Μία Βόλτα στη Γαλλία
του Rachid Djaïdani. Με τους Gérard Depardieu, Sadek, Louise Grinberg, Anne-Dominique Toussaint, Nicolas Marétheu, Mabô Kouyaté, Stéphane Soo Mongo, Mos Def
Yo! Allons Enfants! Bang Bang!
του zerVo (@moviesltd) 
Μετά την ταινία του Rengaine, τα γυρίσματα της οποίας είχαν διάρκεια περίπου εννέα χρόνια, ο πρώην μποξέρ και νυν κινηματογραφιστής και ηθοποιός Rachid Djaidani, προσθέτει με το Tour De France μια ακόμη, την δεύτερη, μυθοπλαστική στιγμή, στο παλμαρέ του, δίπλα στα επίσης δύο και πάλι κοινωνικού προβληματισμού, ντοκιμαντέρ που έχει υπογράψει. Έχοντας σαν παρακαταθήκη το βραβείο FIPRESCI που απέσπασε στις Κάννες στο ιδιαίτερο ντεμπούτο του, o Αλγερινής καταγωγής 40χρονος σκηνοθέτης, παρουσιάζει μια καθαρόαιμη road movie, όπου δύο εκ πρώτης όψης ασυμβίβαστοι χαρακτήρες, καλούνται από τις συνθήκες να συμβιώσουν, επιχειρώντας με κάθε μέσον έναν άτυπο Tour De France. Ένα φιλμ, πάντως, που φιλμαρισμένο με πενιχρά μέσα και σε μικρό χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να κοστίσει ελάχιστα στο στούντιο, αν η παραγωγή δεν επέλεγε να το πουσάρει σε ευρύτερο κοινό, με την συμμετοχή σε αυτό του διασημότερου εν ζωή Φραντσέζου σούπερ κινηματογραφικού αστέρα...
Από τους διασημότερους και πλέον ταλαντούχους τραγουδιστές της ραπ, στην ραγδαία ανερχόμενη, χάρη στην προώθηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σκηνή των φτωχών προαστίων της πρωτεύουσας, είναι ο δεύτερης γενιάς μετανάστης Φαρούκ, μοναχικός κι απόμακρος καλλιτέχνης, που προτιμάει τα πιστεύω του να τα εκφράζει μέσα από τις σκληρές και καυστικές του ρίμες. Μια στάση αυτοπεριθωριοποιήσης που πολλές φορές δημιουργεί προστριβές με το περιβάλλον του, όπως τώρα, λίγες ημέρες πριν την προγραμματισμένη του συναυλία στην Μασσαλία, που θα έρθει σε ρήξη με εξίσου ονομαστό, συνομήλικο του, καλλιτέχνη, παρεξήγηση που όπως φαίνεται θα λυθεί, σύμφωνα με τους κανόνες του γκέτο, με την χρήση των όπλων.
Προκειμένου να προλάβει τα χειρότερα, ο ιμπρεσάριος του Μπιλάλ, θα του ζητήσει για λίγες ημέρες να εγκαταλείψει την γειτονιά, μέχρι να καταλαγιάσουν τα πνεύματα. Θα του δώσει μάλιστα και αποστολή να συντροφεύσει τον πατέρα του σε ένα ταξίδι ανά την Γαλλία, σε μια απόπειρα εκείνου να αναβιώσει το εικαστικό έργο του φημισμένου ζωγράφου του 18ου αιώνα Βερνέ. Για εκείνο που δεν είναι καν έτοιμος ο μουσουλμάνος ράπερ, είναι πως ο στρυφνός ως απόμακρος ηλικιωμένος γερο Σερζ, έχει αντιλήψεις ρατσιστικές, αρνούμενος να αποδεχτεί τις συνήθειες που έχουν φέρει στον τόπο του οι με καταγωγή από τις Αραβικές πρώην αποικίες Μωαμεθανοί. Που εντελώς κυνικά και μη συζητήσιμα, τους θεωρεί αποκλειστικά και μόνο πολεμοχαρείς εξτρεμιστές και βρωμερούς εγκληματίες. Όσο για τους τραγουδιστές της ραπ? Δεν είναι τίποτα παραπάνω από εξοργισμένοι φασαριόζοι, που απλώς κράζουν χωρίς λόγο...
Φαινομενικά λοιπόν αυτοί οι δύο ταξιδιώτες, μέσα στο προϊστορικό βανάκι, που αναζητούν το ένα μετά το άλλο τα λιμάνια, που πανέμορφα σκιτσάρησε μια φορά κι έναν καιρό ο πασίγνωστος για τα θαλασσινά του τοπία, Βερνέ, δεν έχουν το παραμικρό κοινό στοιχείο στις προσωπικότητες τους και μάλλον πολύ σύντομα η φιλόδοξη βόλτα τους θα τερματίσει μέσα σε καυγάδες και φασαρίες. Η αλήθεια θα είναι εντελώς απρόσμενη και διαφορετική από την προβλεπόμενη, μιας και οι δύο θα δείξουν τάσεις υποχωρητικές και δεν θα ωθήσουν την κατάσταση στα άκρα, δείχνοντας πως ο καθένας επιθυμεί να πάρει από τον άλλο εκείνο που του λείπει. Ο γκρινιάρης γέρος, φανατικός πατριώτης συντηρητικών πεποιθήσεων, που έχει διακόψει σχέσεις με το παιδί του από τον καιρό που ασπάστηκε το Ισλάμ, θα ενθουσιαστεί από το πάθος που θα δείξει ο πιτσιρικάς, αλλά και από το ανανεωτικό βλέμμα με το οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Από την μεριά του ο στερημένος την πατρική αγκαλιά, εικοσάχρονος δημοφιλής ράπερ, θα αποσπάσει από τον έμπειρο άντρα δίπλα του, συμβουλές συμπεριφοράς, που άμεσα θα τον κάνουν καλύτερο.
Μέσα από προφανείς αλληγορίες που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης στην πορεία της κάμερας του από το Αράς μέχρι την Μαρσίλια, επιχειρείται το κτίσιμο αυτού του χάσματος γενεών που χαρακτηρίζει την πολυπολιτισμική κοινωνία της Γαλλίας, που πρέπει πλέον να φέρει κοντύτερα το κονσερβαρισμένο παλιό με το ανατρεπτικό καινούργιο. Ώστε οι μεν σοφοί με την πείρα τους να στείλουν μήνυμα συμπαράστασης στους ερχόμενους, οι δε φρέσκοι, ειδικά οι όχι από πάππου προς πάππου ντόπιοι, να πάρουν τις ευκαιρίες που τους αρμόζουν, δίχως να νιώθουν σαν ξένοι στον τόπο τους.
Όμορφο, ανθρώπινα δομημένο και λιγότερο δραματικό από όσο δείχνει το φιλμ, διαθέτει όχι και λίγα χιουμοριστικά στοιχεία που σπάνε τις εντάσεις - ειδικά ο κυνισμός του Σερζ είναι απίθανος - παρεμβαλλόμενα μεταξύ των ατελείωτων χιλιομέτρων και των μπιτ των τραγουδιών που παίζουν στο φόντο. Δίχως να διαθέτει σπουδαίο υποκριτικό υπόβαθρο ο ταλαντούχος Sadek, στην ουσία υποδύεται αξιοπρεπώς τον εαυτό του, όντας και ο ίδιος παιδί μεταναστών, που γεννήθηκε στις πάμφτωχες και τίγκα στην εγκληματικότητα "φαβέλες" πέριξ των Παρισίων. Τα λεφτά όλα όμως, μετά από καιρό που εμφανιζόταν ντεφορμέ, είναι ο Gerard Depardieu, του οποίου την χοντράδα (και σε μόστρα και σε συμπεριφορά) εκμεταλλεύεται άριστα το σενάριο, προβάλλοντας τον σαν τον τυπικό και άνευ λόγου και αιτίας διαμαρτυρόμενο για την έλευση στα μέρη του ξένων, που νομίζει πως θα του αλλάξουν τις συνήθειες. Και όπως συμβαίνει παντού, αυτό δεν αφορά όλους τους ξένους, αφού το δεξιόστροφο μυαλό του ζορισμένου ψυχικά από τις απώλειες, ασούμπαλου ερασιτέχνη painter, δεν τους θωρεί όλους το ίδιο. Άλλοι υπάρχουν για να του δώσουν, άλλοι του επιτίθενται για να του αποσπάσουν. Τι σημαντικό που την αλήθεια την κατάλαβε μόνος του στο φινάλε, σε μια φιλμική έξοδο που μακάρι όσα ουμανιστικά αποτυπώνει να συνέβαιναν και στην πραγματικότητα...
Προκειμένου να προλάβει τα χειρότερα, ο ιμπρεσάριος του Μπιλάλ, θα του ζητήσει για λίγες ημέρες να εγκαταλείψει την γειτονιά, μέχρι να καταλαγιάσουν τα πνεύματα. Θα του δώσει μάλιστα και αποστολή να συντροφεύσει τον πατέρα του σε ένα ταξίδι ανά την Γαλλία, σε μια απόπειρα εκείνου να αναβιώσει το εικαστικό έργο του φημισμένου ζωγράφου του 18ου αιώνα Βερνέ. Για εκείνο που δεν είναι καν έτοιμος ο μουσουλμάνος ράπερ, είναι πως ο στρυφνός ως απόμακρος ηλικιωμένος γερο Σερζ, έχει αντιλήψεις ρατσιστικές, αρνούμενος να αποδεχτεί τις συνήθειες που έχουν φέρει στον τόπο του οι με καταγωγή από τις Αραβικές πρώην αποικίες Μωαμεθανοί. Που εντελώς κυνικά και μη συζητήσιμα, τους θεωρεί αποκλειστικά και μόνο πολεμοχαρείς εξτρεμιστές και βρωμερούς εγκληματίες. Όσο για τους τραγουδιστές της ραπ? Δεν είναι τίποτα παραπάνω από εξοργισμένοι φασαριόζοι, που απλώς κράζουν χωρίς λόγο...
Φαινομενικά λοιπόν αυτοί οι δύο ταξιδιώτες, μέσα στο προϊστορικό βανάκι, που αναζητούν το ένα μετά το άλλο τα λιμάνια, που πανέμορφα σκιτσάρησε μια φορά κι έναν καιρό ο πασίγνωστος για τα θαλασσινά του τοπία, Βερνέ, δεν έχουν το παραμικρό κοινό στοιχείο στις προσωπικότητες τους και μάλλον πολύ σύντομα η φιλόδοξη βόλτα τους θα τερματίσει μέσα σε καυγάδες και φασαρίες. Η αλήθεια θα είναι εντελώς απρόσμενη και διαφορετική από την προβλεπόμενη, μιας και οι δύο θα δείξουν τάσεις υποχωρητικές και δεν θα ωθήσουν την κατάσταση στα άκρα, δείχνοντας πως ο καθένας επιθυμεί να πάρει από τον άλλο εκείνο που του λείπει. Ο γκρινιάρης γέρος, φανατικός πατριώτης συντηρητικών πεποιθήσεων, που έχει διακόψει σχέσεις με το παιδί του από τον καιρό που ασπάστηκε το Ισλάμ, θα ενθουσιαστεί από το πάθος που θα δείξει ο πιτσιρικάς, αλλά και από το ανανεωτικό βλέμμα με το οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Από την μεριά του ο στερημένος την πατρική αγκαλιά, εικοσάχρονος δημοφιλής ράπερ, θα αποσπάσει από τον έμπειρο άντρα δίπλα του, συμβουλές συμπεριφοράς, που άμεσα θα τον κάνουν καλύτερο.
Μέσα από προφανείς αλληγορίες που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης στην πορεία της κάμερας του από το Αράς μέχρι την Μαρσίλια, επιχειρείται το κτίσιμο αυτού του χάσματος γενεών που χαρακτηρίζει την πολυπολιτισμική κοινωνία της Γαλλίας, που πρέπει πλέον να φέρει κοντύτερα το κονσερβαρισμένο παλιό με το ανατρεπτικό καινούργιο. Ώστε οι μεν σοφοί με την πείρα τους να στείλουν μήνυμα συμπαράστασης στους ερχόμενους, οι δε φρέσκοι, ειδικά οι όχι από πάππου προς πάππου ντόπιοι, να πάρουν τις ευκαιρίες που τους αρμόζουν, δίχως να νιώθουν σαν ξένοι στον τόπο τους.
Όμορφο, ανθρώπινα δομημένο και λιγότερο δραματικό από όσο δείχνει το φιλμ, διαθέτει όχι και λίγα χιουμοριστικά στοιχεία που σπάνε τις εντάσεις - ειδικά ο κυνισμός του Σερζ είναι απίθανος - παρεμβαλλόμενα μεταξύ των ατελείωτων χιλιομέτρων και των μπιτ των τραγουδιών που παίζουν στο φόντο. Δίχως να διαθέτει σπουδαίο υποκριτικό υπόβαθρο ο ταλαντούχος Sadek, στην ουσία υποδύεται αξιοπρεπώς τον εαυτό του, όντας και ο ίδιος παιδί μεταναστών, που γεννήθηκε στις πάμφτωχες και τίγκα στην εγκληματικότητα "φαβέλες" πέριξ των Παρισίων. Τα λεφτά όλα όμως, μετά από καιρό που εμφανιζόταν ντεφορμέ, είναι ο Gerard Depardieu, του οποίου την χοντράδα (και σε μόστρα και σε συμπεριφορά) εκμεταλλεύεται άριστα το σενάριο, προβάλλοντας τον σαν τον τυπικό και άνευ λόγου και αιτίας διαμαρτυρόμενο για την έλευση στα μέρη του ξένων, που νομίζει πως θα του αλλάξουν τις συνήθειες. Και όπως συμβαίνει παντού, αυτό δεν αφορά όλους τους ξένους, αφού το δεξιόστροφο μυαλό του ζορισμένου ψυχικά από τις απώλειες, ασούμπαλου ερασιτέχνη painter, δεν τους θωρεί όλους το ίδιο. Άλλοι υπάρχουν για να του δώσουν, άλλοι του επιτίθενται για να του αποσπάσουν. Τι σημαντικό που την αλήθεια την κατάλαβε μόνος του στο φινάλε, σε μια φιλμική έξοδο που μακάρι όσα ουμανιστικά αποτυπώνει να συνέβαιναν και στην πραγματικότητα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2017 από την One From The Heart
1 σχόλια:
Thank you for sharing such an informative
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική