Λόγκαν
του James Mangold. Με τους Hugh Jackman, Patrick Stewart, Richard E. Grant, Boyd Holbrook, Stephen Merchant, Dafne Keen, Elizabeth Rodriguez, Eriq La Salle, Elise Neal
Estás muriendo...
του zerVo (@moviesltd) 
Από τις πρώτες κιόλας φορές που ο κινηματογράφος αποφάσισε να ρίξει δίχτυα θεματικά στις πολύχρωμες σελίδες των κόμικ, εκεί πίσω στα μέσα των 70s και τις μπλοκμπαστερικές μεν, αλλά πρωτόγονες στην τωρινή ματιά στιγμές του Ανθρώπου από Ατσάλι, στην συνείδηση της πλατείας ουδέποτε πέρασε το ερώτημα για το αν και ποτέ οι ήρωες που θαυμάζει στο εκράν, δεχτούν το μοιραίο κτύπημα της φθοράς. Του χρόνου, της σωματικής αντοχής στα αμέτρητα κτυπήματα, της φυσικής εξέλιξης (αν μπορεί να σταθεί μια τέτοια έκφραση, σε κάτι δεδομένα υπερφυσικό) για το ανθρώπινο κορμί, που μεγαλώνει ηλικιακά και δεν είναι δυνατόν να συμπεριφερθεί, ακόμη και με τις γνώριμες σούπερ ικανότητες του, όπως μια φορά κι έναν καιρό στα νιάτα του, που παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Ακόμη πιότερο, λογική εξέλιξη της άρνησης, από πλευράς των φανς, του γήρατος των superheroes, ουδείς θα μπορούσε να συνδυάσει τους αγαπημένους του χαρακτήρες, εκείνους που έχει περάσει στο πλευρό τους μια ολάκερη φιλμική ζωή, με την έννοια του θανάτου, του ριζικού που άπαντες θα γνωρίσουμε, θέλουμε δεν θέλουμε και που εξ ορισμού, όσο κι αν αυτό φαντάζει απίστευτο, αφορά και τους δημοφιλείς παντοδύναμους. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που η δέκατη στην σειρά ταινία γύρω από των μύθο των X-Men, αποτελεί όπως κι η πρώτη άλλωστε, εκεί πίσω στο μιλένιουμ, του Singer, ορόσημο για το είδος. Τίποτα πλέον στα βγαλμένα από τις πολύχρωμες σελίδες της ερυθρόλευκης Marvel φιλμς, δεν θα είναι το ίδιο...
Έχοντας σταματήσει από καιρό να συναναστρέφεται τους υπόλοιπους ζώντες μεταλλαγμένους, ο Λόγκαν, με πολλές δεκαετίες ζωής να του βαραίνουν την πλάτη*, έχει διαλέξει να ακολουθήσει μια πιο ήρεμη ζωή, ως οδηγός πολυτελούς λιμουζίνας, επάγγελμα που του δίνει την δυνατότητα να καλύπτει τις βασικές του ανάγκες διαβίωσης. Αλλά και να βγάζει τα, όχι και λίγα, έξοδα που απαιτεί η συντήρηση του υπερήλικα πια, μέντορά του, Καθηγητή Ξαβιέ, που πάσχοντας από γεροντική άνοια, ζει απομονωμένος, στις παρατημένες εγκαταστάσεις μιας διαλυμένης φάμπρικας, στα συνοριακά εδάφη του Μεξικό. Ορκισμένος να τον φροντίζει όσο ακόμη αναπνέει, ο πάλαι ποτέ αγαπημένος του μαθητής, ακόμη κι αν τα πόδια δεν τον βαστάνε πια, κάνει ότι περνάει από τα χέρια του για να μην του λείψουν οι βασικές ανάγκες σε τροφή και φάρμακα, έχοντας πάντοτε κατά νου, να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που του έχει δώσει για μετεγκατάσταση σε μια πλωτή κατοικία, δίπλα στον ωκεανό...
Ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες και από τα δεινά του εθισμού του στο αλκοόλ, ο Λόγκαν θα βρεθεί απροετοίμαστος μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη, καθώς μια άγνωστή του, Λατινικής καταγωγής, γυναίκα, που γνωρίζει το παρελθόν του, θα του ζητήσει να την συνοδεύσει, μαζί με την ανήλικη κόρη της, Λόρα, στην Βόρεια Ντακότα, αναζητώντας μια περιοχή αποκαλούμενη ως Εδέμ, χωρίς να του διευκρινίσει τους ακριβείς λόγους. Αιτίες που πολύ σύντομα θα αποκαλυφθούν, καθώς το κορίτσι, όχι μόνο θα γνωστοποιήσει πως διαθέτει κι αυτό ικανότητες μεταλλαγμένου, όπως τις απέκτησε μέσω μαζικού μυστικού γενετικού πειράματος, αλλά στην πραγματικότητα είναι κόρη του, αφού δημιουργήθηκε βάσει του δικού του DNA. Με τους αδίστακτους πολεμοχαρείς δημιουργούς του προγράμματος να βρίσκονται στο κατόπι του, αναζητώντας την πιτσιρίκα που κατάφερε μαζί με άλλα παιδιά να αποδράσει από τις υψίστης ασφαλείας εγκαταστάσεις που μεγάλωσε, ο Λόγκαν πρέπει πια εκτός από το να προσέχει τον βαριά ασθενή Δάσκαλό του, που έχει σαν πατέρα, να προστατέψει και την κατ εικόνα και ομοίωση του, φτιαγμένη, 12χρονη.
Το ημερολόγιο δείχνει 2029 και εδώ και μια ντουζίνα έτη, δεν έχουν κάνει την εμφάνιση τους καινούργιοι μεταλλαγμένοι στον κόσμο, αποτέλεσμα και του αφανισμού του είδους που έχει καταφέρει η αμείλικτη φράξια των ανθρωπόμορφων Ρίβερς και του σατανικού ερευνητή Ζάντερ Ράις που επιμελείται του σχεδίου Τράνσιτζεν. Πολύ καλά κρυμμένος πίσω από την καινούργια του ταυτότητα ο Λόγκαν, έχει πετύχει να διαφύγει της καταδίωξης και να γλυτώσει, τόσο ο ίδιος όσο και ο Προφέσορ Χ, που ακόμη και σε τόσο προχωρημένη ηλικία, αν και βαρύτατα άρρωστος, αποτελεί ακόμη τον υπ αριθμόν ένα δυναμικότερο σε επιρροή εγκέφαλο στον κόσμο. Συνηθισμένος να ακολουθεί εδώ και καιρό την γνώριμη ρουτίνα, στο διαρκές πέρα δώθε του σε κάθε όχθη του Ρίο Γκράντε, θα δει αυτή την φαινομενική ηρεμία να διαλύεται μονομιάς, εξαιτίας της εμφάνισης της άγνωστης θυγατέρας του. Που συνάμα θα του δώσει καινούργιο νόημα ύπαρξης, με το να την οδηγήσει στην Γη της Επαγγελίας, βγάζοντας τον από το τέλμα της ολοκληρωτικής παράδοσης του στην μοίρα που έχει περιέλθει, ελπίζοντας σύντομα να επέλθει το λυτρωτικό για εκείνον τέλος.
Ξεκομμένη σχετικά από το γνώριμο τάιμλάιν των X-Men, που με χίλιους δυο τρόπους οι ιθύνοντες του στούντιο παλεύουν να κρατήσουν σε μια κάποια ισχύ, είναι το δέκατο επεισόδιο της μαρκίζας, που ελάχιστη σχέση έχει όμως είτε με την εισαγωγική τριλογία, είτε με το ριμπούτ και ακόμη περισσότερο με τα σπιν όφφς, που στην ταμπέλα τους έφεραν φαρδιά πλατιά την μορφή του πλέον αναγνωρίσιμου των mutants. Εδώ δεν υπάρχουν πουθενά στο φόντο οι βαριοί νικελένιοι τοίχοι της Σχολής, δεν θα δούμε κανέναν από τους γνωστούς τύπους του αήττητου παρεακιού, ούτε καν οι αντίπαλοι, έχουν την παραμικρή σχέση με τους αρματωμένους ξεχωριστές ικανότητες συντρόφους του Μαγκνέτο. Εδώ το περιβάλλον είναι γήινο και δη γουεστερνικό, τοποθετημένο στους μακριούς και σκονισμένους δρόμους των μεσοδυτικών πολιτειών, εκεί που λαμβάνει χώρα το, στην ουσία, road movie καταδίωξης, εξαιρετικής όμως δομής και αεικίνητης σε εναλλαγές πλοκής.
Πλοκής που σκάει σαν κρότος από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο - είναι χαρακτηριστικό πως το intro με απέσπασε από την αιώνια συνήθεια μου να διαβάζω μέχρι και το τελευταίο credir του cast + crew - και συνεχίζεται ακατάπαυστα και με δαιμονιώδες τέμπο, ίσαμε το σφύριγμα της λήξης, δυο και κάτι ώρες κατοπινά, που πέρασαν σαν μια ανάσα. Απομακρυσμένο από την φανφάρα και τα ατέρμονα ειδικά εφέ, που κόβουν εισιτήρια μεν, έχουν στερήσει την ταυτότητα όμως των πιο πρόσφατων πανάκριβων παραγωγών της μπράντας του Stan Lee, το πόνημα του James Mangold, ορίζει ανέλπιστα την ποιοτικότερη στιγμή στην καριέρα του σκηνοθέτη και σεναριογράφου, καλύτερη κι από εκείνη του Οσκαρικού - για άλλους λόγους βέβαια - Walk The Line. Εδώ τα ξεσπάσματα της βίας, όχι μόνο από τα στιβαρά μπράτσα του Γούλβεριν, αλλά κυρίως από εκείνα της παιδούλας που αναζητά διέξοδο και εκδίκηση, είναι συνεχή και ασταμάτητα, παίζοντας σε πλάνα που δεν θα είναι - ίσως - ελκυστικά για το μη συνηθισμένο σε αυτά μάτι.
Αυτή η βία όμως είναι ο Νόμος στο σύγχρονο Φαρ Ουέστ - διόλου τυχαία ο ντιρέκτορας αποτίνει φόρο τιμής στο κορυφαίο έργο του genre, κλασικό Shane του George Stevens με τον μυθικό Alan Ladd - και μόνο όποιος ακολουθεί τους κανόνες του παιχνιδιού, χωρίς να διστάσει από τις αιώνια υπάρχουσες τύψεις στο τέλος θα επιβιώσει. Ενδεχόμενα όχι σωματικά, αφού το κορμί δεν είναι βέβαιο πως θα αντέξει τον δίχως οίκτο αγώνα, σίγουρα όμως ζωντανό θα παραμείνει το μαχητικό πνεύμα, κληροδότημα που θα οδηγήσει τις (ταλαντούχες) καινούργιες γενιές στο μονοπάτι της αρετής και όχι της κακίας. Σε αυτό το ταξίδεμα, με τις αμέτρητες παλιομοδίτικες προοπτικές - μια ολάκερη σεκάνς είναι πατροναρισμένη από τον πρώτο διδάξαντα Cameronίσιο Terminator - και τις διαρκείς αλληγορικές αναφορές έστω και ασαφείς - πέρα από τα σύνορα των ΗΠΑ βρίσκεται εντέλει η σωτηρία? - καθίσταται σαφής ο λόγος, που από το 1974 που πρωτοεμφανίστηκε στα παλπ, ο Γούλβεριν είναι τόσο αγαπητός στο φανατικό του κοινό. Μελαγχολικός όσο και αποφασιστικός, ονειροπόλος και ρομαντικός συνάμα όμως άγριος και βάναυσος σύμφωνα με τις απαιτήσεις της μάχης, ευαίσθητος, εύθραυστος, συμπονετικός, με απεριόριστο σέβας προς τον άτυπο γονιό (ερμηνεία ολοκληρωμένη από τον βετεράνο Patrick Stewart), με πλήρες το συναίσθημα της ευθύνης προς το παιδί που δεν γέννησε (πρώτης τάξης ντεμπούτο για την φατσούλα, αρκεί να μην την πειράξεις, Dafne Keen).
Το καπέλο όμως βγαίνει, δίχως άλλο, σε εκείνον που για είκοσι περίπου χρόνια, πιο πολλά από κάθε άλλον στην φιλμική ιστορία, υπηρέτησε πιστά τον ρόλο ενός υπερήρωα, δίνοντας ολοκληρωτικά ψυχή και σώμα για να τον αποδώσει στο ακέραιο, αποσπώντας όπως είναι φυσικό το ατελείωτο χειροκρότημα της πλατείας, που πάντα αναγνωρίζει τις αξίες. Ο Hugh Jackman, ταλέντο πολύπλευρο από τα λίγα, το απέδειξε άλλωστε στους Les Mis όπου δεν εκτιμήθηκε κατά πως θα πρεπε - αποχαιρετά τον χαρακτήρα που τον έκανε διάσημο παγκόσμια με τον τρόπο που δεν θα περίμενε κανείς. Ούτε μεταλλαγμένα, ούτε φασαριόζικα, ούτε ψευτοπαλικαρίσια και ντεμέκ μαγκίτικα. Με την ίδια παλικαροσύνη που τα βάζει με τους απρόσμενους δαίμονες στην προσωπική του ζωή, ο πενηντάχρονος κοντά αστέρας, πρωταγωνιστεί σε μια βίαια ονειρεμένη εξόδιο ακολουθία, ελεγειακά γραμμένη, που στο επίκεντρο της δεν βρίσκεται κανείς άλλος πέρα από τον άνθρωπο. Και δυστυχώς - ή ευτυχώς θα έρθει η ώρα που θα το δείξει - ακόμη και του πιο αντρειωμένου το ριζικό έναν και μόνο επίλογο έχει. Αντίο βουρκωμένο Logan, εσύ πραγματικά θα λείψεις!
* Όχι εύκολα υπολογίσιμο το νούμερο, αν αναλογιστούμε πως δεν ήταν και μικρός στα χρόνια, παρόντας στην έκρηξη της ατομικής βόμβας του Ναγκασάκι, όπως είδαμε στον Wolverine.
Ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες και από τα δεινά του εθισμού του στο αλκοόλ, ο Λόγκαν θα βρεθεί απροετοίμαστος μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη, καθώς μια άγνωστή του, Λατινικής καταγωγής, γυναίκα, που γνωρίζει το παρελθόν του, θα του ζητήσει να την συνοδεύσει, μαζί με την ανήλικη κόρη της, Λόρα, στην Βόρεια Ντακότα, αναζητώντας μια περιοχή αποκαλούμενη ως Εδέμ, χωρίς να του διευκρινίσει τους ακριβείς λόγους. Αιτίες που πολύ σύντομα θα αποκαλυφθούν, καθώς το κορίτσι, όχι μόνο θα γνωστοποιήσει πως διαθέτει κι αυτό ικανότητες μεταλλαγμένου, όπως τις απέκτησε μέσω μαζικού μυστικού γενετικού πειράματος, αλλά στην πραγματικότητα είναι κόρη του, αφού δημιουργήθηκε βάσει του δικού του DNA. Με τους αδίστακτους πολεμοχαρείς δημιουργούς του προγράμματος να βρίσκονται στο κατόπι του, αναζητώντας την πιτσιρίκα που κατάφερε μαζί με άλλα παιδιά να αποδράσει από τις υψίστης ασφαλείας εγκαταστάσεις που μεγάλωσε, ο Λόγκαν πρέπει πια εκτός από το να προσέχει τον βαριά ασθενή Δάσκαλό του, που έχει σαν πατέρα, να προστατέψει και την κατ εικόνα και ομοίωση του, φτιαγμένη, 12χρονη.
Το ημερολόγιο δείχνει 2029 και εδώ και μια ντουζίνα έτη, δεν έχουν κάνει την εμφάνιση τους καινούργιοι μεταλλαγμένοι στον κόσμο, αποτέλεσμα και του αφανισμού του είδους που έχει καταφέρει η αμείλικτη φράξια των ανθρωπόμορφων Ρίβερς και του σατανικού ερευνητή Ζάντερ Ράις που επιμελείται του σχεδίου Τράνσιτζεν. Πολύ καλά κρυμμένος πίσω από την καινούργια του ταυτότητα ο Λόγκαν, έχει πετύχει να διαφύγει της καταδίωξης και να γλυτώσει, τόσο ο ίδιος όσο και ο Προφέσορ Χ, που ακόμη και σε τόσο προχωρημένη ηλικία, αν και βαρύτατα άρρωστος, αποτελεί ακόμη τον υπ αριθμόν ένα δυναμικότερο σε επιρροή εγκέφαλο στον κόσμο. Συνηθισμένος να ακολουθεί εδώ και καιρό την γνώριμη ρουτίνα, στο διαρκές πέρα δώθε του σε κάθε όχθη του Ρίο Γκράντε, θα δει αυτή την φαινομενική ηρεμία να διαλύεται μονομιάς, εξαιτίας της εμφάνισης της άγνωστης θυγατέρας του. Που συνάμα θα του δώσει καινούργιο νόημα ύπαρξης, με το να την οδηγήσει στην Γη της Επαγγελίας, βγάζοντας τον από το τέλμα της ολοκληρωτικής παράδοσης του στην μοίρα που έχει περιέλθει, ελπίζοντας σύντομα να επέλθει το λυτρωτικό για εκείνον τέλος.
Ξεκομμένη σχετικά από το γνώριμο τάιμλάιν των X-Men, που με χίλιους δυο τρόπους οι ιθύνοντες του στούντιο παλεύουν να κρατήσουν σε μια κάποια ισχύ, είναι το δέκατο επεισόδιο της μαρκίζας, που ελάχιστη σχέση έχει όμως είτε με την εισαγωγική τριλογία, είτε με το ριμπούτ και ακόμη περισσότερο με τα σπιν όφφς, που στην ταμπέλα τους έφεραν φαρδιά πλατιά την μορφή του πλέον αναγνωρίσιμου των mutants. Εδώ δεν υπάρχουν πουθενά στο φόντο οι βαριοί νικελένιοι τοίχοι της Σχολής, δεν θα δούμε κανέναν από τους γνωστούς τύπους του αήττητου παρεακιού, ούτε καν οι αντίπαλοι, έχουν την παραμικρή σχέση με τους αρματωμένους ξεχωριστές ικανότητες συντρόφους του Μαγκνέτο. Εδώ το περιβάλλον είναι γήινο και δη γουεστερνικό, τοποθετημένο στους μακριούς και σκονισμένους δρόμους των μεσοδυτικών πολιτειών, εκεί που λαμβάνει χώρα το, στην ουσία, road movie καταδίωξης, εξαιρετικής όμως δομής και αεικίνητης σε εναλλαγές πλοκής.
Πλοκής που σκάει σαν κρότος από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο - είναι χαρακτηριστικό πως το intro με απέσπασε από την αιώνια συνήθεια μου να διαβάζω μέχρι και το τελευταίο credir του cast + crew - και συνεχίζεται ακατάπαυστα και με δαιμονιώδες τέμπο, ίσαμε το σφύριγμα της λήξης, δυο και κάτι ώρες κατοπινά, που πέρασαν σαν μια ανάσα. Απομακρυσμένο από την φανφάρα και τα ατέρμονα ειδικά εφέ, που κόβουν εισιτήρια μεν, έχουν στερήσει την ταυτότητα όμως των πιο πρόσφατων πανάκριβων παραγωγών της μπράντας του Stan Lee, το πόνημα του James Mangold, ορίζει ανέλπιστα την ποιοτικότερη στιγμή στην καριέρα του σκηνοθέτη και σεναριογράφου, καλύτερη κι από εκείνη του Οσκαρικού - για άλλους λόγους βέβαια - Walk The Line. Εδώ τα ξεσπάσματα της βίας, όχι μόνο από τα στιβαρά μπράτσα του Γούλβεριν, αλλά κυρίως από εκείνα της παιδούλας που αναζητά διέξοδο και εκδίκηση, είναι συνεχή και ασταμάτητα, παίζοντας σε πλάνα που δεν θα είναι - ίσως - ελκυστικά για το μη συνηθισμένο σε αυτά μάτι.
Αυτή η βία όμως είναι ο Νόμος στο σύγχρονο Φαρ Ουέστ - διόλου τυχαία ο ντιρέκτορας αποτίνει φόρο τιμής στο κορυφαίο έργο του genre, κλασικό Shane του George Stevens με τον μυθικό Alan Ladd - και μόνο όποιος ακολουθεί τους κανόνες του παιχνιδιού, χωρίς να διστάσει από τις αιώνια υπάρχουσες τύψεις στο τέλος θα επιβιώσει. Ενδεχόμενα όχι σωματικά, αφού το κορμί δεν είναι βέβαιο πως θα αντέξει τον δίχως οίκτο αγώνα, σίγουρα όμως ζωντανό θα παραμείνει το μαχητικό πνεύμα, κληροδότημα που θα οδηγήσει τις (ταλαντούχες) καινούργιες γενιές στο μονοπάτι της αρετής και όχι της κακίας. Σε αυτό το ταξίδεμα, με τις αμέτρητες παλιομοδίτικες προοπτικές - μια ολάκερη σεκάνς είναι πατροναρισμένη από τον πρώτο διδάξαντα Cameronίσιο Terminator - και τις διαρκείς αλληγορικές αναφορές έστω και ασαφείς - πέρα από τα σύνορα των ΗΠΑ βρίσκεται εντέλει η σωτηρία? - καθίσταται σαφής ο λόγος, που από το 1974 που πρωτοεμφανίστηκε στα παλπ, ο Γούλβεριν είναι τόσο αγαπητός στο φανατικό του κοινό. Μελαγχολικός όσο και αποφασιστικός, ονειροπόλος και ρομαντικός συνάμα όμως άγριος και βάναυσος σύμφωνα με τις απαιτήσεις της μάχης, ευαίσθητος, εύθραυστος, συμπονετικός, με απεριόριστο σέβας προς τον άτυπο γονιό (ερμηνεία ολοκληρωμένη από τον βετεράνο Patrick Stewart), με πλήρες το συναίσθημα της ευθύνης προς το παιδί που δεν γέννησε (πρώτης τάξης ντεμπούτο για την φατσούλα, αρκεί να μην την πειράξεις, Dafne Keen).
Το καπέλο όμως βγαίνει, δίχως άλλο, σε εκείνον που για είκοσι περίπου χρόνια, πιο πολλά από κάθε άλλον στην φιλμική ιστορία, υπηρέτησε πιστά τον ρόλο ενός υπερήρωα, δίνοντας ολοκληρωτικά ψυχή και σώμα για να τον αποδώσει στο ακέραιο, αποσπώντας όπως είναι φυσικό το ατελείωτο χειροκρότημα της πλατείας, που πάντα αναγνωρίζει τις αξίες. Ο Hugh Jackman, ταλέντο πολύπλευρο από τα λίγα, το απέδειξε άλλωστε στους Les Mis όπου δεν εκτιμήθηκε κατά πως θα πρεπε - αποχαιρετά τον χαρακτήρα που τον έκανε διάσημο παγκόσμια με τον τρόπο που δεν θα περίμενε κανείς. Ούτε μεταλλαγμένα, ούτε φασαριόζικα, ούτε ψευτοπαλικαρίσια και ντεμέκ μαγκίτικα. Με την ίδια παλικαροσύνη που τα βάζει με τους απρόσμενους δαίμονες στην προσωπική του ζωή, ο πενηντάχρονος κοντά αστέρας, πρωταγωνιστεί σε μια βίαια ονειρεμένη εξόδιο ακολουθία, ελεγειακά γραμμένη, που στο επίκεντρο της δεν βρίσκεται κανείς άλλος πέρα από τον άνθρωπο. Και δυστυχώς - ή ευτυχώς θα έρθει η ώρα που θα το δείξει - ακόμη και του πιο αντρειωμένου το ριζικό έναν και μόνο επίλογο έχει. Αντίο βουρκωμένο Logan, εσύ πραγματικά θα λείψεις!
* Όχι εύκολα υπολογίσιμο το νούμερο, αν αναλογιστούμε πως δεν ήταν και μικρός στα χρόνια, παρόντας στην έκρηξη της ατομικής βόμβας του Ναγκασάκι, όπως είδαμε στον Wolverine.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική