Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Όσοι με διαβάζουν σε αυτόν τον αιώνα γνωρίζουν ότι τελώ μέγας θιασώτης του αυθεντικού ταλέντου από τη Φιλαδέλφια. Ναι, η Έκτη Αίσθηση. Ο Άφθαρτος. Και μετά μια πάλη εντός του Night για το εάν θα επικρατήσει ο Hitch ή ο Μούσιας ή (δυστυχώς συνέβη) ένα κοκορόμυαλο Εγώ που θεωρούσε πως κατείχε το άγγιγμα του Μίδα. Lady in the Water, The Happening, The Last Airbender (…) Μετά το ναυάγιο του αφελούς After Earth, τα στούντιος του έκλεισαν πορτοπαράθυρα. Ο Ινδός έσπασε το γουρουνοκουμπαρά για να χρηματοδοτήσει το χαριτωμένο και οπωσδήποτε φρεσκότατο The Visit. Εντωμεταξύνε, στο τουήτερ πετά σπόντες για κάτι που οι φανς κόβουν κεντρική αορτή για να ατενίσουν στο πανί. Παρακολουθώ και αναμμένο (κάρβουνο). Φέτο πάει στο φαντάστικ φεστ και πέφτουν σαγόνια μυριάδες στα πατώματα. Το Split, ανεξαρτήτως της θρεπτικής του κινηματογραφικής αξίας, περιέχει το απιστευτότερο τουίστ, ναι, έπειτα από την Έκτη Αίσθηση. Στην πραγματικότητα όμως η αληθινή ανατροπή είναι πως Shyamalan, ο περίγελως του ίντερνετ, το one trick pony και ο φίλε ξεπαρεού γιατί βρωμάει η σέλα σου, αποδεικνύεται Άφθαρτος, εκεί που άπαντες τον είχαμε ξεγραμμένο.

Έχει τελειώσει η προβολή και τα τελευταία 30 δευτερόλεπτα με έχουν στείλει αδιάβαστο. Βγαίνω από την αίθουσα στην κυριολεξία τρέμοντας. Το απόλυτο τράβηγμα χαλιού κάτω από τα πόδια. Γιατί επί σχεδόν δυο ώρες (άνετα ένα εικοσάλεπτο τριμάρισμα θα έκανε το θέαμα ακόμη ζουμερότερο) νομίζεις ότι βλέπεις το κλασικό τύπου 10 Cloverfield Lane τριπάκι, μόνο που εδώ έχουμε τρία έφηβα κοράσια που απάγει μετά από πάρτι ο κακούργος με τις 23 προσωπικότητες Κέβιν, για να τα θυσιάσει στο κελάρι του στο The Beast, τον επερχόμενο λυτρωτή (ο 24ος (ε)αυτός του) όλων των φυλακισμένων ανδρών / γυναικών / γκέη / στρέητ / παιδιών /δολοφόνων / βιαστών που ενθυλακώνει στο μυαλό του. Στη λογική του είσαι ό,τι πιστεύεις και αυτό σε κάνει άτρωτο μέσα από ψυχικό και σωματικό πόνο, ο Shyamalan χτίζει κάτι τρυφερό όσο και αποτρόπαιο, χαράζοντας μια διαδρομή που διαπερνά παιδική κακοποίηση, κανιβαλισμό, σασπένς και λυρισμό χωρίς να λείπουν χιούμορ και το χαρακτηριστικό cameo ώσπου να ρίξει μπουρλότο στο τέλος και να κλείσει τρύπες και απιστευτότητες, πείθοντας πως απλά έβλεπες άλλη ταινία. Μεγαλοφυές. Φτάνει να γνωρίζεις από Shyamalan.

Στις τρεις κοπελιές οι δυο βγαίνουν χαζές και ανυπεράσπιστες και η τρίτη Anya Taylor Joy. Όσοι στάθηκαν τυχεροί έχοντας δει το The Witch, ατενίζουν μια σπάνια εσωτερικότητα και ένα βλέμμα που φρικάρει. Η Betty Buckley (The Happening) ως ψυχίατρος που κουράρει τον Κέβον Γουεντελ Κραμπ λειτουργεί επεξηγηματικά σα ρόλος πέρα από τις συμβάσεις του horror ως προς το χρόνο παρουσίας, ώστε να δώσει μπίλνταπ στο χτίσιμο αγωνίας. Και έρχομαι στον εκπληκτικό James McAvoy (δεν υπάρχουν καλύτερες ερμηνείες από εκείνου μέσα στο 2016) που αντικατέστησε τον Joaquin Phoenix και μεταμορφώνεται κυριολεκτικά με τέτοια ακρίβεια που θα μπορούσε από μόνος του να αποτελέσει κίνητρο να δεις την ταινία μόνο γι’ αυτόν. Επιμένω όμως ότι ο Shyammy, συνεπικουρούμενος από τον dp Μάικ Γκιουλάκη (It Follows) και την κλειστοφοβικά πλαναριστή έμπνευση του Κυνόδοντα, έχει επιστρέψει από τους νεκρούς στην κορυφή ($40Μ το πρώτο 4ήμερo με μπάτζετ $15Μ) και πλέον ετοιμάζεται να παραδώσει αυτό που όλοι χρόνια περιμένουμε και ποιο είναι δαύτο, με ενθουσιασμό δε στο φανερώνω, γιατί πας και τα λες.