Έτερος εγώ
του Σωτήρη Τσαφούλια. Με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Δημήτρη Καταλειφό, Μάνο Βακούση, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Γιώργο Χρυσοστόμου, Άννα Καλαϊτζίδου, Kόρα Καρβούνη, Βασίλη Ρίσβα, Αντώνη Αντωνίου, Νατάσα Ασίκη, Μπάμπη Γιωτόπουλο, Βαγγέλη Αλεξανδρή, Σωκράτη Αλαφούζο, Francois Cluzet
Αστυνομικό θρίλερ made in Greece? Γιατί όχι;
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«Το μυαλό βρίσκει τις λύσεις όταν παύει να σκέφτεται»
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Σωτήρης Τσαφούλιας. Η πρώτη του ήταν το Κοινός παρονομαστής. Εκείνη η ταινία συμμετείχε σε αρκετά φεστιβάλ, κερδίζοντας βραβεία σε διάφορες κατηγορίες. Βγήκε στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες το Δεκέμβριο του 2014. Το σενάριο του Κοινού παρονομαστή θα μεταφερθεί στο θέατρο από τον Didier Long και θα κάνει πρεμιέρα στο Theatre de l’Atelier στο Παρίσι το φθινόπωρο του 2017. Το Έτερος εγώ έκανε την πρεμιέρα της στο 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αποσπώντας δύο βραβεία: Βραβείο Κοινού FISCHER Ελληνικής Ταινίας - Μιχάλης Κακογιάννης και Βραβείο Νεότητας.
Κατά τον Πυθαγόρα, ο φίλος είναι ο έτερος εγώ. Δεν είναι το άλλο μισό αλλά ο άλλος μας εαυτός. Κι επειδή βασικό σεναριακό στήριγμα της συγκεκριμένης ταινίας αποτελούν οι φίλιοι αριθμοί, να πούμε πως φίλιοι είναι το ζευγάρι εκείνο των αριθμών όπου ο ένας ισούται με το άθροισμα όσων διαιρούν τον άλλο. Οι πιο διάσημοι φίλιοι αριθμοί του Πυθαγόρειου Πανθέου είναι οι 220 και 284. Οι διαιρέτες του 220 είναι οι: 1, 2, 4, 5, 10, 11, 20, 22, 22, 44, 55, 110. Οι διαιρέτες του 284 είναι οι: 1, 2, 4, 71, 142. Το άθροισμα των διαιρετών του 220 μας δίνει 284 και το άθροισμα των διαιρετών του 284 μας δίνουν 220.
Μια ακόμα πληροφορία που αλιεύσαμε στο www.mathcom.gr : «Αλλά ζευγάρια φίλιων αριθμών είναι οι αριθμοί 17296 και 18416 (τους ανακάλυψε ο Φερμά), o Ντεκάρτ ανακάλυψε το τρίτο ζεύγος 9363584 και 9437056, ο Λέοναρντ Όιλερ ανακάλυψε 62 τέτοια ζεύγη φίλιων αριθμών (ο Όιλερ ήταν κάτι σαν τον Τσακ Νόρις των μαθηματικών). Το 1866 ένας δεκαεξάχρονος Ιταλός ο Νικολό Παγκανίνι (ναι-ναι ο διάσημος βιολιστής) ανακάλυψε ένα ζεύγος που είχε παραλειφθεί: 1184 και 1210».
Η υπόθεση: Αθήνα 2015. Πέντε δολοφονίες. Ο Δημήτρης Λαΐνης, ένας ιδιόρρυθμος καθηγητής εγκληματολογίας, αναλαμβάνει να βοηθήσει τις αστυνομικές αρχές στη λύση του μυστηρίου πίσω από τους πέντε αυτούς φόνους. Μοναδικοί του σύμμαχοι, αρχαία ρητά του Πυθαγόρα στους τόπους των εγκλημάτων και ο Marcel de Chaff, ένας καθηγητής μαθηματικών, o οποίος σαν άλλος «από μηχανής θεός» θα οδηγήσει τον Λαΐνη στη λύση του μυστηρίου. Όσο πιο πολύ πλησιάζει στην ανακάλυψη του δολοφόνου, τόσο ακολουθεί επικίνδυνα μονοπάτια για τον ίδιο και το μέλλον του. Θα καταφέρει να λύσει το μυστήριο και να αποκαλύψει τους ενόχους;
Η άποψή μας: Να λοιπόν που μπορεί να παραχθεί ταινία είδους στη χώρα μας. Και να είναι και ευπρεπέστατη παρακαλώ. Εντάξει, το μπάτζετ της συγκεκριμένης ελληνικής ταινίας δεν έφτασε προφανώς σε ύψη ανάλογης χολιγουντιανής παραγωγής. Αλλά: θεωρώ πως πάρα πολύς κόσμος – ακόμα και στο Χόλιγουντ – θα έκοβε και το δεξί του χέρι για ένα σεναριακό εύρημα τόσο δυνατό όσο αυτό με τους φίλιους αριθμούς! Η κινηματογράφηση είναι καθαρά... κινηματογραφική: προλαβαίνω συναδέλφους που θα κατηγορήσουν την ταινία για τηλεοπτική αισθητική. Όχι ρε παιδιά, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο επεισόδιο από τις «Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα». Άλλα είναι τα προβλήματα της ταινίας.
Λοιπόν, έχουμε στα υπέρ το πολύ έξυπνο σεναριακό εύρημα με τους φίλιους αριθμούς. Ε, περιμέναμε το σενάριο να είναι πιο δυνατό. Είναι ok, αλλά δεν αποφεύγει να ολισθήσει σε ευκολίες – κι ας δίνει μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια. Πχ η μία δολοφονία έχει να κάνει με Πρωτοχρονιά για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Αυτό όμως φαίνεται forced προκειμένου να λειτουργήσει το σενάριο. Το εύρημα λοιπόν οδηγεί (αναγκαστικά) σε μερικές γκέλες. Μικρό το κακό. Η δουλειά των Αλαχούζων στα εφέ είναι πολύ καλή. Ο παραμορφωμένος από τους πρωταγωνιστές, θαρρείς και βγήκε κατευθείαν από το σύμπαν του «Hannibal» (και μιλάω για την ταινία του Scott κι όχι τη σειρά). Η κατάληξη της σκηνής με την πρόταση γάμου σοκάρει: ο θεατής δεν την περιμένει με την καμία! Κάποιες κινήσεις της κάμερας (από έξω από το σπίτι μπαίνουμε μέσα σε δωμάτιο χωρίς – φαινομενικά – cut), δείχνουν εμπειρία, γνώση, δούλεμα, παίδεμα.
Εντάξει, στη χαρακτηριολογία θα μπορούσε να γίνει μεγαλύτερη επένδυση. Στις ερμηνείες επίσης: δεν έχω γνωρίσει από κοντά ασθενή με σύνδρομο Άσπεργκερ, αλλά έτσι όπως υποδύεται τον κεντρικό ήρωα (που φαίνεται να πάσχει από το συγκεκριμένο σύνδρομο) ο Δαδακαρίδης μοιάζει απλά υποτονικός και... άκεφος ρε παιδί μου. Ίντριγκα υπάρχει, σασπένς υπάρχει, ατμόσφαιρα υπάρχει, αίμα υπάρχει, οι δολοφονίες είναι έξυπνα και λειτουργικά στημένες, ο θεατής μια χαρά θα περάσει. Τόσο ο ψαγμένος όσο και ο παρακινημένος από το hype και τη διαφήμιση (εδώ, ναι, πέσανε πολλά λεφτά, είναι αλήθεια!). Απλά, ο ψαγμένος, λίγο, θα δυσαρεστηθεί με το φινάλε. Με τη λύση του δράματος. Με το πρόσωπο που είναι τελικά ο δολοφόνος. Με το κίνητρό του. Ακόμα και ηθικά να το σκεφτείς, δεν στέκει και σε πολύ γερά θεμέλια το όλον. Μήπως όμως είναι η μοναδική ταινία θρίλερ που προδίδεται από το φινάλε της; Μια χαρά ευπρόσωπη ελληνική ταινία είναι αυτή. Και δεν θα το μετανιώσετε αν τη δείτε.
ΥΓ: Εμείς την ταινία την είδαμε κατά τη διάρκεια του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το ότι δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή στην Αθήνα για τους συναδέλφους που δεν έτυχε να τη δουν εδώ, είναι λίγο φάουλ. Κι αν ισχύει το ότι κατά κάποιον τρόπο απαγορεύτηκε η είσοδος σε συγκεκριμένο συνάδελφο στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στην πρωτεύουσα, αυτό είναι πολύ φάουλ. Ρε παιδιά, μην φοβάστε την κριτική και τους κριτικούς. Ήμαρτον!
Μια ακόμα πληροφορία που αλιεύσαμε στο www.mathcom.gr : «Αλλά ζευγάρια φίλιων αριθμών είναι οι αριθμοί 17296 και 18416 (τους ανακάλυψε ο Φερμά), o Ντεκάρτ ανακάλυψε το τρίτο ζεύγος 9363584 και 9437056, ο Λέοναρντ Όιλερ ανακάλυψε 62 τέτοια ζεύγη φίλιων αριθμών (ο Όιλερ ήταν κάτι σαν τον Τσακ Νόρις των μαθηματικών). Το 1866 ένας δεκαεξάχρονος Ιταλός ο Νικολό Παγκανίνι (ναι-ναι ο διάσημος βιολιστής) ανακάλυψε ένα ζεύγος που είχε παραλειφθεί: 1184 και 1210».
Η υπόθεση: Αθήνα 2015. Πέντε δολοφονίες. Ο Δημήτρης Λαΐνης, ένας ιδιόρρυθμος καθηγητής εγκληματολογίας, αναλαμβάνει να βοηθήσει τις αστυνομικές αρχές στη λύση του μυστηρίου πίσω από τους πέντε αυτούς φόνους. Μοναδικοί του σύμμαχοι, αρχαία ρητά του Πυθαγόρα στους τόπους των εγκλημάτων και ο Marcel de Chaff, ένας καθηγητής μαθηματικών, o οποίος σαν άλλος «από μηχανής θεός» θα οδηγήσει τον Λαΐνη στη λύση του μυστηρίου. Όσο πιο πολύ πλησιάζει στην ανακάλυψη του δολοφόνου, τόσο ακολουθεί επικίνδυνα μονοπάτια για τον ίδιο και το μέλλον του. Θα καταφέρει να λύσει το μυστήριο και να αποκαλύψει τους ενόχους;
Η άποψή μας: Να λοιπόν που μπορεί να παραχθεί ταινία είδους στη χώρα μας. Και να είναι και ευπρεπέστατη παρακαλώ. Εντάξει, το μπάτζετ της συγκεκριμένης ελληνικής ταινίας δεν έφτασε προφανώς σε ύψη ανάλογης χολιγουντιανής παραγωγής. Αλλά: θεωρώ πως πάρα πολύς κόσμος – ακόμα και στο Χόλιγουντ – θα έκοβε και το δεξί του χέρι για ένα σεναριακό εύρημα τόσο δυνατό όσο αυτό με τους φίλιους αριθμούς! Η κινηματογράφηση είναι καθαρά... κινηματογραφική: προλαβαίνω συναδέλφους που θα κατηγορήσουν την ταινία για τηλεοπτική αισθητική. Όχι ρε παιδιά, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο επεισόδιο από τις «Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα». Άλλα είναι τα προβλήματα της ταινίας.
Λοιπόν, έχουμε στα υπέρ το πολύ έξυπνο σεναριακό εύρημα με τους φίλιους αριθμούς. Ε, περιμέναμε το σενάριο να είναι πιο δυνατό. Είναι ok, αλλά δεν αποφεύγει να ολισθήσει σε ευκολίες – κι ας δίνει μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια. Πχ η μία δολοφονία έχει να κάνει με Πρωτοχρονιά για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Αυτό όμως φαίνεται forced προκειμένου να λειτουργήσει το σενάριο. Το εύρημα λοιπόν οδηγεί (αναγκαστικά) σε μερικές γκέλες. Μικρό το κακό. Η δουλειά των Αλαχούζων στα εφέ είναι πολύ καλή. Ο παραμορφωμένος από τους πρωταγωνιστές, θαρρείς και βγήκε κατευθείαν από το σύμπαν του «Hannibal» (και μιλάω για την ταινία του Scott κι όχι τη σειρά). Η κατάληξη της σκηνής με την πρόταση γάμου σοκάρει: ο θεατής δεν την περιμένει με την καμία! Κάποιες κινήσεις της κάμερας (από έξω από το σπίτι μπαίνουμε μέσα σε δωμάτιο χωρίς – φαινομενικά – cut), δείχνουν εμπειρία, γνώση, δούλεμα, παίδεμα.
Εντάξει, στη χαρακτηριολογία θα μπορούσε να γίνει μεγαλύτερη επένδυση. Στις ερμηνείες επίσης: δεν έχω γνωρίσει από κοντά ασθενή με σύνδρομο Άσπεργκερ, αλλά έτσι όπως υποδύεται τον κεντρικό ήρωα (που φαίνεται να πάσχει από το συγκεκριμένο σύνδρομο) ο Δαδακαρίδης μοιάζει απλά υποτονικός και... άκεφος ρε παιδί μου. Ίντριγκα υπάρχει, σασπένς υπάρχει, ατμόσφαιρα υπάρχει, αίμα υπάρχει, οι δολοφονίες είναι έξυπνα και λειτουργικά στημένες, ο θεατής μια χαρά θα περάσει. Τόσο ο ψαγμένος όσο και ο παρακινημένος από το hype και τη διαφήμιση (εδώ, ναι, πέσανε πολλά λεφτά, είναι αλήθεια!). Απλά, ο ψαγμένος, λίγο, θα δυσαρεστηθεί με το φινάλε. Με τη λύση του δράματος. Με το πρόσωπο που είναι τελικά ο δολοφόνος. Με το κίνητρό του. Ακόμα και ηθικά να το σκεφτείς, δεν στέκει και σε πολύ γερά θεμέλια το όλον. Μήπως όμως είναι η μοναδική ταινία θρίλερ που προδίδεται από το φινάλε της; Μια χαρά ευπρόσωπη ελληνική ταινία είναι αυτή. Και δεν θα το μετανιώσετε αν τη δείτε.
ΥΓ: Εμείς την ταινία την είδαμε κατά τη διάρκεια του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το ότι δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή στην Αθήνα για τους συναδέλφους που δεν έτυχε να τη δουν εδώ, είναι λίγο φάουλ. Κι αν ισχύει το ότι κατά κάποιον τρόπο απαγορεύτηκε η είσοδος σε συγκεκριμένο συνάδελφο στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στην πρωτεύουσα, αυτό είναι πολύ φάουλ. Ρε παιδιά, μην φοβάστε την κριτική και τους κριτικούς. Ήμαρτον!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιανουαρίου 2017 από την Feelgood Entertainment
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική