Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Από τις πλέον αναγνωρισμένες στον χώρο του animation σχολές, η Ισπανική έχει καταφέρει μέσα από την συνέπεια στο σχέδιο και στηριγμένη σε κάποιες εξαίσιες ιδέες, να φτάσει μέχρι και στο σημείο να καπαρώνει θέση στις πεντάδες της αντίστοιχης Οσκαρικής κατηγορίας (μόλις πρόπερσι το Chico And Rita) πετώντας έξω πανάκριβες υπερπαραγωγές των μεγάλων στούντιος. Δεν είναι μάλιστα και λίγες οι περιπτώσεις που σπανιόλικες δημιουργίες έχουν διανεμηθεί και με εμπορική επιτυχία στις παγκόσμιες αγορές, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις εκείνες των Planet 51 και Tad The Lost Explorer, που είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε και στα μέρη μας. Ατυχώς όμως η πιο πρόσφατης Ιβηρικής κοπής - με την αρωγή Καναδέζων animators - ταινία, δεν ανήκει στις πιο αντιπροσωπευτικές αυτής της ποιοτικά ανοδικής πορείας, μιας υστερεί και στα δύο βασικά συστατικά που συνθέτουν το καλό καρτούν. Την ευρηματική πλοκή και το λεπτομερές σκίτσο.

Ζωηρός, σκανταλιάρης και παιχνιδιάρης ο μικρούλης Όζυ, είναι το αγαπημένο τετράποδο της τριμελούς φαμίλιας, που άσχετα από τις ζημιές που προκαλεί συχνά, δεν μπορεί στιγμή να τον αποχωριστεί, αφού κρατά την καλύτερη συντροφιά στην μικρούλα και ανέμελη Πόλα. Όταν η οικογένεια θελήσει να κάνει ένα μικρό ταξίδι αναψυχής, ο σκυλάκος αντί να μείνει ολομόναχος και χωρίς κανείς να τον προσέχει στο σπίτι, θα υποχρεωθεί για λίγες ημέρες να διαβιώσει σε μια από τις πιο φημισμένες πανσιόν για πετς, που υπόσχεται στα τετράποδα να μην τους λείψει ούτε στιγμή η θαλπωρή της κανονικής τους εστίας.

Αυτό σε ότι αφορά στην βιτρίνα του ιδρύματος, γιατί από πίσω ο δαιμόνιος και κακίστρος ιδιοκτήτης του, έχοντας στήσει μια καλά οργανωμένη βιοτεχνία στην παραδιπλανή φυλακή μικρών ζώων, φορά στα κακόμοιρα σκυλάκια την στολή του βαρυποινίτη και τα στέλνει χωρίς να δώσει εξηγήσεις πίσω από τα κάγκελα, για να εργάζονται δωρεάν και ολημερίς για χάρη του. Δικαιολογώντας κατοπινά στα αφεντικά του την απουσία σαν απώλεια που προήλθε από την στενοχώρια του πρόσκαιρου αποχωρισμού μαζί τους. Μελαγχολικός και έξω εντελώς από τα νερά του, ο φουκαράς Όζζυ, πλέον πρέπει να προσαρμοστεί στα καινούργια δεδομένα της στενής, να επιβιώσει των εχθρικών επιθέσεων, μα ταυτόχρονα να σχεδιάσει και πλάνο απόδρασης από το μπαλαούρο ώστε ελεύθερος πια να αναζητήσει τα χαμένα, λατρεμένα του πρόσωπα.

Αν κάτι προκαλεί εκ πρώτης κιόλας όψης εντύπωση, είναι που ένα genre φιλμικό, που κατά κόρον θα το παρακολουθήσουν τόσο νεαρής ηλικίας θεατές, όπως συμβαίνει με το animation, παίρνει ρίσκο να ασχοληθεί στην θεματική του, με μια τόσο τρομακτική έννοια στην αθώα ματιά, όπως είναι η φυλακή. Ακόμη κι αν η απόπειρα των σεναριογράφων να κρατήσουν τα επίπεδα του περιορισμού χαμηλά - όσο είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, αφού σκηνές ολόκληρες από prison movies μεταφέρονται αυτούσιες στο σχέδιο, όπως οι κλασσικές του κελιού, του εστιατορίου, του προαυλίου - εντούτοις δημιουργεί απορίες στο πως δόθηκε το πράσινο φως σε μια αμιγώς παιδική ταινία, να μιλήσει για αυστηρούς δεσμοφύλακες, μοχθηρούς διευθυντές, άθλιες συνθήκες κράτησης και στο αποκορύφωμα, το πλέον φοβιστικό όλων των σχετικών στοιχείων, την σκοτεινή απομόνωση.

Η χρήση ενήλικων αστείων, όπως τις εκστομίζουν οι μάτσο κόπροι βαρυποινίτες, δεν λειτουργεί διόλου μιας και οι μεγάλοι της πλατείας, οι συνοδοί, το πιο πιθανό θα είναι να τα προσπεράσουν σαν χοντράδες, ενώ οι πιτσιρικάδες ούτε καν θα καταλάβουν. Αν και μεταξύ μας, δεν είναι και τόσο λογικό ένας τετράχρονος να πιάσει ανέκδοτα που έχουν να κάνουν με συνθήκες Κορυδαλλού. Το υπόβαθρο δε, που δημιουργείται αποξαρχής, στο κτίσιμο του χαρακτήρα της φαμίλιας που φιλοξενεί τον Όζζυ, είναι τόσο ρηχό, ώστε να μην δικαιολογεί σε κανένα σημείο την κατοπινή θλίψη που προκαλεί ο χαμός του στους γονείς (κυρίως) του κοριτσιού. Άρα από θεματική πάμε γι άλλα που λένε, αφού εδώ οι φίλοι μας οι Σπανιόλοι, μάλλον έκαναν λάθος εκτίμηση στο μέσον ανάδειξης των γνώριμων εννοιών της φιλίας, της αλληλεγγύης και της ομαδικότητας.

Αλλά και δημιουργικά η εικόνα δεν έχει να προσφέρει κάτι το ξεχωριστό, με τους ήρωες να θυμίζούν κάτι στην όψη από παλιών δεκαετιών ζωάκια της Looney Tunes, ανέκφραστα σε όψη, επίπεδα σε υφή, δίχως τρίχωμα - λεπτομέρεια που κάνει το κάθε hi level animation να ξεχωρίζει - με τους σχεδιαστές να δίνουν περισσότερο νοιάξιμο στο φόντο και στο ζωγράφισμα των περιοριστικών συνθηκών φυλακής. Όσο για τον βασικό ήρωα, τον Ozzy, εμένα μου θύμισε τον συμπατριώτη του (αν δεν κάνω λάθος, ισπανικής κοπής ήταν κι εκείνος) τηλεοπτικό και προϊστορικό Νταρτακάν, που έκανε κολεγιά στις αρχές των 80s με τους Τρεις Σωματοφύλακες, κάτι που όσο κυλούσε η ώρα και η πλοκή συνέβη κι εδώ, με αποτέλεσμα να οδηγηθώ σε ένα περίεργο (και κάπως νοσταλγικό) ντέζα βου των μικράτων μου, όταν η δικαναλική μικρή οθόνη (μας) δεν είχε να προσφέρει και πολλά στους μονοψήφιας ηλικάς θεατές της. Και που σίγουρα δεν μιλούσε για φυλακές και αποδράσεις, κλέβοντας μάλιστα σεκάνς πλήρεις από τις πιο γνώριμες στιγμές του πολύ ενδιαφέροντος (για ενήλικες και μόνο) είδους.