Η κυνηγός με τον αετό
του Otto Bell
Φεμινισμός εκεί που δεν τον περιμένεις!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
I believe I can fly
Ο Otto Bell κατάγεται από τη Βόρεια Αγγλία αλλά ζει στο Μανχάτταν. Διατηρεί ένα εμπορικό στούντιο κινηματογραφιστών και σχεδιαστών με έδρα τη Νέα Υόρκη. Έχει σκηνοθετήσει πάνω από δεκαπέντε ταινίες ντοκιμαντέρ σε μακρινές χώρες όπως η Ουγκάντα, η Ιαπωνία, η Αίγυπτος και το Βιετνάμ, για μεγάλες εταιρίες όπως η IBM και η Philips. Σε διάρκεια μιας δεκαετίας, έχει αναλαβει τη σκηνοθεσία και παραγωγή πολυβραβευμένων διεθνών προγραμμάτων, όπως οι «Horizons» στο BBC World News και το «Shûnya» στην Times Now της Ινδίας. Ο Otto είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και του Προγράμματος Υποτροφιών WPP.
Αφηγήτρια στην ταινία The Eagle Huntress είναι η Daisy Ridley, η οποία έγινε γνωστή παγκοσμίως ως η πρωταγωνίστρια του «Star Wars: Η δύναμη ξυπνάει». Μάλιστα, της άρεσε τόσο πολύ η ταινία ώστε ζήτησε – και πήρε – credit executive producer! Στους τίτλους τέλους δε ακούγεται ακόμα-ένα-πολύ-όμορφο-τραγούδι-από-την-υπερπαραγωγική-Sia! Ο τίτλος του: «Angel by the Wings».
Σύνοψη: Η Αϊσολπάν είναι ένα 13χρονο κορίτσι, νομάδας του Καζακστάν στα Όρη Αλτάι, που έχει αποφασίσει να γίνει κυνηγός με αετό, σαν τον πατέρα της. Είναι το πρώτο κορίτσι σε 12 γενιές της οικογένειάς της, που θέλει να γίνει κυνηγός με αετό. Για να το πετύχει, αρχικά πρέπει να βρει τον αετό που θα εκπαιδεύσει. Κατεβαίνοντας έναν απόκρημνο βράχο με το σχοινί, η Αϊσολπάν βρίσκει ένα νεογέννητο αετόπουλο στη φωλιά του ενώ η μητέρα του κάνει κύκλους πάνω από το κεφάλι της. Μετά από μήνες προπόνησης, ο πατέρας της είναι έτοιμος να θεσει τις ικανότητές της σε δοκιμασία. Έτσι, η Αϊσολπάν συμμετέχει σε ένα διάσημο διαγωνισμό, το φεστιβάλ του Χρυσού Αετού, και αντιμετωπίζει 70 από τους μεγαλύτερους κυνηγούς του Καζακστάν στη Μογγολία. Όμως, η πιο επίπονη πρόκληση δεν έχει έρθει ακόμη, αφού η ιεροτελεστία για κάθε νέο κυνηγό με αετό είναι να λάβει μέρος σε ένα κυνήγι. Η Αϊσολπάν πρέπει να ιππεύσει μαζί με τον πατέρα της σε επικίνδυνα τοπία, ψηλά στα παγωμένα βουνά, με θερμοκρασίες 40 βαθμών κάτω από το μηδέν, ώστε να αποδείξει ότι είναι μια αληθινή κυνηγός με αετό. Κι αφού τα καταφέρει όλα αυτά, μετά από χρόνια, θα απελευθερώσει τον αετό της μετά από χρόνια, ώστε ο κύκλος της ζωής του να συνεχιστεί.
Η άποψή μας: Ας ξεκινήσουμε με τα θετικά: αυτό είναι ένα... χαρούμενο ντοκιμαντέρ! Κωμωδίες δεν γυρίζονται πολλές πλέον κι όσες γυρίζονται δυστυχώς δεν σε κάνουν να γελάσεις, η πραγματικότητα γύρω μας είναι άθλια, κατήμαυρη και χωρίς πολλές ευκαιρίες για εκτόνωση, οπότε τούτο το μικρό το δέμας φιλμ έρχεται με καταφανή στόχο να... φτιάξει τη μέρα σε όσους το δουν! Η παραγωγή είναι άψογη, τα εναέρια πλάνα σου κόβουν την ανάσα και γενικά ο φακός του σκηνοθέτη μας συστήνει έναν άγνωστο κόσμο. Μια δυσπρόσιτη περιοχή της γης αγέρωχης ομορφιάς, στο αφιλόξενο για τους ανθρώπους περιβάλλον της οποίας ζουν και αναπνέουν μέλη ενός ιδιαίτερου λαού. Ναι, οι άνθρωποι εδώ κάνουν βίωμά τους την αρμονική συνύπαρξη με τη φύση. Ακόμα και η... ληστεία του αετόπουλου από τη φωλιά του και από τη μητέρα του είναι... δανεική: οι νομάδες χρησιμοποιούν τον αετό για εφτά χρόνια και μετά τον επιστρέφουν στη φύση!
Μια τέτοια τελετουργία βλέπουμε την αρχή της ταινίας, σκηνή που βγάζει ατόφια συγκίνηση. Από την άλλη, βλέπουμε μια ιστορία γυναικείας ενδυνάμωσης. Σε ένα χώρο όπου κανείς δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί, ένα κορίτσι ονειρεύεται το ακατόρθωτο – και το πετυχαίνει! Έχοντας μάλιστα στο πλευρό του την οικογένειά του! Σπάζοντας παραδόσεις, διαλύοντας ταμπού. Ναι, είναι ένα κορίτσι που μπορεί να βάφει τα νύχια του με τη φτηνή του όζα αλλά τολμάει κάτι που πολλά συνομήλικά του κορίτσια σε χώρες της πολιτισμένης δύσης ούτε που θα το διανοούνταν! Ως εδώ, όλα καλά. Όμως...
Η συνεχής παρουσία της γλυκερής μουσικής σε όλα τα πλάνα της ταινίας είναι το λιγότερο σπαστική. Οι «παρεμβάσεις» των διαφόρων τυπάδων, των γηραιών, εκείνων με τα παλιά μυαλά, θυμίζουν διαγωνιζόμενους στο masterchef ή εν πάση περιπτώσει στο reality της επιλογής σας. Και κυρίως αυτό: νιώθεις λίιιιιγο περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε πως όλο αυτό είναι κάαααπως στημένο. Όχι; Αν είστε... καλοί άνθρωποι ή σε καλό mood, αυτό περί στησίματος δεν θα σας νοιάξει καθόλου. Οι υπόλοιποι, ας δούμε κάτι άλλο, ε;
Σύνοψη: Η Αϊσολπάν είναι ένα 13χρονο κορίτσι, νομάδας του Καζακστάν στα Όρη Αλτάι, που έχει αποφασίσει να γίνει κυνηγός με αετό, σαν τον πατέρα της. Είναι το πρώτο κορίτσι σε 12 γενιές της οικογένειάς της, που θέλει να γίνει κυνηγός με αετό. Για να το πετύχει, αρχικά πρέπει να βρει τον αετό που θα εκπαιδεύσει. Κατεβαίνοντας έναν απόκρημνο βράχο με το σχοινί, η Αϊσολπάν βρίσκει ένα νεογέννητο αετόπουλο στη φωλιά του ενώ η μητέρα του κάνει κύκλους πάνω από το κεφάλι της. Μετά από μήνες προπόνησης, ο πατέρας της είναι έτοιμος να θεσει τις ικανότητές της σε δοκιμασία. Έτσι, η Αϊσολπάν συμμετέχει σε ένα διάσημο διαγωνισμό, το φεστιβάλ του Χρυσού Αετού, και αντιμετωπίζει 70 από τους μεγαλύτερους κυνηγούς του Καζακστάν στη Μογγολία. Όμως, η πιο επίπονη πρόκληση δεν έχει έρθει ακόμη, αφού η ιεροτελεστία για κάθε νέο κυνηγό με αετό είναι να λάβει μέρος σε ένα κυνήγι. Η Αϊσολπάν πρέπει να ιππεύσει μαζί με τον πατέρα της σε επικίνδυνα τοπία, ψηλά στα παγωμένα βουνά, με θερμοκρασίες 40 βαθμών κάτω από το μηδέν, ώστε να αποδείξει ότι είναι μια αληθινή κυνηγός με αετό. Κι αφού τα καταφέρει όλα αυτά, μετά από χρόνια, θα απελευθερώσει τον αετό της μετά από χρόνια, ώστε ο κύκλος της ζωής του να συνεχιστεί.
Η άποψή μας: Ας ξεκινήσουμε με τα θετικά: αυτό είναι ένα... χαρούμενο ντοκιμαντέρ! Κωμωδίες δεν γυρίζονται πολλές πλέον κι όσες γυρίζονται δυστυχώς δεν σε κάνουν να γελάσεις, η πραγματικότητα γύρω μας είναι άθλια, κατήμαυρη και χωρίς πολλές ευκαιρίες για εκτόνωση, οπότε τούτο το μικρό το δέμας φιλμ έρχεται με καταφανή στόχο να... φτιάξει τη μέρα σε όσους το δουν! Η παραγωγή είναι άψογη, τα εναέρια πλάνα σου κόβουν την ανάσα και γενικά ο φακός του σκηνοθέτη μας συστήνει έναν άγνωστο κόσμο. Μια δυσπρόσιτη περιοχή της γης αγέρωχης ομορφιάς, στο αφιλόξενο για τους ανθρώπους περιβάλλον της οποίας ζουν και αναπνέουν μέλη ενός ιδιαίτερου λαού. Ναι, οι άνθρωποι εδώ κάνουν βίωμά τους την αρμονική συνύπαρξη με τη φύση. Ακόμα και η... ληστεία του αετόπουλου από τη φωλιά του και από τη μητέρα του είναι... δανεική: οι νομάδες χρησιμοποιούν τον αετό για εφτά χρόνια και μετά τον επιστρέφουν στη φύση!
Μια τέτοια τελετουργία βλέπουμε την αρχή της ταινίας, σκηνή που βγάζει ατόφια συγκίνηση. Από την άλλη, βλέπουμε μια ιστορία γυναικείας ενδυνάμωσης. Σε ένα χώρο όπου κανείς δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί, ένα κορίτσι ονειρεύεται το ακατόρθωτο – και το πετυχαίνει! Έχοντας μάλιστα στο πλευρό του την οικογένειά του! Σπάζοντας παραδόσεις, διαλύοντας ταμπού. Ναι, είναι ένα κορίτσι που μπορεί να βάφει τα νύχια του με τη φτηνή του όζα αλλά τολμάει κάτι που πολλά συνομήλικά του κορίτσια σε χώρες της πολιτισμένης δύσης ούτε που θα το διανοούνταν! Ως εδώ, όλα καλά. Όμως...
Η συνεχής παρουσία της γλυκερής μουσικής σε όλα τα πλάνα της ταινίας είναι το λιγότερο σπαστική. Οι «παρεμβάσεις» των διαφόρων τυπάδων, των γηραιών, εκείνων με τα παλιά μυαλά, θυμίζουν διαγωνιζόμενους στο masterchef ή εν πάση περιπτώσει στο reality της επιλογής σας. Και κυρίως αυτό: νιώθεις λίιιιιγο περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε πως όλο αυτό είναι κάαααπως στημένο. Όχι; Αν είστε... καλοί άνθρωποι ή σε καλό mood, αυτό περί στησίματος δεν θα σας νοιάξει καθόλου. Οι υπόλοιποι, ας δούμε κάτι άλλο, ε;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Απριλίου 2017 από την Filmtrade
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική