Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Το TIFF σε φκιάνει (κυρίως) ή σε χαλάει οσκαροτρόπως, νόμος αυτό. Ο Harvey Weinstein έχει μετα-ντοκτορά στην τέχνη του χρυσού τροπαίου και ξέρει από το μαγικό υλικό που σαγηνεύει το electoral college της Ακαδημίας. Βεβαίως, παραδεδεγμένο, έχει καιρούς η TWC να γνωρίσει χαρά Απονομής, με τελευταίο γκανιάν το The Artist. Το φετινό Lion, φαντάσου μια πιο συγκρατημένη poverty porn εκδοχή του Slumdog Millionaire (της γνώριμης διαδρομής Τορόντο -Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας), πληροί τη φόρμουλα (πέραν του πλέον 26χρονου μπρατσαρά Dev Patel) που σείει δακρυγόνους και καίει φυλλοκάρδια: Ο 5χρονος Σαρού (Lion) ζει πάμπτωχα με τη μάνα και τα δυο του αδέρφια σε ένα χωριό με όνομα που δε μπορεί ο δόλιος να προφέρει σωστά. Αποτέλεσμα: Όταν θα ξυπνήσει, μετά από ολονύχτιο δρομολόγιο σε άδειο τρένο όπου τον παίρνει μονάχο ο ύπνος, 1.600 μίλια μακριά, κατά Καλκούτα μεριά, δεν υπάρχει γυρισμός, ει μη μόνο περιπλάνηση, περίπου αποπλάνηση, ορφανοτροφείο και υιοθεσία στην Αυστραλία.

Δυο δεκαετίες αργότερα ο Dev Patel ζει το όνειρο με μάνα τη Nicole Kidman και φιλενάδα τη Rooney Mara. Έχει έναν πλήρως συγκαταβατικό πατέρα κι έναν προβληματικό θετό επίσης αδερφό από την Ινδία. Ο Σαρού μας περνά κρίση ταυτότητας. Θέλει να γυρίσει στις ρίζες του κι ό,τι η μνήμη του αρνείται πεισματικά, το πολεμά με σύμμαχο το Google Earth. Τρουστόρυ. Πε μου τώρα αν ο Harvey δεν έχει χτυπήσει χρυσάφι με αυτή την κατά κόρον αυστραλέζικη παραγωγή, σε σκηνοθεσία Garth Davis (γνωστός από την 6ωρη μίνι σειρά Top of the Lake που συνυπόγραψε με την Jane Campion) και διεύθυνση φωτογραφίας Greig Frazer (Zero Dark Thirty, Foxcatcher). Toπρώτο ημίχρονο στη ντικενσιανή Ινδία είναι στιλπνό και νευρώδες, χωρίς να υποχωρεί στο μελό. Ο μικρούλης Sunny Pawar ως Saroo, briefly, είναι ο φετινός Jacob Tremblay του Room.

Όταν η κάμερα γυρίζει στη Καμπέρα (βλ. Τασμανία όπου όντως γυρίστηκε) ο τόνος χάνεται στην αμηχανία και την προβλεψιμότητα. Δεν είναι μόνο ο ρόλος - κολάζ από γκέρλφρεντς - που ανησυχούν - για το αγόρι τους - πούχασε την μπάλα ο οποίος δεν πάει στην παράξενη φάτσα της ταλαντούχας Mara. Ούτε η αστεία σγουρή κόκκινη μπερούκα που γκελάρει στην αφοπλιστικά απογυμνωμένη (σίγουρη υποψηφιότητα) περφόμανς της Kidman. Είναι η επιλογή του Davis να παραθέτει μια πλειάδα πλάνων όπου ο Patel, της δουλευταράδικης υποκριτικής σχολής του Jake Gyllenhaal, βγάζει πόνο και νόστο μονόχορδο, αφαιρώντας τέμπο και ένταση στο βαθμό που η τελική σκηνή της επανένωσης να διαδραματίζεται νομοτελειακά, υποχρεωτικά, ίσως και ενοχλητικά αναληθής, όταν σκέφτεσαι πως αυτή η εκπληκτική ιστορία συνέβη απαράλλαχτη στην πραγματικότητα.

Αναπόφευκτη η σκέψη πως το Lion θα πρόβαλλε ως φαβορί για την Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία αν παρέμενε στα πατρώα ινδικά εδάφη. Παρά το αξιόλογο καστ και την πρώτης γραμμής δουλειά στις τεχνικές κατηγορίες, ο δρόμος είναι ανηφορικός για το λανσάρισμα στις 8-9 επικρατέστερες για το μεγάλο βραβείο. Από την άλλη, η φόρμουλα εγγυάται δάκρυ και πίστη στις οικογενειακές αξίες για ένα ευρύτατο πεδίο θεατών που ζητούν το δραματάκι τους καθαρό από βία, ουσίες και ταντρικό σεξ.