Movies Ltd

του Jean-Patrick Benes. Με τους Ola Rapace, Micha Lescot, Thierry Hancisse, Hélène Fillières, Ruth Vega Fernandez, Éva Lallier, Louis-Do de Lencquesaing, Elina Solomon

Κόστος? Όσο ένα τριακοστό του Hunger Games...

του zerVo (@moviesltd)

Πόσο κόστισε δηλαδή ένα και μόνο επεισόδιο, εκείνης της πολυδιαφημισμένης, αναίτια κατά την γνώμη μου, αλλά και πολυπρομοταρισμένης σειράς τεσσάρων τευχών, που λάμβανε χώρα σε έναν κόσμο μετα-αποκαλυπτικό, έφερε τον βαρύγδουπο τίτλο Hunger Games και κοντά δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωση της, εκτός από τους (όχι και τόσους πολλούς στα μέρη μας) μέγκα φανς της, ελάχιστοι μπορούν να θυμηθούν με ακρίβεια όσα συνέβησαν στην πλοκή της? 120 εκατομμύρια κατά μέσο όρο! Όπερ σημαίνει κοντά μισό δις η τετράς. Καλά να είναι η Lionsgate, όπως και το κάθε στούντιο δηλαδή, να επενδύουν με χρυσάφι σε τέτοιους πιασάρικους τίτλους, τα χρήματα τους άλλωστε, τα πήραν πίσω με το παραπάνω και πολλαπλάσια. Το ζήτημα είναι στο αποτέλεσμα που πρόσφερε η παραγωγή, αν πραγματικά ανταποκρινόταν στο κόστος του και φυσικά αν ο λόγος τελικής απόδοσης / τιμής αποδεικνύει πως άξιζε εντέλει τα λεφτά του. Και μετά να αναρωτηθούμε το ίδιο, για ένα πανομοιότυπης Sci-fi θεματικής καθαρόαιμο b-movie, όχι όποιας κι όποιας κοπής, αλλά της δεύτερης σημαντικότερης παγκοσμίως, της φραντσέζικης, που χρησιμοποίησε αποκλειστικά και μόνο Γάλλους σε όλα του τα συνεργεία, δεν εξορίστηκε στην Ανατολική Ευρώπη για φορολογικούς σκοπούς και στο φινάλε, η αθροιστική συχνότητα των ευρώ που βγήκαν από την τσέπη των χρηματοδοτών, έδειξε το νούμερο 4 εκατομμύρια! Το ένα τριακοστό μιας και μοναδικής εμφάνισης της Κατνίς Έβερντίν! Εντέλει παίζουν μπάλα τα λεφτά? Καμιά φορά ναι, παίζουν. Ο μαχητικός Ares εδώ, μάλλον αποδεικνύει το αντίθετο...

Γαλλία, έτος 2035. Η παγκόσμια οικονομική ύφεση, δεν θα ήταν δυνατόν να μην έχει προκαλέσει αβάσταχτες ζημιές και στο, μια φορά κι έναν καιρό, πανίσχυρο φραντσέζικο στάτους, καθώς οι άνεργοι, μόνο στην μαραζωμένη πλέον Πόλη του Φωτός, ξεπερνούν σε αριθμό τα δέκα εκατομμύρια. Γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία τεράστιων παραγκουπόλεων πέριξ του παρελθοντικού συμβόλου της ισχύος, του Πύργου του Άιφελ, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες των αστέγων, μια θλιβερή εικόνα που έρχεται σε άμεσο κοντράστ με τα μεγαθήρια που στεγάζουν τους τεχνολογικούς κολοσσούς και θησαυρίζουν εις βάρος της λαϊκής μάζας. Η  - και με τον Νόμο πλέον - δυνατότητα που δίνεται στους βουτηγμένους στην απόγνωση πολίτες, να πωλούν μέρη ή ακόμη και το σύνολο της ύπαρξης τους, έχει καταντήσει την αξία της ανθρώπινης οντότητας ίση με το μηδέν. Και οι ακτιβιστικές φωνές ολοένα και μειώνονται...

Ανάμεσα σε εκείνους που δέχονται να παραστήσουν το ινδικό χοιρίδιο, έναντι γερών χρηματικών ανταλλαγμάτων, είναι ο Ρεντά, μεσήλικας μοναχικός Παριζιάνος, κάποτε πρωταθλητής της ελεύθερης πυγμαχίας με το μαχητικό ψευδώνυμο Αρές, που ένας οδυνηρός τραυματισμός του κόστισε την μεγάλη καριέρα που οραματιζόταν και πλέον από τις κατώτερες βαθμίδες της παλαιστικής ιεραρχίας, μάχεται στο μόνιμα online σε λάιβ μετάδοση, ρινγκ, περισσότερο για να δοκιμάσει τις ντόπες που βάζουν στο σώμα του οι κυρίαρχες φαρμακευτικές μπράντες. Η σύλληψη της αγαπημένης του αδελφής από την Αστυνομία, με την κατηγορία της αντιεξουσιαστικής δράσης, θα τον αναγκάσει από την μια στιγμή στην άλλη, να αναλάβει την κηδεμονία των δύο ανήλικων θυγατέρων της, αλλά και στο να βρει τον τρόπο, ακόμη και παράνομα, να την βγάλει από τα κάγκελα της βάναυσης φυλακής. Την ίδια στιγμή που η συνεργαζόμενη με αυτόν χρυσοφόρα φάμπρικα Donevia, θα επιχειρήσει να δοκιμάσει στο σώμα του το καινούργιο της στεροειδές...

Σε έναν κόσμο που στην πρώτη του όψη θυμίζει έντονα εκείνον τον υγρό, σκοτεινό, φοβιστικό και βίαιο του πρωτοπόρου Blade Runner μας ταξιδεύει η ματιά του σκηνοθέτη Jean Patrick Benes, πουλέν του διανύοντα πλέον διεθνή καριέρα Louis Letterier, για ορίσει την ατμόσφαιρα της εξαθλίωσης και της ανέχειας, αποτέλεσμα της ακραίας φτώχειας που ήδη βιώνουμε στις μέρες μας. Ένα περιβάλλον νοσηρό, τιγκαρισμένο στην εγκληματικότητα και την αδικία, που η υπόσταση του ανθρώπου δεν έχει την παραμικρή αξία και στην οποία βασιλεύει ο κανόνας του ισχυρού, του παραλή, που πλέον έχει υποκαταστήσει τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Σε αυτό το βροχερό και μουντό ντεκόρ, κινείται η φιγούρα του γιγαντόσωμου Αρές, που αηδιασμένος από τις συμπεριφορές του κόσμου, έχει κλειστεί στον εαυτό του και νοιάζεται, όπως η συντριπτική πλειοψηφία, μόνο για την δική του επιβίωση. Τα πάντα γύρω του μοιάζουν καχύποπτα και αρπαχτικά, ο ίδιος όμως έχει τόσο το ατομικό σθένος, όσο και τις διασυνδέσεις για να δει και το επόμενο ξημέρωμα ζωντανός.

Η ανατροπή στην ισορροπία της καθημερινότητας του θα έλθει όταν θα κληθεί να συντηρήσει τα δύο φοβισμένα κορίτσια, να βγάλει από το φρέσκο την σίμπλινγκ του, αλλά και να δοκιμάσει το καινούργιο ναρκωτικό που θα τον τονώσει με υπεράνθρωπες δυνάμεις. Μαζί με τις απρόσμενες νίκες στο μέχρι τελικής πτώσης κατς, θα έλθουν και οι χρηματικές ανταμοιβές, πολύ σύντομα όμως θα κατανοήσει πως το να κρύβεται πίσω από την βιτρίνα του πειραματόζωου δεν είναι η λύση. Και τότε θα εκκινήσει ενός διαφορετικού είδους μάχη, που στην καρδιά της φέρει τις σφραγίδες της τιμωρίας και της εκδίκησης.

Αισθητικά και λαμβάνοντας υπόψη το κόστος του, το φιλμ παίρνει άριστα και με αμέτρητους τόνους. Από το Παρίσι που γνωρίζουμε, όρθια έχουν μείνει μόνο τα γνώριμα αξιοθέατα, που έχουν υποστεί την ανάλογη μετάλλαξη ένεκα της κατάρρευσης του γενικότερου συστήματος, αποδιδόμενα μάλιστα σε βερσιόν που προκαλούν σοκ στην θωριά τους. Ειδικά η πλατεία Κονκόρντ... Η πλοκή δε του Ares σφιχτοδεμένη και δοσμένη σε τέμπο ακατάπαυστο, μέσα σε χρονικό εύρος σκάρτων ογδόντα λεπτών, πέραν των σοσιολογικών προβληματισμών για το που ακριβώς οδηγείται η Ηνωμένη Ευρώπη, δίνει προς το φινάλε της κι ένα σύνθημα αντίστασης σε όσους αποφασίζουν εκ του ασφαλούς για το σύνολο, αρχής γενομένης από την αποτίναξη του παρτακικού δενβαριεσισμού που χαρακτηρίζει τον καθένα στην εποχή μας.

Υπόδειγμα οικονομίας, πρακτικής και φιλμικής, η Γαλλική ταινία αποτελεί μια πραγματική έκπληξη με τον τρόπο που διαλέγει να εισχωρήσει στην ματιά του θεατή της. Με έναν πειστικό Σκανδιναβό ηθοποιό στον βασικό ρόλο (ο Ola Rapace, πρώην κύρης και δότης του επωνύμου του, στην φημισμένη παντού πια, Noomi) να ορίζει τον ιδανικό Άρη, έναν αγέλαστο, ανέκφραστο, άβουλο κατ ουσίαν παλαιστή και έναν κεφάτο καρατερίστα στα εξαπτέρυγα (ο Micha Lescot ως πανέξυπνος διεμφυλικός) να μιξάρει το αντιφατικό μπρομάνς, η ταινία έχει διαρκώς εκείνον τον αποδοτικό ερμηνευτικά παλμό, που δεν την αφήνει ποτέ να κάνει κοιλιά. Και να πείσει εντέλει πως στην επανάσταση χρήσιμοι είναι όλοι, ακόμη και οι περιθωριοποιημένοι και οι κοινωνικά αποκαλούμενοι μηδενικοί. Βίαιο, σκληρό, απότομο, ανατριχιαστικό ενίοτε, σίγουρα ακατάλληλο για ευαίσθητους, το φιλμ, φαντάζει ως μια μελετημένη προοπτική του τι ακριβώς έρχεται. Όσο στεκόμαστε εθελούσια ψεκασμένοι ε..?