Φοβού τον Πεθερό
του Gavin Wiesen. Με τους Emile Hirsch, J. K. Simmons, Kristen Schaal, Jon Daly, Taran Killam, Hunter Parrish, Analeigh Tipton, Shannon Woodward
Ο Γαμπρός σαν θα γεννηθεί...
του zerVo (@moviesltd) 
Παραλλαγές σε ένα θέμα, η καλύτερη συνταγή για το Χόλιγουντ που έχει στερέψει εδώ και πολύ καιρό από ιδέες. Και αν αφορά μάλιστα στο είδος της κωμωδίας, αυτό το ξαναμπάλωμα, ξαναζέσταμα, ξανασερβίρισμα των ίδιων και των ίδιων τάχαμου διασκεδαστικών ιστοριών, γίνεται αδιάκριτα και χωρίς να υπάρχουν αναστολές από τους δημιουργούς, που δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα μην τυχόν και τους κατηγορήσει κανείς ως κραυγαλέους αντιγραφείς. Εντάξει, σύμφωνοι, δεν παίρνουν και το στυπόχαρτο να ξεπατικώσουν ολόκληρο έργο, προσθέτουν μια πινελιά από δω, μια κουτσουλιά από εκεί και νάσουτο το εντελώς διαφορετικό ταινιάκι, χιουμοριστικό και κεφάτο. Κι αν σου θυμίζει η υπόθεση του κάτι παρόμοιο παρελθοντικό, ε, οκ δεν έγινε και τίποτα, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην Τέχνη, θα σου αντικρούσουν με στόμφο. Φοβού τον Πεθερό λοιπόν, γράφει η μαρκίζα... Χμ... Δεν παίζει λες ο De Niro σε ρόλο ΕΣΑτζή father in law? Για κάνω λάθος?
Έξι ολόκληροι μήνες έχουν περάσει από εκείνο το καταστροφικό ραντεβού γνωριμίας, σε πανάκριβο ρεστοράν, του τεμπελάκου και μπατίρη μουσικού Μάρτιν, με τον πατέρα της καλής του, Κύριο Γκάλο, έναν αυταρχικό, είρωνα, σνομπ, πολυάσχολο και πάμπλουτο εργασιομανή επιχειρηματία με έδρα την Γενεύη, που από την πρώτη στιγμή δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την ερωτική επιλογή της θυγατέρας του. Έξι μήνες που στην κυριολεξία έχουν διαλύσει τα πάντα όμως, καθώς η Τζίνι, έχει εγκαταλείψει τον ελάχιστα φιλόδοξο Μάρτιν, για τα μάτια ενός εύπορου Μίστερ Ράιτ, βυθίζοντας τον ακόμη περισσότερο στην κατάθλιψη και την εσωστρέφεια, να παραμένει κλεισμένος στο βρωμερά ακατάστατο διαμέρισμα του, διαλυμένος ψυχικά και δίχως το παραμικρό κέφι για να ασχοληθεί με το μουσικό όργανο που είναι σολίστας, το κάντρι σύμβολο, μπάντζο...
Αναζητώντας σε ένα διάλειμμα των υποχρεώσεων του την κόρη του, ο Κύριος Γκάλο κι έχοντας χάσει τα ίχνη της, θα κτυπήσει την πόρτα του πρώην της (όπως θα πληροφορηθεί) μην τυχόν κι εκείνος γνωρίζει το που βρίσκεται. Η αρνητική απάντηση που θα πάρει από τον νεαρό, θα τον ανησυχήσει ακόμη περισσότερο, μιας και δεν ξέρει καν προς τα που να στραφεί και να την αναζητήσει σε ολάκερο Λος Άντζελες. Γι αυτό, μολονότι κι ο ίδιος δεν το κρίνει σαν την καλύτερη ιδέα, θα ζητήσει την βοήθεια του τσαπατσούλη Μάρτιν, ώστε να τον οδηγήσει στα στέκια που εκείνη σύχναζε, μην τυχόν και κάποιος θαμώνας μπορέσει να δώσει την οποιαδήποτε ένδειξη ικανή να αποκαλύψει τα ίχνη της...
Οπότε ο λιγομίλητος και απότομος Πεθερούλης καλείται να ενώσει δυνάμεις με τον αδέκαρο και όχι και τόσο έξυπνο Γαμπρούλη, για καλό όμως σκοπό, την εξεύρεση της υψηλομύτας κορασίδας, που την έκανε με ελαφριά πηδηματάκια, από την αγκάλη του ολημερίς στην ξάπλα μποέμ οργανοπαίκτη, για την σαφώς πιο ασφαλή και παραλίδικη του βασιλόπαιδου. Το ζήτημα που ορίζει και τον χιουμοριστικό άξονα πάνω στον οποίο κινείται το All Nighter (ο δεύτερος δανεισμός ιδέας, δηλαδή, από το Into The Night του Landis) είναι το ότι η συνύπαρξη των δύο διαφορετικής ηλικίας, σκεπτικής, συμπεριφοράς και δράσης αντρών, λογικά θα αναγκάσει τον ένα να ενεργήσει σύμφωνα με τις προσταγές του άλλου. Και ω του θαύματος, δεν θα είναι εκείνος ο προδομένος Μπαντζοπαίκτης, αλλά ο γηραιότερος, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά πλοκής, θα απολέσει το πανάκριβο κοστούμι του, αντικαθιστώντας το με ροζουλί τι σερτ της Χάνα Μοντάνα (νομίζω...).
Η βόλτα μέσα στην νύχτα, στην αναζήτηση του σπιτιού της νεαράς, δεδομένα και λογικά θα στρέψει τους συμμετέχοντες (στο ντουέτο κάποια στιγμή προστίθεται και ένας πολυλογάς Τύπου Γαλιφιανάκης, που μάλλον χαλάει την συνοχή της αφήγησης) σε παράνομες πράξεις και ενέργειες, που θα συμπληρώσουν το φασαριόζικο από την μια και χαχανίστικο από την άλλη πακέτο, μιας καθαρόαιμης b-movie κομεντί, ιδιαίτερα χαμηλού κόστους, όπως και ιδιαίτερα χαμηλών απαιτήσεων. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που πίσω από την κάμερα βρίσκεται ο άσημος σχετικά Gavin Wiesen, που έξι χρόνια πριν είχε ασχοληθεί και πάλι με την κωμωδία, με εξίσου μέτρια αποτελέσματα, στο μη προβεβλημένο στα μέρη μας, The Art Of Getting By, με πρωταγωνίστρια την Emma Roberts, σε μια συμπτωματική εκλεκτική συγγένεια με το ίδιας, τωρινής, κυκλοφοριακής εβδομάδας Nerve, όπου η ξανθούλα βρίσκεται στο στάρινγκ.
Σε γενικές γραμμές πολύ λίγα πράγματα προσφέρει το φιλμάκι στον θεατή του, εξόν του εισαγωγικού ίντρο σκηνικού, βγαλμένου από τον Γαμπρό της Συμφοράς, που ένας Stiller με την γνωστή του γκριμάτσα θα είχε απογειώσει. Εδώ ο άνευρος και ασυμπαθής ανέκαθεν, Emile Hirsch δεν έχει πάνω το παραμικρό στοιχείο που θα μπορούσε να δημιουργήσει συνθήκη ενασχόλησης της πλατείας μαζί του, υποδυόμενος τον οκνηρό, άεργο, κοιμήση και do not disturb από το χουζούρι μου, παρατημένο boyfriend. Αντιθέτως ο J.K. Simmons, ο λατρεμένος ετούτος ρολίστας, ντυμένος την στολή που του ταιριάζει απόλυτα, εκείνη του πειθήνιου μεσήλικα που δεν σου δίνει την δυνατότητα για πολλά πολλά μαζί του, όπως την έραψε από την εποχή του Σπαίντερμαν μέχρι τις Whiplash ημέρες μας, είναι και ο μοναδικός σοβαρός λόγος για να ρίξεις οβολό σε ένα φιλμ, που πίσω θα σου επιστρέψει λιγότερα από όσα ενδεχόμενα καρτεράς. Άστο για το βίντεο το λοιπόν...
Αναζητώντας σε ένα διάλειμμα των υποχρεώσεων του την κόρη του, ο Κύριος Γκάλο κι έχοντας χάσει τα ίχνη της, θα κτυπήσει την πόρτα του πρώην της (όπως θα πληροφορηθεί) μην τυχόν κι εκείνος γνωρίζει το που βρίσκεται. Η αρνητική απάντηση που θα πάρει από τον νεαρό, θα τον ανησυχήσει ακόμη περισσότερο, μιας και δεν ξέρει καν προς τα που να στραφεί και να την αναζητήσει σε ολάκερο Λος Άντζελες. Γι αυτό, μολονότι κι ο ίδιος δεν το κρίνει σαν την καλύτερη ιδέα, θα ζητήσει την βοήθεια του τσαπατσούλη Μάρτιν, ώστε να τον οδηγήσει στα στέκια που εκείνη σύχναζε, μην τυχόν και κάποιος θαμώνας μπορέσει να δώσει την οποιαδήποτε ένδειξη ικανή να αποκαλύψει τα ίχνη της...
Οπότε ο λιγομίλητος και απότομος Πεθερούλης καλείται να ενώσει δυνάμεις με τον αδέκαρο και όχι και τόσο έξυπνο Γαμπρούλη, για καλό όμως σκοπό, την εξεύρεση της υψηλομύτας κορασίδας, που την έκανε με ελαφριά πηδηματάκια, από την αγκάλη του ολημερίς στην ξάπλα μποέμ οργανοπαίκτη, για την σαφώς πιο ασφαλή και παραλίδικη του βασιλόπαιδου. Το ζήτημα που ορίζει και τον χιουμοριστικό άξονα πάνω στον οποίο κινείται το All Nighter (ο δεύτερος δανεισμός ιδέας, δηλαδή, από το Into The Night του Landis) είναι το ότι η συνύπαρξη των δύο διαφορετικής ηλικίας, σκεπτικής, συμπεριφοράς και δράσης αντρών, λογικά θα αναγκάσει τον ένα να ενεργήσει σύμφωνα με τις προσταγές του άλλου. Και ω του θαύματος, δεν θα είναι εκείνος ο προδομένος Μπαντζοπαίκτης, αλλά ο γηραιότερος, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά πλοκής, θα απολέσει το πανάκριβο κοστούμι του, αντικαθιστώντας το με ροζουλί τι σερτ της Χάνα Μοντάνα (νομίζω...).
Η βόλτα μέσα στην νύχτα, στην αναζήτηση του σπιτιού της νεαράς, δεδομένα και λογικά θα στρέψει τους συμμετέχοντες (στο ντουέτο κάποια στιγμή προστίθεται και ένας πολυλογάς Τύπου Γαλιφιανάκης, που μάλλον χαλάει την συνοχή της αφήγησης) σε παράνομες πράξεις και ενέργειες, που θα συμπληρώσουν το φασαριόζικο από την μια και χαχανίστικο από την άλλη πακέτο, μιας καθαρόαιμης b-movie κομεντί, ιδιαίτερα χαμηλού κόστους, όπως και ιδιαίτερα χαμηλών απαιτήσεων. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που πίσω από την κάμερα βρίσκεται ο άσημος σχετικά Gavin Wiesen, που έξι χρόνια πριν είχε ασχοληθεί και πάλι με την κωμωδία, με εξίσου μέτρια αποτελέσματα, στο μη προβεβλημένο στα μέρη μας, The Art Of Getting By, με πρωταγωνίστρια την Emma Roberts, σε μια συμπτωματική εκλεκτική συγγένεια με το ίδιας, τωρινής, κυκλοφοριακής εβδομάδας Nerve, όπου η ξανθούλα βρίσκεται στο στάρινγκ.
Σε γενικές γραμμές πολύ λίγα πράγματα προσφέρει το φιλμάκι στον θεατή του, εξόν του εισαγωγικού ίντρο σκηνικού, βγαλμένου από τον Γαμπρό της Συμφοράς, που ένας Stiller με την γνωστή του γκριμάτσα θα είχε απογειώσει. Εδώ ο άνευρος και ασυμπαθής ανέκαθεν, Emile Hirsch δεν έχει πάνω το παραμικρό στοιχείο που θα μπορούσε να δημιουργήσει συνθήκη ενασχόλησης της πλατείας μαζί του, υποδυόμενος τον οκνηρό, άεργο, κοιμήση και do not disturb από το χουζούρι μου, παρατημένο boyfriend. Αντιθέτως ο J.K. Simmons, ο λατρεμένος ετούτος ρολίστας, ντυμένος την στολή που του ταιριάζει απόλυτα, εκείνη του πειθήνιου μεσήλικα που δεν σου δίνει την δυνατότητα για πολλά πολλά μαζί του, όπως την έραψε από την εποχή του Σπαίντερμαν μέχρι τις Whiplash ημέρες μας, είναι και ο μοναδικός σοβαρός λόγος για να ρίξεις οβολό σε ένα φιλμ, που πίσω θα σου επιστρέψει λιγότερα από όσα ενδεχόμενα καρτεράς. Άστο για το βίντεο το λοιπόν...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική