Τζάκι
του Pablo Larraín. Με τους Natalie Portman, Peter Sarsgaard, Greta Gerwig, Billy Crudup, John Hurt, Max Casella, Beth Grant, Richard E. Grant, Caspar Phillipson, John Carroll Lynch
Jackie's Strength
του zerVo (@moviesltd) 
Προσωποποίηση του στυλ. Άνεμος όλων των φημισμένων μοντέλων της ιστορίας μαζεμένος αθροιστικά στην αύρα της, ποπ είδωλο διάρκειας δεκαετιών, με δημοφιλία που ελάχιστοι αστέρες αυτού του θεόρατου βεληνεκούς έχουν βιώσει. Αξεπέραστη ίματζ μέικερ με επιδόσεις που ζηλεύουν ακόμη και οι κορυφαίοι μετρ του είδους. Αν όχι η επιδραστικότερη, σαφώς πολύ ψηλά στο τοπ των πλέον υποβλητικών προσωπικοτήτων του 20ου αιώνα. Η απόλυτη σχεδιάστρια μιας ολόκληρης προσωπικής πορείας ζωής, έστω κι αν οι τραγωδίες που πέρασε, στο κοινό μάτι φαντάζουν ανυπέρβλητες. Η γυναίκα που πρώτη έδωσε σημασία και νόημα στον σπάνιο τίτλο της FLOTUS και που ακόμη κι αν το στέμμα δεν το φόρεσε παρά μόνο για 34 μήνες μηδεμιά στο οποιοδήποτε μέλλον θα ξεπεράσει την λαμπάδα της. Όλα αυτά τα χαρίσματα και τα επιτεύγματα παρέα, δύνανται αλήθεια να διαγραφούν μονοκοντυλιά, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας ευρύτατου φάσματος υποκρισίας? Jackie...
21 Νοεμβρίου 1963. Σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της (νεαρότατης) ιστορίας των ΗΠΑ, ο δημοφιλέστερος και πλέον ελπιδοφόρος Πρόεδρος της χώρας, Τζον Κένεντι, πέφτει νεκρός κατά την επίσκεψη του στο Ντάλας, από τις σφαίρες, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, ενός εντολοδόχου παρακρατικού. Το κράτος βρίσκεται σε συναγερμό, ο λαός οδύρεται για την τεράστια απώλεια του ηγέτη του και οι διαδικασίες πρέπει να τρέξουν τάχιστα προκειμένου να μην μείνει η χώρα ακέφαλη. Με τις Αστερόεσσες να κυματίζουν μεσίστιες και την παράνοια, για τι ακριβώς ξημερώνει στον τόπο, να έχει εισβάλλει εντός του πολιορκημένου Λευκού Οίκου, κανείς, ούτε καν ο υπέρμετρα φιλόδοξος αδελφός του εκλιπόντος, δεν δίνει σημασία στο ανθρώπινο δράμα που βιώνει η Πρώτη Κυρία της χώρας.
Που δεν απώλεσε απλώς έναν πολιτικό, αλλά τον ίδιο της τον άντρα, που πρέπει να μεταφέρει όσο το δυνατόν πιο ομαλά το μοιραίο μαντάτο στα νήπια παιδιά της, που ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει την τραγωδία που την βρήκε και περιδιαβαίνει λεκιασμένη και τσαλακωμένη ανάμεσα στα διπρόσωπα λυκόρνια, που αντιλαμβάνεται πως πλέον η ζωή της παίρνει έναν άλλο δρόμο, πλήρως διαφορετικό και αντικριστό με εκείνον που η ίδια είχε φανταστεί περνώντας το κατώφλι της Προεδρικής κατοικίας, σπιτιού που τα κλειδιά επιβάλλεται να παραδώσει τάχιστα. Πριν από όλα όμως εκκρεμεί η τελετή της κηδείας. Και παρόλες τις προσταγές των ανωτέρων και των υπηρεσιών ασφαλείας, εκείνη θα θελήσει να την οργανώσει με κάθε μεγαλοπρέπεια. Όπως ακριβώς δικαιούται ο Κύρης της, ο Τζακ, που με τον πρόωρο χαμό του άφησε ορφανή ολάκερη την Αμερική...
Με τις ώρες αγωνίας και οδύνης και με το πως ακριβώς τις αντιμετώπισε τόσο μέσα στην ξέσκεπη λίμο, όσο στο αεροπλάνο της χαρμόσυνης ορκωμοσίας του νέου Πλανητάρχη, δίπλα ακριβώς στο φέρετρο του Κένεντι, αλλά και στο μεσοδιάστημα μέχρι να εκκινήσει η νεκρώσιμη πομπή μέχρι το κοιμητήριο του Άρλινγκτον, καταπιάνεται η νέα βιογραφική αναφορά ενός σκηνοθέτη που έχει ήδη εναποθέσει στην φιλμική κοινότητα τα διαπιστευτήρια του. Ο Χιλιανός Pablo Larrain, σκηνοθέτης που αρέσκεται να εκκινεί τις κινηματογραφικές ιστορίες του από πραγματικά γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο (την δολοφονία του Προέδρου Αλιέντε στο Post Mortem, το δισυπόστατο δημοψήφισμα του Πινοτσέτ στο No, το κυνήγι του αριστερού ποιητή συμβόλου ενός ολόκληρου έθνους στο επερχόμενο Neruda) έτσι κι εδώ πραγματοποιεί το αγγλόφωνο ντεμπούτο του, με ένα συμβάν που βύθισε σε βαρύ πένθος την Υπερδύναμη, δοσμένο μέσα από τα μάτια της αμφίσημης (και πριν και μετά) συζύγου του.
Με άξονες αφήγησης του στόρι πολλαπλούς, ασύνταχτους, μη περιοδικά δοσμένους και τοποθετημένους σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, ο Larrain κρατά την μόνη σταθερή γραμμική πορεία εκείνη που ακολουθεί άμεσα του μοιραίου, παρεμβάλλοντας πλάνα και εικόνες, του πολύ πιο πριν και του αρκετά μετά, κτίζοντας με μαεστρία ένα ιδιότυπο πορτρέτο εξαιρετικής σεναριακής επινόησης. Σιμά στο ματοβαμμένο ροζ κοπιαρισμένο (ένεκα του ότι η First Lady δεν νοείται να φορά ξενόφερτα μοντελάκια) Chanel, πλασάρονται αληθινά αλλά και μυθοπλαστικά περιστατικά: Γύρω από την αναπαραστατική πραγματική ξενάγηση του τηλεοπτικού καναλιού στον Λευκό Οίκο, για να δειχθεί στο σύνολο του κόσμου, η γεμάτη ιστορικές αναφορές αναπαλαίωση που υπέστη (όσο κι αν μοιάζει απίστευτο γι αυτό το ντοκιμαντέρ η Τζάκι απέσπασε βραβείο Έμμυ!) Γύρω από την συνέντευξη που η ίδια έδωσε σε φημισμένο ρεπόρτερ, καιρό μετά την αποχώρηση της από την Ουάσιγκτον (στ' αλήθεια δόθηκε στον δημοσιογράφο του Life, Θίοντορ Γουάιτ στα τέλη του 63) αποκαλύπτοντας πάμπολλα στοιχεία από όσα συνέβησαν πριν και μετά την δολοφονία. Γύρω τέλος από την προσωπική της εξομολόγηση στον πνευματικό της πατέρα, ελάχιστα πριν ολοκληρώσει την διαδικασία της ταφής, των δύο ελαχίστων ωρών ζωής, νεκρών παιδιών της, δίπλα στον τάφο του άντρα της, κατά πως θα επιθυμούσε εκείνος, σύμφωνα με την κρίση της.
Ακόμη κι αν δεν υπάρχει θεατής που να μην γνωρίζει, επακριβώς ή επιδερμικά, τα περιστατικά που συγκλόνισαν στα μέσα των 60sτην Αμερική, εντούτοις το ναρέισον δημιουργεί τέτοια κορύφωση στην ένταση που θαρρείς πως μια ατμόσφαιρα θρίλερ σε τυλίγει. Αιτία γι αυτό, αποτελούν, το ανατριχιαστικά επαναλαμβανόμενο μουσικό θέμα του Mica Levy, η αληθινή στα όρια του συμβαίνει τώρα κινηματογράφηση του Γάλλου Stephane Fontaine, το απείθαρχο μα τόσο ζωτικής σημασίας μοντάζ του Λατίνου μάγου του ψαλιδιού Sepulveda. Στάθμη δραματική που αυξάνει κατακόρυφα ενόσω πλησιάζουμε στο φινάλε, το επίμονο για να πραγματοποιηθεί όπως προστάζει η Τζάκι τέλος, εκεί που κατανοεί ο καθένας πως δεν πρόκειται για ένα απλό καπρίτσιο, αλλά για την επιμονή μιας πανίσχυρης ψυχικά γυναίκας, να τιμηθεί ο συμβίος της, όπως ακριβώς του αξίζει.
Ακόμη κι αν το σύνολο της κοινής γνώμης μετέστρεψε την θετικότατη άποψη του για την Κένεντι, κατόπιν της παντρειάς συμφερόντων που έπραξε ακολούθως με τον Αρίστο Ωνάση, εντούτοις είναι απίθανο να παρακολουθήσει αυτά τα 90 λεπτά ακραίου δράματος εδώ και να μην συμπάσχει μαζί της, νιώθοντας την άνθρωπο δικό του. Κύριος λόγος γι αυτό, η καθηλωτική ερμηνεία της Natalie Portman, που ερμηνευτικά πλέον κινείται σε άλλους γαλαξίες, στην απόδοση του άκρατου πόνου που βιώνει μια ύπαρξη, που σε δευτερόλεπτα ο κόσμος της άλλαξε. Με βασικό χαρακτηριστικό της υπόδυσης της Τζάκι, το γνώριμο, χαμηλότονο, ντροπαλό, ενίοτε υπνωτιστικό, καρικατουρίστικο νομίζεις, μα συνάμα τόσο αυστηρό και αυταρχικό που δεν σου δίνει στιγμή αντίδρασης, ύφος ομιλίας της, η Οσκαρούχος σταρ, πιάνει ονειρώδη στάνταρντς απόδοσης, βαδίζοντας μετά βεβαιότητος σε μια ακόμη τιμητική βραδιά από την Ακαδημία Τεχνών. Καμία γένους θηλυκού, αγγλόφωνη ερμηνεία δεν υπερτερεί ετούτης, όχι μόνο φέτος, αλλά εδώ και πολύ καιρό. Καθώς η Portman σολάρει σε ένα σχεδόν one woman show, αποδίδοντας στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, μια μορφή βγαλμένη από την Carrie του De Palma, σοκαρισμένη μεν, δίχως αισθήσεις, απαθή, αλλού που λέμε κοινώς, ταυτόχρονα όμως μέσα της, αποφασισμένη να διατηρήσει το κύρος και την υπερηφάνεια της ψηλά, ίσαμε το στερνό αντίο.
Όψη σοκ που ο Χιλιάνος, χρησιμοποιεί σαν καταλύτη της εξέλιξης, προτάσσοντας κατά τέτοιον τρόπο την μορφή της Τζάκι Κ, ως μιας πραγματικής ηρωίδας, γενναίας μέσα στον κατακερματισμό της και πανέτοιμης έστω και με λιγοστά εφόδια να κατακτήσει τον κόσμο. Εικόνα ειλικρινής θα αναρωτηθείς ή κίβδηλη? Μου είναι πλήρως αδιάφορο. Ποτέ για μένα η ειλικρίνεια δεν είχε, σαν έννοια, μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την αξιοπρέπεια.
Που δεν απώλεσε απλώς έναν πολιτικό, αλλά τον ίδιο της τον άντρα, που πρέπει να μεταφέρει όσο το δυνατόν πιο ομαλά το μοιραίο μαντάτο στα νήπια παιδιά της, που ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει την τραγωδία που την βρήκε και περιδιαβαίνει λεκιασμένη και τσαλακωμένη ανάμεσα στα διπρόσωπα λυκόρνια, που αντιλαμβάνεται πως πλέον η ζωή της παίρνει έναν άλλο δρόμο, πλήρως διαφορετικό και αντικριστό με εκείνον που η ίδια είχε φανταστεί περνώντας το κατώφλι της Προεδρικής κατοικίας, σπιτιού που τα κλειδιά επιβάλλεται να παραδώσει τάχιστα. Πριν από όλα όμως εκκρεμεί η τελετή της κηδείας. Και παρόλες τις προσταγές των ανωτέρων και των υπηρεσιών ασφαλείας, εκείνη θα θελήσει να την οργανώσει με κάθε μεγαλοπρέπεια. Όπως ακριβώς δικαιούται ο Κύρης της, ο Τζακ, που με τον πρόωρο χαμό του άφησε ορφανή ολάκερη την Αμερική...
Με τις ώρες αγωνίας και οδύνης και με το πως ακριβώς τις αντιμετώπισε τόσο μέσα στην ξέσκεπη λίμο, όσο στο αεροπλάνο της χαρμόσυνης ορκωμοσίας του νέου Πλανητάρχη, δίπλα ακριβώς στο φέρετρο του Κένεντι, αλλά και στο μεσοδιάστημα μέχρι να εκκινήσει η νεκρώσιμη πομπή μέχρι το κοιμητήριο του Άρλινγκτον, καταπιάνεται η νέα βιογραφική αναφορά ενός σκηνοθέτη που έχει ήδη εναποθέσει στην φιλμική κοινότητα τα διαπιστευτήρια του. Ο Χιλιανός Pablo Larrain, σκηνοθέτης που αρέσκεται να εκκινεί τις κινηματογραφικές ιστορίες του από πραγματικά γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο (την δολοφονία του Προέδρου Αλιέντε στο Post Mortem, το δισυπόστατο δημοψήφισμα του Πινοτσέτ στο No, το κυνήγι του αριστερού ποιητή συμβόλου ενός ολόκληρου έθνους στο επερχόμενο Neruda) έτσι κι εδώ πραγματοποιεί το αγγλόφωνο ντεμπούτο του, με ένα συμβάν που βύθισε σε βαρύ πένθος την Υπερδύναμη, δοσμένο μέσα από τα μάτια της αμφίσημης (και πριν και μετά) συζύγου του.
Με άξονες αφήγησης του στόρι πολλαπλούς, ασύνταχτους, μη περιοδικά δοσμένους και τοποθετημένους σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, ο Larrain κρατά την μόνη σταθερή γραμμική πορεία εκείνη που ακολουθεί άμεσα του μοιραίου, παρεμβάλλοντας πλάνα και εικόνες, του πολύ πιο πριν και του αρκετά μετά, κτίζοντας με μαεστρία ένα ιδιότυπο πορτρέτο εξαιρετικής σεναριακής επινόησης. Σιμά στο ματοβαμμένο ροζ κοπιαρισμένο (ένεκα του ότι η First Lady δεν νοείται να φορά ξενόφερτα μοντελάκια) Chanel, πλασάρονται αληθινά αλλά και μυθοπλαστικά περιστατικά: Γύρω από την αναπαραστατική πραγματική ξενάγηση του τηλεοπτικού καναλιού στον Λευκό Οίκο, για να δειχθεί στο σύνολο του κόσμου, η γεμάτη ιστορικές αναφορές αναπαλαίωση που υπέστη (όσο κι αν μοιάζει απίστευτο γι αυτό το ντοκιμαντέρ η Τζάκι απέσπασε βραβείο Έμμυ!) Γύρω από την συνέντευξη που η ίδια έδωσε σε φημισμένο ρεπόρτερ, καιρό μετά την αποχώρηση της από την Ουάσιγκτον (στ' αλήθεια δόθηκε στον δημοσιογράφο του Life, Θίοντορ Γουάιτ στα τέλη του 63) αποκαλύπτοντας πάμπολλα στοιχεία από όσα συνέβησαν πριν και μετά την δολοφονία. Γύρω τέλος από την προσωπική της εξομολόγηση στον πνευματικό της πατέρα, ελάχιστα πριν ολοκληρώσει την διαδικασία της ταφής, των δύο ελαχίστων ωρών ζωής, νεκρών παιδιών της, δίπλα στον τάφο του άντρα της, κατά πως θα επιθυμούσε εκείνος, σύμφωνα με την κρίση της.
Ακόμη κι αν δεν υπάρχει θεατής που να μην γνωρίζει, επακριβώς ή επιδερμικά, τα περιστατικά που συγκλόνισαν στα μέσα των 60sτην Αμερική, εντούτοις το ναρέισον δημιουργεί τέτοια κορύφωση στην ένταση που θαρρείς πως μια ατμόσφαιρα θρίλερ σε τυλίγει. Αιτία γι αυτό, αποτελούν, το ανατριχιαστικά επαναλαμβανόμενο μουσικό θέμα του Mica Levy, η αληθινή στα όρια του συμβαίνει τώρα κινηματογράφηση του Γάλλου Stephane Fontaine, το απείθαρχο μα τόσο ζωτικής σημασίας μοντάζ του Λατίνου μάγου του ψαλιδιού Sepulveda. Στάθμη δραματική που αυξάνει κατακόρυφα ενόσω πλησιάζουμε στο φινάλε, το επίμονο για να πραγματοποιηθεί όπως προστάζει η Τζάκι τέλος, εκεί που κατανοεί ο καθένας πως δεν πρόκειται για ένα απλό καπρίτσιο, αλλά για την επιμονή μιας πανίσχυρης ψυχικά γυναίκας, να τιμηθεί ο συμβίος της, όπως ακριβώς του αξίζει.
Ακόμη κι αν το σύνολο της κοινής γνώμης μετέστρεψε την θετικότατη άποψη του για την Κένεντι, κατόπιν της παντρειάς συμφερόντων που έπραξε ακολούθως με τον Αρίστο Ωνάση, εντούτοις είναι απίθανο να παρακολουθήσει αυτά τα 90 λεπτά ακραίου δράματος εδώ και να μην συμπάσχει μαζί της, νιώθοντας την άνθρωπο δικό του. Κύριος λόγος γι αυτό, η καθηλωτική ερμηνεία της Natalie Portman, που ερμηνευτικά πλέον κινείται σε άλλους γαλαξίες, στην απόδοση του άκρατου πόνου που βιώνει μια ύπαρξη, που σε δευτερόλεπτα ο κόσμος της άλλαξε. Με βασικό χαρακτηριστικό της υπόδυσης της Τζάκι, το γνώριμο, χαμηλότονο, ντροπαλό, ενίοτε υπνωτιστικό, καρικατουρίστικο νομίζεις, μα συνάμα τόσο αυστηρό και αυταρχικό που δεν σου δίνει στιγμή αντίδρασης, ύφος ομιλίας της, η Οσκαρούχος σταρ, πιάνει ονειρώδη στάνταρντς απόδοσης, βαδίζοντας μετά βεβαιότητος σε μια ακόμη τιμητική βραδιά από την Ακαδημία Τεχνών. Καμία γένους θηλυκού, αγγλόφωνη ερμηνεία δεν υπερτερεί ετούτης, όχι μόνο φέτος, αλλά εδώ και πολύ καιρό. Καθώς η Portman σολάρει σε ένα σχεδόν one woman show, αποδίδοντας στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, μια μορφή βγαλμένη από την Carrie του De Palma, σοκαρισμένη μεν, δίχως αισθήσεις, απαθή, αλλού που λέμε κοινώς, ταυτόχρονα όμως μέσα της, αποφασισμένη να διατηρήσει το κύρος και την υπερηφάνεια της ψηλά, ίσαμε το στερνό αντίο.
Όψη σοκ που ο Χιλιάνος, χρησιμοποιεί σαν καταλύτη της εξέλιξης, προτάσσοντας κατά τέτοιον τρόπο την μορφή της Τζάκι Κ, ως μιας πραγματικής ηρωίδας, γενναίας μέσα στον κατακερματισμό της και πανέτοιμης έστω και με λιγοστά εφόδια να κατακτήσει τον κόσμο. Εικόνα ειλικρινής θα αναρωτηθείς ή κίβδηλη? Μου είναι πλήρως αδιάφορο. Ποτέ για μένα η ειλικρίνεια δεν είχε, σαν έννοια, μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την αξιοπρέπεια.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιανουαρίου 2017 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική