Υπόγεια Πόλη
του Stefano Sollima. Με τους Pierfrancesco Favino, Elio Germano, Claudio Amendola, Alessandro Borghi, Greta Scarano, Giulia Elettra Gorietti, Adamo Dionisi, Giacomo Ferrara, Antonello Fassari, Jean-Hugues Anglade, Nazzareno Bomba, Marco Zangardi
Μια βροχή θα μας σώσει
του zerVo (@moviesltd) 
Σουμπούρα: Συνοικία της Αρχαίας Ρώμης, πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης και το πλέον κακόφημο σημείο της πρωτεύουσας της γιγάντιας αυτοκρατορίας. Αποτελούμενη από αμέτρητα στενά σοκάκια, άκρως επικίνδυνα να τα διαβεί κανείς ολομόναχος, όριζε τον τόπο που ζούσαν οι πολύ χαμηλότερου κοινωνικού επιπέδου Ρωμαίοι πολίτες, οι πιο φτωχοί και καταφρονεμένοι, οι χαμηλότερης μόρφωσης και κατά κύριο λόγο οι εγκληματίες. Οι πιο εύποροι Ρομάνοι απέφευγαν ακόμη και να περνούν από την Red Light District της εποχής, ιδιαίτερα μετά την Δύση του ήλιου, όταν έκλειναν τα φθηνομάγαζα, όπου οι συνθήκες γίνονταν ακόμη πιο ρισκαδόρικες για όρους δεν γνώριζαν τους κινδύνους. Οι ιστορικοί της εποχής, δε, αναφέρουν πως σε ετούτη την ντάουν κλας γειτονιά, μεγάλωσε ο Ιούλιος Καίσαρας, πριν εξελιχθεί στον μεγάλο και τρανό ηγέτη της Εμπάιαρ! Αλληγορικά, πανέξυπνα, ευρηματικά και το κυριότερο ευθύβολα, την βρωμερή ανάσα που ξεβράζει αυτή η υπόγεια πόλη, χρησιμοποιεί ο μαέστρος στην μαρκίζα της ταινίας του, για να αναδείξει την δυσωδία και την σαπίλα της σοσιολογικής διαστρωμάτωσης που ισχύει σήμερα στον τόπο του. Suburra είναι το καθρέφτισμα ολάκερης της Ιταλίας...
Την εντολή από τους πάμπλουτους ανωτέρους του, να φέρει εις πέρας την δύσκολη αποστολή που του έχει ανατεθεί, θα πάρει ο πρώην ακροδεξιός εξτρεμιστής και σεβάσμιο στέλεχος του υποκόσμου με το παρατσούκλι Σαμουράι. Ερχόμενος σε διαρκή επικοινωνία με τα στελέχη της ταρακουνημένης και έτοιμης να καταρρεύσει τον τελευταίο καιρό κυβέρνησης, ιδιαίτερα με τον εύθραυστης ηθικής πολιτικάντη Φίλιππο Μαλγκράντι κι έχοντας την σταθερή υποστήριξη της πανίσχυρης Τράπεζας του Βατικανό και των υποχθόνιων Καρδιναλίων, ο Σαμουράι θα απαιτήσει την ψήφιση νομοσχεδίου που θα μετατρέπει το ανεκμετάλλευτο και κοντινό στην Ρώμη θέρετρο της Όστια, σε κέντρο τζόγου και νυχτερινής διασκέδασης. Επένδυση που θα αποφέρει και μάλιστα πολύ σύντομα, κέρδη δισεκατομμυρίων στους χρηματοδότες της και που θα πρέπει πολύ σύντομα να μπει σε φάση δημιουργίας, ώστε να μην χάνεται χρόνος και παράδες, από τους ήδη τιγκαρισμένους λογαριαμσούς των πλουσίων που κινούν τα νήματα.
Μια βραδιά ερωτικής παραφροσύνης για τον βουλευτή Μαλγκράντι, που θα έχει σαν αποτέλεσμα τον αιφνίδιο θάνατο, μέσα στα χέρια του, μιας ανήλικης πόρνης, θα εκκινήσει μια διαδικασία ντόμινο, που ενδεχόμενα να οδηγήσει το φιλόδοξο πλάνο στην καταστροφή. Η δολοφονία ενός άμυαλου στελέχους της τσιγγάνικης Μαφίας, από τα χέρια του Νούμερο Οκτώ, του παρανοϊκού κι απρόβλεπτου κακοποιού και ιδιοκτήτη του πιο γκλάμουρ νάιτ κλαμπ της Όστια, θα ορίσει την έναρξη ενός πολέμου εκδίκησης μεταξύ των συμμοριών, που θα παρασύρει στο διάβα του, τους διαβρωμένους πολιτικούς, τους ξεπεσμένους και σιχαμερούς αριστοκράτες, τους ξεπουλημένους εκπροσώπους του Νόμου, μα το κυριότερο τους ίδιους τους κληρικούς, που στο όνομα της Αγίας Καθολικής Εκκλησίας, δεν διστάζουν να παίζουν Μονόπολη στην πλάτη του ανυποψίαστου κοσμάκη...
Το χρονικό των Επτά Ημερών του μυθοπλαστικού Νοέμβρη του 2011, που θα οδηγήσει ίσαμε την ημέρα της Αποκάλυψης, εν μέσω προβληματισμού του Ποντίφικα για παραίτηση από τον Πανάγιο Θρόνο του, ελέω ψυχικής διαταραχής και εμφανών ζορισμάτων του ίδιου του Πρωθυπουργού, που νιώθει την καρέκλα του να τρίζει, από τις συνεχείς αποτυχίες στις διεθνείς διαπραγματεύσεις, που εμβαθύνουν ακόμη πιο πολύ την υπάρχουσα οικονομική κρίση. Επτά μερόνυχτα που πάνω από τον ουρανό της - κατά τα άλλα πανέμορφης - Αιώνιας Πόλης, έχει κοντοσταθεί ένα σύννεφο κατράμι, που δεν παύει στιγμή να ρίχνει την βροχή του, μπας και καθαρίσει τον τόπο από την βρώμα, οι ίδιοι οι απάνθρωποι που στηρίζουν τα θεμέλια της Σουμπούρα, όμως, εκμεταλλεύονται για να κρύψουν πίσω από τις σκοτεινιασμένες σταγόνες τις πομπές και τα αμαρτήματα τους. Και δεν βγαίνει ποτέ ο ήλιος, που παρουσία του τίποτα δεν μένει κρυφό...
Με εμπειρία δεκαετιών από την δράση του στην μικρή οθόνη, ο πλέον αναγνωρισμένος στον τόπο του ντιρέκτορας Stefano Sollima, δημιουργός των τεράστιων επιτυχιών La Squadra, Crimini, Romazo Criminale και φυσικά του Gomorra, όλων κινούμενων πίσω από το παραπέτασμα του υποκόσμου, παρουσιάζει μια ευφάνταστη και έξοχα μελετημένη στους σπονδύλους που την ορίζουν, αγωνιώδη ιστορία, με πρωταγωνιστές γνωστό τοις πάσι εγκληματίες, που χάρη στους Νόμους που οι ίδιοι έχουν θεσπίσει, παραμένουν αιώνια ατιμώρητοι. Γερουσιαστές, κονσιλιέροι, εκτελεστές, βαποράκια, ιερόδουλες, μπράβοι, κλαμπάρχες, τζάνκις, ιερωμένοι, καθαριστές, τραπεζίτες, τσιλιαδόροι, κάθε λογής φρούτο - πλην Αστυνομίας, δεν υπάρχει εντέχνως καν και πουθενά - μπαίνει από την γραφίδα του όμορφα συλλογιζόμενου Ιταλιάνου στο μίξερ. Και το αποτέλεσμα που βγαίνει, κινηματογραφικά μεν ρυθμικότατα έξοχο, με έντονο σασπένς και αγωνία στην εξέλιξη του, δυσώδες όμως στο πραγματικό του αντίκρυσμα, στην αναπαράσταση του τι τρέχει, πίσω από τα Ιερά, τα Περιστύλια, τις γκλαμουράτες Επαύλεις.
Σε ότι αφορά τις εγχώριες φιλμικές παραγωγές, ο χαρακτηρισμός του προιόντος ως τηλεοπτικού, λογικό κι επόμενο είναι με όλες αυτές τις σαχλαμάρες που σερβίρει η TV, να λειτουργεί αφοριστικά και υποβαθμιστικά για το κάθε έργο. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει το ίδιο για τους γειτόνους μας τους Ατζούρους. Το προιόν που μας προσφέρει ο Sollima είναι καθαρόαιμα τηλεοπτικό, με την θετική (φυσικά και υπάρχει) έννοια του όρου. Ο Ιταλιάνος θα μπορούσε άνετα όλα όσα εξιστορεί στο πέρασμα της Αποκαλυπτικής του εβδομάδας, να τα σκόρπιζε σε έξι επτά επεισόδια μιας μίνι σειράς που θα έγραφε ιστορία. Αντιθέτως διαλέγει να τα συμπυκνώσει και να τα προσφέρει σε πακέτο δυομισάωρο, ασταμάτητου παλμού και εντυπωσιακής αφηγηματικής οικονομίας, δίχως φιοριτούρες και παρατραβήγματα που ενδεχόμενα θα προκαλούσαν χασμουρητά, μην αφήνοντας τον θεατή του καν να πάρει ανάσα, ρίχνοντας του, το ένα νταμάκι μετά το άλλο, κτίζοντας το κλίμα έντασης εκείνο που θα τον φτάσει μέχρι τον τελικό όλεθρο.
Και καλλιτεχνικά όμως το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα προσεγμένο, με σεκάνς πολύ υψηλής αισθητικής, καλογυρισμένες είτε σε εσωτερικές (εννοείται με κορυφαία το τριολέ του βολευτή) είτε σε εξωτερικές (το πιστολιδικό φινάλε, σε φάζυ σλόου μόσιον, ποιητικό και ονειρώδες, ορίζει σκηνή αναφοράς) και δυσκολότερες συνθήκες. Χάρη στην παρουσία της μισής και βάλε υποκριτικής Εθνικής Ιταλίας, με καπιτάνο τον ασχημάντρα Favino ως πολιτικό και άξονες τον Germano ως βδελυρό πλουσιόπαιδο, τον Amendola σαν ενορχηστρωτή του μεγάλο κόλπου, τον αγνώριστο Borghi με το Οκτάρι της μπίλιας σχεδιασμένο στο ξυρισμένο του κεφάλι, αλλά και τις ανερχόμενες κουκλίνες ενζενί στο τσιρλίντερ φόντο, η Suburra κατορθώνει να αποδώσει τον σφυγμό μιας σύγχρονης, κατασκότεινης, εμετικής Πολιτείας, που ενδιαφέρεται να συντηρεί σαν κορώνες της μόνο τους θεσμούς της, επίσημους, μα το κυριότερο ανεπίσημους. Κάτω από το τραπέζι, αόρατους και αφανείς, που τραβάνε πέρα δώθε σαν μαριονέτα τον λαουτζίκο, παραμένοντας οι ίδιοι όρθιοι και κραταιοί ίσαμε το τέλος.
Η βροχή είναι πιθανόν κάποια στιγμή να σαρώσει την σκουπιδίλα τους και να στείλει τα μιάσματα στον υπόνομο? Ενδεχόμενα, αν και κατά τον καλλιτέχνη, δεν προβλέπεται εξαρχής εκείνος που στο τέλος επιβιώνει. Που εντέλει είναι ο πιο αποφασιστικός, ο πιο ανθρώπινος και ο πιο αυθόρμητος στα κίνητρα του. Ηλιαχτίδα λες καλύτερου ξημερώματος? Μέχρι κι αυτός να πάρει πόστο, εκτιμώ. Τίποτα δεν αλλάζει, δυστυχώς...
Μια βραδιά ερωτικής παραφροσύνης για τον βουλευτή Μαλγκράντι, που θα έχει σαν αποτέλεσμα τον αιφνίδιο θάνατο, μέσα στα χέρια του, μιας ανήλικης πόρνης, θα εκκινήσει μια διαδικασία ντόμινο, που ενδεχόμενα να οδηγήσει το φιλόδοξο πλάνο στην καταστροφή. Η δολοφονία ενός άμυαλου στελέχους της τσιγγάνικης Μαφίας, από τα χέρια του Νούμερο Οκτώ, του παρανοϊκού κι απρόβλεπτου κακοποιού και ιδιοκτήτη του πιο γκλάμουρ νάιτ κλαμπ της Όστια, θα ορίσει την έναρξη ενός πολέμου εκδίκησης μεταξύ των συμμοριών, που θα παρασύρει στο διάβα του, τους διαβρωμένους πολιτικούς, τους ξεπεσμένους και σιχαμερούς αριστοκράτες, τους ξεπουλημένους εκπροσώπους του Νόμου, μα το κυριότερο τους ίδιους τους κληρικούς, που στο όνομα της Αγίας Καθολικής Εκκλησίας, δεν διστάζουν να παίζουν Μονόπολη στην πλάτη του ανυποψίαστου κοσμάκη...
Το χρονικό των Επτά Ημερών του μυθοπλαστικού Νοέμβρη του 2011, που θα οδηγήσει ίσαμε την ημέρα της Αποκάλυψης, εν μέσω προβληματισμού του Ποντίφικα για παραίτηση από τον Πανάγιο Θρόνο του, ελέω ψυχικής διαταραχής και εμφανών ζορισμάτων του ίδιου του Πρωθυπουργού, που νιώθει την καρέκλα του να τρίζει, από τις συνεχείς αποτυχίες στις διεθνείς διαπραγματεύσεις, που εμβαθύνουν ακόμη πιο πολύ την υπάρχουσα οικονομική κρίση. Επτά μερόνυχτα που πάνω από τον ουρανό της - κατά τα άλλα πανέμορφης - Αιώνιας Πόλης, έχει κοντοσταθεί ένα σύννεφο κατράμι, που δεν παύει στιγμή να ρίχνει την βροχή του, μπας και καθαρίσει τον τόπο από την βρώμα, οι ίδιοι οι απάνθρωποι που στηρίζουν τα θεμέλια της Σουμπούρα, όμως, εκμεταλλεύονται για να κρύψουν πίσω από τις σκοτεινιασμένες σταγόνες τις πομπές και τα αμαρτήματα τους. Και δεν βγαίνει ποτέ ο ήλιος, που παρουσία του τίποτα δεν μένει κρυφό...
Με εμπειρία δεκαετιών από την δράση του στην μικρή οθόνη, ο πλέον αναγνωρισμένος στον τόπο του ντιρέκτορας Stefano Sollima, δημιουργός των τεράστιων επιτυχιών La Squadra, Crimini, Romazo Criminale και φυσικά του Gomorra, όλων κινούμενων πίσω από το παραπέτασμα του υποκόσμου, παρουσιάζει μια ευφάνταστη και έξοχα μελετημένη στους σπονδύλους που την ορίζουν, αγωνιώδη ιστορία, με πρωταγωνιστές γνωστό τοις πάσι εγκληματίες, που χάρη στους Νόμους που οι ίδιοι έχουν θεσπίσει, παραμένουν αιώνια ατιμώρητοι. Γερουσιαστές, κονσιλιέροι, εκτελεστές, βαποράκια, ιερόδουλες, μπράβοι, κλαμπάρχες, τζάνκις, ιερωμένοι, καθαριστές, τραπεζίτες, τσιλιαδόροι, κάθε λογής φρούτο - πλην Αστυνομίας, δεν υπάρχει εντέχνως καν και πουθενά - μπαίνει από την γραφίδα του όμορφα συλλογιζόμενου Ιταλιάνου στο μίξερ. Και το αποτέλεσμα που βγαίνει, κινηματογραφικά μεν ρυθμικότατα έξοχο, με έντονο σασπένς και αγωνία στην εξέλιξη του, δυσώδες όμως στο πραγματικό του αντίκρυσμα, στην αναπαράσταση του τι τρέχει, πίσω από τα Ιερά, τα Περιστύλια, τις γκλαμουράτες Επαύλεις.
Σε ότι αφορά τις εγχώριες φιλμικές παραγωγές, ο χαρακτηρισμός του προιόντος ως τηλεοπτικού, λογικό κι επόμενο είναι με όλες αυτές τις σαχλαμάρες που σερβίρει η TV, να λειτουργεί αφοριστικά και υποβαθμιστικά για το κάθε έργο. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει το ίδιο για τους γειτόνους μας τους Ατζούρους. Το προιόν που μας προσφέρει ο Sollima είναι καθαρόαιμα τηλεοπτικό, με την θετική (φυσικά και υπάρχει) έννοια του όρου. Ο Ιταλιάνος θα μπορούσε άνετα όλα όσα εξιστορεί στο πέρασμα της Αποκαλυπτικής του εβδομάδας, να τα σκόρπιζε σε έξι επτά επεισόδια μιας μίνι σειράς που θα έγραφε ιστορία. Αντιθέτως διαλέγει να τα συμπυκνώσει και να τα προσφέρει σε πακέτο δυομισάωρο, ασταμάτητου παλμού και εντυπωσιακής αφηγηματικής οικονομίας, δίχως φιοριτούρες και παρατραβήγματα που ενδεχόμενα θα προκαλούσαν χασμουρητά, μην αφήνοντας τον θεατή του καν να πάρει ανάσα, ρίχνοντας του, το ένα νταμάκι μετά το άλλο, κτίζοντας το κλίμα έντασης εκείνο που θα τον φτάσει μέχρι τον τελικό όλεθρο.
Και καλλιτεχνικά όμως το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα προσεγμένο, με σεκάνς πολύ υψηλής αισθητικής, καλογυρισμένες είτε σε εσωτερικές (εννοείται με κορυφαία το τριολέ του βολευτή) είτε σε εξωτερικές (το πιστολιδικό φινάλε, σε φάζυ σλόου μόσιον, ποιητικό και ονειρώδες, ορίζει σκηνή αναφοράς) και δυσκολότερες συνθήκες. Χάρη στην παρουσία της μισής και βάλε υποκριτικής Εθνικής Ιταλίας, με καπιτάνο τον ασχημάντρα Favino ως πολιτικό και άξονες τον Germano ως βδελυρό πλουσιόπαιδο, τον Amendola σαν ενορχηστρωτή του μεγάλο κόλπου, τον αγνώριστο Borghi με το Οκτάρι της μπίλιας σχεδιασμένο στο ξυρισμένο του κεφάλι, αλλά και τις ανερχόμενες κουκλίνες ενζενί στο τσιρλίντερ φόντο, η Suburra κατορθώνει να αποδώσει τον σφυγμό μιας σύγχρονης, κατασκότεινης, εμετικής Πολιτείας, που ενδιαφέρεται να συντηρεί σαν κορώνες της μόνο τους θεσμούς της, επίσημους, μα το κυριότερο ανεπίσημους. Κάτω από το τραπέζι, αόρατους και αφανείς, που τραβάνε πέρα δώθε σαν μαριονέτα τον λαουτζίκο, παραμένοντας οι ίδιοι όρθιοι και κραταιοί ίσαμε το τέλος.
Η βροχή είναι πιθανόν κάποια στιγμή να σαρώσει την σκουπιδίλα τους και να στείλει τα μιάσματα στον υπόνομο? Ενδεχόμενα, αν και κατά τον καλλιτέχνη, δεν προβλέπεται εξαρχής εκείνος που στο τέλος επιβιώνει. Που εντέλει είναι ο πιο αποφασιστικός, ο πιο ανθρώπινος και ο πιο αυθόρμητος στα κίνητρα του. Ηλιαχτίδα λες καλύτερου ξημερώματος? Μέχρι κι αυτός να πάρει πόστο, εκτιμώ. Τίποτα δεν αλλάζει, δυστυχώς...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική