμάντο του για διεθνή καριέρα με κάτι Piranha 3D, Horns και Mirrors - δεν βρίσκεται στην ίδια φόρμα με τότε, ενώ και οι φιλοδοξίες του να ξετυλίξει ένα εμφανώς blacklisted σενάριο, μάλλον είναι υψηλότερες των δυνατοτήτων του.
Οπότε σηκώνοντας χέρια ψηλά κι ο ίδιος από ένα σημείο και κατοπινά, χάνει τον έλεγχο, μην μπορώντας να κατευθύνει και τους παίκτες του λογικά, με τα περισσότερα προβλήματα να εστιάζονται στην (όπως και να έχει γεμάτη απορίες για την στάση της) συμπεριφορά της μανούλας Sarah Gadon, που περιφέρεται μέσα στα μεσάτα ταγιέρ, την στιγμή που το καμάρι της είναι βυθισμένο στο σκοτάδι, αλλά και στην, δεν θα αφήσει θηλυκό για θηλυκό, ερωτική δράση του καμάκουλα Δόκτορα - Μίστερ Γκρέυ, Jamie Dornan. Το βαρόμετρο όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιου είδους φιλμς, η απόδοση του ανήλικου πρωταγωνιστή Aiden Longworth, μάλλον με χλιαρά μετριότατη μοιάζει, χάνοντας από νωρίς τις τάσεις συμπάθειας προς το πρόσωπο του μικρομέγαλου μπόμπιρα. Ομοίως, το ότι υποκριτικά ο Aaron Paul, ακόμη και ντυμένος την στολή του Τέρατος της Λίμνης (!) βρίσκεται δυο σκάλες παραπάνω από τον συνολικό του περίγυρο, μάλλον δρα αρνητικά, βάζει το μυαλό του θεατή σε δεύτερες σκέψεις πρόβλεψης του φινάλε σε σχέση με την υποβαθμισμένη από τους πάντες περσόνα του, αφού θα ήταν κάτι παραπάνω από προφανές, μετά από όλες αυτές τις υπόνοιες ενοχής του, να είναι εντέλει εκείνος ο villain! Άρα όταν λίγο πριν το τέλος, σκάσει το "τουίστ", δεν πρέπει να υπάρχει κανείς στην αίθουσα που δεν το έχει μαντέψει, με αποτέλεσμα να χαθεί εντελώς, ακόμη και η μοναδική πιθανότητα να σωθεί αυτό εδώ το υπερ-ματαιόδοξο φιλμικό πρότζεκτ...
Έχοντας πλέον μεταφερθεί για νοσηλεία στην μονάδα εντατικής θεραπείας του τοπικού νοσοκομείου, ο Λούις θα έχει την διαρκή υποστήριξη τόσο της σε κατάσταση απόγνωσης μητέρας του, Νάταλι, όσο και του παιδοψυχολόγου Άλαν Πασκάλ, που έχει εμπειρία από τέτοιου είδους περιστατικά, αν και όχι ανάλογης ειδικής βαρύτητας. Το παράξενο στην περίπτωση του μικρού που σαν από θαύμα είναι ακόμη ζωντανός, είναι πως από νεογέννητο βρέφος κιόλας, έχει να επιδείξει ιστορικό ακραίων ατυχημάτων, που πάντοτε του άφηναν κουσούρι, χωρίς όμως να προκαλέσουν το μοιραίο και για τα οποία από λίγο έως πολύ, την ευθύνη, κατά τα λεγόμενα, φέρει ο απρόσεκτος πατέρας του. Ετούτη είναι η ένατη φορά που ο μικρός Ντραξ πέφτει θύμα ζημιάς που θα μπορούσε να επιφέρει ακόμη και τον θάνατο. Και την σκαπουλάρει! Όπως οι γάτες οι εννιάψυχες. Θα την εκμεταλλευτεί όμως όπως πρέπει ετούτη την τελευταία ευκαιρία που δίνεται, στην μάχη που δίνει από το κρεβάτι του πόνου, για να βγει ξανά ακέραιος και αβλαβής?
Κι έτσι μέσα από αρκετά fuzzy λογικής και αφήγησης φλασμπάκ, που τα αφηγείται ο ίδιος ο παθών, ο ιδιότροπος και εκκεντρικός μέσα από την πολυτραυματική πείρα που έχει αποκτήσει, Λούις, ευρισκόμενος σε κατάσταση λίμπο μετά την πιο πρόσφατη ζημιά που υπέστη, δίνει με έναν γλαφυρό ανά περιπτώσεις τόνο, την απαρχή της εξιστόρησης όλων εκείνων των φοβερών και τρομερών παθημάτων που του έχουν συμβεί. Χωρίς ποτέ να καταφέρνει να ορίσει τον υπαίτιο, χωρίς ποτέ ξεκάθαρα να καταφέρνει μέσα στην παραζάλη του να δείξει με σαφήνεια τον φταίχτη, απλώς υπομένει ο φουκαριάρης να γιατρευτούν οι πρόσφατες πληγές, καρτερώντας την (βέβαιη) στιγμή που θα τον βάλουν στόχο οι επόμενες. Σχεδόν έχει πειστεί μέσα του πως τα περισσότερα δεινά που τον έχουν βρει είναι προϊόν γκαντεμιάς, ουδέποτε κατηγορεί γι αυτά την λατρεμένη του μαμά, διαθέτει κάποιες αμφιβολίες μην τυχόν και τα έχει στήσει ο ζηλόφθονας και - όπως ακούει - μέθυσος μπαμπάς, ενώ στο βάθος διακρίνεται και η χοντρουλή φάτσα του οφίσιαλ ψυχολόγου του, που ρίχνει λάδι στην υπάρχουσα φωτιά, αντί να προσπαθεί, εκ λειτουργήματος, για το αντίστροφο.
Η νουβέλα της Liz Jansen, από εκείνες τις αποκαλούμενες της μόδας στις μέρες μας young adult, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη με έναν κάπως περίεργο και περίπλοκο τρόπο, συνδυάζοντας διαφορετικά είδη στην εξέλιξη της πλοκής, το παλιομοδίτικο μελόδραμα και ενίοτε το σαπουνοπερέ ρομάντζο, με το ακραίο ποιητικά φανταστικό και το θρίλερ μυστηρίου, που σε όχι και λίγα σημεία, φέρει στο μυαλό την κορυφαία στιγμή αναφοράς του μετρ Shyammie. Εδώ όμως δεν παίζει Ινδός στην καρέκλα του ντιρέκτορα, αλλά Φραντσέζος και μάλιστα με περγαμηνή ξωπίσω του, που ακούει στην μαρκίζα Haute Tension, ενός εκ των κορυφαίων ανατριχιαστικών στιγμών της μεγάλης οθόνης στην μετά μιλένιουμ εποχή. Από την εποχή της Υπερέντασης όμως, έχουν περάσει δεκατρία χρόνια και ο Alexandre Aja - που στο μεσοδιάστημα έκανε και το κουμάντο του για διεθνή καριέρα με κάτι Piranha 3D, Horns και Mirrors - δεν βρίσκεται στην ίδια φόρμα με τότε, ενώ και οι φιλοδοξίες του να ξετυλίξει ένα εμφανώς blacklisted σενάριο, μάλλον είναι υψηλότερες των δυνατοτήτων του.
Οπότε σηκώνοντας χέρια ψηλά κι ο ίδιος από ένα σημείο και κατοπινά, χάνει τον έλεγχο, μην μπορώντας να κατευθύνει και τους παίκτες του λογικά, με τα περισσότερα προβλήματα να εστιάζονται στην (όπως και να έχει γεμάτη απορίες για την στάση της) συμπεριφορά της μανούλας Sarah Gadon, που περιφέρεται μέσα στα μεσάτα ταγιέρ, την στιγμή που το καμάρι της είναι βυθισμένο στο σκοτάδι, αλλά και στην, δεν θα αφήσει θηλυκό για θηλυκό, ερωτική δράση του καμάκουλα Δόκτορα - Μίστερ Γκρέυ, Jamie Dornan. Το βαρόμετρο όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιου είδους φιλμς, η απόδοση του ανήλικου πρωταγωνιστή Aiden Longworth, μάλλον με χλιαρά μετριότατη μοιάζει, χάνοντας από νωρίς τις τάσεις συμπάθειας προς το πρόσωπο του μικρομέγαλου μπόμπιρα. Ομοίως, το ότι υποκριτικά ο Aaron Paul, ακόμη και ντυμένος την στολή του Τέρατος της Λίμνης (!) βρίσκεται δυο σκάλες παραπάνω από τον συνολικό του περίγυρο, μάλλον δρα αρνητικά, βάζει το μυαλό του θεατή σε δεύτερες σκέψεις πρόβλεψης του φινάλε σε σχέση με την υποβαθμισμένη από τους πάντες περσόνα του, αφού θα ήταν κάτι παραπάνω από προφανές, μετά από όλες αυτές τις υπόνοιες ενοχής του, να είναι εντέλει εκείνος ο villain! Άρα όταν λίγο πριν το τέλος, σκάσει το "τουίστ", δεν πρέπει να υπάρχει κανείς στην αίθουσα που δεν το έχει μαντέψει, με αποτέλεσμα να χαθεί εντελώς, ακόμη και η μοναδική πιθανότητα να σωθεί αυτό εδώ το υπερ-ματαιόδοξο φιλμικό πρότζεκτ...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Μαΐου 2017 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική