Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Τι ωραία που σου χαιδεύει την θωριά, ο μοναδικός, ξεχωριστός, καυτός Τοσκανέζος ήλιος, με την ιδιαίτερη, τόσο γοητευτική λαμπάδα του στις πρώτες, εισαγωγικές στιγμές της La Pazza Gioia. Τόσο που αν δεν γνωρίζεις πολλά για το τι πρόκειται να δεις στο κατόπι, ονειρεύεσαι πως οι δυο ζουρλές, οσονούπω κάτω από την "κάντε τα όλα λίμπα" προτροπή του ζωοδότη, όπου νάναι θα το σκάσουν από την στενή (λέγε με και ίδρυμα), θα βουτήξουν το πανάκριβο κουρσάκι (ευχή που πιάνει!), θα βγουν με τα χίλια στην επαρχιακή οτοστράντα (εκεί να δεις αν πιάνει!) και με το συγχωροχάρτι που τους παρέχει η κουκουρουκοσύνη τους, θα ισοπεδώσουν τα πάντα στο πέρασμα τους στην διαδρομή Μοντεκατίνι - Βιαρέτζο. Και μαζί και την πλατεία που θαυμάζει τα διασκεδαστικά επιτεύγματα τους. Ατυχώς - για μένα δηλαδή, άλλοι μπορεί να έκαναν τρομερό κέφι που η πλοκή απλώς έκανε έναν περίεργο κύκλο κι έκλεισε αναιμάκτως - η Τρελή Χαρά είχε πολύ περιορισμένη έκταση εντέλει και ποτέ δεν έπιασε τις επιθυμητές κορυφώσεις, επιλέγοντας να ακολουθήσει από ένα σημείο και μετά το μονοπάτι του ορθολογικού μελοδράματος, αντί της ζητούμενης έκρηξης.

Από τις πλέον ατίθασες τροφίμους της Βίλλα Μπιόντι, εξευγενισμένης ψυχιατρικής κλινικής ακριβώς στο μέσον της κατάφυτης μεσοιταλιάνικης πεδιάδας είναι η Μπεατρίτσε, ψηλομύτα, ξεπεσμένη αριστοκράτισσα, που ακόμη μέσα της η μεγαλομανία την κυβερνά, πιστεύοντας πως όσα ζει είναι ένα κακό όνειρο και πολύ σύντομα όλοι γύρω της θα της απολογηθούν για την ενάντια στάση τους, αφήνοντας την επιτέλους να επιστρέψει στο παλάτι της και στην θερμή αγκάλη του ανδρός της, που όπως πιστεύει την λατρεύει. Κι αν δεν πάρει ποτέ της αυτή την άδεια επίσημα, είναι σίγουρο πως κάποια ώρα θα αποδράσει από το όχι και τόσο καλά φυλασσόμενο συγκρότημα, για να πάρει και πάλι την τύχη στα χέρια της. Αν της λείπει κάτι για να εκκινήσει το πλάνο της, είναι η παρακίνηση από ένα άτομο ίδιας εκρηκτικής και επαναστατικής ιδιοσυγκρασίας. Αλλά, μπα, όλοι μέσα στο ΨΝΑ φοβούνται ακόμη και την σκιά τους...

Κατάσταση που θα αλλάξει άρδην με την έλευση στην μονάδα θεραπείας της Ντονατέλα, ελαφρώς νεότερης ηλικιακά της Μπεατρίτσε καινούργιας τροφίμου με συνεχείς αυτοκτονικές τάσεις, που με την χαρντ ροκ, γεμάτη τατουάζ στα χέρια και στο κορμί εμφάνιση, πανεύκολα θα κερδίσει την εκτίμηση της, πιστεύοντας πως ορίζει την κατάλληλη συνεργό γα να βάλει μπροστά το τρελό σχέδιο της. Και πραγματικά, μια στιγμιαία αμέλεια των συνοδών των δύο γυναικών στον χώρο εργασίας τους, θα τους ανοίξει διάπλατα τον δρόμο της φυγής, οδηγώντας τις ανεξέλεγκτων αντιδράσεων φιλενάδες (πια) σε ένα λυτρωτικό ταξίδι που η καθεμιά τους, θα ανακαλύψει και κατοπινά θα συμβιβαστεί με τους πραγματικούς λόγους που την οδήγησαν σε ετούτη την κατάντια.

Προσωπικές αλήθειες, τραγικές και πικρές που δεν χρειάζεται και πολύ για να κόψουν εκείνη την κλωστή που διατηρεί το μυαλό σε ισορροπία και να στείλουν τον κάθε φουκαρά που τις έχει υποστεί, να ντυθεί μια για πάντα τον κάτασπρο ζουρλομανδύα. Το μεγαλύτερο δεινό όμως είναι πως πλέον ο ανεπιθύμητος, ο παλαβός για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, είναι από τούδε και στο εξής μονάχος, περιθωριοποιημένος από όσα μέχρι τα χθες θεωρούσε για αγαπημένα του πρόσωπα, αφημένος στην μοίρα του να σηκώσει αβοήθητος τον αβάσταχτο σταυρό του, να τραβήξει χωρίς κανέναν δίπλα του την άδεια, κενή, χωρίς αντίκρυσμα πλέον ζωή, πίσω από τους τέσσερις τοίχους, πίσω από το χωρίς καμία προοπτική παραθύρι. Ε, λοιπόν σε αυτή την διπολική παρουσίαση των προσωπικοτήτων της πλοκής, ο Paolo Virzi, ένας από τους πλέον προβεβλημένους και τιμημένους Ατζούρο σκηνοθέτες της γενιάς του, προσεγγίζει με άνισες διαθέσεις τις ηρωίδες του, δίνοντας τους διαφορετική ερμηνευτική, δραματική και εντέλει αφηγηματική βαρύτητα.

Με υπαρκτό συνοδευτικό σε αρκετές περιπτώσεις το (θα έπρεπε να είναι λεπτό, ανταυτού δεν αποφεύγονται χοντράδες) χιούμορ, ο Λιβορνέζος παρακολουθεί με την κάμερα του αυτές τις δύο κοινής αφετηρίας ράγες να κινούνται παράλληλα, να τέμνονται, να πορεύονται σε αρκετά σημεία μαζί, δεν τους δίνει όμως ισόβαρο προορισμό, καθώς μόνο της μιας εντέλει, της λιγότερο πομπώδους και φωνακλούς, είναι αβάσταχτα θλιβερός, κατά πως το επιθυμεί ο ίδιος να εξελίξει το πόνημα του. Άλλωστε προδιαθέτει από τις εμβόλιμες φλασμπάκ στιγμές, πως στην ουσία την εξέλιξη προς την σχιζοφρένεια μόνο της μιας θα επιδιώξει να καλύψει επεξηγηματικά, αφήνοντας την έτερη με την χαρά του περιβραχιόνιου του αρχηγού, που φορά καθόλη την διάρκεια της ταινίας.

Τάση που δεν εξηγείται ούτε ερμηνευτικά, ούτε σαν αξία να το δει κανείς, μιας και η υπερτιμημένη Bruni Tedesci, προερχόμενη από την καλύτερη στα μάτια μου ερμηνεία της καριέρας της στο Capitale Umano, εδώ εμφανώς υπερ-πολεμάει να ηγηθεί του ντουέτου, χωρίς να έχει στα χέρια της όμως τα απαιτούμενα εργαλεία να διατηρήσει τον τίτλο του καπιτάνο μέχρι τέλους. Αντιθέτως, η σαφώς πιο χαμηλών τόνων και εξόφθαλμα τσαλακωμένης εκθαμβωτικής ομορφάδας, ώστε να πετύχει σε μόστρα το πανκιό Micaela Ramazzotti - τα σαγόνια ακόμη δεν έχουν σηκωθεί από το πάτωμα, στην ανάμνηση της στην La Prima Cosa Bella - αποδίδει με πιότερη σύνεση την ψυχικά ασθενή, που έχει οδηγηθεί μέχρι τέλους από την παράνοια και αυτό το γνωρίζει καλά, έχοντας πάνω από όλα τιμωρήσει η ίδια τον εαυτό της. Ασυμμετρία που χτυπάει έντονα υπέρ της Σινιόρας Virzi, που και βέβαια στην πτώση της αυλαίας είναι εκείνη που αποσπά το πιο πολύ χειροκρότημα, άσχετα αν οι ατάκες της δεν είναι ούτε οι μισές σε σχέση με την Co Star...

Όχι τυχαία φαντάζομαι, ο ντιρετόρε που φεστιβαλικά τε και βραβευτικά διάγει τις καλύτερες ημέρες της πορείας του, επέλεξε τις δύο σημαντικές Ιταλιάνες ηθοποιούς, που έπαιξαν σε βασικότατο πόστο στις δύο προαναφερόμενες δημιουργίες του. Τυλίγοντας τις με το ηλιόλουστο μεσογειακό φως και δίνοντας τους την ευκαιρία να πατήσουν πάνω στα αναλόγου σχιζοειδούς έξαψης χνάρια των Αμερικανίδων Θέλμα και Λουίζ, χωρίς όμως να τις τροφοδοτήσει και με αντίστοιχου βάθους ιστορία, που θα τις κρατήσει αξέχαστες σε βάθος χρόνου.