Τραγούδα!
του Garth Jennings. Με τις φωνές των Matthew McConaughey, Reese Witherspoon, Seth MacFarlane, Scarlett Johansson, John C. Reilly, Taron Egerton, Tori Kelly, Jennifer Saunders, Jennifer Hudson, Garth Jennings - στα ελληνικά με τις φωνές των: Θέμη Γεωργαντά, Γιάννη Χατζηγεωργίου, Τζωρτζίνα Λιώση, Ντένη Μακρή, Σπύρου Μπιμπίλα, Ακίνδυνου Γκίκα
Show must go on!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Τύφλα να 'χουν τα X-Factor, Rising Star και The Voice
Ενδιαφέρουσα περίπτωση αυτή του γεννημένου το 1972 Βρετανού σκηνοθέτη Garth Jennings. Έχει γυρίσει βιντεοκλίπ για συγκροτήματα όπως οι Blur, οι Pulp και οι R.E.M. Και για καλλιτέχνες όπως ο Badly Drawn Boy. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε ήταν η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Douglas Adams «Γυρίστε τον γαλαξία με οτοστόπ» (The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, 2005)! Ακολούθησε το εξαιρετικό «Ο γιος του Ράμπο» (Son of Rambow, 2007). Εννέα χρόνια μετά φέρνει στη μεγάλη οθόνη την πρώτη του ταινία κινουμένων σχεδίων σε παραγωγή της Illumination Entertainment, της εταιρίας του Christopher Meledandri, που είναι υπεύθυνοι για τις δύο ταινίες (ως τώρα) του «Εγώ ο απαισιότατος», για τα «Μίνιονς» και για το «Μπάτε σκύλοι αλέστε». Και οι τρεις του ταινίες είναι πάρα πολύ καλές και είθε το σερί του να συνεχιστεί.
Στο Sing ακούγονται πάνω από 85 τραγούδια απ' όπου σταχυολογούμε: Frank Sinatra (My Way), The Beatles (Golden Slumbers), Katy Perry (Firework), Lady Gaga (Bad Romance), John Legend (All of Me), Sam Smith (Stay With Me), Stevie Wonder (Don't You Worry 'Bout A Thing), Carly Rae Jepsen (Call Me Maybe), Leonard Cohen (Hallelujah), Queen με David Bowie (Under Pressure), Elton John (I'm Still Standing), The Spencer Davis Group (Gimme Some Lovin') και άλλα πολλά! Για πρώτη φορά ακόμα το τραγούδι «Faith» των Stevie Wonder και Ariana Grande, η Scarlett Johannson ερμηνεύει το επίσης φρέσκο «Set It All Free» ενώ σας βοηθάμε τα μάλα (το ξέρουμε) αποκαλύπτοντάς σας πως το τραγούδι που ερμηνεύουν συνεχώς τα πέντε γιαπωνέζικα σκιουράκια είναι το «Kira Kira Killer» από το συγκρότημα Kyary Pamyu Pamyu!
Η υπόθεση: Ο Μπάστερ Μουν είναι ένα κοάλα το οποίο στα έξι του χρόνια βίωσε μια εμπειρία που του άλλαξε τη ζωή: είδε μια παράσταση που λάτρεψε τόσο πολύ ώστε αποφάσισε να ασχοληθεί με το χώρο του θεάματος και να μην γίνει αστροναύτης! Με τις οικονομίες του πατέρα του, ο οποίος τις μάζεψε πλένοντας χιλιάδες αυτοκίνητα, ο Μπάστερ αγόρασε ένα θέατρο, που το ονόμασε «Μουν» κι άρχισε να ανεβάζει παραστάσεις. Καμιά τους, όμως, δεν έγινε επιτυχία: ίσα – ίσα, η μία ήταν μεγαλύτερη εμπορική αποτυχία από την άλλη. Χρωστώντας στο φίλο του, τον Έντι το πρόβατο, αλλά κυρίως στις τράπεζες, ο χρεοκοπημένος Μουν κινδυνεύει να χάσει το πολυαγαπημένο του θέατρο.
Το μόνο που του μένει είναι μια σκέψη την οποία θέλει να πραγματώσει: να οργανώσει ένα talent show στο θέατρό του, το οποίο θα τον ξελασπώσει οικονομικά. Από λάθος της γραμματέως του, όμως, η αμοιβή που φέρεται να προσφέρεται για το νικητή του show είναι υπερπολλαπλάσια από αυτά που μπορεί να διαθέσει ο Μπάστερ. Αφού κάνει την επιλογή των υποψηφίων κι αφού και πάλι όλα του πάνε στραβά ο Μπάστερ είναι έτοιμος να τα παρατήσει. Όμως, το σόου πρέπει να συνεχίσει...
Η άποψή μας: Τι ταινιάρες κάνουν βρε παιδί μου και οι Αμερικάνοι όταν έχουν έμπνευση! Τι αγάπη για ζωή, τι (κινηματογραφικές και άλλες) αναφορές, τι πλούτος συναισθημάτων, τι φαντασμαγορία για το μάτι, τι ηχητική πανδαισία για τα αυτιά, τι αστεία που σε κάνουν να γελάσεις, τι σκηνές που σε κάνουν να συγκινήσε! Είναι δυνατόν να παρακολουθείς αυτήν την ταινία και να είσαι μεμψίμοιρος; Να σκέφτεσαι «μωρέ δεν είναι καλά ανεπτυγμένοι οι χαρακτήρες»; Να γκρινιάζεις για αποσπασματικότητα; Να εκφράζεις δυσαρέσκεια για μη κοινωνικό σχολιασμό; Μα είναι δυνατόν να βλέπεις αυτήν την ταινία και να μην γίνεσαι και πάλι παιδί; Σε επαφή δηλαδή με όλα τα βασικά σου ένστικτα;
Όσο παρακολουθούσα την ταινία τόσο φοβόμουνα πως η μικρούλα Δανάη με την οποία την έβλεπα θα δυσανασχετούσε. Εντάξει τώρα, ένας τύπος – κι ας είναι κοάλα – ταγμένος στην τέχνη πόσο μπορεί να συνεπάρει ένα 6χρονο; Κι όμως! Δεν σταμάτησε να χορεύει στη θέση της, δεν υπήρξε αστεία σκηνή που να μην γέλασε, το καταευχαριστήθηκε! Οπότε, βλέποντας κι εκείνη να το διασκεδάζει με την ψυχή της, απενοχοποιήθηκα κι εγώ κι άντε να γελάω με τη σαύρα με το ένα μάτι, κι άντε να θαυμάζω την εφευρετικότητα της γουρουνίτσας, κι άντε να συγκινούμαι τα μάλα με το άκουσμα του «Hallelujah», την ώρα που ακούγεται, στο context που ακούγεται. Τέτοιος φόρος τιμής στο θέαμα, τέτοια λατρεία για την τέχνη από ταινία κινουμένων σχεδίων! Γουάου!
Αν σας πω ότι μου θύμισε το ελληνικό «Τετάρτη 04:45» του Αλέξη Αλεξίου κάποιοι θα με πείτε τρελό. Αμ δε! Ο Μπάστερ Μουν είναι ένας ονειροπόλος όπως ο χαρακτήρας του Στέλιου Μάινα στην ελληνική ταινία. Είναι ένας, ε, χμ... άνθρωπος που ζει για το θέατρο, όπως ο χαρακτήρας του Μάινα για το τζαζ κλαμπάκι του. Βεβαίως και συμβιβάζεται ανεβάζοντας talent show μιας που μόνο μέσω αυτού μπορεί να σώσει το όνειρό του. Εσείς δεν έχετε ακούσει για καλλιτέχνες που γυρίζουν διαφημίσεις προκειμένου με την αμοιβή να κάνουν τα έργα τέχνης που ονειρεύονται; Σπουδαίο φιλμ, ατόφια κινηματογραφικό και εννοείται ότι η επιλογή του κινουμένου σχεδίου για να μεταφερθεί η ιστορία, είναι στρατηγικής σημασίας. Από τη μια απελευθερώνει τους δημιουργούς από συμβάσεις και δυσκολίες της «κανονικής» ταινίας, από την άλλη μπολιάζει τους νεαρούς, ανήλικους θεατές με το μικρόβιο που ονομάζεται «τέχνη»!
Η αλήθεια είναι πως στον περιορισμένο χρόνο της (αν και μεγάλη σε διάρκεια για ταινία κινουμένων σχεδίων) αναφέρεται χωρίς να εμβαθύνει σε πάρα πολλά θέματα, αλλά το κάνει με τέτοιο τρόπο που δεν το βλέπεις καν ως ψεγάδι. Και πέραν όλων των άλλων, πριν το αναγκαστικό happy end έχει μια τροπή εντελώς ρεαλιστική: το θέατρο γκρεμίζεται. Κι εκεί, στα ερείπια, όλα τα ζώα, δίνουν την ερμηνεία της ζωής τους και λάμπουν, έστω για λίγο, με το φως να τα λούζει. Κι αν έχετε δει εσείς πιο συγκινητική και σπουδαία σκηνή από εκείνη όπου η ντροπαλή ελεφαντίνα ερμηνεύει Stevie Wonder με τέτοια ζέση ώστε να γκρεμίσει το ψεύτικο σκηνικό με το «χάρτινο το φεγγαράκι» και με αυτόν τον τρόπο να αποκαλύψει ένα ολόγιομο, υπέροχο, λαμπερό φεγγάρι, ελάτε να το συζητήσουμε! Κάντε δώρο στον εαυτό σας και στα παιδιά σας – ανίψια σας: δείτε αυτήν την ταινία. Δεν είναι απλά ένα «μικιμάου» - είναι πολλά περισσότερα!
Η υπόθεση: Ο Μπάστερ Μουν είναι ένα κοάλα το οποίο στα έξι του χρόνια βίωσε μια εμπειρία που του άλλαξε τη ζωή: είδε μια παράσταση που λάτρεψε τόσο πολύ ώστε αποφάσισε να ασχοληθεί με το χώρο του θεάματος και να μην γίνει αστροναύτης! Με τις οικονομίες του πατέρα του, ο οποίος τις μάζεψε πλένοντας χιλιάδες αυτοκίνητα, ο Μπάστερ αγόρασε ένα θέατρο, που το ονόμασε «Μουν» κι άρχισε να ανεβάζει παραστάσεις. Καμιά τους, όμως, δεν έγινε επιτυχία: ίσα – ίσα, η μία ήταν μεγαλύτερη εμπορική αποτυχία από την άλλη. Χρωστώντας στο φίλο του, τον Έντι το πρόβατο, αλλά κυρίως στις τράπεζες, ο χρεοκοπημένος Μουν κινδυνεύει να χάσει το πολυαγαπημένο του θέατρο.
Το μόνο που του μένει είναι μια σκέψη την οποία θέλει να πραγματώσει: να οργανώσει ένα talent show στο θέατρό του, το οποίο θα τον ξελασπώσει οικονομικά. Από λάθος της γραμματέως του, όμως, η αμοιβή που φέρεται να προσφέρεται για το νικητή του show είναι υπερπολλαπλάσια από αυτά που μπορεί να διαθέσει ο Μπάστερ. Αφού κάνει την επιλογή των υποψηφίων κι αφού και πάλι όλα του πάνε στραβά ο Μπάστερ είναι έτοιμος να τα παρατήσει. Όμως, το σόου πρέπει να συνεχίσει...
Η άποψή μας: Τι ταινιάρες κάνουν βρε παιδί μου και οι Αμερικάνοι όταν έχουν έμπνευση! Τι αγάπη για ζωή, τι (κινηματογραφικές και άλλες) αναφορές, τι πλούτος συναισθημάτων, τι φαντασμαγορία για το μάτι, τι ηχητική πανδαισία για τα αυτιά, τι αστεία που σε κάνουν να γελάσεις, τι σκηνές που σε κάνουν να συγκινήσε! Είναι δυνατόν να παρακολουθείς αυτήν την ταινία και να είσαι μεμψίμοιρος; Να σκέφτεσαι «μωρέ δεν είναι καλά ανεπτυγμένοι οι χαρακτήρες»; Να γκρινιάζεις για αποσπασματικότητα; Να εκφράζεις δυσαρέσκεια για μη κοινωνικό σχολιασμό; Μα είναι δυνατόν να βλέπεις αυτήν την ταινία και να μην γίνεσαι και πάλι παιδί; Σε επαφή δηλαδή με όλα τα βασικά σου ένστικτα;
Όσο παρακολουθούσα την ταινία τόσο φοβόμουνα πως η μικρούλα Δανάη με την οποία την έβλεπα θα δυσανασχετούσε. Εντάξει τώρα, ένας τύπος – κι ας είναι κοάλα – ταγμένος στην τέχνη πόσο μπορεί να συνεπάρει ένα 6χρονο; Κι όμως! Δεν σταμάτησε να χορεύει στη θέση της, δεν υπήρξε αστεία σκηνή που να μην γέλασε, το καταευχαριστήθηκε! Οπότε, βλέποντας κι εκείνη να το διασκεδάζει με την ψυχή της, απενοχοποιήθηκα κι εγώ κι άντε να γελάω με τη σαύρα με το ένα μάτι, κι άντε να θαυμάζω την εφευρετικότητα της γουρουνίτσας, κι άντε να συγκινούμαι τα μάλα με το άκουσμα του «Hallelujah», την ώρα που ακούγεται, στο context που ακούγεται. Τέτοιος φόρος τιμής στο θέαμα, τέτοια λατρεία για την τέχνη από ταινία κινουμένων σχεδίων! Γουάου!
Αν σας πω ότι μου θύμισε το ελληνικό «Τετάρτη 04:45» του Αλέξη Αλεξίου κάποιοι θα με πείτε τρελό. Αμ δε! Ο Μπάστερ Μουν είναι ένας ονειροπόλος όπως ο χαρακτήρας του Στέλιου Μάινα στην ελληνική ταινία. Είναι ένας, ε, χμ... άνθρωπος που ζει για το θέατρο, όπως ο χαρακτήρας του Μάινα για το τζαζ κλαμπάκι του. Βεβαίως και συμβιβάζεται ανεβάζοντας talent show μιας που μόνο μέσω αυτού μπορεί να σώσει το όνειρό του. Εσείς δεν έχετε ακούσει για καλλιτέχνες που γυρίζουν διαφημίσεις προκειμένου με την αμοιβή να κάνουν τα έργα τέχνης που ονειρεύονται; Σπουδαίο φιλμ, ατόφια κινηματογραφικό και εννοείται ότι η επιλογή του κινουμένου σχεδίου για να μεταφερθεί η ιστορία, είναι στρατηγικής σημασίας. Από τη μια απελευθερώνει τους δημιουργούς από συμβάσεις και δυσκολίες της «κανονικής» ταινίας, από την άλλη μπολιάζει τους νεαρούς, ανήλικους θεατές με το μικρόβιο που ονομάζεται «τέχνη»!
Η αλήθεια είναι πως στον περιορισμένο χρόνο της (αν και μεγάλη σε διάρκεια για ταινία κινουμένων σχεδίων) αναφέρεται χωρίς να εμβαθύνει σε πάρα πολλά θέματα, αλλά το κάνει με τέτοιο τρόπο που δεν το βλέπεις καν ως ψεγάδι. Και πέραν όλων των άλλων, πριν το αναγκαστικό happy end έχει μια τροπή εντελώς ρεαλιστική: το θέατρο γκρεμίζεται. Κι εκεί, στα ερείπια, όλα τα ζώα, δίνουν την ερμηνεία της ζωής τους και λάμπουν, έστω για λίγο, με το φως να τα λούζει. Κι αν έχετε δει εσείς πιο συγκινητική και σπουδαία σκηνή από εκείνη όπου η ντροπαλή ελεφαντίνα ερμηνεύει Stevie Wonder με τέτοια ζέση ώστε να γκρεμίσει το ψεύτικο σκηνικό με το «χάρτινο το φεγγαράκι» και με αυτόν τον τρόπο να αποκαλύψει ένα ολόγιομο, υπέροχο, λαμπερό φεγγάρι, ελάτε να το συζητήσουμε! Κάντε δώρο στον εαυτό σας και στα παιδιά σας – ανίψια σας: δείτε αυτήν την ταινία. Δεν είναι απλά ένα «μικιμάου» - είναι πολλά περισσότερα!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Δεκεμβρίου 2016 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική