Η Πεντάμορφη Και Το Τέρας
του Bill Condon. Με τους Emma Watson, Dan Stevens, Luke Evans, Kevin Kline, Josh Gad, Ewan McGregor, Stanley Tucci, Audra McDonald, Gugu Mbatha-Raw, Ian McKellen, Emma Thompson
Παραμυθένιο!
του zerVo (@moviesltd) 
Ιστορική αναδρομή του θέματος. Για πρώτη φορά το παραμύθι με τον ορίτζιναλ τίτλο La Belle Et La Bete δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση La Jeune Americaine et les Contes Marines, από την Φραντσέζα νοβελίστα Gabrielle Suzanne Barbot de Villeneuve στα 1740. Σχεδόν τριακόσια χρόνια πριν δηλαδή! Στο βάθος των αιώνων η ξεχωριστά ενδιαφέρουσα αυτή ιστορία γνώρισε αμέτρητες εκδοχές και παραποιήσεις, δίχως όμως ποτέ να ξεφεύγει από την βασική της πρωτότυπη ιδέα. Στον κινηματογράφο μπορούμε να καταμετρήσουμε σχεδόν μια ντουζίνα διαφορετικές βερσιόν, από εκείνη την πρώτη του 1946 δια χειρός Cocteau, με πιο άξια αναφοράς εκείνη της σκιτσαρισμένη Disney στα 1991, που παραγέμισε την θρυλική πλοκή με την μουσική και τα τραγούδια του Alan Menken και του Howard Ashman, προσθέτοντας ακόμη μια ολόχρυση σελίδα στο βιβλίο των επιτευγμάτων της μπράντας του Θείου Ουόλτ. Στα πλαίσια λοιπόν της Live action επανεκτύπωσης όλων των έργων της κορυφαίας animation φίρμας, που έχει εκκινήσει εδώ και περίπου μια δεκαετία, έχοντας παρουσιάσει ακόμη τέσσερις, άνισης επιτυχίας, διασκευές από την Alice In Wonderland και την Maleficent, μέχρι το Jungle Book και την ονειρική Cinderella, έρχεται η πέμπτη, νέα, με ολοζώντανους χαρακτήρες μουσικοχορευτική περιπέτεια, για να επιστεγάσει το ήδη δεδομένο πόρισμα: Μπορεί η παραγωγή να φαντάστηκε τα ριμέικς για να εκτοξεύσει τζίρους, συνάμα όμως δείχνοντας ιδιαίτερο σεβασμό στο αρχικό θέμα, φρόντισε να το εκμοντερνίσει, να το παρουσιάσει σε μια σύγχρονη φόρμα, που αυτόματα το καθιστά ξεχωριστό και διαφορετικό. Ώστε να το παρακολουθήσεις, όπως δεν το έχεις ματαδεί...
Ανέμελη, μα και ανεξάρτητη, χαμηλών τόνων αλλά και δίχως φόβους στην ψυχή της, η νεαρή ορφανή Μπελ, ζει στο μικρό χωριουδάκι του Βιλνέβ, κάπου έξω από το Παρίσι, μαζί με τον μοναχικό, καλόκαρδο και κατά πως λεν οι συγχωριανοί αλαφροίσκιωτο πατέρα της. Μορίς, που βγάζει τα προς το ζην φτιάχνοντας με τα χέρια του, πανέμορφα μουσικά κουτιά. Η καθημερινότητα της όμορφης κοπελιάς, θα διαταραχθεί ένα πρωινό στο άκουσμα του άσχημου μαντάτου, πως ο γονιός της, ταξιδεύοντας με το άλογο του, έχει παγιδευτεί μέσα στο σκοτεινό πύργο του φοβερού και τρομερού Τέρατος. Του πρίγκηπα εκείνου, που μια φορά κι έναν καιρό, χάρη στην ανάρμοστη κι εγωιστική συμπεριφορά του, τιμωρήθηκε από μια περιπλανώμενη μάγισσα σε αιώνια μεταμόρφωση από γοητευτικός αριστοκράτης, σε γιγαντιαίο πανάσχημο θεριό.
Αποφασισμένη να σώσει την ζωή του άμοιρου Μορίς, η Μπελ θα διαπραγματευτεί με τον αγριεμένο άρχοντα, ανταλλάσσοντας την ελευθερία του, με την δική της, παίρνοντας το ρίσκο να φυλακιστεί εκείνη στο σκονισμένο, θεοσκότεινο και μισογκρεμισμένο παλάτι. Στο διάβα του χρόνου όμως κι όσο θα έρχεται σε επαφή με τον δέσμιο της, η Πεντάμορφη θα καταλάβει πως πίσω από την τσακισμένη και τριχοφυή βιτρίνα του, κρύβεται μια καρδιά ευαίσθητη και μετανιωμένη για τις πομπές του παρελθόντος της. Μια καρδιά που της αξίζει μόνο η συμπάθεια, η εκτίμηση και τελικώς η αγάπη, το αντίδοτο δηλαδή που ενδεχόμενα θα χρειαστεί, για να μεταλλαχθεί ξανά η μορφή του από αγρίμι σε άνθρωπο, όπως ακριβώς προστάζει το μαγικό ξόρκι.
Εννοείται λοιπόν πως δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές στα θεμέλια που πάνω τους κτίζεται η πλοκή της υπόθεσης, μιας και τα βασικά πρόσωπα, όπως τα γνωρίσαμε στο προ ενός τετάρτου του αιώνα στο καρτούν, είναι τα ίδια, χμ, όχι όμως και απαράλλαχτα στον χαρακτήρα τους. Πέρα από τις δύο περσόνες της μαρκίζας, στην περιφέρεια του στάρινγκ, επανέρχονται φυσικά και οι προσωπικότητες που ανεβάζουν την δραματουργία και το ενδιαφέρον και πιο πέρα από του γνώριμου σινερομάντζου. Έτσι κι εδώ λοιπόν βρίσκουμε τον φαντασμένο και εγωπαθή Γκαστόν, τον μπρατσωμένο πρώην ιππότη που όλα τα κοριτσόπουλα λιώνουν στο πέρασμα του, εκείνος όμως έχει μάτια μόνο για την Μπελ και θα κάνει τα πάντα - τα πάντα όμως - βοηθούμενος και από τον αστείο ιπποκόμο του Λε Φου για να την κατακτήσει. Ομοίως πίσω από τις βαριές πύλες του πέτρινου κάστρου, η μορφονιά για συντροφιά της, όσο το Τέρας είναι δυσπρόσιτο και απόμακρο, θα έχει όλους εκείνους τους υπηρέτες του μεταλλαγμένου Πρίγκηπα, που κι εκείνοι με την σειρά τους έπεσαν θύματα της μάγισσας και άλλαξαν μόστρα. Όπως ο μπάτλερ Λιμιέρ, που καταραμένος πια έχει γίνει κηροπήγιο, η γκουβερνάντα Κυρία Ποττς που με το πιτσιρίκι της, Τσιπ, έχουν μεταμορφωθεί σε τσαγιέρα και φλιτζάνι, ο γερο φύλακας Κογκσγουορθ που πλέον έχει αλλάξει σε ρολόι, η καθαρίστρια Κοτιλντ, που ακόμη ξεσκονίζει τον χώρο, με την μορφή του φτερού όμως. Νέες προσθήκες του σεναρίου στην συμμορία των ολοζώντανων αντικειμένων, η αλλαγμένη σε τεράστια ντουλάπα Μαντάμ Γκαρνταρόμπ και ο μαέστρος Καντέντζα, που το ραβδί τον έχει αντικαταστήσει με πιάνο!
Οι εναλλαγές της σύγχρονης φόρμας του Beauty And The Beast δεν σταματούν εδώ. Η κυριότερη διαφορά σε σύγκριση με το γνώριμο του παρελθόντος, έχει να κάνει με την προσωπικότητα της μικρής εσώκλειστης, που πλέον προβάλλεται πολύ πιο φεμίνα και αποφασιστική από ότι ξέραμε. Αντίληψη που σχηματίζεται κυρίως στον τρόπο που θα προσεγγίσει το Τέρας, με την συλλογιστική μιας ολοκληρωμένης και δυναμικής γυναίκας και όχι σαν του άμαθου κοριτσόπουλου, που ήθελε δεν ήθελε, μετά από καιρό υποταγής στις εντολές του, ερωτεύτηκε τον απαγωγέα του. Εννοείται πως εφόσον δεν πρόκειται για μια πόντο πόντο επανάληψη του θριαμβευτικού σκίτσου του '91, που είχε χρονική διάρκεια μόλις ενενήντα λεπτά, εδώ αναγκαστικά το σκριπτ ρίχνει φως και σε επιμέρους ρουμπρίκες της υπόθεσης ώστε να συμπληρωθεί το δίωρο (η ασθενής μάνα, η τιμωρός μάγισσα, ο αδιάφορος και με σηκωμένους τους ώμους περίγυρος) που μαζί με τα δύο τρία νέα τραγούδια που συντροφεύουν τις πασίγνωστες μελωδίες, οδηγούν στην τελευταία πράξη, η οποία διαφοροποιεί ολοκληρωτικά το παρόν από καθετί περασμένο. Είναι η ώρα που το παιδικό παραμύθι αλλάζει όψη και γίνεται Γκριμικό, επικό θρίλερ αγωνίας, με πιστολίδια, γκρεμοτσακίσματα και νεκρούς (ακριβώς!) πάνω στις πολεμίστρες όπου λαμβάνει χώρα ο φοβερός και τρομερός επίλογος.
Όχι ακριβώς το τέλος που καρτερούσα για να είμαι ειλικρινής, όχι πως με χάλασε κιόλας όμως, έχοντας ταξιδέψει για προηγούμενη μιάμιση και βάλε ώρα, σε ένα περιβάλλον ονειρικά παραμυθένιο, πλημμυρισμένο από νότες και χορούς, όπως το έστησε ο ικανότατος ντιρέκτορας Bill Condon. Όπως συνέβη με την Σταχτοπούτα, που η σεκάνς του ballroom έχει καταγραφεί ως μια από τις πλέον καλογυρισμένες των πρόσφατων ετών, έτσι κι εδώ, ενόσω παίζει στο μπακγκράουντ το θρυλικό Be Our Guest και όλα τα ανθρωπόμορφα σκεύη συνθέτουν την χορωδία, στο εκράν στήνεται ένα εκπληκτικό γαϊτανάκι, Berkeleyικής ακρίβειας και στροβιλισμάτων, που δίχως άλλο ορίζει το χάιλαιτ της βραδιάς! Μαγευτικό στιγμιότυπο, αποτέλεσμα έξοχης ομαδικής δουλειάς στα κοστούμια, στα ντεκόρ, στην οργάνωση της παραγωγής, εννοείται και στα καταπληκτικά ειδικά εφέ, που χωρίς ετούτα, η ταινία θα ήταν εντελώς διαφορετική, πολύ φτωχότερη και ίσως, εν κατακλείδι, χωρίς νεωτεριστικό λόγο ύπαρξης.
Με τα τεχνικά ντιπάρτμεντ να συντονίζονται κάτω από την μπαγκέτα του Μίστερ Dreamgirls (τι όμορφο μουσικό biopic!) σε πλήρη αρμονία, δεν θα ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο να μην συμβεί και με τους ζωντανούς ερμηνευτές, που άλλωστε εκ προοιμίου εκείνοι είναι που διαφοροποιούν τις δύο παραλλαγές σε ένα θέμα της Disney. Ξεχωριστή αναφορά δικαιούται ο (αδικημένος σταρ) Luke Evans, που με την υποστήριξη του πιο γλαφυρού Josh Gad, κτίζει σταδιακά μια σπάνια και ολοκληρωμένη περσόνα villain, αρχοντικός όπως συνήθως ο πεπειραμένος Kevin Kline, αποδίδει με άνεση τον τρομαγμένο και αδύναμο γέρο Τζεπέτο, κρυμμένος πίσω από την μουτσούνα του αγριωπού θηρίου ο Dan Stevens, δεν αποκαλύπτει μόστρα παρά μόνο στο τελευταίο τρίλεπτο, για να μην πως περισσότερα και αποκαλύψω το φινάλε, στο ενδεχόμενο που κάποιος θεατής δεν το ξέρει δηλαδή. Άφησα τελευταία την ενζενί Emma Watson, που εδώ της δόθηκε μια πρώτης τάξης ευκαιρία να διαφύγει κατά κάποιο τρόπο από την χαμηλοβλεπούσα τινέιτζερ νόρμα της δεσποινίδας Γκρέιντζερ και να αποδώσει την Μπελ, κατάτι αλλαγμένη από ότι την γνωρίζαμε, με αρκετά πιο ανεξάρτητο πνεύμα και πασιονάριο στυλ, από το παιδιάστικο της Disney Princess. Δίχως να πω πως η πιτσιρίκα των 27 Μαΐων με έπεισε πλήρως, εντούτοις πρέπει να δεχτώ πως είχε την με διαφορά καλύτερη στιγμή της στην μετά-Ποτερική περίοδο, στοιχείο που δεδομένα θα της δώσει φτερά για να συνεχίσει ακόμη πιο ανοδικά την καριέρα της.
Μια γιγάντια εισπρακτική επιτυχία, όπως αυτή που θα αποτελέσει σίγουρα η τωρινή Πεντάμορφη και το Τέρας, σίγουρα θα ορίσει μετάλλιο για όλους τους συμμετέχοντες στο πρότζεκτ. Κυρίως όμως θα σταθεροποιήσει την συλλογιστική του στούντιο στην αναπαράσταση των τόσο δημοφιλών της τίτλων, ώστε να βάλει πλώρη και για άλλες, εκτός της προγραμματισμένης για το 2018 Mulan, εξίσου ενδιαφέρουσες και εντυπωσιακές διασκευές!
Αποφασισμένη να σώσει την ζωή του άμοιρου Μορίς, η Μπελ θα διαπραγματευτεί με τον αγριεμένο άρχοντα, ανταλλάσσοντας την ελευθερία του, με την δική της, παίρνοντας το ρίσκο να φυλακιστεί εκείνη στο σκονισμένο, θεοσκότεινο και μισογκρεμισμένο παλάτι. Στο διάβα του χρόνου όμως κι όσο θα έρχεται σε επαφή με τον δέσμιο της, η Πεντάμορφη θα καταλάβει πως πίσω από την τσακισμένη και τριχοφυή βιτρίνα του, κρύβεται μια καρδιά ευαίσθητη και μετανιωμένη για τις πομπές του παρελθόντος της. Μια καρδιά που της αξίζει μόνο η συμπάθεια, η εκτίμηση και τελικώς η αγάπη, το αντίδοτο δηλαδή που ενδεχόμενα θα χρειαστεί, για να μεταλλαχθεί ξανά η μορφή του από αγρίμι σε άνθρωπο, όπως ακριβώς προστάζει το μαγικό ξόρκι.
Εννοείται λοιπόν πως δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές στα θεμέλια που πάνω τους κτίζεται η πλοκή της υπόθεσης, μιας και τα βασικά πρόσωπα, όπως τα γνωρίσαμε στο προ ενός τετάρτου του αιώνα στο καρτούν, είναι τα ίδια, χμ, όχι όμως και απαράλλαχτα στον χαρακτήρα τους. Πέρα από τις δύο περσόνες της μαρκίζας, στην περιφέρεια του στάρινγκ, επανέρχονται φυσικά και οι προσωπικότητες που ανεβάζουν την δραματουργία και το ενδιαφέρον και πιο πέρα από του γνώριμου σινερομάντζου. Έτσι κι εδώ λοιπόν βρίσκουμε τον φαντασμένο και εγωπαθή Γκαστόν, τον μπρατσωμένο πρώην ιππότη που όλα τα κοριτσόπουλα λιώνουν στο πέρασμα του, εκείνος όμως έχει μάτια μόνο για την Μπελ και θα κάνει τα πάντα - τα πάντα όμως - βοηθούμενος και από τον αστείο ιπποκόμο του Λε Φου για να την κατακτήσει. Ομοίως πίσω από τις βαριές πύλες του πέτρινου κάστρου, η μορφονιά για συντροφιά της, όσο το Τέρας είναι δυσπρόσιτο και απόμακρο, θα έχει όλους εκείνους τους υπηρέτες του μεταλλαγμένου Πρίγκηπα, που κι εκείνοι με την σειρά τους έπεσαν θύματα της μάγισσας και άλλαξαν μόστρα. Όπως ο μπάτλερ Λιμιέρ, που καταραμένος πια έχει γίνει κηροπήγιο, η γκουβερνάντα Κυρία Ποττς που με το πιτσιρίκι της, Τσιπ, έχουν μεταμορφωθεί σε τσαγιέρα και φλιτζάνι, ο γερο φύλακας Κογκσγουορθ που πλέον έχει αλλάξει σε ρολόι, η καθαρίστρια Κοτιλντ, που ακόμη ξεσκονίζει τον χώρο, με την μορφή του φτερού όμως. Νέες προσθήκες του σεναρίου στην συμμορία των ολοζώντανων αντικειμένων, η αλλαγμένη σε τεράστια ντουλάπα Μαντάμ Γκαρνταρόμπ και ο μαέστρος Καντέντζα, που το ραβδί τον έχει αντικαταστήσει με πιάνο!
Οι εναλλαγές της σύγχρονης φόρμας του Beauty And The Beast δεν σταματούν εδώ. Η κυριότερη διαφορά σε σύγκριση με το γνώριμο του παρελθόντος, έχει να κάνει με την προσωπικότητα της μικρής εσώκλειστης, που πλέον προβάλλεται πολύ πιο φεμίνα και αποφασιστική από ότι ξέραμε. Αντίληψη που σχηματίζεται κυρίως στον τρόπο που θα προσεγγίσει το Τέρας, με την συλλογιστική μιας ολοκληρωμένης και δυναμικής γυναίκας και όχι σαν του άμαθου κοριτσόπουλου, που ήθελε δεν ήθελε, μετά από καιρό υποταγής στις εντολές του, ερωτεύτηκε τον απαγωγέα του. Εννοείται πως εφόσον δεν πρόκειται για μια πόντο πόντο επανάληψη του θριαμβευτικού σκίτσου του '91, που είχε χρονική διάρκεια μόλις ενενήντα λεπτά, εδώ αναγκαστικά το σκριπτ ρίχνει φως και σε επιμέρους ρουμπρίκες της υπόθεσης ώστε να συμπληρωθεί το δίωρο (η ασθενής μάνα, η τιμωρός μάγισσα, ο αδιάφορος και με σηκωμένους τους ώμους περίγυρος) που μαζί με τα δύο τρία νέα τραγούδια που συντροφεύουν τις πασίγνωστες μελωδίες, οδηγούν στην τελευταία πράξη, η οποία διαφοροποιεί ολοκληρωτικά το παρόν από καθετί περασμένο. Είναι η ώρα που το παιδικό παραμύθι αλλάζει όψη και γίνεται Γκριμικό, επικό θρίλερ αγωνίας, με πιστολίδια, γκρεμοτσακίσματα και νεκρούς (ακριβώς!) πάνω στις πολεμίστρες όπου λαμβάνει χώρα ο φοβερός και τρομερός επίλογος.
Όχι ακριβώς το τέλος που καρτερούσα για να είμαι ειλικρινής, όχι πως με χάλασε κιόλας όμως, έχοντας ταξιδέψει για προηγούμενη μιάμιση και βάλε ώρα, σε ένα περιβάλλον ονειρικά παραμυθένιο, πλημμυρισμένο από νότες και χορούς, όπως το έστησε ο ικανότατος ντιρέκτορας Bill Condon. Όπως συνέβη με την Σταχτοπούτα, που η σεκάνς του ballroom έχει καταγραφεί ως μια από τις πλέον καλογυρισμένες των πρόσφατων ετών, έτσι κι εδώ, ενόσω παίζει στο μπακγκράουντ το θρυλικό Be Our Guest και όλα τα ανθρωπόμορφα σκεύη συνθέτουν την χορωδία, στο εκράν στήνεται ένα εκπληκτικό γαϊτανάκι, Berkeleyικής ακρίβειας και στροβιλισμάτων, που δίχως άλλο ορίζει το χάιλαιτ της βραδιάς! Μαγευτικό στιγμιότυπο, αποτέλεσμα έξοχης ομαδικής δουλειάς στα κοστούμια, στα ντεκόρ, στην οργάνωση της παραγωγής, εννοείται και στα καταπληκτικά ειδικά εφέ, που χωρίς ετούτα, η ταινία θα ήταν εντελώς διαφορετική, πολύ φτωχότερη και ίσως, εν κατακλείδι, χωρίς νεωτεριστικό λόγο ύπαρξης.
Με τα τεχνικά ντιπάρτμεντ να συντονίζονται κάτω από την μπαγκέτα του Μίστερ Dreamgirls (τι όμορφο μουσικό biopic!) σε πλήρη αρμονία, δεν θα ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο να μην συμβεί και με τους ζωντανούς ερμηνευτές, που άλλωστε εκ προοιμίου εκείνοι είναι που διαφοροποιούν τις δύο παραλλαγές σε ένα θέμα της Disney. Ξεχωριστή αναφορά δικαιούται ο (αδικημένος σταρ) Luke Evans, που με την υποστήριξη του πιο γλαφυρού Josh Gad, κτίζει σταδιακά μια σπάνια και ολοκληρωμένη περσόνα villain, αρχοντικός όπως συνήθως ο πεπειραμένος Kevin Kline, αποδίδει με άνεση τον τρομαγμένο και αδύναμο γέρο Τζεπέτο, κρυμμένος πίσω από την μουτσούνα του αγριωπού θηρίου ο Dan Stevens, δεν αποκαλύπτει μόστρα παρά μόνο στο τελευταίο τρίλεπτο, για να μην πως περισσότερα και αποκαλύψω το φινάλε, στο ενδεχόμενο που κάποιος θεατής δεν το ξέρει δηλαδή. Άφησα τελευταία την ενζενί Emma Watson, που εδώ της δόθηκε μια πρώτης τάξης ευκαιρία να διαφύγει κατά κάποιο τρόπο από την χαμηλοβλεπούσα τινέιτζερ νόρμα της δεσποινίδας Γκρέιντζερ και να αποδώσει την Μπελ, κατάτι αλλαγμένη από ότι την γνωρίζαμε, με αρκετά πιο ανεξάρτητο πνεύμα και πασιονάριο στυλ, από το παιδιάστικο της Disney Princess. Δίχως να πω πως η πιτσιρίκα των 27 Μαΐων με έπεισε πλήρως, εντούτοις πρέπει να δεχτώ πως είχε την με διαφορά καλύτερη στιγμή της στην μετά-Ποτερική περίοδο, στοιχείο που δεδομένα θα της δώσει φτερά για να συνεχίσει ακόμη πιο ανοδικά την καριέρα της.
Μια γιγάντια εισπρακτική επιτυχία, όπως αυτή που θα αποτελέσει σίγουρα η τωρινή Πεντάμορφη και το Τέρας, σίγουρα θα ορίσει μετάλλιο για όλους τους συμμετέχοντες στο πρότζεκτ. Κυρίως όμως θα σταθεροποιήσει την συλλογιστική του στούντιο στην αναπαράσταση των τόσο δημοφιλών της τίτλων, ώστε να βάλει πλώρη και για άλλες, εκτός της προγραμματισμένης για το 2018 Mulan, εξίσου ενδιαφέρουσες και εντυπωσιακές διασκευές!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαρτίου 2017 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική