Πενήντα Πιο Σκοτεινές Αποχρώσεις Του Γκρι
του James Foley. Με τους Dakota Johnson, Jamie Dornan, Eric Johnson, Eloise Mumford, Bella Heathcote, Rita Ora, Luke Grimes, Victor Rasuk, Kim Basinger, Marcia Gay Harden, Max Martini, Bruce Altman, Robinne Lee, Fay Masterson, Andrew Airlie, Amy Price-Francis
Η γυνή σέρνει καράβι..
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν μπορώ να πω, ένα ιδιαίτερο κέφι όλη αυτή η περίπτωση των πενήντα Αποχρώσεων το βγάζει, έχοντας πλέον εξελιχθεί σε ποπ θρύλο από την εποχή που με μανία τα καλομανκιουρισμένα δάκτυλα των ευφάνταστων κι ονειροπόλων, μην τύχει και πέσει και σ'αυτές το τζακ ποτ, γύριζαν μετά μανίας τις σελίδες του τρίπτυχου Μπελ. Κακός χαμός, που οπτικοποιήθηκε και ήδη βαδίζει στο δεύτερο κινηματογραφικό του σκαλοπάτι, μετά το κάπως χλιαρό και όχι και τόσο ανατρεπτικά σεξουλιάρικο ίντρο, κατ ουσίαν εικονογράφοντας τα συννεφάκια που οι αναγνώστριες σχημάτιζαν με το μυαλό τους, ρουφώντας την μια μετά την άλλη τις ΜπουΝτουΣουΜου αράδες της μαντάμας - και φυσικά δισεκατομμυριούχου - E. L. James. Ακόμη κι αν παραδεχτούμε λοιπόν, πως δεν μας λέει απολύτως τίποτα το φιλμάκιον Grey μέρος Βου, μας είναι αρκετό που άπασες οι καλοντυμένες, υπερχτενισμένες και καλογυαλισμένες σινεφίλ, θα τρέξουν να προυπαντήσουν τον πρίγκιπα - αφέντη στο εκράν, για να επιστρέψουν με το καλό στις εστίες τους και να αντικρίσουν, προσγειωμένες πια, τον επί χρόνια αγαπημένο τους, βγάζοντας μονομιάς την φιλμική τους έξαψη στην πρώτη τους λαλιά: "- Α, εδώ είσαι? Έφαγες?"
Στην προσπάθεια της να επουλώσει τις πληγές του χωρισμού της από τον πολυεκατομμυριούχο, αλλά και ξεχωριστά απαιτητικό ερωτικά, νεαρό μεγιστάνα Κρίστιαν Γκρέυ, η Αναστασία Στιλ ξεδίνει σκορπώντας την ημέρα της, σκληρά εργαζόμενη σαν γραμματέας σε ανερχόμενο εκδοτικό οίκο του Σιάτλ. Συνεσταλμένη, αλλά και μπερδεμένη συνάμα, προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τα συναισθήματα της, ελπίζοντας σε ένα καινούργιο ξεκίνημα. Αναπάντεχα, όσο και δι ευχών, όμως, το διάβα της θα σταυρωθεί ξανά με εκείνο του ιδιόρρυθμου μπόυφρεντ, που δείχνει να μην μπορεί να ζήσει δίχως εκείνη πλάι του. Και για να συμβεί αυτό, δηλώνει πανέτοιμος και ικανός να αποτινάξει τα σεξουαλικά πάθη του, αρκεί εκείνη να γυρίσει κοντά του. Η συμφωνία θα κλείσει, αυτή την φορά με τους όρους της μικρής. Όχι μαστίγια, ούτε χειροπέδες και σκοινιά. Μόνο αγαπούλες και χαδάκια. Κι αν αρέσει στο παλικάρι που δεν αντέχει μονάχο. Εξόν και η επιθυμία για κάτι τέτοιο κτυπήσει την πορτούλα της κορασίδας. Λες?
Αν και σαδομαζοχιστικών θέλω, Εκείνος, πάντοτε συμπεριφέρεται, εκτός Red Room, προστατευτικά προς την καλή του, αντιλαμβανόμενος μάλιστα πως ο μορφονιός Μπος της, τρέφει λάγνα επιθυμία προς τα κείνη, έχοντας μάλιστα και παρελθόν κακού παιδιού, ως παρενοχλών όλες του τις ντιντάκτα, στον χώροι εργασίας. Κι Εκείνη όμως δεν τα βλέπει όλα ρόδινα στην σχέση τους, αφού πέρα από τους τακτικούς εφιάλτες του Κριστιάνο, που ταράζουν αμφότερων την νυχτερινή ηρεμία, θα αντιληφθεί πως το παρελθόν του βρίσκεται ολοζώντανο γύρω του και ακόμη τον κατατρέχει. Τόσο με την μορφή της εξηντάρας Έλεν, συνεταίρου του στο πλέον Σαλόν Ντε Μποτέ της πόλης, που θα έβαζε και στοίχημα πως αυτή τον αποπλάνησε στα νιάτα του και τον μύησε στα ξέχωρα ερωτικά παιχνίδια, όσο και με εκείνη την απειλητική της Λέιλα, μιας πρώην υποτακτικιάς του, που κλαίει και οδύρεται μέσα στις λεωφόρους, επειδή απόλεσε το κελεπούρι...
Οπότε μολονότι το ζευγαράκι επανενώθηκε εκεί κάπου στο όγδοο λεπτό της ταινίας, δεν είναι και λίγα τα ζωτικά ζητήματα που θα κληθεί να επιλύσει μπας και παραμείνει ζωντανό, ίσαμε τον τρίτο γύρο, που θα πέσει η αυλαία, σε κάπου δυο χρονάκια από τώρα. Ζητήματα τρόπος του λέγειν δηλαδή, που ανήκουν πιο πολύ στην σφαίρα της φαντασίας, για έναν από τους πιο πλούσιους άντρες της Αμερικής, που κουνώντας απλά το δαχτυλάκι του αφανίζει κάθε απειλή, πόσο μάλλον εκείνη να εξελιχθεί σε φονική, σαμποτάροντας το ελικόπτερο που τον μεταφέρει στις δουλειές του. Όπως και δουλειές, τρόπον τινά θα έλεγα, αφού στα βαρετά μίτινγκ, ωσάν σχολιαρόπαιδο ο Μίστερ Γκρέυ δεν παρατά στιγμή το τάμπλετ από το χέρι, στέλνοντας υγρά μηνυματάκια στην κοπελούδα του, που τον καρτερεί πίσω στο σπίτι με τα,,,χέρια ανοικτά, να τον σφίξει ξανά στην αγκαλιά της. και ότι προκύψει στην πορεία. Τίποτα μπαλάκια με κορδόνια, που καιρός είναι να μάθουμε και πως τα λένε, κάτι αποστάτες άκρων, που ούτε εκείνων θωρώ το πραγματικό όνομα, ένα μανταλάκι δακτύλου, αρκετό για να πονέσει το κοριτσάκι που θα δαγκάσει αισθησιακά το χειλάκι. Τέτοια κοινά. Αχ...
Καθώς το μπόντατζ θα καλαρέσει στην δεσποσύνη, λοιπόν, ο δεσμός θα περάσει σε καινούργιο επίπεδο. Κι ο φουκαράς ο πλούσιος θα πιστέψει πως εκείνος κάνει το κέφι του, ρίχνοντας λάδι καυτό στην φωτιά του πάθους του, δεν ξέρει όμως ο αφελής πως αν εκείνος περνάει μια φορά καλά, η κόρη είναι εκείνη που πετάει στους είκοσι ουρανούς μετρώντας τις αποχρώσεις του. Και μεταπηδώντας από την μια ερωτική σκηνή στην άλλη, δυο, τρεις, πέντε, επτά φορές, με παρεμβαλλόμενες τις υποιστορίες που είναι για να είναι, οδηγούμεθα στο φινάλε που μοιάζει πιο παραμυθένιο κι από της Σταχτοπούτας. Ε, καλά, με μια πολύ μικρή, αμυδρή τσαλακωματιά, έτσι για να κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό μέχρι το Fifty Shades Freed, που θα σκηνοθετήσει και πάλι ο ίδιος ντιρέκτωρ, James Foley. Που τουλάχιστον ξεπερνώντας το τρεμούλιασμα των ποδιών της Μίσιζ Sam Taylor Johnson του πρώτου τεύχους, αποδεικνύεται πιο πιπεράτος και διεισδυτικός στην κρεβατοκάμαρη του ντουετακίου, που είπαμε, ροδοπέταλα και φράουλες μόνο, μην ακούς για δέστρες και αναποδογυρίσματα, μούφα. Μεταξύ μας, ο οποιοσδήποτε κανάγιας για να περάσει όλες αυτές τις αγκράφες σε καρπούς και κότσια, θα ήθελε κανά δυο νύχτες, οπότε μάλλον το κορίτσι θα είχε κοιμηθεί μέχρι τα τότε...
Λέγοντας για κορίτσι, εννοείται πως ολάκερο το φιλμ είναι στημένο γύρω του, εκείνο να βάλκει τους κανόνες, εκείνο να μην πειραχτεί ποτέ, εκείνο να μην την πατήσει, εκείνο να μείνει εντέλει απόλυτα ικανοποιημένο, Όπως ας πούμε κι εμείς μένουμε ικανοποιημένοι από την Dakota, στην όχι και τίποτα απίθανη θωριά της, αφού φρόντισε κατά 100 τοις 100 να πάρει τα πάντα από τον μπαμπά και ουχί από την μαμά της. Δεν τολμώ να διανοηθώ την Melanie στον ρόλο βέβαια. Βιετνάμ! Φυσικά η Johnson κλέβει πορτοφόλι και όχι απλώς την παράσταση από τον λαπά διπλανό της, που είναι μόνο φτερά και γυμναστική - αμ το έρμο το πανταλόνι, που δεν βγαίνει ποτέ, έλεος βρε κακόμοιρε - ενώ σε λίγα χρόνια μάλλον δεν θα θυμάται και κανείς ποιος είχε παίξει τον αδιάφορο και ανεκδοτικής συμπεριφοράς Γκρέυ.
Που ούτε στο πιο ακραίο sci fi, ως χαρακτήρας, δεν θα απέκρουε τα φλερτ όλων αυτών των τοπ μόντελ που τον κοιτούν σαν ξερολούκουμο, για να επιλέξει την Άνα με το μαλλί πλέιμομπίλ. Οκ, είπαμε η γαλαρία να περνά καλά - το Fifty Shades Darker αποτελεί ορισμό του ξωπίσω καθισμάτων πανζουρλισμού, που κάποτε θα γκρέμιζε σινεμάδες - όπως φυσικά και του κοινού που θα πραγματοποιήσει την μία και μόνη ετήσια επίσκεψη του στην αίθουσα, ένεκα του μπεστ σέλλερ κουρνιαχτού. Με την βούλα, με το μαχαίρι και με το δαχτυλίδι, η διαπίστωση είναι κοινή, πως η γυνή σέρνει υπερωκεάνιο, αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί με κανέναν τρόπο η Οποιαδήποτε στάση του Μίστερ Ράιτ. Αν και κάπου προς το τέλος, παρότι ευχαριστημένος από το σύνολο, που το καρτερούσα χειρότερο, έμεινα με το παράπονο, αφού ήμουν σχεδόν σίγουρος πως η Kim θα ήταν αυτή που θα του έριχνε το ποτήρι στα μούτρα, πετώντας του και την βαριά ατάκα: "Κάνε μας την χάρη, ρε παραλή μπουρμά. Όταν εμείς τα κάναμε αυτά, εσύ ακόμη δεν ήσουν ούτε στην επιστημονική φαντασία του μπαμπά σου!"
Αν και σαδομαζοχιστικών θέλω, Εκείνος, πάντοτε συμπεριφέρεται, εκτός Red Room, προστατευτικά προς την καλή του, αντιλαμβανόμενος μάλιστα πως ο μορφονιός Μπος της, τρέφει λάγνα επιθυμία προς τα κείνη, έχοντας μάλιστα και παρελθόν κακού παιδιού, ως παρενοχλών όλες του τις ντιντάκτα, στον χώροι εργασίας. Κι Εκείνη όμως δεν τα βλέπει όλα ρόδινα στην σχέση τους, αφού πέρα από τους τακτικούς εφιάλτες του Κριστιάνο, που ταράζουν αμφότερων την νυχτερινή ηρεμία, θα αντιληφθεί πως το παρελθόν του βρίσκεται ολοζώντανο γύρω του και ακόμη τον κατατρέχει. Τόσο με την μορφή της εξηντάρας Έλεν, συνεταίρου του στο πλέον Σαλόν Ντε Μποτέ της πόλης, που θα έβαζε και στοίχημα πως αυτή τον αποπλάνησε στα νιάτα του και τον μύησε στα ξέχωρα ερωτικά παιχνίδια, όσο και με εκείνη την απειλητική της Λέιλα, μιας πρώην υποτακτικιάς του, που κλαίει και οδύρεται μέσα στις λεωφόρους, επειδή απόλεσε το κελεπούρι...
Οπότε μολονότι το ζευγαράκι επανενώθηκε εκεί κάπου στο όγδοο λεπτό της ταινίας, δεν είναι και λίγα τα ζωτικά ζητήματα που θα κληθεί να επιλύσει μπας και παραμείνει ζωντανό, ίσαμε τον τρίτο γύρο, που θα πέσει η αυλαία, σε κάπου δυο χρονάκια από τώρα. Ζητήματα τρόπος του λέγειν δηλαδή, που ανήκουν πιο πολύ στην σφαίρα της φαντασίας, για έναν από τους πιο πλούσιους άντρες της Αμερικής, που κουνώντας απλά το δαχτυλάκι του αφανίζει κάθε απειλή, πόσο μάλλον εκείνη να εξελιχθεί σε φονική, σαμποτάροντας το ελικόπτερο που τον μεταφέρει στις δουλειές του. Όπως και δουλειές, τρόπον τινά θα έλεγα, αφού στα βαρετά μίτινγκ, ωσάν σχολιαρόπαιδο ο Μίστερ Γκρέυ δεν παρατά στιγμή το τάμπλετ από το χέρι, στέλνοντας υγρά μηνυματάκια στην κοπελούδα του, που τον καρτερεί πίσω στο σπίτι με τα,,,χέρια ανοικτά, να τον σφίξει ξανά στην αγκαλιά της. και ότι προκύψει στην πορεία. Τίποτα μπαλάκια με κορδόνια, που καιρός είναι να μάθουμε και πως τα λένε, κάτι αποστάτες άκρων, που ούτε εκείνων θωρώ το πραγματικό όνομα, ένα μανταλάκι δακτύλου, αρκετό για να πονέσει το κοριτσάκι που θα δαγκάσει αισθησιακά το χειλάκι. Τέτοια κοινά. Αχ...
Καθώς το μπόντατζ θα καλαρέσει στην δεσποσύνη, λοιπόν, ο δεσμός θα περάσει σε καινούργιο επίπεδο. Κι ο φουκαράς ο πλούσιος θα πιστέψει πως εκείνος κάνει το κέφι του, ρίχνοντας λάδι καυτό στην φωτιά του πάθους του, δεν ξέρει όμως ο αφελής πως αν εκείνος περνάει μια φορά καλά, η κόρη είναι εκείνη που πετάει στους είκοσι ουρανούς μετρώντας τις αποχρώσεις του. Και μεταπηδώντας από την μια ερωτική σκηνή στην άλλη, δυο, τρεις, πέντε, επτά φορές, με παρεμβαλλόμενες τις υποιστορίες που είναι για να είναι, οδηγούμεθα στο φινάλε που μοιάζει πιο παραμυθένιο κι από της Σταχτοπούτας. Ε, καλά, με μια πολύ μικρή, αμυδρή τσαλακωματιά, έτσι για να κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό μέχρι το Fifty Shades Freed, που θα σκηνοθετήσει και πάλι ο ίδιος ντιρέκτωρ, James Foley. Που τουλάχιστον ξεπερνώντας το τρεμούλιασμα των ποδιών της Μίσιζ Sam Taylor Johnson του πρώτου τεύχους, αποδεικνύεται πιο πιπεράτος και διεισδυτικός στην κρεβατοκάμαρη του ντουετακίου, που είπαμε, ροδοπέταλα και φράουλες μόνο, μην ακούς για δέστρες και αναποδογυρίσματα, μούφα. Μεταξύ μας, ο οποιοσδήποτε κανάγιας για να περάσει όλες αυτές τις αγκράφες σε καρπούς και κότσια, θα ήθελε κανά δυο νύχτες, οπότε μάλλον το κορίτσι θα είχε κοιμηθεί μέχρι τα τότε...
Λέγοντας για κορίτσι, εννοείται πως ολάκερο το φιλμ είναι στημένο γύρω του, εκείνο να βάλκει τους κανόνες, εκείνο να μην πειραχτεί ποτέ, εκείνο να μην την πατήσει, εκείνο να μείνει εντέλει απόλυτα ικανοποιημένο, Όπως ας πούμε κι εμείς μένουμε ικανοποιημένοι από την Dakota, στην όχι και τίποτα απίθανη θωριά της, αφού φρόντισε κατά 100 τοις 100 να πάρει τα πάντα από τον μπαμπά και ουχί από την μαμά της. Δεν τολμώ να διανοηθώ την Melanie στον ρόλο βέβαια. Βιετνάμ! Φυσικά η Johnson κλέβει πορτοφόλι και όχι απλώς την παράσταση από τον λαπά διπλανό της, που είναι μόνο φτερά και γυμναστική - αμ το έρμο το πανταλόνι, που δεν βγαίνει ποτέ, έλεος βρε κακόμοιρε - ενώ σε λίγα χρόνια μάλλον δεν θα θυμάται και κανείς ποιος είχε παίξει τον αδιάφορο και ανεκδοτικής συμπεριφοράς Γκρέυ.
Που ούτε στο πιο ακραίο sci fi, ως χαρακτήρας, δεν θα απέκρουε τα φλερτ όλων αυτών των τοπ μόντελ που τον κοιτούν σαν ξερολούκουμο, για να επιλέξει την Άνα με το μαλλί πλέιμομπίλ. Οκ, είπαμε η γαλαρία να περνά καλά - το Fifty Shades Darker αποτελεί ορισμό του ξωπίσω καθισμάτων πανζουρλισμού, που κάποτε θα γκρέμιζε σινεμάδες - όπως φυσικά και του κοινού που θα πραγματοποιήσει την μία και μόνη ετήσια επίσκεψη του στην αίθουσα, ένεκα του μπεστ σέλλερ κουρνιαχτού. Με την βούλα, με το μαχαίρι και με το δαχτυλίδι, η διαπίστωση είναι κοινή, πως η γυνή σέρνει υπερωκεάνιο, αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί με κανέναν τρόπο η Οποιαδήποτε στάση του Μίστερ Ράιτ. Αν και κάπου προς το τέλος, παρότι ευχαριστημένος από το σύνολο, που το καρτερούσα χειρότερο, έμεινα με το παράπονο, αφού ήμουν σχεδόν σίγουρος πως η Kim θα ήταν αυτή που θα του έριχνε το ποτήρι στα μούτρα, πετώντας του και την βαριά ατάκα: "Κάνε μας την χάρη, ρε παραλή μπουρμά. Όταν εμείς τα κάναμε αυτά, εσύ ακόμη δεν ήσουν ούτε στην επιστημονική φαντασία του μπαμπά σου!"
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Φεβρουαρίου 2017 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική