Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Έκανα λοιπόν Χριστούγεννα στο Μπρόντγουεη, όπως το όνειρο παιδιόθεν αν και, για να είμαι ειλικρινής, όχι ακριβώς. Ο Denzel Washington πήρε το Fences όπως το έζησε προ 5ετίας στο σανίδι για 114 παραστάσεις και το μετέφερε αυτούσιο στη μεγάλη οθόνη. Προς τιμήν του αλλά με εμφανείς δυσκολίες προσαρμογής σκηνοθετικά. August Wilson o μαύρος συγγραφέας, δις βραβευμένος με πούλιτζερ (Fences, 1987 και A Piano Lesson, 1990), πρόσφατα χαμένος (2005) στα 60 του από καρκίνο στο συκώτι. Tony awards για παράσταση, πρώτο ανδρικό και γυναικείο ρόλο προ 25ετίας, επανάληψη του σκηνικού στο revival με Denzel και Viola Davis το 2011, οπότε καταλαβαίνεις τη σύνδεση. Ή για να στο κάνω λιανά, βάλε μέσα τη δήλωση του σκηνοθέτη/πρωταγωνιστή πως η επιλογή πλασαρίσματος της Βαϊόλα στις υποστηρικτικές ερμηνείες για τις υποψηφιότητες ήταν εντελώς δική της. Δηλαδή, θέλω το όσκαρ και το θέλω τώρα. Θα το πάρεις κυρία μου, γιατί δεν υπάρχει καλύτερο λυσσασμένο κλάμα, πλήρες εντιμότητας και άδικου πόνου από το δικό σου στην πιάτσα.

Πίτσμπεργκ στα 50s. O Troy Maxson (Denzel Washington) είναι ο σκουπιδιάρης με δυο γιους (Russell Hornsby, Jovan Alepo) από διαφορετικές γυναίκες που έχει κάνει φυλακή για φόνο, πέρασε τη νιότη του ελπίζοντας πως θα γινόταν σταρ του μπέιζμπολ, προτού καταλήξει στον αυλόγυρο του σπιτιού που πήρε από τον αδερφό του Gabriel (Mykelti Williamson), βετεράνο πολέμου και νυν τρελό της γειτονιάς με την τρομπέτα, να πίνει τζιν με τον κολλητό συνάδελφο Jim Bono (Stephen Henderson), φλερτάροντας με τη γυναίκα της ζωής του Rose (Viola Davis). Γεμάτος ανεκπλήρωτα όνειρα και ενοχές, ρίχνει τη βαριά σκιά του στα αγόρια (ο μεγάλος άφραγκος μουσικός, ο μικρός εκκολαπτόμενος παίκτης του μπέιζμπολ) και ενίοτε μπερμπαντάκος, παρότι η Rose του έχει δοθεί ψυχή και σώμα. Όσο είναι αυτός που φέρνει το βδομαδιάτικο κάθε Παρασκευή για να το παραδώσει στο χέρι της, είναι αυτοδίκαια ο Άντρας του σπιτιού και ο λόγος του ο μόνος που μετράει. Όμως η οικογένειά του περιμένει το πρώτο του παραστράτημα για να επαναστατήσει.

Το Fences είναι ο ευθύς συμβολισμός του φράχτη που χωρίζει τους μαύρους από την υπόλοιπη Αμερική με τον ίδιο τρόπο που ο Troy αυτοπεριχαρακώνεται έναντι των γιων του αρνούμενος να ομολογήσει την ήττα του στα μαρμαρένια αλώνια της βιοπάλης. Η Rose είναι το υγιέστερο κομμάτι του, η κολόνα του σπιτιού του. Όμως τα θεμέλια θα ξεριζωθούν, γιατί ο Troy θα βρεθεί καβάλα στο φράχτη, ψάχνοντας ένα αίσθημα ελευθερίας που δεν γνώρισε ποτέ. Τρίτη σκηνοθετική απόπειρα για τον Washington (Antwone Fisher, 2002 και Τhe Great Debaters, 2007) που είναι με άνεση η επαρκέστερη, δεδομένης της γνώσης του υλικού και του με διαφορά καλύτερου κάστ σε φετινή κινηματογραφική παραγωγή. Το χάρισμα, η αιλουροειδής κίνηση, η απειλητική γοητεία, η ηφαιστειώδης ένταση στη διαπασών, για τον εύκολα καλύτερο μη λευκό ηθοποιό του σελουλόιντ έβα. Η Davis είναι η συναισθηματική άγκυρα του έργου, κρυστάλλινη, δίκαιη και θύμα του άνδρα όπου εμπιστεύτηκε αρχετυπικά τα όνειρα της μητρότητας. Δε θα αδικήσω τους υποστηρικτικούς ρόλους, ξεχωρίζω όμως τον Stephen Henderson ως τον χορό σε αυτή την τραγωδία αρσενικών στον περίκλειστο αυλόγυρο.

To ξεκαθάρισα εξαρχής: O Denzel κάνει μια ευπρόσωπη δουλειά, τιμά την επιθυμία του Wilson (που ήθελε αποκλειστικά μαύρο σκηνοθέτη) να δώσει πρωτοκαθεδρία στον πυκνό, κοφτερό λόγο του τσεχωφικών καταβολών (καθότι τα γεγονότα - κλειδιά διαδραματίζονται εκτός σκηνής) θεατρικού κειμένου. Η στατικότητα όμως, η έλλειψη νατουραλισμού στην κατεύθυνση της δράσης και κυρίως στον τόνο των ερμηνειών είναι κουσούρια που βαραίνουν τον ίδιο παρά την εκρηκτική του ερμηνεία, χωρίς πάντως το gravitas του James Earl Jones της πρώτης παράστασης του Fences. Στα SAG Awards αναμένω να διαπρέψει – στα Oscars όχι τόσο ως ταινία. Μολαταύτα, μύρισε Broadway κι αυτό από μόνο του είναι εγγυημένη απόλαυση για τους θιασώτες του είδους.